Είδα τον Πάνο Βλάχο να γίνεται σύγχρονος Δον Ζουάν. Andrew Tate, εσύ;
- 14 ΙΑΝ 2025
Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας καλλιτέχνης που δεν μπαίνει εύκολα σε κατηγορίες και κουτάκια. Είναι ηθοποιός, είναι τραγουδιστής, είναι βασικά ένας performer που δεν περνά απαρατήρητος. Είναι επίσης πολύ δημοφιλής και σε νεότερες γενιές θεατών. Όπως και στον Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού έτσι και στον Δον Ζουάν στον οποίο πρωταγωνιστεί στο θέατρο Βεάκη, ο κόσμος που είχε μαζευτεί να τον παρακολουθήσει ήταν νεαρόκοσμος. Υπήρχε ενθουσιασμός και μεγάλες προσδοκίες.
O Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, ήταν η υπέρsold out παράσταση, στην οποία τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστούσε ο Πάνος Βλάχος. Κι αν περιμένεις να δεις τον Πάνο Βλάχο να επαναλαμβάνει «κάτι σαν αυτό», περιμένεις λάθος. Ο Δον Ζουάν είναι μία ολοκαίνουργια πρόταση που μιλά όμως και πάλι για την κοινωνία στην οποία ζούμε και τους προβληματισμούς μας μέσα σε αυτή.
Αυτή τη φορά ο Πάνος Βλάχος ένωσε τις δυνάμεις του με τη σκηνοθέτρια Λητώ Τριανταφυλλίδου και μαζί δημιούργησαν μία πολύ ελεύθερη απόδοση του μεγάλου καρδιοκατακτητή ήρωα για τον οποίο έχουν γράψει τόσοι και τόσοι και τον μετέφεραν στο σήμερα. Ο Δον Ζουάν τους αναρωτιέται «πόσο δύσκολο είναι να είσαι άντρας;» και προσπαθεί να ανατρέψει όσες κανονικότητες ήξερες ως γυναίκα και εκείνα για τα οποία παλεύει χρόνια ο φεμινισμός.
Ο Δον Ζουάν του σήμερα αποφασίζει να εκμετελλευτεί το χάρισμα του καρδιοκατακτητή που διαθέτει και να γίνει απόλυτο πρότυπο για τους άλλους άντρες που θέλουν να τον ακολουθήσουν (και να ζήσουν τη ζωή του και τα προνόμιά του). Αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν αντικείμενα και τους άντρες με τον στερεοτυπικό τρόπο που τους θέλει να ζουν χωρίς ποτέ να αναγνωρίζουν ή να μιλούν για τα συναισθήματά τους. Ο Δον Ζουάν είναι η ενσάρκωση της πατριαρχίας σε μία συσκευασία ωραίου, λαμπερού, γοητευτικού τύπου.
Ο Δoν Ζουάν του σήμερα θέλει ακόλουθους, και θέλει να τους λέει εκείνα που θέλουν να ακούσουν. Όχι για να τους πείσει για κάποια ιδεολογία κι ένα όραμα που «καίει» το κεφάλι του. Απλά για να τη βολέψει όσο καλύτερα γίνεται. Θέλει ανθρώπους να πιστεύουν τυφλά στα εύκολα τσιτάτα του, στους αφορισμούς του, στις υποσχέσεις του για ένα alpha male ανίκητο στο οποίο οφείλει να ανήκει όλος ο κόσμος. Σου θυμίζει κάτι όλο αυτό; Εμένα αναβόσβηνε μέσα στο μυαλό μου ο Andrew Tate, ο influencer του διαδικτύου που έχει συλληφθεί για βιασμό, trafficking και οργανωμένο έγκλημα. Μου θύμισε κι όλους εκείνους τους νέους άντρες και εφήβους που βγήκαν στους δρόμους (και της Αθήνας) να διαδηλώσουν για την ελευθερία του.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι άντρας; Αν δεν θες να προσαρμοστείς στα στερεότυπα της πατριαρχίας για το φύλο σου ίσως και να είναι. Αν θες, ίσως περάσεις ζάχαρη, ίσως γίνεις Δον Ζουάν, με τη δική σου πλατφόρμα «εκκλησία» στα social media. Η εποχή μας σηκώνει την αποθέωση του τίποτα. Κι ο Δον Ζουάν του Πάνου Βλάχου και της Λητώς Τριανταφυλλίδου το ξέρει αυτό.
