Γιατί μας εξιτάρουν οι “σκύλες” της οθόνης;

Μάλλον ως κοινό έχουμε μια τάση να ελκόμεθα από αυτούς τους χαρακτήρες που ανερυθρίαστα  πράττουν όλα αυτά που κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε σκεφτεί ή έστω έχουν περάσει από το μυαλό μας, αλλά οι ηθικές μας αναστολές το απαγορεύουν. Οι σκύλες είναι πολύ συχνά εθιστικά συναρπαστικές και αυτές οι κυρίες είναι αντιπροσωπευτικές αυτής της ειδικής ‘ράτσας’ που λατρεύουμε να μισούμε:

Alex Forrest – Ολέθρια Σχέση

Ξεκινάμε κάπως άγρια, διότι αυτή η ”σκύλα” ίσως να μην είναι η πιο κακιά, αλλά είναι σίγουρα η πιο τρελή. Όταν η Alex γνωρίζει τον και-καλά-ήσυχο οικογενειάρχη του Michael Douglas, τον ρωτάει αν είναι ”διακριτικός”. Στη συνέχεια όμως αυτή η περιπετειούλα θα του βγει από τη μύτη (για να το θέσουμε κομψά), καθώς η mistress from hell απειλεί την οικογένεια του, την σωματική του ακεραιότητα, φτάνει μέχρι του σημείου να σφάξει το κουνελάκι της κόρης του και να το κάνει στιφάδο(!) προς γνώση και συμμόρφωση. Γενικότερα, ο χαμός που ακολουθεί από την εμμονική Alex, έκανε πολλούς ”παιχνιδιάριδες” συζύγους τη δεκαετία του ’80 να συμμορφωθούν απότομα. Περιττό να πούμε ότι η Glenn Close σκίζει στο ρόλο. Απολαυστική αλλά βασικά ανατριχιαστική.

Claire Underwood – House of Cards

Εδώ μιλάμε για το βαρύ και ”βαθύ” πυροβολικό των απανταχού screen bitches. H Claire δεν είναι η κακιά της ”γειτονιάς”. Είναι ευφυής, ικανή, killer με ψήγματα ευαισθησίας που αποδεικνύουν ότι δεν είναι εξωγήινη, αλλά ακόμα κι αυτός ο εξανθρωπισμός της δεν κρατά παρά για λίγες φευγαλέες στιγμές. Η Claire είναι μεθοδική, αποφασισμένη,  μια φιλόδοξη career woman, που χρησιμοποιεί τις τρομακτικά υπολογισμένες κινήσεις της για να πετύχει το στόχο της. Πατώντας (κυριολεκτικά) επί πτωμάτων, είναι το yang στο yin του σύζυγου-παρτενέρ Frank, στο κοινό τους ταξίδι προς την απόλυτη εξουσία.

Miranda Priestley – The Devil Wears Prada

Η Miranda Priestley ή αλλιώς Anna Wintour (αφού όλοι ξέρουμε ότι ο χαρακτήρας της Μιράντα ήταν βασισμένος στην μέγαιρα της Αμερικάνικης Vogue) είναι η ‘εικονική’ σκύλα. Σικάτη, με μια κλινική αισθητική στον τρόπο που ντύνεται αλλά κυριότερα στον τρόπο που φέρεται. Κανείς δεν είναι αρκετά καλός  ή επαρκής για την διευθύντρια του μεγαλύτερου περιοδικού μόδας στον κόσμο κι αυτό το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, με ένα και μόνο βλέμμα. Δεν ξέρουμε αν η πραγματική Wintour είναι τόσο συναρπαστικά bitch, η Miranda της ”απόλυτης” Meryl Streep όμως ήταν και με το παραπάνω. Βάζοντας δόσεις ευαισθησίας στην απόδοση του χαρακτήρα απέφυγε να την κάνει μια, έστω και διασκεδαστική, καρικατούρα, φτιάχνοντας αντιθέτως έναν ‘αληθινό’ άνθρωπο.

Alexis Carrington – Δυναστεία

Κάτι που δεν έκανε η Joan Collins ως Alexis στην ιστορική πια Δυναστεία. Η αληθοφάνεια του χαρακτήρα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο στη Δυναστεία άλλωστε. Η Alexis ήταν η bigger than life κακιά των παιδικών μας χρόνων, με κοφτερή γλώσσα, ‘μεγάλη’ προσωπικότητα κι ακόμα μεγαλύτερες καπελαδούρες, η Alexis με τα χίλια επώνυμα (Carrington Colby Dexter και πάει λέγοντας!) ήταν το μπιτσόνι που όλοι λατρεύουμε να μισούμε. Άλλαζε τους συζύγους πιο συχνά απ’ότι άλλαζε εταιρείες και ξεμάλλιαζε τις ‘αντιπάλους’ στην πρώτη ευκαιρία. Είδωλο.

Cersei Lannister  – Game of Thrones

Το πιο πρόσφατο μέλος της παρέας των επιτυχημένων κακών κοριτσιών της μικρής οθόνης, η Cersei είναι η μεσαιωνική (ή όποτε διαδραματίζεται το Game of Thrones τελοσπάντων) πρόγονος της Claire Underwood. Μόνο ελαφρώς πιο αιμομίχτρα. Και πιο κακιά. Και πιο αδίστακτη. Και πιο χήρα. Και πιο υπερπροστατευτική μάνα. Και πιο δολοφονική. Και πιο… και πιο… Γενικά η Cersei είναι η ”ΠΙΟ”  απ’όλες. Στα νέα λεξικά δίπλα στον ορισμό ‘bitch’ θα έπρεπε να έχει μια φωτογραφία της. Δικαιωματικά.

Maleficent

Η Angelina δεν είναι μόνο καλλονή, είναι και μια ταλαντούχα, έξυπνη ηθοποιός. Σε ένα ρόλο που άλλες συνάδελφοι της θα ‘ξεπέταγαν’ με στόχο να εισπράξουν την επιταγή από το studio της Disney και να ξεμπερδεύουν, η Angie ”πήρε” την ‘κακιά’ βασίλισσα της ”Ωραίας Κοιμωμένης” του επιτυχημένου κινουμένου σχεδίου κι έπλασε μία τρισδιάστατη κακιά με κίνητρα, ψυχολογικό background. Στα χνάρια της ‘μεγάλης’ Meryl,  έδωσε μια fun ερμηνεία με στυλ και φαντασία. Μια ‘κακιά’ με τσαγανό, τραυματική παιδική ηλικία και κοφτερά ζυγωματικά, που στο τέλος αποδεικνύεται ίσως πιο ανθρώπινη απ’ό,τι θα επιτρεπόταν στη bitch της διπλανής πόρτας.