H Κάτια Γκουλιώνη έζησε τον «Νόμο του Μέρφυ» πριν πρωταγωνιστήσει σε αυτόν

– Κάτια Γκουλιώνη, πού συναντιέσαι με τη Μαρία- Αλίκη;

Νομίζω ότι είμαστε όλοι Μαρία- Αλίκη. Είναι μια ηρωίδα που προσπαθεί να προσαρμοστεί και να πετύχει στη συνθήκη που της δίνεται κάθε φορά. Έχει το άγχος της επιτυχίας που νιώθουμε ότι οπωσδήποτε πρέπει να πετύχουμε είτε σαν μαμάδες, είτε σαν κόρες, είτε σαν επαγγελματίες, σαν οτιδήποτε μάς ζητείται να κάνουμε και θέλουμε να υπερασπιστούμε μία ταυτότητα στο έπακρο.

Η Μαρία Αλίκη αποτυγχάνει σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται για να ξανακερδίσει τη ζωή της. Αποτυγχάνει και έτσι ξαναβρίσκει τον εαυτό της.

– Δηλαδή μέσω της αποτυχίας τελικά πετυχαίνει;

Ναι. Μέσω της αποτυχίας- που σαν κατάσταση είναι πολύ χιουμοριστική- απελευθερώνεται. Βρίσκει τον εαυτό της και τον χάνει συγχρόνως. Είναι οξύμωρο αυτό που λέω, το ξέρω, αλλά συνήθως όταν χάνουμε μεγάλο κομμάτι της ταυτοποίησης μας, αυτήν την εικόνα που έχουμε δώσει εμείς ή που μας την έχουν δώσει πολλές φορές οι άλλοι, μπορεί να είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά επαναπροσδιορίζουμε κιόλας όλη μας τη ζωή.

– Και το τι είμαστε…

Όπως το λες, ναι. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η ηρωίδα είναι τρομερά δυναμική, με το να υπερασπίζεται τον κάθε χαρακτήρα που πρέπει να κερδίσει για να πάρει πίσω τη ζωή της. Αλλά έχει τρομερό χιούμορ στην αποτυχία της. Και καταλαβαίνω σταδιακά ότι δεν έχει σημασία αυτό, το να πετύχεις δηλαδή.

Είναι μία υπαρξιακή κωμωδία και γι’ αυτό έχει πολύ βαθύτερα συναισθήματα γύρω από το τραύμα και γύρω από το οικογενειακό κομμάτι, όπου εξαρχής από το διπλό όνομα της ηρωίδας καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα μπέρδεμα. Δεν μπορούσαν να αποφασίσουν οι γονείς της ποιο να της δώσουν. Είναι μία σύνθετη ηρωίδα, αλλά αντιμετωπίζει με έναν ανάλαφρο τρόπο τα πράγματα. Πιστεύω ότι η κωμωδία βαθιά μέσα της έχει και το τραγικό κομμάτι και ότι τα πιο σοβαρά ζητήματα τα αντιμετωπίζουμε (ή θα θέλαμε να τα αντιμετωπίζουμε) με χιούμορ.

– Εσύ καταφέρνεις να δεις την αποτυχία με χιούμορ;

Λόγω της ηρωίδας έχω αρχίσει και το καταφέρνω. Τώρα που έχουν περάσει κάποιοι μήνες που έχει ολοκληρωθεί η ταινία, νομίζω ότι μου έκανε καλό η συγκεκριμένη ηρωίδα στο να αντιμετωπίζω με χιούμορ κάτι που δεν πάει καλά. Εξ ου και ο τίτλος της ταινίας Ο νόμος του Μέρφυ, δηλαδή ότι πάει στραβά θα πάει χειρότερα.

«Αυτό που καταλαβαίνω σταδιακά είναι ότι όσο μπορούμε και βρίσκουμε μία ευαισθησία σε αυτό που μας συμβαίνει και μία αστεία ματιά, νομίζω ότι το ξεπερνάμε πιο εύκολα. Πόσο μάλλον όταν έχουμε τόσα προβλήματα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα στην καθημερινότητά μας».

