Gillian Flynn: Η αλλόκοτη συγγραφέας πίσω από το “Κορίτσι που εξαφανίστηκε”

Μικρή, της άρεσε, λέει, να λιώνει μυρμήγκια για να ταϊζει τις αράχνες. Το αγαπημένο της παιχνίδι, ήταν ένα, δικής της έμπνευσης, που το έλεγαν ”η κακιά θεία Ρόζι”. Εκείνη έπαιζε την θεία και τα ξαδέλφια της έτρεχαν να της ξεφύγουν, φωνάζοντας βοήθεια. Όταν οι μεγάλοι κοιμούνταν της άρεσε να βλέπει ”μαλακό” πορνό στα καλωδιακά. Και αν της φαινόταν ότι καμία από τις κούκλες το παράκανε και αυθαδίαζε πάνω στο παιχνίδι, την τιμωρούσε κόβοντάς της τα μαλλιά.

Παρ’όλα αυτά η ίδια δεν θεωρεί πως υπήρξε ”κακό” ή ”παράξενο” παιδί. Όχι πιο πολύ από τα περισσότερα αγόρια που ήξερε. Ή τα κορίτσια. Το θέμα είναι ότι –  σε αντίθεση με τους άντρες –  τέτοιες μικρές ιστορίες βίας, επιθετικότητας ή λεπτομέρειες από το τελετουργικό της πρώιμης σεξουαλικότητας, δεν είναι ποτέ θέματα συζήτησης ανάμεσα στις γυναίκες.

Οι γυναίκες δεν συζητούν για τη – δική τους- βία. ”Όμως θα έπρεπε να αφήνουμε λίγο χώρο και γι’αυτή, να αναγνωρίζουμε τη δική μας σκοτεινή πλευρά. Οι σκοτεινές πλευρές είναι σημαντικές. Θα έπρεπε να τις ποτίζουμε και να τις καλλιεργούμε σαν κακές, μαύρες ορχιδέες”.

Eνα βιβλίο που ”αγχώνει τα ζευγάρια”

Η Gillian (σ.σ. Είναι ”Γκίλιαν”, με παχύ ”γκ”, όπως grief, δηλαδή λύπη…) πάντως αυτό κάνει. Γράφει βιβλία για κακά κορίτσια. Όχι καλές γυναίκες με υστερικές εξάρσεις που συνωμοτούν για να κερδίσουν έναν άντρα ή δόλιες ηρωίδες της σαπουνόπερας. Για γυναίκες κακές, εγωίστριες, βίαιες, με καρδιά μαύρη σαν την Κόλαση. Τρομακτικές γυναίκες.

Και το κάνει καλά. Το πρώτο από τα τρία βιβλία της, το Αιχμηρά αντικείμενα, (2007)  χαιρετίστηκε, στο οπισθόφυλλο από μια άκρως τιμητική κριτική, από τον ίδιο τον ”αρχιερέα” του τρόμου Stephen King: ”Θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσω το πρώτο μυθιστόρημα της Gillian Flynn απλώς φανταστικό.

Έχω περίπου 30 χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ

Την ίδια άποψη, είχαν όπως φαίνεται και μερικά εκατομμύρια αναγνώστες, αφού το βιβλίο έκανε πάταγο, ”σάρωσε” τις λίστες με τα ευπώλητα  και χάρισε στη συγγραφέα του τα βραβεία CWA Ian Fleming Steel Dagger και CWA New Blood Fiction Dagger.

Τα άλλα δύο που ακολούθησαν, το Σκοτεινός Τόπος  (2010) και το Κορίτσι που εξαφανίστηκε, (2012) την έστεψαν ”νέα βασίλισσα του νουάρ”. Το ”Κορίτσι”, ήταν για πάνω από 20 βδομάδες στη λίστα των best sellers των New York Times, έχει πουλήσει, μέχρι σήμερα, πάνω από 6.000.000 αντίτυπα, κυκλοφορεί σε 41 χώρες (σ.σ  και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) και – σύμφωνα με το Forbes – έβαλε την Flynn στην λίστα με τους ”είκοσι πλουσιότερους συγγραφείς στον κόσμο”.

H ίδια, πάντως, θεωρεί πως το καλύτερο κομπλιμέντο ήρθε από μια ξαδέλφη της, η οποία της εξομολογήθηκε ότι λίγες μέρες αφότου τέλειωσε το βιβλίο, ο άντρας τής πρότεινε να πάνε διακοπές σε κάποιο εξωτικό νησί. ”Η πρώτη της αντίδραση ήταν να τον κοιτάξει με υποψία και να σκεφτεί: ‘Μήπως σχεδιάζει να με δολοφονήσει;’. Ήταν ό,τι καλύτερο μου έχουν πει.

Αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος μου. Να κάνω τους συζύγους να κοιτούν λοξά ο ένας τον άλλον

Αν ήταν αυτός ο στόχος της, τότε σίγουρα τον έχει πετύχει.  Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε – αυτό, που θα ελευθερώσει σε λίγες μέρες το σκοτάδι του στις αίθουσες με σκηνοθέτη τον ”πολύ” David Fincher και σενάριο που υπογράφει η ίδια η Flynn-, είναι, όπως έγραψε και η κριτική, ένα καθηλωτικό θρίλερ, ”σατανικά καλό”, με ένα σχεδόν χιτσκοκικό love story που θέτει το αιώνιο ερώτημα όλων των σχέσεων: ”πόσο καλά νομίζεις ότι γνωρίζεις αυτόν που αγαπάς;”

Αυτό πρέπει να αναρωτήθηκε ο Νick Dunne, ένας Νεοϋορκέζος – απολυμένος- δημοσιογράφος, το πρωινό της 5ης επετείου του γάμου του, όταν διαπίστωσε ότι η σύζυγός του Amy έχει εξαφανιστεί. Η ξανθιά, όμορφη Amy. H Amy που θα γίνει το αντικείμενο φρενίτιδας για τον κόσμο και τα media, που την αναζητούν, ζωντανή ή νεκρή. Η γλυκιά, αθώα Amy που έχει αφήσει πίσω της ένα ημερολόγιο, στο οποίο αποκαλύπτει πόσο φοβόταν τον άντρα της.

Ήσυχο κορίτσι με πάθος για βιβλία και σινεμά

Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε, είναι ένα βιβλίο για ρόλους, παιχνίδια εξουσίας, μάσκες,  ψέματα, σκοτεινά μυστικά τοξικές ανθρώπινες σχέσεις, σε μια χώρα που καταρρέει – άλλωστε η Flynn τα ξέρει όλα αυτά από πρώτο χέρι. Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Kάνσας Σίτι, στο Μιζούρι, είναι κόρη δύο καθηγητών. Η μητέρα της, της δίδαξε το διάβασμα. Ο πατέρας της, το σινεμά.

Ήταν ένα ήσυχο, μάλλον ντροπαλό κορίτσι, που του άρεσε όμως να σηκώνει τις πέτρες, για να δει τι κρύβουν αποκάτω, στη βρώμικη πλευρά τους

Στο βιογραφικό της ομολογεί πως είδε το Alien, το Ψυχώ και το Mπόνι και Κλάιντ, σε μια μάλλον ”επίφοβη ηλικία” (σ.σ. μόλις είχε κλείσει τα επτά), πως έκανε ”παράξενες δουλειές στο σχολείο” (σ.σ. μία απ’αυτές απαιτούσε να ντυθεί ”γιγάντιος κώνος γιαουρτιού με σμόκιν” – η λεπτομέρεια του σμόκιν τη στοιχειώνει ακόμα…), πήρε μάστερ δημοσιογραφίας  από το Northwestern University αλλά παραήταν ”αδύναμη και φοβιτσιάρα” για να δουλέψει στο αστυνομικό ρεπορτάζ.

Αντ’αυτού, προσελήφθη στο Entertainment Weekly, όπου δούλεψε 10 υπέροχα χρόνια – τα τελευταία 4, ως τηλεκριτικός. Και μετά, ξαφνικά, μια μέρα, της συνέβη το χειρότερο-καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να της συμβεί ποτέ:  απολύθηκε.

Για λίγο καιρό, βούλιαξε στην κατάθλιψη, όμως αντί να μείνει εκεί, προτίμησε να φύγει και να ξαναπάει, παίρνοντας μαζί της εκατομμύρια ανθρώπους στους ”σκοτεινούς τόπους” που είχε εξερευνήσει. Τα βιβλία της είναι ποτισμένα, με αυτή την παράξενη ”υγρασία” της αβεβαιότητας, του υπόγειου τρόμου, μια ανησυχητική αίσθηση πως κάτι, κάπου δεν πάει καλά, πως κάτω από την ήσυχη αρυτίδωτη επιφάνεια παραμονεύουν τέρατα με κόκκινα μάτια. Το ίδιο το Μεγάλο Κακό.

