Μάνα είναι μόνο μία, αλλά αν δεν είναι μόνο μάνα;

Nαι προφανώς γελάω με την απόπειρα της μαμάς Χαρούλας να χρησιμοποιήσει τα greeklish. Δεν ξέρω βέβαια τι είναι τελικά πιο αστείο: η γλώσσα ή το γεγονός ότι επικοινωνούμε με email;

Στα μάτια των τρίτων, η σχέση με τη μαμά μου ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερη και όμορφη. Πάμε μαζί για ψώνια, της μιλάω για το αγόρι μου, ξέρει τα γκομενικά των φίλων μου, χαζεύει (από το δικό μου προφίλ) στο facebook, σιγοντάρει κάθε βραδινή μου λιγούρα – παρασπονδία όταν βλέπει ότι υπάρχει πράγματι ανάγκη για ενέσιμη σοκολάτα, πάμε οι δυο μας για καφέ και παγωμένο γιαούρτι, της μαθαίνω νέα ”χωμένα” μαγαζάκια στο κέντρο και διανύουμε χιλιόμετρα εμπορικών δρόμων σε περίοδο εκπτώσεων με στρατηγική ενός πρωταθλητή σκακιστή.

Στα δικά μου μάτια αυτή η σχέση είναι αρκετά περίεργη (όπως και οι περισσότερες διαπροσωπικές σχέσεις της μέχρι τώρα ζωής μου δηλαδή). Είναι πολλές οι φορές που έχω μια πολύ καλή φίλη. Είναι πολύ περισσότερες οι φορές που έχω μια εξαιρετική μαμά. Υπάρχουν όμως και στιγμές που οι ρόλοι αυτοί κάπου μπερδεύονται και καταλήγω εγώ εκνευρισμένη στο δωμάτιό μου και η μαμά μου με μούτρα 10χρονου στην κουζίνα να καπνίζει και να βλέπει Orange is the New Black. Είναι τότε που θέλω μια φίλη, αλλά έχω εύκαιρη μια μαμά. Ή τότε που χρειάζομαι τη μαμά μου, άλλα έχει μεταμορφωθεί σε φίλη.

Φαντάσου να αράζεις με κάποιον που σε ξέρει τόσο καλά όσο η κολλητή σου, πολλαπλασίασέ το με τη σοφία και την εμπειρία της μάνας σου, συν την αγάπη που έχει για το παιδί της. Καταλαβαίνεις ότι άνθρωπος είμαι κι εγώ, κάπου κάπου έχω τις εκρήξεις μου.

Bλέπεις, τα όρια στο να έχεις μια παραπάνω από καλή σχέση με τους γονείς σου είναι πολύ ρευστά. Φυσικά και θέλω να ξέρει τι έχω στο κεφάλι μου και γιατί δεν είμαι καλά. Προφανώς και θα της πω τι τρέχει όταν καταλαβαίνει από τη φωνή μου στο τηλέφωνο ότι κάτι έχω. Μήπως όμως κάπου πρέπει να σταματήσεις με τις εξομολογήσεις Μάριον;

Δηλαδή, έχω βάλει ένα άτυπο ”stop” στη λογοδιάρροια που με πιάνει όταν λέω στη μαμά μου πως νιώθω.

Για παράδειγμα ‘‘Όχι Σεξ”. (Φωτεινή επιγραφή – ρητή εντολή όταν ανοίγω το στόμα μου να της μιλήσω.)

Πρόκειται για ένα θέμα που απαγορεύται να θίξουμε – επί του προσωπικού δηλαδή. Το συζητάμε το ίδιο συχνά με τις χημικές εξισώσεις της εξουδετέρωσης – ποτέ.

Η επόμενη κόκκινη γραμμή που πρέπει να θίξω σε όλες εσάς τις μαμάδες που τα πάτε καλά με τις κόρες σας είναι η εξής: Μην τους λέτε τι να φορέσουν, όταν δεν έχουν καλή διάθεση.