– Είναι σαν να ζούμε μέσα στον «Νόμο του Μέρφυ»;

Ακριβώς. Η επιβίωση έχει γίνει πολύ δύσκολη. Βλέπουμε τα ενοίκια τι τιμές έχουν, τι σημαίνει η αυτονομία σήμερα, τι απαιτεί το να ζει κάποιος μόνος του στην Αθήνα σήμερα. Σε τι μεταφράζεται αυτό; Στα ωράρια που είναι εξαντλητικά, στο «δεν έχω ζωή». Με έναν τρόπο αν μπορούμε να κρυφοκοιτάξουμε την κατάσταση και όχι να την πιστέψουμε εντελώς αυτό που μας συμβαίνει, σίγουρα θα είναι πιο εύκολη η καθημερινότητα.

– Εσύ έχεις βρεθεί ποτέ σε στιγμή στη ζωή σου που να νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις restart;

Συνέχεια. Αστειεύομαι, αλλά σίγουρα ναι, είχα μία κομβική χρονιά πέρσι, στην οποία έχασα τον εαυτό μου για ένα διάστημα, λόγω προσωπικών ζητημάτων και σταδιακά άρχισα να επανέρχομαι. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα βουνό αυτό που είχα να περάσω και τώρα που το βλέπω μετά από μία απόσταση ενός έτους, δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτόν τον χρόνο που προηγήθηκε.

– Κάπως συνέπεσε με την ταινία και την αναζήτηση της ηρωίδας αυτός ο επαναπροσδιορισμός;

Ναι, ήταν παράλληλη αναζήτηση. Βέβαια το σενάριο προϋπήρχε, αλλά η υλοποίηση ήταν σχεδόν μαζί. Αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτή τη χρονιά που πέρασα όσο δύσκολη κι αν ήταν. Γιατί αυτή τη στιγμή είναι σαν να με έχει θωρακίσει σε διάφορα ζητήματα που θα θεωρούσα τεράστια και εντέλει δεν ήταν. Έρχεται η ίαση τελικά και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, αν κάπως αυτό το ζήσεις και το επεξεργαστείς ακόμα κι αν είναι δυσάρεστη διαδικασία.

– Ποια κομμάτια της Κάτιας θέλεις ακόμα και σήμερα να ανατρέψεις;

«Πολλά. Γκρινιάζω, πάρα πολύ γκρινιάζω. Θέλω να μειώσω την γκρίνια που έχω. Είναι ανώφελο, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι στον χαρακτήρα μου. Προσπαθώ, γιατί είναι κάτι που δεν έχει νόημα και απασχολώ και τους άλλους με λάθος τρόπους».

Άλλο στοιχείο είναι ότι όταν κάτι δεν μου αρέσει στη δουλειά δεν έχω υπομονή. Επειδή λατρεύω τη δουλειά μου όταν δεν νιώθω κάτι να είναι στο ύψος που θα ήθελα, παίρνω μία απόσταση. Βέβαια έχω καταφέρει μέσα στα χρόνια να επανέρχομαι λίγο πιο γρήγορα. Τα αντανακλαστικά μου έχουν δουλευτεί. Έχω πολλά ακόμη. Θα μπορούσε να γεμίσει η συνέντευξη με πράγματα που θέλω να αλλάξω, αλλά ας μείνουμε σε αυτά (γέλια).

– Όπως η Μαρία- Αλίκη έτσι κι εμείς καλούμαστε να υπηρετήσουμε διάφορες ταυτότητες. Εσύ ξεχωρίζεις ποιες από αυτές είναι όντως δικές σου, ποιες σου φόρεσε πχ η μαμά σου ή η κοινωνία;

