Θυμάσαι τότε που κάναμε πρόβα τις υπογραφές μας;

Για κάποιο λόγο που δε μπορώ να θυμηθώ, τελικά δεν αξιοποιήθηκαν στο project εκείνο. Έμειναν μέσα σε ένα τετράδιο το οποίο εντελώς τυχαία ξεφύλλισα, ένα βράδυ από εκείνα τα υπέροχα που δεν είχα να κάνω τίποτα συγκεκριμένο και σπαταλόυσα τον χρόνο μου, μεταξύ κουζίνας-δωματίου.

Στάθηκα σε μια. Ήταν ο αδερφός της γιαγιάς μου, με την γυναίκα του και την κόρη τους, στο Σύνταγμα. Αφού ταξίδεψα στο χρόνο κοιτώντας αυτά τα πρόσωπα για αρκετή ώρα,ακούμπησα την φωτογραφία στο πάσο και πήγα να βάλω νερό. Την ξανακοίταξα και λίγο πριν την αφήσω, τη γύρισα ανάποδα. Και εκεί ήταν που είδα τον εαυτό μου. Τη Μαριέτα με το στρογγυλό κοντό κούρεμα και τα στραβά ποδαράκια, που όταν δε διάβαζε προσπαθούσε σε όποια χάρτινη επιφάνεια υπήρχε να βρει την υπογραφή που της ταιριάζει.

Μουντζούρες καλλιτεχνικές, πλάι σε κάτι ζωγραφιές. Σίγουρα θα έχω στο πατρικό μου και άλλες αποδείξεις εκείνης της μάχης των πρώιμων σχολικών μου χρόνων. Πρέπει να ήταν ένα άτυπο παιχνίδι, μεταξύ των κοριτσιών της παρέας. Όλες οι φίλες μου ή οι συνομήλικες μου, θυμούνται ότι έπαιρναν το στιλό ή το μολύβι τους και για ώρες ολόκληρες προσπαθούσαν να κάνουν μια ζωγραφιά που να τους ταιριάζει για υπογραφή.

Μπορεί να ξεχνάω  πολύ βασικά πράγματα στη ζωή μου, όμως ακόμα μπορώ να θυμηθώ την εικόνα των μικρών δαχτύλων μου γύρω από το στυλό, να προσπαθούν να κάνουν εκείνον τον καταπληκτικό κύκλο, γύρο από το ΜΧ που είχα καταφέρει μια φορά. Μα όσες άλλες κι αν προσπαθούσα μετά από εκείνη την τέλεια φορά, ποτέ δεν έβγαινε ίδια.

“Αυτή είναι η υπογραφή μου” έλεγα όταν νόμιζα – λίγο μεγαλύτερη – ότι είχα καταλήξει. Την πρόβαρα νομίζω και σε μερικά λευκώματα. Και μετά πάλι, κάτι άλλο σκεφτόμουν και την άλλαζα.

Όσο μεγάλωνα, νόμιζα ότι έβρισκα ακριβώς αυτό που με αντιπροσώπευε. Ένα Μ και ένα Christopoulou καλλιτεχνικό. Με έναν κύκλο γύρω τους. Τι ωραίο που θα φαινόταν στα χαρτιά που θα ζητούσαν στο μέλλον την έγκριση μου, σκεφτόμουν.

Η φίλη Έλλη, πάντα είχε πιο ωραία γράμματα από εμένα και αυτό έβγαινε και στην υπογραφή της. Πιο σταθερή και ως χαρακτήρας, την είχε επιλέξει πολύ νωρίς και την πετύχαινε πάντα. Πείσμωνα και ήθελα και εγώ να κάνω μια εξίσου ωραία. Τι φίλες ήμασταν αν εκείνη είχε τέλεια και εγώ μια μίζερη που αντί για Χριστοπουλου φαινόταν σαν Κριστουπολυ;

Δεν είμαι σίγουρη, αλλά πιθανολογώ ότι περίπου στο Λύκειο αυτή η ανησυχία εξαφανίστηκε κάπου μέσα στους τόνους των πληροφοριών που έπρεπε να αποστηθίσουμε ενόψει πανελλαδικών. Κάπου στη νέα μάχη που είχαμε να δώσουμε με την εφηβεία και τις αλλαγές στα νιώθω και τον καθρέφτη μας.

Και έφτασα στη στιγμή που έπρεπε να βγάλω την ταυτότητα μου και σα να μην είχε υπάρξει ποτέ κανένας σχετικός προβληματισμός, μάζεψα τον εαυτό μου και είπα “σοβαρέψου. Τώρα μεγάλωσες και πρέπει να σκεφτείς ώριμα”. Ολογράφως λοιπόν το όνομα μου. Αυτή η υπογραφή μου.  Τίποτα περισσότερο. Και στα συμβόλαια ή τα courrier, μονογραφή ίσα να φαίνονται τα αρχικά. Σιγά, ποιός θα τα προσέξει, σκέφτομαι και πραγματικά βαριέμαι κιόλας τη διαδικασία.

Έκανα καλά που τελικά δεν επέλεξα μια όμορφη ζωγραφιά για υπογραφή; Προβληματίστηκα για λίγο, αλλά μετά κατέληξα. Μια χαρά έκανα. Στα συμβόλαια απαντώ με την ψυχρότητα που μου απευθύνονται. Καμία σπατάλη δημιουργικότητας σε υποχρεώσεις που σε πιέζουν να είσαι “τυπική” και γρήγορη.

Όσο για εκείνο το μικρό κοριτσάκι που πάλευε να καταλήξει σε μια καλλιτεχνική μουντζούρα, απλά μεγάλωσε. Σίγουρα τώρα παλεύει να πετύχει κάτι άλλο, που σε μερικά χρόνια θα μοιάζει αστείο, σε όλη του την ομορφιά.