Είδα το John και ένιωσα την Κόρα Καρβούνη να με χτυπάει μία στο καρφί και μία στο πέταλο
- 11 ΔΕΚ 2024
Κάθε χρόνο, βλέπω πολλά και πολλά ωραία έργα. Και κάθε χρόνο, έχω ένα αγαπημένο. Μπορεί να μην είναι αντικειμενικά το σπουδαιότερο της σεζόν (με ό,τι και αν νοείται ως σπουδαίο), αλλά για κάποιον λόγο γίνεται το δικό μου «εκλεκτό». Πέρυσι για παράδειγμα ήταν το Doctor – με ταρακούνησε με κάθε τρόπο. Μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη έναν Γυάλινο Κόσμο με τον Νίκο Κουρή, το Ρομπ του Δημήτρη Καραντζά, Τέφρα και Σκιά με τον Χρήστο Λούλη και άλλα πολλά. Φέτος, ήταν το John που μου ερέθισε τον εγκέφαλο, με «ψυχαγώγησε», με παραξένεψε.
Το John μού «πείραξε» το μυαλό περισσότερο και από ό,τι την ψυχή. Δεν με νοιάζει όμως – γιατί το twist με το οποίο σε παίζει, σου ξεγελά και το συναίσθημα. Με έχει ιντριγκάρει, λοιπόν, με πολλούς τρόπους και πιστεύω πως πολύς κόσμος θα συμφωνήσει ότι, τουλάχιστον, δεν πρόκειται για ένα έργο που περνά απαρατήρητο.
Μπροστά μας καθόταν η Βάσω Καβαλιεράτου, ένας άνθρωπος που μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθής, οπότε μιλήσαμε και πριν και μετά την παράσταση. Όταν μάλιστα βγήκαν και οι ηθοποιοί, στήσαμε ένα ωραίο πηγαδάκι. «Ηταν καλό το κοινό σήμερα», λέει η Κόρα Καρβούνη, η οποία πρωταγωνιστεί στο John. «Πάντως είναι ένα έργο που μας λένε ή ότι ξετρελάθηκαν ή ότι δεν κατάλαβαν τίποτα».
Μα δεν είναι ένα έργο που πρέπει να το καταλάβεις απαραιτήτως και αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου άρεσε. Δεν δίνει όλες τις απαντήσεις, δεν κάνει και πολλές ερωτήσεις, όλα αιωρούνται και αναιρούνται. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο πανδοχείο με μία πρόσχαρη μα και ενίοτε αναπάντεχα θλιμμένη ή λυπημένη ξενοδόχο, ένα ζευγάρι με προβλήματα στη σχέση του και την τυφλή φίλη της ξενοδόχου.
Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Αμερικανίδα συγγραφέας Αnnie Baker είναι γνωστή για πλάσιμο χαρακτήρων βαθιά ανθρώπινων με ανεξερεύνητες πτυχές. Και έτσι, ο σκηνοθέτης Μιχάλης Πανάδης αποφασίζει μέσα από όλα αυτά που εκείνη προτάσσει να ασχοληθεί με παιδικά τραύματα, ξόρκια, φαντάσματα του παρελθόντος και παλινδρομήσεις του παρόντος ακολουθώντας τη (μεταφυσική άραγε;) επιθυμία της Annie να παίξει μεταξύ μυστηρίου, στοχασμού και ψυχολογικής αναζήτησης.
Σε ένα μαγευτικό σκηνικό. Ένα διώροφο σκηνικό, μέσα από το οποίο περνάς για να καθίσεις, που σε καθηλώνει πριν καν εμφανιστούν οι ηθοποιοί. Μαξιμαλισμός, χρώμα, φετίχ, αντικείμενα γούρια και μινιατούρες (αναπτήρες μαθαίνω!), όλα μαζί τέλεια φορμαρισμένα φωτίζονται υπέροχα και εσύ νιώθεις εκεί με κάποιον τρόπο. Στο πανδοχείο. Μαθαίνω από τον Μιχάλη πως η Ζωή Μολυβδά Φαμέλη που το δημιούργησε είναι φίλη του και συνεργάτης χρόνια – έτσι εξηγείται αυτός ο, ψυχαναγκαστικά σχεδόν, εμπλουτισμός της σκηνής με όσα αντικείμενα δεν μπορείς να φανταστείς από πού μπορεί να τα ξετρύπωσαν (από πολλά παζάρια).
