Είσαι καλύτερη από εσένα
- 4 ΜΑΙ 2015
Ένα κορίτσι φοράει ένα ροζ ψηλοκάβαλο παντελόνι και ένα κίτρινο φαρδύ πουκάμισο. Τα μαλλιά της είναι δεμένα πλεξούδα. Κρατάει μία μεγάλη μαύρη τσάντα και μασάει τσίχλα με γεύση τροπικά φρούτα. Περπατάει στον πεζόδρομο που βρίσκεται δίπλα από το δημαρχείο της Καισαριανής. Χτυπάει το κουδούνι σε μία πολυκατοικία, τις ανοίγουν και μπαίνει μέσα. Η πόρτα που βρίσκεται στο διαμέρισμα του ισογείου ανοίγει. Περπατάει κατά μήκος ενός μικρού χωλ, μετά κατά μήκος ενός μεγαλύτερου και μπαίνει στο δωμάτιο που βρίσκεται στα αριστερά της.
“Γεια σου γιαγιά”, της λέω. “Με κατάλαβες; Η Νίκη είμαι”. Η Μαρίτσα μου χαμογελάει και μου γνέφει θετικά. Βρίσκομαι από πάνω της, της χαϊδεύω τα άσπρα της μαλλιά, ενώ παρατηρώ δάχτυλά της που χαϊδεύουν τα μαλλιά μιας κούκλας. Σηκώνει το βλέμμα της και με κοιτάει με μάτια ορθάνοιχτα. Της γελάω. “Άσπρισες τα δόντια σου;”, με ρωτάει. Και είναι η στιγμή που σκέφτομαι ότι τελικά πρώτα φεύγει ο άνθρωπος και μετά το χούι.
Το χούι της γιαγιάς μου ήταν (και όπως φαίνεται εξακολουθεί να είναι παρόλα τα πολλαπλά εγκεφαλικά και τη δυσάρεστη κατάσταση της υγείας της) να είναι παρατηρητική. Σε έβλεπε και σε γάζωνε. Τι παπούτσια φορούσα, πώς ήταν τα μαλλιά μου, γιατί έχω τόσες “ζωγραφιές”, γιατί φοράω κόκκινο κραγιόν. Και πάντα κατέληγε στο αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα “τα άλλα κοριτσάκια δεν τα κάνουν αυτά”.
Μεγάλωσα προσπαθώντας να πείσω τη γιαγιά μου ότι δεν ήμουν σαν “τα άλλα κοριτσάκια”.
Είχα να ανταγωνιστώ την Λαμπρινούλα της κυρίας Ευαγγελίας, την Αγγελική της κυρίας Ντίνας, την Βίκυ της κυρίας Δήμητρας. Στην εμφάνιση. Στους βαθμούς. Στη συμπεριφορά. Η Μαρίτσα ήθελε το καλύτερο από μένα, απλά δεν ήξερε πως με το να με συγκρίνει με έκανε όχι να θέλω να γίνω καλύτερη, αλλά να θέλω να κρυφτώ κάπου ήσυχα και με πολλά γλυκά (κατά προτίμηση σοκολατένια ποντικάκια).
Έτσι, ακόμα και πριν από μερικά χρόνια όπως κουβαλάει μια γυναίκα ευλαβικά το νεσεσέρ της στην τσάντα, εγώ κουβαλούσα στο μυαλό μου διάφορα κόμπλεξ – τα οποία είχαν να κάνουν κυρίως με την εμφάνισή μου.
Χοντρά πόδια, μεγάλος κώλος, φουσκωτά μάγουλα. Τα έχω πει πως αισθανόμουν στο μπαλέτο. Μην τα ξαναλέω και επαναλαμβάνομαι. Κουμπαράς.
Άτιμη κοινωνία που δεν με έριξες στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο που βρίσκεται ο καναπές του Baryshnikov για να τον ακούσω να λέει ενώ κάθεται σε αυτόν “δεν προσπαθώ να χορεύω καλύτερα από τον οποιοδήποτε. Απλά προσπαθώ να χορεύω καλύτερα από μένα”. Μεγάλη κουβέντα ξεστόμισες Mikhail μου.
Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την κατάλαβα μεγαλύτερη. Όταν ξεκίνησα να γράφω και κάθε μου κείμενο ήθελα να είναι καλύτερο από το προηγούμενο (καλύτερο χιούμορ, περισσότερες λέξεις, πιο σωστό ρεπορτάζ). Όταν άρχισα να κάνω yoga (να μπαίνω πιο βαθιά στις στάσεις, να απολαμβάνω περισσότερο την ίδια μου την αναπνοή). Όταν ξεκίνησα να τρέχω (να πηγαίνω πιο μακριά, να τρέχω πιο γρήγορα). Όταν βρέθηκα στο Ladylike (καθε μέρα οφείλω σε μένα και στην ομάδα μου να είμαι πιο γρήγορη και πιο αποδοτική και πιο δημιουργική από την προηγουμενη). Το να ανταγωνίζεσαι τους άλλους μπορεί να σε τρελάνει. Το να ανταγωνίζεσαι όμως τον ίδιο σου τον εαυτό μπορεί να σε οδηγήσει στο να κάνεις πράγματα που ούτε καν φανταζόσουν.
Χθες, στον ημιμαραθώνιο της Αθήνας, η μικρή μου αδερφή, η Αλεξία πίστεψε ότι θα τρέξει πάνω από 10 χιλιόμετρα, που ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που είχε τρέξει μέχρι πρότινως.
Τώρα που το σκέφτομαι, η Αλεξία θα μπορούσε να είναι ένα από τα κορίτσια της καμπάνιας #betterforit της Nike. Σαν να ακούω τις σκέψεις. Σαν να τη βλέπω. Την είδα βασικά. Να λαχανιάζει, να κοκκινίζει, αλλά να μην το βάζει κάτω.
Και τα κατάφερε. Είμαι υπερήφανη γι αυτήν.
Γι αυτό λέω και σε σένα κορίτσι. Μπορείς να είσαι καλύτερη από εσένα.
