Barbie λυπάμαι. Έπρεπε να είχες παχύνει νωρίτερα.

Ήσουν ψηλή, αδύνατη, ξανθιά, με λευκά δόντια, υπέροχα γαλάζια μάτια και μόνιμο χαμόγελο. Επίσης, είχες καταπληκτικά ρούχα πάντα. Έμοιαζες φανταστικά με όλες εκείνες τις γυναίκες που έκαναν την εμφάνιση τους τότε στα περιοδικά και την τηλεόραση. Ήσουν και εσύ στο πνεύμα της εποχής που ήθελε τις γυναίκες με πολύ λίγα κιλά.

Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι είχες αυτή τη μορφή από τη δεκαετία του ’70. Από τότε δηλαδή που και η μόδα έκανε στροφή προς το πολύ αδύνατο, με τον Calvin Klein να συστήνει στο κοινό την Kate Moss.

Τα χρόνια πέρασαν και σε άφησα στο ράφι. Μπορεί και στη σακούλα, δε θυμάμαι. Πάντως, ακόμα και όταν δεν σε είχα στα χέρια μου, χαιρόμουν πολλές φορές με την εξέλιξη σου. Ήταν ωραίο να βλέπω ότι εργάζεσαι σε διάφορα πόστα. Έδινες ένα ωραίο μήνυμα για την ισότητα των δύο φύλων. Βέβαια ήσουν πολύ όμορφη και αυτό με έβαζε σε σκέψεις. Αν δεν σου έμοιαζα, θα μπορούσα να τα καταφέρω τόσο καλά;

Σιγά σιγά, άρχισες να με απογοητεύεις. Να, όπως τότε που σε έμαθα ότι στο βιβλίο “I can be a computer engineer” είχες σεξιστική ρητορική. Ή την άλλη φορά, που σε είδα σε ένα ράφι να στέκεσαι με ρούχα που καθόλου δεν ταίριαζαν σε παιδικό παιχνίδι.

Νομίζω ότι όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο έπαιρνα απόσταση από εσένα. Μπορεί να μην έκανες κάτι σε εμένα προσωπικά, αλλά ίσως δε βοήθησες όσο έπρεπε τα κορίτσια του σήμερα. Θα θυμάσαι φαντάζομαι μια από τις έρευνες που είχε το 2006 γίνει για σένα και διερευνούσε το αν με την εμφάνιση σου δημιουργείς ανασφάλειες στα κορίτσια.

Η American Psychological Association,  συμπέρανε ότι τα κορίτσια που σε επέλεγαν για παιχνίδι είχαν χαμηλότερη αυτοπεποίθηση για το σώμα τους και ήθελαν να είναι αδύνατες σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλα κορίτσια που δε σε είχαν επιλέξει.

Barbie, όσο εσύ διατηρούσες αναλογίες – όνειρο οι οποίες ήταν ανέφικτο να έχει άληθινή γυναίκα, οι διαταραχές πρόσληψης τροφής έγιναν όλο και συχνότερες. Δε λέω ότι είναι δική σου ευθύνη αλλά έβαλες και εσύ το λιθαράκι σου. Μπορεί να είσαι απλά ένα παιχνίδι αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο να μπορείς να ασκείς επιρροή στη ψυχολογία των κοριτσιών που σε παίζουν.

Μια κούκλα σαν εσένα που ζει 57 χρόνια και έχει περάσει πολλά, θα έπρεπε να είχε την οξυδέρκεια και τα αντανακλαστικά να προτείνει από μόνη της, την αλλαγή στα πρότυπα σώματος. Να υμνήσει τη διαφορετικότητα πολύ πριν φτάσουμε στο σημείο να αυξάνεται όλο και πιο πολύ η ανορεξία σε νέες γυναίκες.

Η νέα σου εκδοχή, με τις καμπύλες, είναι υπέροχη. Επιτέλους μοιάζεις να είσαι πιο κοντά στα ανθρώπινα δεδομένα και φαίνεται να υμνείς το γυναικείο σώμα όπως και αν είναι – πολύ ψηλό, πολύ κοντό, με πιασίματα κλπ.

Ωστόσο, δεν είναι υπέροχο ότι αυτή σου η αλλαγή, έφτασε στα ράφια, ως “απάντηση” στην πτώση των πωλήσεων που σημείωνες τα τελευταία 2 χρόνια.  Θα ήταν φανταστικό να είχε γίνει όσο ακόμα ήσουν Νο1 στις προτιμήσεις. Θα ήταν ιδανικό να είχες δημιουργήσει τις εξελίξεις και όχι να τις ακολουθούσες.

Με λίγα λόγια, λυπάμαι αλλά  θα έπρεπε να είχες παχύνει νωρίτερα. Πολύ πριν εμφανιστούν δεκάδες καμπάνιες που προωθούν την ανάγκη να αγαπήσουμε το σώμα μας όπως είναι. Άργησες. Και αυτό σημαίνει ότι για να σε αγαπήσω ξανά, θα πρέπει να συνεχίσεις τα βήματα σου προς την κατεύθυνση που έχεις πάρει. Πιο γρήγορα και πιο εντυπωσιακά.