Women Only: Οι γυναίκες της ζωής μας

Θυμάμαι όταν γύρισα στο σπίτι μου την πρώτη μέρα με τον γιο μου αγκαλιά. Η μητέρα μου ήταν εκεί για να μου συμπαρασταθεί, να με βοηθήσει να προσαρμοστώ στην νέα μου ζωή. Νωρίτερα, στο μαιευτήριο μου είχε δείξει πώς πρέπει να κρατάω ένα μωρό, πώς το αλλάζω και πώς το θηλάζω. Ποτέ νωρίτερα δεν την είχα νιώσει πιο κοντά μου. Ποτέ δεν την είχα καταλάβει περισσότερο. Το ίδιο και την αδερφή μου, που ήταν ήδη μητέρα, πολύ νωρίτερα από εμένα. Μου έλεγαν, όταν τις κατηγορούσα για υπερβολικές με τα παιδιά τους, θα γίνεις μάνα και θα δεις. Κι έγινα. Κι από τότε αισθάνομαι όλο και πιο δίπλα τους, αλλά και πιο κοντά στην συνεργάτη μου που αργούσε συνεχώς στη δουλειά διότι η κόρη της έχει προβλήματα υγείας ή την φίλη μου με δύο παιδιά που δεν προλαβαίνει να πάει κομμωτήριο, διότι το απόγευμα πηγαίνει πρώτα την κόρη της μπαλέτο και μετά τον γιο της μπάσκετ. Το babysitting δεν είναι το ίδιο παιχνίδι που προσφερόμουν με χιούμορ να κάνω στην διπλανή μου.

Δεν ήταν εύκολο να επιστρέψω στη δουλειά μετά την γέννηση του Γιώργου (του γιου μου ντε!), αλλά η ίδια συνεργάτης μου, που θύμωνα όταν αργούσε, με άφηνε να παίρνω περισσότερα από ένα τηλεφωνήματα στο σπίτι να ρωτάω τη μητέρα μου τι κάνει το μωρό, αν του έπεσε ο πυρετός και να φεύγω νωρίτερα όποτε μπορούσε να με καλύψει. Η πεθερά μου, που ποτέ καμιά δεν θα είναι η καλύτερη για το γιο της, παίζει με τον εγγονό της και με παροτρύνει να βγω για έναν καφέ ή να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ.

Δεν είμαι η ίδια γυναίκα που ήμουν πριν γίνω μητέρα. Η γυναικεία αλληλεγγύη υπήρχε, όμως, πάντα με την διαφορά ότι τότε δεν την ονόμαζα εγώ έτσι. Μπορεί και να την αγνοούσα. Μπορεί να μην έβλεπα την σημαντικότητα της γυμναστικής για εγκύους ή να γελούσα με τις γυναικείες βραδιές έξω. Να θεωρούσα ότι οι γυναίκες που μας εμπνέουν να ήταν κάτι αχρείαστο, από την στιγμή που κάθε μία γυναίκα είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της και τις επιλογές της, αλλά να μην μου περνούσε ποτέ από το μυαλό, ότι σε περιόδους κρίσης, προσωπικής ή κοινωνικής, αυτές οι γυναίκες είναι απαραίτητες, διότι εκτός του ότι αντλούν δύναμη από το πουθενά να κάνουν σπουδαία πράγματα για τους άλλους, από αυτήν περισσεύει λίγη να πάρεις εσύ, ώστε να ανταποκριθείς στις δικές σου υποχρεώσεις ή να κυνηγήσεις τα δικά σου όνειρα.

Το κείμενο δεν έχει σκοπό να υμνήσει την μητρότητα (και μόνο). Ίσως, όμως, για να μιλήσουμε για τις άλλες γυναίκες της ζωής μας, αυτή να ήταν το κομβικό σημείο (το δικό μου). Το σκαλοπάτι που όλα είναι πιο ξεκάθαρα πια, για να αναγνωρίσεις τι ρόλο παίζουν οι γυναίκες που βρίσκονται δίπλα σου στη ζωή σου. Αυτές που ανήκουν στην οικογένειά σου, οι φίλες σου, οι γνωστές σου, οι γυναίκες που δουλεύουν μαζί σου, αλλά και όλες οι γυναίκες του κόσμου.

  Είμαι ένα κομμάτι από κάθε γυναίκα που ξυπνάει το πρωί και κοιτάζει το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Ένα κομμάτι κάθε γυναίκας που πηγαίνει στην δουλειά της και θέλει να πετύχει, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να είναι single, μάνα, άσχημη ή όμορφη, ικανή ή άπειρη. Είμαι ένα κομμάτι κάθε γυναίκας που θέλει να έχει το σπίτι της καθαρό και το φαγητό ζεστό στο τραπέζι για την ίδια ή την οικογένειά της. Ξέρω πώς νιώθει κάθε κορίτσι που την άφησε ο αγαπημένος της για μία άλλη, που δεν πέτυχε στις εξετάσεις, που έμεινε έγκυος από απροσεξία, που έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, που άλλαξε το σώμα της μεγαλώνοντας, που ψάχνει το στήθος συχνά για καρκίνο, που δεν μπορεί να μείνει έγκυος… Καταλαβαίνω πώς νιώθει κάθε γυναίκα που θέλει να έχει ίσες ευκαιρίες με τους άντρες στην καριέρα της, που θέλει να είναι ελεύθερη όταν η χώρα της δεν της το επιτρέπει, που είναι καλύτερη από εκείνο που την χαρακτηρίζουν τα κοινωνικά στερεότυπα…

  Κάθε γυναίκα είναι κομμάτι μιας άλλης. Κάθε μία γνωρίζει ή έχει περάσει από την θέση της άλλης. Κάθε γυναίκα είναι ένας ρόλος μιας παράστασης που παίζεται χρόνια τώρα, απλά οι ηθοποιοί αλλάζουν. Ο ρόλος απαιτεί στιλ, δύναμη, κουράγιο, υπομονή, επιμονή, ομορφιά και γλυκύτητα. Καθεμία γυναίκα παίζει τον δικό της ρόλο με τον δικό της τρόπο και έτσι κρίνεται για βραβείο ή όχι. Στον δρόμο προς τα… Όσκαρ, γυρίστε πίσω και ρίξτε μια τελευταία ματιά στις γυναίκες της ζωή σας. Ποιες σας βοήθησαν να ανεβείτε τα σκαλιά και να το παραλάβετε, ποιες σας έβαλαν εμπόδιο, αλλά σας βοήθησαν να γίνετε καλύτερες, ποιες ζηλέψατε, ποιες σας άκουσαν ή τις ακούσατε προσεκτικά, ποιες σας αγάπησαν, ποιες σας μίσησαν, ποιες στάθηκαν δίπλα σας και ποιες χάθηκαν…

Ίσως αυτές να ήταν μία και μόνο. Εσείς. Ίσως να ήταν περισσότερες. Εκείνη που της μιλήσατε όταν το είχατε ανάγκη, εκείνη που αγκαλιάσατε όταν έκλαιγε, αυτή που βοηθήσατε όταν δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια της. Αυτή που γελάσατε μαζί. Μία που δεν χρειάστηκε καν να σας μιλήσει για να καταλάβατε πώς νιώθει. Κάθε γυναίκα.