Η Ιφιγένεια Καραμήτρου πιστεύει στο «μαζί»
- 6 ΔΕΚ 2024
Η Ιφιγένεια Καραμήτρου πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ρίτα, της Μάρτα Μπουτσάκα, σε σκηνοθεσία Ρηνιώς Κυριαζή που παρουσιάζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Εκεί τη βλέπεις να υποδύεται τη Στέλλα που μαζί με τον αδερφό της, Τόνι, έρχονται αντιμέτωποι με τους φόβους, τις ελπίδες, την αγάπη, την ευθύνη και τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής.
Με αφορμή το θεατρικό της ταξίδι με τη Ρίτα, που ολοκληρώνεται τις επόμενες ημέρες, μιλήσαμε με την Ιφιγένεια Καραμήτρου για την αναποφασιστικότητα και τη σιγουριά, τις φορές που νιώθει ενήλικη, αλλά και όχι και τόσο, τους ηθοποιούς που πλέον ανεμπόδιστα περνούν από την τηλεόραση στο θέατρο και τούμπαλιν (την Ιφιγένεια τη βλέπεις φέτος και στη σειρά Άγιος Έρωτας του Alpha) τη ζωή της και την πίστη της στη συλλογικότητα.
Αντιγόνη Μακρή
– Βρίσκεις κοινά με τη Στέλλα που υποδύεσαι στη «Ρίτα» κι αν ναι ποια είναι αυτά;
Οι αγκυλώσεις. Πολλές φορές οι άνθρωποι γαντζωνόμαστε από ανθρώπους και καταστάσεις του παρελθόντος που όταν απεμπλακούμε προχωράμε πιο εύκολα «μπροστά». Ένα άλλο κοινό είναι η αναποφασιστικότητα. Ενώ παίρνω εύκολα σημαντικές αποφάσεις και εμμένω σθεναρά στην πεποίθησή μου, για πιο μικρά μπορώ να πνιγώ σε μια κουταλιά νερό.
– Άρα μπροστά στις μεγάλες αποφάσεις της ζωής εσύ δεν δυσκολεύεσαι;
Όπως είπα και νωρίτερα, στις μεγάλες όχι τόσο. Για όσες μεγάλες αποφάσεις έχει χρειαστεί να πάρω ως τώρα στη ζωή μου κάπως το κλίμα είχε δημιουργηθεί από πριν. Ήμουν με έναν τρόπο προετοιμασμένη, οπότε η στιγμή της απόφασης ήταν σαν φυσικό επακόλουθο και σαν κατάληξη μιας περιόδου που προετοίμαζε ή ενίσχυε τη βεβαιότητα για την απόφαση.
– Πόσο ενήλικη νιώθεις; Θυμάσαι πότε συνειδητοποίησες ότι τώρα αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου;
Εξαρτάται τη μέρα. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ανήλικη, με την καλή έννοια, και αυτό μου αρέσει. Αλλά σε κομβικές στιγμές αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη του εαυτού μου.
«Σίγουρα πάντως όταν έγινα 18 δεν μετατοπίστηκα μονομιάς στην ενηλικίωση. Εξάλλου οι ηλικίες είναι μια ανθρώπινη κατασκευή».
– Έχεις κι εσύ έναν αδελφό. Περάσατε από συγκρούσεις όπως τα αδέρφια της παράστασης;
Ναι, με τον αδερφό μου έχουμε ανάλογη σχέση. Νομίζω πως η μοναδικότητα αυτής της σχέσης είναι το κοινό παρελθόν, τα κοινά βιώματα που δεν αλλάζουν.
– Μεγαλώνοντας στην Κατερίνη τι νοσταλγείς περισσότερο από την επαρχία και τι χαίρεσαι στην Αθήνα;
Νοσταλγώ την ησυχία και τις μικρές αποστάσεις. Μερικές φορές νοσταλγώ το ότι γνωρίζονται όλοι με όλους, αλλά άλλες στιγμές μου αρέσει η ανωνυμία της μεγαλούπολης. Χαίρομαι πάντως που μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη.
– Ανήκεις σε μια γενιά ηθοποιών που το ίδιο εύκολα με μία πειραματική παράσταση βουτούν και στον κόσμο της τηλεόρασης. Πόσο απελευθερωτική είναι η κατάργηση της ταμπέλας ποιοτικός-εμπορικός;
Δεν υπάρχει πια αυτό το ταμπού με την τηλεόραση που υπήρχε στα 90s. Βέβαια τότε ένα ηθοποιός μπορούσε να ζήσει αξιοπρεπώς και μόνο από το θέατρο. Τώρα αυτό έχει αλλάξει. Εμένα μου αρέσουν και τα δύο και χαίρομαι που τα κάνω ταυτόχρονα. Όταν υπήρχε έντονα αυτή η ταμπέλα τηλεοπτικού- θεατρικού ηθοποιού δεν ήμουν ακόμη ηθοποιός, ώστε να μπορώ πραγματικά να πάρω θέση. Αλλά το βρίσκω περιοριστικό να πρέπει να κάνεις ή το ένα ή το άλλο. Εξάλλου η δουλειά μας είναι.
Αντιγόνη Μακρή
– Πώς βιώνεις το ότι μπαίνεις συχνά στα σπίτια των ανθρώπων μέσα από τη σειρά Άγιος Έρωτας; Κρατάς κάποιο σχόλιο που σου έχει γίνει;
Για πολλούς ανθρώπους είναι συντροφιά, ειδικά σε πιο απομακρυσμένα μέρη, και χαίρομαι που είμαι κομμάτι αυτής. Τα σχόλια που κρατάω είναι η χαρά αυτών που τους αρέσει η σειρά.
– Πρόσφατα το ΣτΕ έδωσε μια πρώτη δικαίωση στους ηθοποιούς για τα πτυχία τους. Συμμετείχες εσύ στις κινητοποιήσεις;
Συμμετείχα πολύ ενεργά στις κινητοποιήσεις όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι πως τυχαίνει πέραν της υποκριτικής να έχω σπουδάσει και Ψυχολογία και σας διαβεβαιώ ότι οι σπουδές στη δραματική του Εθνικού Θεάτρου, ήταν σαφώς πιο δύσκολες και ολοκληρωμένες από αυτές στο πανεπιστήμιο. Οπότε αδιαπραγμάτευτα είναι τίτλοι που χρήζουν και αξίζουν της τυπικής αναγνώρισης από το κράτος.
– Πόσο εύκολα παίρνεις θέση απέναντι στα πράγματα σε μία εποχή που όλοι μοιάζουμε να αφήνουμε τα πράγματα να περνούν;
Πιστεύω στη συλλογικότητα. Δυστυχώς δεν αντιλαμβανόμαστε τη δύναμή της και δεν επενδύουμε σε αυτή.
«Πιστεύω ότι πολλά θα ήταν διαφορετικά αν ήμασταν περισσότερο στο μαζί».
– Για τι θα έδινες τις μεγαλύτερες μάχες σου;
Για την ελευθερία και το δίκαιο. Θαυμάζω τους ανθρώπους που παλεύουν για την ελευθερία και τώρα και στο παρελθόν. Αντιδρώ στο άδικο, αλλά θα ήθελα και εύχομαι η αίσθηση δικαίου να είναι πιο ισχυρή στο σύνολο.
Info: «Ρίτα», στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου την Παρασκευή 6/12 στις 21.15, το Σάββατο 7/12 στις 21.15 και την Κυριακή 8/12 στις 20.00. Εισιτήρια εδώ.
