Να δει κανείς Woody Allen ή να μη δει; Ιδού η απορία
- 5 ΦΕΒ 2014
Ομολογώ πως ο Woody Allen είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Το κυνικό του χιούμορ, η σχεδόν αυτιστική κινησιολογία του, η σκηνοθετική του ματιά, τα τόσο ωραία αποτυπωμένα στα σενάριά του κόμπλεξ του, είναι αυτά που από έφηβη μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και με έκαναν να βλέπω τις ταινίες του με μάτια τόσο ανοιχτά ωσάν του Malcolm McDowell στην περιβόητη σκηνή από το “Κουρδιστό Πορτοκάλι”. Ακόμα και οι ατάκες του Woody ήταν πολλές φορές για μένα το φάρμακο μου στο σύνδρομο της λευκής σελίδας, που πιάνει κατά καιρούς τους αρθρογράφους. Αρκούσε ένα quote του για να γραφτούν οι πρώτες λέξεις ενός κειμένου και να πάρουν μπρος τα δάχτυλα.
Πόσοι από εμάς δεν το έχουμε παίξει έξυπνοι με την φράση “το να είσαι bisexual αμέσως διπλασιάζει τις πιθανότητες να βγεις ραντεβού Σάββατο βράδυ” ή “αν θέλεις να κάνεις το θεό να γελάσει πες του για τα σχέδιά σου” ή “είμαι τόσο καλός εραστής γιατί εξασκούμε πολύ μόνος μου” για να μη θυμηθώ την αγαπημένη όλων “ο γάμος είναι ο θάνατος της ελπίδας”.
Ο Woody αν μη τι άλλο είναι έξυπνος και όσα κιλά και μπόι του λείπουν τα έχει σε ταλέντο. Σου αρέσουν ή όχι οι ταινίες του δεν μπορείς να μην συμφωνήσεις με αυτή την άποψη. Είναι σαν το μαύρο. Είτε σου αρέσει να το φοράς είτε όχι δεν μπορείς να μην παραδεχθείς πως είναι all time classic χρώμα.
(Δεν λέω ότι δεν θα έχει και ανθρώπους που θα τον θεωρούν υπερτιμημένο, αχώνευτο και ελεεινό και που σίγουρα κι αυτοί μπορούν να στηρίξουν την άποψή τους. Η διασημότητα άλλωστε εκτός από θαυμαστές σου φέρνει και haters με το τσουβάλι).
Εγώ πάντως μια φορά τον κυρ Allen τον έχω αγαπήσει ως καλλιτέχνη. Και ακριβώς εκεί είναι που δημιουργείται το λεγόμενο “κοκομπλόκο”. Μετά τα τελευταία νέα που έκαναν το γύρο του κόσμου – όπου η υιοθετημένη κόρη του, Dylan Farrow, τον κατηγόρησε για σεξουαλική κακοποίηση όταν ήταν 7 χρόνων – νιώθω ξαφνικά ένοχη. Ένοχη που μου αρέσει (καλλιτεχνικά) ένας άνθρωπος που μπορεί να είναι βιαστής και ακόμα χειρότερα παιδεραστής.
Είναι όμως η πρώτη φορά που οι άνθρωποι της τέχνης μας κάνουν να νιώθουμε άβολα; Σίγουρα όχι. O Matisse, o Rembrandt και o Picasso ήταν μισογύνηδες. Ο Charlie Chaplin φημολογείται πως ήταν παιδόφιλος. O Lars Von Trier έχει δηλώσει ναζιστής. O Polanski κατηγορείται για τον βιασμό της (13χρονης τότε) Samantha Geimer. Ή μήπως θα ξεχάσουμε την υπόθεση παιδεραστίας του Michael Jackson (ακόμα μία μαχαιριά στην καρδιά μου).
Όπως και να ‘χει οι πίνακες των Matisse, Rembrandt και Picasso εξακολουθούν να εκθειάζονται, ο Chaplin συνεχίζει να είναι ένας από τους μύθους του Hollywood και Lars Von Trier και ο Polanski εξακολουθούν να κάνουν ταινίες.Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Και δεν γνωρίζω πώς πρέπει να δράσω απέναντι σε ένα τέτοιο σκάνδαλο σαν αυτό του Woody Allen. Και νομίζω πως δεν είμαι και η μόνη. Να συνεχίζω να βλέπω Woody; Να αισθάνομαι ένοχη επειδή μου αρέσουν οι ταινίες του; Να μάθω να ξεχωρίζω το καλλιτεχνικό έργο από τον ίδιο τον καλλιτέχνη (μα πώς) ή απλά να διαγράψω από τον σκληρό μου δίσκο όλες τις ταινίες του;
Διάλογο κάνουμε. Μιλήστε (αλλά κόσμια).
