Οι 10 ταινίες που αγάπησα το 2015

Εγώ λοιπόν θέλω να ταρακουνηθώ για να αγαπήσω μια ταινία. Με κάθε τρόπο. Έχει τύχει να φύγω τρομερά εκνευρισμένη από την αίθουσα, σχεδόν τρέχοντας από τα νεύρα μου και όταν μετά από λίγη ώρα συζητούσαμε με τη συνοδεία αλκοόλ, παραδέχτηκα πως τη λάτρεψα. Ήταν το “Miss Violence”, σε περίπτωση που αναρωτιέστε και ναι, χρειάζεται να είστε λίγο… “παρμένοι” υποθέτω για να σας αρέσει.

Ας προχωρήσουμε όμως στο δια ταύτα.

The Τheory of Everything

Θυμάμαι ότι το έβλεπα ένα πρωι-μεσήμερο με πυτζαμες και fluffy καλτσάκια κουκουλωμένη με κουβέρτα σ’ έναν καναπέ στο Παγκράτι. Ερωτεύτηκα τον Eddie Redmayne και όσο η πλοκή προχωρούσε, τόσο πιο πολύ τον αγαπούσα. Φυσικά, πλάνταξα. Προσθέστε και ένα βουναλάκι με τσαλακωμένα χαρτομάντηλα στο σκηνικό. Απόλυτα δίκαιο το Όσκαρ.

Imitation Game

Ίσως φταίει που είναι αληθινή ιστορία, ίσως επειδή το είδα στην προβλήτα στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήμουν σε εκδρομή, ή επειδή πάντα μαγεύομαι από τους έξυπνους ανθρώπους που καμια φορά μιλούν για πράγματα που δεν καταλαβαίνω, αλλά τα εξηγούν σαν να πρόκειται για τη συνταγή του φραπέ, αλλά αυτή η ταινία με συγκίνησε βαθιά.

Gone Girl

Δε θυμάμαι πολλά πράγματα από αυτή την ταινία. Δηλαδή την πλοκή σίγουρα δε μπορώ να στην πω σε περίληψη. Θυμάμαι ότι είχε μια κοιλιά που με κούρασε, αλλά στο τέλος έφυγα με ανοιχτό το στόμα. Και το τέλος έχει περισσότερη σημασία.

Kraftidioten

Γι’ αυτά τα διαμαντάκια αγαπώ τον Μικρόκοσμο στη Συγγρού. Το Kraftidioten είναι μια νορβηγική ταινία μυστηρίου. Ένας πατέρας μαθαίνει ότι ο γιος του πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών, δεν πείθεται ποτέ κι αποφασίζει να βρει τον ένοχο για τη δολοφονία του παιδιού του και να πάρει εκδίκηση. Χιούμορ, δράση, αγωνία, εκπληκτικές ερμηνείες και αρκετό αίμα.

La famille Bélier

Αυτοί οι Γάλλοι είναι σατανάδες ρε παιδί μου. Αν αποφασίσουν να καταπιαστούν με τα κοινωνικά και τις δραμεντί, κάνουν θαύματα. Αυτή η ταινία με μια οικογένεια κωφάλαλων και την κόρη τους η οποία μιλά, ακούει κανονικά και τραγουδάει εκπληκτικά θα σε κάνει να κλαις. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά στο τέλος της θα χαμογελάς και θα κλαις.

Μad Max

Άκουγα το soundtrack για μέρες. Ένας υπέροχος Tom Hardy, μια συγκλονιστική Charlize Theron, σε μια ταινία που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου άρεσε. Οι γονείς μου τη σιχάθηκαν, αλλά εγώ πέρασα τέλεια βλέποντάς της. Ένας μυστηριώδης κόσμος και μια γυναίκα που προσπαθεί να δραπετεύσει και να νικήσει. Με τη βοήθεια των αντρών θα τα καταφέρει. Αλληγορικό, συγκλονιστικό, υπέροχο.

Trainwreck

Η αποκάλυψη της χρονιάς, η Amy Schumer, έπαιξε σε μια ταινία από την οποία εγώ προσωπικά, περίμενα πολλά περισσότερα. Ήταν αστεία, έξυπνη και φεμινιστική από την σκοπιά του body positivity και της ελεύθερης διαχείρισης του κορμιού και του εαυτού σου. Παρόλο που δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα με την ίδια την ταινία, ακόμα μιλάω γι’ αυτή και για την Amy Schumer και θα την ήθελα για θεία μου. Όχι για κολλητή μου γιατί έχω τη Lena Dunham. Ναι στα αστεία και εναλλακτικά sexy κορίτσια.

Legend

Αχ βαχ και πάλι από την αρχή. Ο Tom Hardy είναι ένας πολύ φρέσκος έρωτας που μου προέκυψε θαρρώ φέτος και απογειώθηκε όταν τον είδα στο ρόλο του ως Ronald, αλλά βασικά ως Reggie. Είναι μια γκανγκστερική ταινία εποχής, που με έστειλα ένα ταξιδάκι στη Βρετανία των 60’s, μου θύμισε γι’ ακόμα μια φορά ότι δεν υπάρχουν πια gentlemen και ότι θα έπρεπε να έχω γεννηθεί πολλά χρόνια πριν. Tom, σ’ αγαπώ, εύχομαι να προταθείς για Όσκαρ. Αντίστοιχα το Black Mass που μοιάζει με το Legend ήταν τόοοοοσο βαρετό. Συγγνώμη Johnny Depp!

Carol

Το είδα στο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη, παρέα με μια λαοθάλασσα μεσηλίκων. Η Carol είναι μια ταινία γεμάτη υποβόσκοντα συναισθήματα, χωρίς πολλές εντάσεις, ή τρομερά μεγάλα λόγια. Αλλά στο τέλος, τι να τα κάνεις τα λόγια, αν δεν υπάρχουν πράξεις. Τα πάντα στα πλάνα αυτού του έργου φωνάζουν έρωτα, τα χέρια, οι παύσεις, τα νεύματα.

Αστακός

Δεν υπάρχουν λόγια. Γιώργο Λάνθιμε παίρνω πίσω ό,τι κακό έχω πει για τον Κυνόδοντά σου. Σ’ ευχαριστώ που μου χάρισες αυτό το έργο.