Νομίζω μεγαλώνοντας, ότι καταλαβαίνουμε περισσότερο κάποιες εκδοχές μας, εν αντιθέσει με τις ηλικίες των 20 που ακόμη έρεαν όλα μαζί χωρίς να τα αναλύουμε τόσο. Από εκεί και πέρα, αυτό που με την ταινία κάπως δούλεψα και με εξέλιξε στην αντίληψη που έχω, είναι ότι πάρα πολύ εύκολα αν δούμε κάποιον άνθρωπο που έχει εντελώς διαφορετική αναφορά από αυτό που έχουμε εμείς ή απ’ ό,τι θεωρούμε συμβατό με τη δική μας προσωπικότητα, νιώθουμε δεν θέλουμε να τον εξερευνήσουμε παραπάνω. Κάνουμε κατευθείαν μία κατηγοριοποίηση εντελώς στείρα, κατά τη γνώμη μου. Είναι μοιραίο, γινεται, αλλά με αυτόν τον τρόπο χάνουμε έναν πλουραλισμό σε αυτά που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε, που είναι τρομερά χρήσιμος.

– Κι εμάς μας έχει κατηγοριοποιήσει κάποιος άλλος αντίστοιχα…

Ναι κι εμείς δεν ξέρουμε αν αυτό είναι μία δική μας επιλογή ή μία επιλογή που μας την έχουν φορέσει γιατί είναι ένα ασφαλές πεδίο που μας κάνουν να μπορούμε να κινούμαστε νιώθωντας την ασφάλεια ότι δεν θα λοξοδρομήσουμε από αυτό. Κι είναι κάποιες φορές τρομερά καταπιεστικό αυτό. Για παράδειγμα μία εκδοχή της ηρωίδας στον Νόμο του Μέρφυ είναι influencer, καμία σχέση με το δικό μου στιλ. Και σκεφτόμουν πόσο μονοδιάστατη ματιά είχα απέναντι ίσως σε μία προσωπικότητα που ταυτοποιείται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Μοιραία μπαίνουμε σε αυτό γιατί τα πάντα είναι «στολές». Αν κολλήσουμε στον κάθε άνθρωπο ένα σήμα, έχει τελειώσει πια, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ζούμε.

– Οι γυναίκες ήδη φοράμε μία «στενή» στολή…

Ναι, βιώνουμε καταπίεση και σε αυτό το κομμάτι. Από τη μία πρέπει να φαινόμαστε 20 χρόνια μικρότερες οπότε μοιραία -και καθόλου τυχαία- μπαίνεις σε ένα παιχνίδι για να φαίνεσαι μικρότερη. Μοιραία, γιατί βλέπεις τα σενάρια στο σινεμά είναι για ηρωίδες μέχρι κάποιας ηλικίας. Στατιστικά είναι αυτά. Μαθηματικά αυτό που λέω ότι δεν υπάρχουν ηρωίδες μετά από κάποια ηλικία, ισχύει. Οι διαφημίσεις που βλέπουμε, επίσης, είναι για συγκεκριμένες ηλικίες. Οπότε υπάρχει ένας αγώνας και μετά υπάρχει και μία κριτική από τους γύρω που λένε «Α, πήγε κι έκανε αυτό στο σώμα ή στο πρόσωπο». Μα όταν ζεις σε ένα full καπιταλιστικό σύστημα το οποίο επιπλέον απαιτεί συνεχώς να δείχνεις νέος, δεν γίνεται να μην σε αγγίξει αυτό. Εκτός κι αν μένεις σε ένα σπιτάκι στο βουνό κι έχεις μια εντελώς διαφορετική ζωή και οι προσλαμβάνουσες που έχεις δεν είναι σύγχρονες.

– Εσύ τη νιώθεις αυτή την πίεση, ως γυναίκα και δη στον χώρο του θεάματος όπου όπως μου είπες, δεν υπάρχουν ρόλοι μετά από μία ηλικία; Πώς προσπαθείς να αντιστάθεις σε αυτό;