Το γεγονός ότι η γυναίκα που τα γράφει όλα αυτά, – ιστορίες για διαβολικά κακές ηρωίδες, σατανικές μανάδες, κορίτσια που χαρακώνουν τα μπράτσα τους και κάνουν βιτσιόζικο σεξ – είναι μια γλυκιά, 42χρονη, παντρεμένη με έναν ”σοβαρό”, δικηγόρο, μητέρα δύo παιδιών (του μικρού, τρίχρονου Flynn και της Veronica, που είναι μόλις δύo μηνών), το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Η Flynn, πάντως, λέει πως έχει σχεδόν συνηθίσει τα βλέμματα των ανθρώπων που την πλησιάζουν στα cocktail parties – βλέμματα γεμάτα νοσηρές φαντασιώσεις, λες και ”περιμένουν από μένα να τρελαθώ από στιγμή σε στιγμή”  ή απορίας γιατί δεν φοράει μαύρα, δεν έχει τατουάζ, δεν κουβαλάει μαζί της όπλα κι ένα μισοάδειο μπουκάλι ουϊσκι. Ή – το χειρότερο – για το τι είδους γονείς, τη μεγάλωσαν. Κατά τα λεγόμενά της, ”υπέροχοι και απολύτως υγιείς”. 

”Είχαμε μόλις παντρευτεί με τον σύζυγό μου την εποχή που έγραφα το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε. Αλλά είμαι η χειρότερη σεναριογράφος στην προσωπική μου ζωή, οπότε ρωτούσα τον εαυτό μου:

Τι είναι ο γάμος; Με τι πρέπει να μοιάζει; Τι δεν πρέπει να είναι;

Το αστείο είναι, φαντάζομαι, ότι ο Βrett  κατέληξε να είναι η μούσα μου σε ένα βιβλίο που μιλάει για τον χειρότερο γάμο στον κόσμο γιατί αν δεν μου έλεγε συνέχεια ‘Μην λογοκρίνεσαι, μην ανησυχείς για μένα’, αν ήμουν συνεχώς αγχωμένη και στεναχωριόμουν γι’ αυτόν, τότε το βιβλίο δεν θα είχε γραφτεί ποτέ”.

Δυστυχώς, δεν συμμερίζονται όλοι την άποψη του Brett Nolan. Η Gillian λέει γελώντας πως όταν ο πεθερός της πρωτοδιάβασε το Αιχμηρά αντικείμενα, πήρε τον γιο του τηλέφωνο στο γραφείο και του είπε: ”Αγόρι μου, θα σου δώσω μια συμβουλή και αν θες άκουσέ με: να κοιμάσαι πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό…”.

Καλό κορίτσι, κακό κορίτσι

Αυτό το βιβλίο -όπως και τα άλλα δύο- γράφτηκε στο κρύο υπόγειο του παλιού, βικτοριανού σπιτιού του ζευγαριού στο Σικάγο. Πρόσφατα, μετακόμισαν σε ένα άλλο, μεγαλύτερο σπίτι. Tο προηγούμενο ήταν πολύ μικρό για να μεγαλώσεις οικογένεια κι έπειτα, το 1,5 εκατ. δολάρια που πήρε η συγγραφέας- πρώην τηλεκριτικός όταν πούλησε τα δικαιώματα του Gone Girl στην 20th Century Fox (σ.σ. τα δικαιώματα του Αιχμηρά Αντικείμενα και του Σκοτεινός Τόπος έχουν επίσης πουληθεί και τα βιβλία έχουν πάρει το δρόμο τους για τις σκοτεινές αίθουσες…), δικαιολογούν ένα ”μικρό έξοδο”.

Η Gillian χαίρεται που τα χρήματα θα της επιτρέψουν ”να διασκεδάσει και να πειραματιστεί λίγο στο γράψιμο” Το καινούργιο της γραφείο έχει φως, αέρα και δικό του τζάκι. Εκεί μέσα, θα χωθεί σύντομα για να γράψει το τέταρτο βιβλίο της (”ένα μυθιστόρημα για την φύση της βίας στην Αμερική”), ή τα σενάρια του Utopia, της σειράς για την οποία θα ξανασυνεργαστεί με τον Fincher.

Ή ίσως να κάνει κάτι άλλο, πιο απρόβλεπτο ή αρρωστημένα παράξενο, ας πούμε, θα φοράει περούκες, θα παίζει με μαχαίρια και θα βλέπει στο repeat το αγαπημένο της Ψυχώ. Άλλωστε, όπως δήλωσε πρόσφατα: ”Είχα δει τόσες φορές την τελευταία σκηνή με τον Norman Bates, ο οποίος χαμογελά σιγά-σιγά στην κάμερα, ώστε καθόμουν στον καθρέφτη και μπορούσα να τον μιμηθώ στην εντέλεια. Ακόμα μπορώ…”.