Ετσι μπαίνεις σε μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, την οποία προσωπικά δεν ένιωσα καθόλου «σκοταδιστική» ή ασφυκτική. Αλλωστε δεν θα σε αφήσει η Κόρα που σε χτυπάει μια στο καρφί μια στο πέταλο, μια στο γέλιο μια στο δράμα, με μία συνεχώς εναλλασσόμενη διάθεση την οποία διαχειρίζεται με τέτοια μαεστρία και ταχύτητα, που σχεδόν πιστεύεις πως μεταμορφώνεται λιγάκι και στη ζωή της… Ξενοδόχος Μέρτις.
Η μοναξιά και όσα τη στοιχειώνουν, που ποτέ δεν ξέρεις αν είναι αληθινά ή τα πλάθει για να γεμίσει τον κόσμο της, υποβάλλονται σε συνεχή σαρκαστικά σχόλια, που με έκαναν να γελώ σε διάφορα σημεία και άλλους σε άλλα και τον Γάλλο (!) διπλανό μου να γελά από μέσα του συνεχώς αλλά σιγά και διακριτικά. Απολαυστική, η πληθωρική Γιούλη Τσαγκαράκη, με έναν μονόλογο που δεν θες να τελειώσει και εξίσου «πρωταγωνιστές», η Καλλιόπη Παναγιωτίδου και ο Χρήστος Κοντογεώργης (ζευγάρι και στη ζωή) – όλοι δε, έχουν κάποια σύνδεση με τον Μιχάλη Πανάδη και ίσως για αυτό να απέδωσαν τόσο αρμονικά και φρέσκα τα όσα τους ζητήθηκαν: μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τον μαέστρο τους. Και την ίδια με εμάς. Γιατί όλοι από κάτι έχουμε στοιχειωθεί στη ζωή μας, όλοι κουβαλάμε τα τραύματά μας (άλλα τα ξεγελάμε άλλα μας εμπαίζουν εκείνα), όλοι έχουμε κάποιες προκαταλήψεις και όλοι τρέμουμε τη μοναξιά.
«Φαντάσου να είσαι στο κέντρο της ίδιας σου της ζωής χωρίς ούτε μία σκέψη για το τι σκέφτονται οι άλλοι» ακούγεται κάποια στιγμή και αν κάτσεις λίγο να το σκεφτείς, ελάχιστα σου λέω, ξέρεις. Ξέρεις ότι η μισή σου ύπαρξη είναι η γνώμη των άλλων για σένα. Οπότε, να, μέσα σε αυτόν παράξενο, ρομαντικό και γκροτέσκ συνάμα κόσμο, φυσάνε οι αλήθειες μας γύρω από τα μαλλιά μας, τινάζοντάς τα κάπως.
Ο Πανάδης και οι ηθοποιοί του δημιουργούν έναν υπέροχα σουρεαλιστικό κόσμο που όμως πατά και στις αλήθειες σου. Παίζουν με ένα «γύρισμα του μυαλού» που σε παρασύρει – κάπου τα χάνεις κάπου τα βρίσκεις και αυτή είναι η ομορφιά. Σαν τη θάλασσα που της αφήνεις τη βαρύτητά σου – επιπλέεις, πίνεις λίγο νερό, σε χαστουκίζει, σε νανουρίζει. Αυτό σου κάνει το John και τελικά, ποιος είναι ο John ρε παιδιά;
Υ.Γ. Το ποδήλατο, αλήθεια, το πουλάει η Κόρα Καρβούνη. Ρωτήστε την αν ενδιαφέρεστε!
John, Θέατρο ΔΙΠΥΛΟΝ, Σαμουήλ Καλογήρου 2, 210 3230 803