Ναι. Ισχύει, υπάρχει. Έχω προσπαθήσει οι επιλογές που έχω κάνει και οι ηρωίδες που έχω επιλέξει και με έχουν επιλέξει να κάνω – γιατί είμαι τυχερή σε αυτό το κομμάτι- να μην είναι στερεοτυπικές. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ας πούμε, τώρα συμμετέχω σε μία σειρά στους Μαύρους Πίνακες. Είναι 10 επεισοδίων αυτή τη σειρά σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Φιλιώτου. Με ενδιέφερε το σενάριο και η σκηνοθέτριά του που ήταν γυναίκα γιατί είχε άλλη ματιά. Ξέραμε πώς θα δουλέψουμε την ηρωίδα και υπήρχε καλή βάση με τη σκηνοθέτρια, με τους συναδέλφους ηθοποιούς και το σενάριο. Βέβαια, ποτέ δεν ξέρεις, αλλά δεν ήταν όπως άλλα σενάρια που είχαν πράγματα που δεν μπορούσα να τα πω γιατί δεν τα πίστευα και ντρεπόμουν να τα πω. Δεν υπάρχει πάντα αυτή η τύχη στη δουλειά, αλλά το έχω επιδιώξει κι εγώ. Δεν σημαίνει όμως ότι γίνεται πάντα. Δηλαδή οικονομικά, για να είμαι εντελώς ξεκάθαρη».

«Ζω από τη δουλειά μου, δεν έχουμε πάντα το δικαίωμα στην επιλογή. Εγώ έχω προσπαθήσει πολύ ώστε να μην κάνω κάτι που να ντρέπομαι μετά».

– Συνεργάζεσαι πάλι με τον Άγγελο Φραντζή. Είναι σημαντικό για εσένα να κάνεις σταθερές συνεργασίες;

Ναι, όπως και με τη Δώρα Μασκλαβάνου που κάναμε την Πολυξένη. Νομίζω ότι κάπως βρίσκουμε τους συγγενείς μας στη δουλειά. Είναι βέβαια και θέμα δικής μας επιλογής, αλλά σίγουρα τους βρίσκουμε. Όπως και μία ταινία θα βρει τους συγγενείς της στο κοινό. Σε κάποιους από την άλλη μπορεί να μην αρέσει καθόλου. Η Ευτυχία, που είχε μία αποδοχή καθολική, δεν ήταν τυχαίο γιατί μιλάμε για μία ηρωίδα που είναι οικουμενική. Μία ηρωίδα που ξεμπλόκαρε τους άντρες στο σινεμά και κλαίγανε. Το να έρχονται άντρες και να μου λένε «το τι κλάμα ρίξαμε με την Ευτυχία» δεν νομίζω ότι είναι κάτι που γίνεται συχνά. Η ηρωίδα το έφερε αυτό, η ίδια η στόφα της.

Ήταν επίσης η δουλειά που γίνεται στα πράγματα. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη δουλειά. Δεν πιστεύω ούτε στην εμπειρία, ούτε αν σου ταιριάζει ένας ρόλος.

«Πιστεύω στη δουλειά και για την προσωπική διαδικασία, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα βγει κάτι χωρίς να δουλέψω κανονικά, όπως οποιοσδήποτε άλλος εργαζόμενος σε μία δουλειά που πηγαίνει για 8 ή 9 ώρες τη μέρα».

Και το αναφέρω για την Ευτυχία γιατί ήταν μία συγκυρία όπως και τώρα στον Νόμο του Μέρφυ, που η προσήλωση και η έγνοια που υπήρχε για τη δουλειά από όλες τις ειδικότητες ήταν φοβερή. Δεν θέλαμε να κάνουμε ρεπό. Αυτό που λέμε μεράκι δηλαδή, ισχύει. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που ταξιδεύει από μόνο του και βρίσκει κάποιους που μπορεί να το καλοδεχτούν και άλλους που εννοείται ότι μπορεί να μην τους ενδιαφέρει. Δεν είναι αθλητισμός η τέχνη, αν ήταν θα είχε το σκορ και θα είχε τελειώσει η υπόθεση.

– Ήταν ανάγκη σου να κάνεις κωμωδία σε αυτή την περίοδο;

Ήταν ανάγκη μου από πάντα να κάνω κωμωδία. Πάντα μου άρεσε και στην σχολή μου έδιναν κομμάτια οι καθηγητές που με γνώριζαν καλύτερα. Η κωμωδία είναι ένα αναρχικό είδος και δεν είναι τυχαίο που και η screwball κωμωδία το 30 και το 40 ήρθε μετά από μία καταστροφή και μεγάλο βάρος. Έχουμε τεράστιο κενό στην Ελλάδα και δεν καταλαβαίνω τον λόγο γύρω από την κωμωδία. Δεν υπάρχουν καινούργια δείγματα, έχει μείνει αρκετά πίσω σαν είδος.

