Η Αναστασία Γιάμαλη αναρωτιέται πότε κάνει μια γυναίκα για μια θέση εργασίας. Ο σεξισμός απαντά
- 28 ΑΠΡ 2025
Αν είσαι γυναίκα, φράσεις όπως οι παρακάτω θα σου φανούν δυστυχώς γνώριμες: «Δυνατό βιογραφικό, αλλά ξέρεις είναι μάνα όλο άδειες θα ζητάει». «Όμορφη είναι αυτή θα πάει μπροστά». «Την ξέρω αυτή είναι πολύ φιλόδοξη και έχει και αυτό το ύφος ότι τα ξέρει όλα». «Πω πω πόσες γυναίκες θα έχει αυτή η ομάδα; Φαντάσου να έχετε όλες μαζί περίοδο». «Μόλις παντρεύτηκε λέει, θα θέλει να κάνει παιδιά, θα τη χάσουμε για κανα χρόνο». «Μπα θέλει και ένσημα. Μα έρχονται στη χώρα μας, μα τα θέλουν και όλα». «Είναι πολύ μεγάλη. Αν αναζητά θέση για να συμπληρώσει τα χρόνια για να βγει στη σύνταξη ας πάει αλλού». Με αυτές τις φράσεις ξεκινά και μια νέα καμπάνια που στόχο έχει την ευαισθητοποίηση μας γύρω από θέματα εργασιακής ισότητας και έμφυλων διακρίσεων στον επαγγελματικό τομέα εκατομμυρίων γυναικών ανά τον κόσμο.
Φράσεις που ειπώνονται με μια επιφανειακή ελαφρότητα αλλά κουβαλούν μέσα τους βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις. Φράσεις που χτίζουν και αναπαράγουν καθημερινά ένα περιβάλλον ανισότητας, αποκλεισμού και σιωπηλής κακοποίησης στον επαγγελματικό χώρο. Με αφορμή την καμπάνια του genderedcoalition.net και το βίντεο με πρωταγωνίστρια τη δημοσιογράφο Αναστασία Γιάμαλη, έρχεται ξανά στο φως ένα θέμα που, ενώ θα έπρεπε να ανήκει στο παρελθόν, παραμένει θλιβερά επίκαιρο: ο καθημερινός σεξισμός στο εργασιακό περιβάλλον.
Η καμπάνια τοποθετεί εύστοχα τον προβληματισμό: «Άρα αν είσαι μάνα δεν κάνεις. Αν θες να γίνεις πάλι δεν κάνεις. Αν είσαι νέα δεν κάνεις. Αν είσαι μεγάλη πάλι δεν κάνεις. Αν είσαι φιλόδοξη σίγουρα δεν κάνεις. Πότε κάνει τελικά μια γυναίκα;» αναρωτιέται στο βίντεο η πρωταγωνίστρια της καμπάνιας, δημοσιογράφος Αναστασία Γιάμαλη. Κι αυτή η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Είναι μια κραυγή που ζητά απαντήσεις. Στην Ελλάδα του 2025, οι αριθμοί είναι αποκαρδιωτικοί:
«Μιλάμε για ίσες ευκαιρίες, αλλά οι γυναίκες στη χώρα μας λαμβάνουν 16,54% χαμηλότερο μισθό απ΄ ό,τι οι άντρες συνάδελφοί τους για ίδια εργασία. Οι γυναίκες ασκούν σταθερά σε υψηλότερα ποσοστά αδήλωτη εργασία και δυσκολεύονται περισσότερο να κατοχυρώσουν δικαίωμα στη σύνταξη. Όσο πιο ευάλωτες τόσο χειρότερα. Πάρτε για παράδειγμα τις μετανάστριες. Και η χώρα μας είναι προτελευταία στους 27 της ΕΕ στο ποσοστό γυναικών που βρίσκονται σε διευθυντικές θέσεις. Μόλις το 0,87% των γυναικών στην Ελλάδα κατείχε διευθυντικές θέσεις το 2023».
Και όλα αυτά σε μια εποχή όπου μιλάμε ανοιχτά για «ίσες ευκαιρίες», για «ενδυνάμωση» και για «συμπερίληψη».
Η αλήθεια είναι ότι για πολλές γυναίκες, η καθημερινότητα στον εργασιακό στίβο μοιάζει με ένα συνεχές τεστ ανοχής: ανοχής στην αμφισβήτηση, στην απαξίωση, στην υποτίμηση. Η φράση “Everyday sexism is not a joke” (Ο καθημερινός σεξισμός δεν είναι αστείο) που κλείνει το βίντεο της καμπάνιας του genderedcoalition.net δεν είναι υπερβολή. Είναι μία δήλωση που πρέπει να μετατραπεί σε πράξη, σε πολιτική, σε στάση ζωής.
Γιατί δεν αρκεί να δηλώνουμε κατά των διακρίσεων στα λόγια. Χρειάζεται να στεκόμαστε ενεργά απέναντί τους:
- Να αμφισβητούμε στερεότυπα όταν τα ακούμε.
- Να υπερασπιζόμαστε την αξιοκρατία σε κάθε επίπεδο.
- Να δίνουμε χώρο και φωνή σε όλες εκείνες που επί χρόνια «δεν έκαναν» επειδή έτσι αποφάσιζε κάποιος άλλος.
- Η ισότητα δεν είναι σύνθημα. Είναι δικαίωμα. Και ο καθημερινός σεξισμός δεν είναι απλά ένα αστείο. Είναι ένα σοβαρό, δομικό πρόβλημα που απαιτεί επίμονη και συνειδητή προσπάθεια για να ξεριζωθεί.
Ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε ειλικρινά: Όχι πότε κάνει μια γυναίκα, αλλά πότε θα κάνουμε όλοι όσα πρέπει για να γίνει πραγματικά ισότιμη η κοινωνία μας.
