Το εργαζόμενο κορίτσι στις μέρες μας
- 1 ΜΑΡ 2015
Το Savoirville.gr, επίσημος συνεργάτης του Ladylike, γράφει για τα εργαζόμενα κορίτσια!
Είσαι πια μια ενήλικη κοπέλα, ας πούμε κάπου στα 25-35 (μην ανησυχείς δεν θα ζητήσω ταυτότητα), έχεις τελειώσει μια σχολή (αν είσαι τυχερή κάτι που ήθελες πολύ ή αν είσαι άτυχη που όμως βρήκε μια δουλειά που σε συντηρεί). Αν σου αρέσει ή όχι αυτό, είναι ένα άλλο άρθρο (αν επιμένεις μπορεί να το γράψω). Στο θέμα μας τώρα.
Οι αρμοδιότητές σου είναι σαφώς απροσδιόριστες πλέον στις μέρες μας, εκτός και αν είσαι κάτι πολύ συγκεκριμένο όπως γιατρός, δικηγόρος, πεζοναύτης. Είσαι αυτή που κάνεις τα πάντα και συμφέρεις εν συντομία. Από σένα θα περάσουν όλα, είναι ο πρωινός καφές, είναι η αλληλογραφία, είναι τα τηλέφωνα, είναι οι παραγγελίες, είναι οι αποστολές (μπορώ να γράφω μέχρι αύριο, σταμάτα με). Είσαι αυτή που ο λόγος της έχει αποκτήσει αξία (καλά να πάθεις), είσαι αυτή που γεννάει ιδέες και αυτή που δίνει το οριστικό οκ.
Όλοι σε τρέμουν, σε σέβονται, σε υπολογίζουν, σε φοβούνται αλλά σε περιμένουν στη γωνία για ΤΟ ΛΑΘΟΣ. Εκεί θα πάρουν εκδίκηση. Όλοι κάνουμε λάθη, δεν γίνεται. Εκείνη τη στιγμή γινόμαστε ένα με το χώμα και όλοι μας κοιτάνε με το βλέμμα του τύπου ”άραξε κούκλα, ούτε εσύ είσαι τέλεια”. Πονάει αυτό το βλέμμα, άστα.
Post it παντού, το ημερολόγιο γεμάτο, ακόμα και στο χέρι σου γράφεις. Αδρεναλίνη στα ύψη, καφές, τσιγάρο (ντροπή και αίσχος), σαλάτα στο ταπεράκι και πάμε. Οι ώρες περνάνε σαν αστραπή όταν δεν πρέπει και εύχεσαι η μέρα να είχε bonus δωράκι 2-3 όταν τις θες. Φωνές στο κεφάλι σου από παντού, θέλουν διορθώσεις, εξηγήσεις, ραντεβού. Θέλεις να κλωνοποιηθείς για λίγο. Το μυαλό δουλεύει ασταμάτητα. Πώς τα κατάφερες έτσι; Αυτό ήθελες; Ένα κομμάτι σου λέει ναι, θες να έχεις τον έλεγχο, θες να δίνεις οδηγίες, ξέρεις τι πρέπει να γίνει και πως. Έχεις μάθει να ξέρεις, σου αρέσει, έχεις εθιστεί σε αυτή τη σπίντα, δεν μπορείς αλλιώς, σε κάνει να νιώθεις ζωντανή, σε κάνει να νιώθεις απαραίτητη. Δεν είναι καλό αυτό;
Αλλαγή πλάνου για λίγο. Εσύ με στοίβα τα χαρτιά, τηλέφωνα να βαράνε δίχως έλεος, κάτι έγινε λάθος, φωνές και απόδοση ευθυνών. Εκεί εσύ, στην καρέκλα που έχει την τιμή να σε φιλοξενεί τουλάχιστον 8-9 ώρες κάθε μέρα, θες απλά να τους βάλεις όλους στο mute, να πάρεις την τσάντα, να στείλεις σε όλους ένα φιλί στον αέρα και να κάνεις μια χολιγουντιανή έξοδο.
Η καθημερινότητά μας είναι γλυκόπικρη. Κάπου θα κερδίζουμε, κάπου θα χάνουμε. Τέλειοι υπάλληλοι, τέλεια αφεντικά δεν υπάρχουν, μην τρελαίνεσαι. Ένας θα είναι κουτσομπόλης, άλλος θα αργεί πάντα, κάποια δεν ξέρει να φτιάχνει ούτε γαλλικό καφέ, τον άλλον τον κυνηγάς να σε πληρώσει.
Στο μόνο που έχω καταλήξει μετά από χρόνια εργασίας πλέον είναι ότι η σιωπή ώρες – ώρες είναι χρυσός και ότι κανένας δεν ξέρει τα όριά του. Κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό. Εφόσον στη δουλειά σου θα περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας σου, τουλάχιστον κάνε κάτι που σου αρέσει. Και εφόσον τους συναδέλφους – αφεντικά – συνεργάτες τους βλέπεις πια πιο πολύ και από την οικογένεια – φίλους – σύντροφό σου, συμπεριφέρσου όπως θα ήθελες να το κάνουν και αυτοί. Δεν πιάνει πάντα αλλά θα έχεις τη συνείδησή σου καθαρή. Ξέρεις τι πολύτιμο είναι αυτό;
Όπως και να έχει δουλειά είναι και όχι ζωή. Έτσι δεν είναι;