Βέβαια, τι είναι κωμωδία, τι είναι τραγωδία; Η τραγωδία μέσα της πιστεύω ότι έχει κωμωδία και η κωμωδία αντίστοιχα. Για παράδειγμα με τη Μαρία Αλίκη πολλές φορές φεύγανε δάκρυα και κάναμε cut γιατι δεν έπρεπε, έβγαινα από το στόχο. Αλλά ο πυρήνας της ταινίας, μιλάει για τη ζωή και για το θάνατο ακόμα και με έναν ανάλαφρο τρόπο, μιλάει για το τραύμα, τη ζωή και φέρνει τρομερή ελπίδα. Σε απελευθερώνει.

Στην Αμερική έχουν περάσει τόσα για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα από την κωμωδία στην prime time. Κι από την άλλη ο Ρίγκαν είχε τους δικούς του κωμικούς που προωθούσαν την ατζέντα να σκοτώνουν τους γκέι που τότε είχαν Aids στην Αμερική. Υπάρχει ολόκληρη έρευνα γύρω από αυτό. Κι ερχόταν μετά ένα τεράστιο κύμα από ακτιβιστές για να απαντήσουν σε αυτό μέσω κωμωδίας. Μα είναι επανάσταση η κωμωδία.

– Ναι, δεν την έχω συνδεδεμένη μέσα μου με το συντηρητικό κοινό, αλλά έχεις δίκιο κι εδώ το βλέπουμε. Τόση συζήτηση έγινε άλλωστε και για τον Σεφερλή και το αστείο για το non binary…

Βλέπουμε ότι χρησιμοποιείται το χιούμορ για να περάσει κάποιος μία συντηρητική άποψη. Αλλά πρέπει να υπάρχει απάντηση, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει διάλογος κι αν δεν υπάρχει διάλογος, ξεχνάμε τι εστί δημοκρατικό πολίτευμα.

– Μήπως δεν είμαστε και πολύ στην εποχή του διαλόγου;

Δεν είμαστε. Ο θυμός και ο τσακωμός έρχεται όταν παίρνεις την ελπίδα από τους ανθρώπους. Είδαμε αυτά τα δείγματα που υπήρχαν στα σχολεία με τη βία. Όταν έχεις αφαιρέσει την ελπίδα ναι, εννοείται ότι θα υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές, όπως δεν θα υπάρχει και διάλογος. Και δεν υπάρχει γιατί δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ μια αλυσίδα παιδείας.

Δηλαδή μην φτάνουμε στο τέλος, στο ότι τα παιδιά είναι θυμωμένα, γιατί αυτό είναι σύμπτωμα. Σημασία έχει από πού έρχεται αυτό. Όταν ξέρουν ότι δεν μπορούν να σπουδάσουν αν δεν υπάρχει ένα budget οικογενειακό γύρω στα 4000 ευρώ το μήνα -γιατί δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν, οι εστίες αυτές οι τρώγλες για τα παιδιά ούτε καν επαρκούν, πώς να μην υπάρχει θυμός;

– Εσύ ελπίζεις ή θυμώνεις σε αυτή τη φάση;

Εγώ ελπίζω αυτή την περίοδο. Όπως σου είπα νωρίτερα έκανα ένα restart κι είμαι ξανά στην ελπίδα. Βέβαια ούτε να ελπίζεις μόνιμα μπορείς. Δηλαδή διάβασα πρόσφατα ότι στην Παλαιστίνη είχε 1000 νεκρούς σε μία επίθεση και δεν γίνεται να μην σε αγγίξει αυτό. Από την άλλη έγινε ένα φεστιβάλ Παλαιστινιακού σινεμά πριν λίγες μέρες που υπήρχαν πολύ συγκινητικές στιγμές αυτό. Είναι ένα roller coaster, που όμως πρέπει να έχει κι ένα ανέβασμα γιατί αλλιώς δεν μπορείς να ζήσεις.