Θυμάμαι μία προς μία τις φορές που δεν ήθελα πολύ να βγω, πίεσα τον εαυτό μου, ντύθηκα όπως όπως, πήρα το κουφάρι μου και την τσάντα μου σχεδόν σέρνοντάς την και λίγο πριν βγω από την πόρτα, βλέπω το κεφάλι να ξεπροβάλλει από την κουζίνα με ύφος. Ακολουθεί η ερώτηση κόλαφος ”Πού πας έτσι;”. Χαλάζι, φωτιά, πυκνό σκοτάδι και ακρίδες από τον ουρανό, όλ’ αυτά μαζί με τις άλλες 7 πληγές του Φαραώ με χτυπούν κατακέφαλα και με ρίχνουν μονομιάς στον Καιάδα.

Συμβουλή Νο2: Μην επιμένετε να μάθετε τι έχουμε. Θα σας το πούμε στο τέλος. Κάντε απλά υπομονή. Κάθε φορά που με βλέπει με τα μούτρα κατεβασμένα και με ρωτάει τι μου συμβαίνει, η απειλή είναι μία και δυστυχώς – ακόμα – υπό την μορφή ερώτησης: ”Δε θα πάω να μείνω μόνη μου να μη με πρήζεις;”

Η ξεκάθαρα ‘δεδομένηκαιπανταεκεί’ αγάπη της μάνας μπορεί να υποστεί κάθε είδους τσαλάκωμα, ποδοπάτημα, φτύσιμο και κλωτσιά. Και καμία συγγνώμη. Δε μου αρέσει καθόλου το συγγνώμη. Αντ’ αυτού θα φάω τις φακές (μπλιαχ) και θα της πω πόσο ωραίες ήταν. Ή θα δεχτώ να την πάω με το αυτοκίνητο στο σούπερ μάρκετ. Ή βόλτα στο κέντρο. Ή στη θεία μου την Ελένη – που πιστεύω ακράδαντα πως συνεχίζει να μιλάει ακόμα και μισή ώρα αφού έχουμε φύγει από το σπίτι της.

Το να τα πηγαίνεις τόσο καλά με τη μαμά σου βέβαια έχει και πολλά προτερήματα.

– Μου φτιάχνει ό,τι φαγητό θέλω – και δέχεται να πάρει κι εκείνη μια κρέπα ώστε να φτάσουμε το ποσό που χρειάζεται για να μας κάνουν το delivery που έχει τόσο ανάγκη η ενίοτε καταρακωμένη ψυχολογία μου.

– Καταλαβαίνει πότε πρέπει να με αποθεώσει. Ή πότε πρέπει να μου μιλήσει για το πόσο πραγματικά ασήμαντα είναι τα προβλήματα που νομίζω πως έχω. Αυτό οι περισσότερες φίλες μου δε μπορούν να το κάνουν – δεδομένου ότι λόγω ηλικίας έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες ανησυχίες. Γενικά η μαμά μου ξέρει πώς να με συνεφέρει ή να με ξυπνήσει, όταν βλέπει ότι πέφτω σε λήθαργο και βυθίζομαι στην ατέρμονη βλακεία.

– Είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου. Εκείνη που θα μου μιλήσει με κάθε ειλικρίνεια και δεν χαμπαριάζει από δωροδοκίες και γλειψίματα. Σε όλα τα ζητήματα.

– Με καλύπτει στον μπαμπά. Ειδικά όταν ήμουν μικρότερη και έλεγα ότι θα μείνω στην θεία μου, αλλά στην πραγματικότητα πήγαινα με την ξαδέρφη μου σε club και γυρνούσαμε το ξημέρωμα (σόρι μπαμπά!).

Είναι παράξενο, δε θα πω ψέμματα. Είναι κουραστικό, εκνευριστικό, ενοχλητικό και πολλές φορές έχω ευχηθεί να έμενα σε ένα άλλο σπίτι, προκειμένου να αποφύγω κάποια απ’ αυτά που μου τη σπάνε σε σχέση με τη μαμά μου. Είναι όμως και πολύ ιδιαίτερο, όμορφο, αγαπησιάρικο και μοναδικό. Ίσως απλά πρέπει να λείπω ακόμα περισσότερο από το σπίτι. Ή να πηγαίνουμε για περισσότερους καφέδες. Θα τη βρω την αναλογία πού θα μου πάει.