Ο Δον Ζουάν στο θέατρο Βεάκη είχε ρυθμό, ωραία μουσική, ωραίες ερμηνείες, έναν Πάνο Βλάχο performer να οργώνει και να γεμίζει τη σκηνή, είχε ωραία σκηνικά (ένα κω@@μπαρο που γίνεται τελικά η νέα «εκκλησία» του Δον Ζουάν με την υπογραφή του Δημήτρη Πολυχρονιάδη, ωραία κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα και pop φώτα της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη), είχε κίνηση αξιοζήλευτη (Παναγιώτα Καλλιμάνη), είχε κείμενο που θα μπορούσες να το δεις ως αστείο ή ως κάτι πολύ πολύ δραματικό για την εποχή που ζούμε, είχε σίγουρα ειρωνία για την πατριαρχία και τον λαμπερά κενό κόσμο των social media που μπορεί να σε πάρει από το τίποτα και να σε χρίσει μύστη και γκουρού.
Ο Δον Ζουάν του Πάνου Βλάχου είναι μια περσόνα που στην αρχή βλέπεις με συμπάθεια, έπειτα με καχυποψία και πολύ αργά πια καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνος είναι. Για την εποχή μας, όπως λέει και στην παράσταση μπορεί να μην είναι το «απόλυτο κακό» αλλά μοιάζει με το «αναγκαίο κακό». Κι όταν τον αποκαθηλώνουμε, μας ζητάει επίμονα να μην έρθει κάποιος άλλος και να πάρει τη θέση του. Να μην το επιτρέψουμε εμείς να συμβεί. Αλλά εμείς ήμασταν οι ίδιοι που κατά πλειοψηφία ακουστήκαμε να γελάμε με τα στερεοτυπικά σεξιστικά αστεία του Δον Ζουάν. Αλλά τον καταλάβαμε στο τέλος, δεν τον καταλάβαμε; Άρα, τι μπορεί να πάει στραβά;
Η Λητώ Τριανταφυλλίδου σκηνοθέτησε τον Πάνο Βλάχο, τον Κώστα Φιλίππογλου (υπέροχος στον πατέρα του Γιαννάκη- Δον Ζουάν), τον Παναγιώτη Κατσώλη, την Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, την Ειρήνη Μπούνταλη και τη Μελίνα Βαμπούλα που δίνουν «ρέστα» επί σκηνής, όπως και ο μουσικός Αλέξανδρος Κούρος που παίζει live τα τραγούδια και τις μουσικές της παράστασης (στίχοι του Πάνου Βλάχου, μουσική του Αλέξανδρου Κούρου). Ο Δον Ζουάν στο Θέατρο Βεάκη είναι η παράσταση που θα σε διασκεδάσει, θα σε προβληματίσει, θα σε κάνει να κουνήσεις κεφάλι και πόδι στον ρυθμό. Είναι η παράσταση που θα αναρωτηθείς στο τέλος της «Καλά πώς πέρασαν τα 110′;».
Η υπόθεση του Δον Ζουάν
Προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε «εκκλησία», χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά.
Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας 2 κρίσιμα «ταλέντα»: την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του. Έτσι, γίνεται ένας καθοδηγητής χωρίς ηθικό πυρήνα, ένας έμπορος ονείρων που υπόσχεται ελευθερία χωρίς όρια, αδυνατώντας όμως να προβλέψει τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει η ρηχότητα των διδαχών του.
Info: Δον Ζουάν, κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 στο θέατρο Βεάκη. Εισιτήρια εδώ.