Το να ζεις είναι το σημαντικότερο, να είσαι χρήσιμος άνθρωπος. Η παραίτηση δεν υπάρχει. Θα πέσουμε μία μέρα, 2 μέρες; Την 3η πρέπει να έχουμε σηκωθεί να πάμε εκεί που υπάρχει ανάγκη.

– Στα ζητήματα ηθικής, άσπρου- μαύρου, καλού- κακού πού στέκεσαι;

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλό και κακό. Μου κάνει λίγο σαν το «ποιον αγαπάς περισσότερο, τη μαμά ή τον μπαμπά»; Θέλω να πω, μία απόφαση μπορεί να θεωρείται καλή αλλά να μην είναι κιόλας και έτσι κι αλλιώς τα δίπολα είναι εχθρικά συνήθως. Δεν πιστεύω στο άσπρο μαύρο, πιστεύω σε πολλά χρώματα, είμαι περισσότερο rainbow. Δεν μου αρέσει να βλέπω κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο μόνο. Εξελίσσεται η αντίληψή σου και τα πράγματα με τον χρόνο. Δεν ξέρω αν ήμουν πάντα έτσι, αλλά σίγουρα με ενδιέφερε να παρατηρώ και να ζω όχι μόνο με έναν τρόπο. Πχ. Στη Σύρο που πηγαίνω πολύ συχνά, προσμονώ την παρέα από τις γειτόνισσες που είναι 20 χρόνια μεγαλύτερές μου και δημιουργώ μία εντελώς διαφορετική ρουτίνα από αυτή που κάνω εδώ. Μου αρέσει πάρα πολύ και μου είναι και χρήσιμη και στη δουλειά και στη ζωή. Κατανοείς την ανθρώπινη φύση με αυτές τις αλλαγές.

– Αναφέρθηκα στα ηθικά διλήμματα με αφορμή την παράσταση, τη σάτιρα στην οποία παίζεις φέτος στο θέατρο…

Ναι παίζω στην παράσταση Ναχτλαντ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο θέατρο Αποθήκη. Είναι ένα υπέροχο έργο, του Μάριους φον Μάγενμπουργκ, για όλα αυτά που συζητάμε παραπάνω, για τις αποφάσεις που έχουν να κάνουν με την ηθική. Είναι ένα ζευγάρι που βρίσκει έναν πίνακα που ανακαλύπτει ότι τον έχει ζωγραφίσει ο Χίτλερ. Και μπορούμε να φανταστούμε τι κωμικοτραγικές καταστάσεις προκαλούνται μέσω ενός αντικειμένου που κουβαλάει αυτή την ιστορία. Και θεωρώ ότι είναι τρομερά επίκαιρο λόγω των ποσοστών της ακροδεξιάς που βλέπουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

– Πριν σε αφήσω θέλω να μάθω, ποια ήταν η φορά που ο Νόμος του Μέρφυ βρήκε απόλυτη εφαρμογή στη ζωή σου;

Τον προηγούμενο χρόνο. Έζησα τον «Νόμο του Μέρφυ» πριν το γύρισμα – που Μέρφυ είναι ο σκύλος της ηρωίδας στην ταινία. Νομίζω ότι ήταν η χρονιά που στο 3ο γεγονός πια που ήρθε, δύσκολο, έλεγα «ok, θα έχει και συνέχεια». Ήταν το ένα μετά το άλλο.

«Η απάντηση ήταν η αποδοχή, ότι “συμβαίνει αυτό και πάμε να αλλάξουμε τα πάντα”. Ήταν μόνο ενεργητική απελπισία, απελπισία της δράσης όπως έχει και η ηρωίδα στην ταινία».

– Α, να λοιπόν, που βρεθήκαμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Εκεί συναντήθηκες, λοιπόν, με την Μαρία Αλίκη…

Ναι.

Info: Ο νόμος του Μέρφυ, του Άγγελου Φραντζή, από 21 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους από την Tanweer.