Τρεις Γυναίκες Αληθινές Νικήτριες

Η Γιώτα, η Βάσω και η Νίνα ήρθαν στα γραφεία μας και μας έκαναν να νιώσουμε υπερήφανες που ανήκουμε στο ίδιο φύλο με αυτές και που θα τρέξουμε στο πλευρό τους την Κυριακή στις 10.30 το πρωί, φορώντας το ροζ μπλουζάκι μας.

Κορίτσια ο λόγος δικός σας.

Γιώτα Θεοδωρουλέα, 37 ετών

Το να έρχεσαι τόσο κοντά, να νιώθεις την ανάσα του καρκίνου στο σβέρκο σου, και να ξεφεύγεις είναι μάθημα ζωής.

Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν 13 χρόνια. Ήμουν διακοπές με την οικογένεια και κάποια μέρα ψηλάφισα κάτι. Ένιωσα να μου πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι. Η έννοια μου ήταν τα παιδιά μου. Μην καταλάβουν κάτι και πανικοβληθούν.
Δεν το σκέφτηκα καθόλου για τη μαστεκτομή. Δεν σκέφτηκα ότι θα φύγει ένα κομμάτι μου, δεν σκέφτηκα ότι πιθανόν ο άντρας μου δεν θα με βλέπει όπως θα με έβλεπε. Το αποδέχθηκε, όπως, άλλωστε, θα έπρεπε να το αποδεχθεί. Δεν με είδε ούτε διαφορετική, ούτε ανάπηρη, ούτε μου έδειξε ότι τον πείραζε. Έτσι το πήρα και εγώ φυσικά και γι αυτό δεν έχω κάνει αποκατάσταση. Δεν είναι κάτι που με αφορά, από τη στιγμή που μπορώ να ντύνομαι όπως θέλω, να φοράω το μαγιό μου.
Σκέφτομαι πως αν είναι να ξανακάνω ένα χειρουργείο, ας το κάνω επειδή πρέπει και όχι επειδή αισθάνομαι ότι θα με με κάνει λίγο πιο όμορφη, πιο γυναίκα. Στα μάτια ποιανού; Γιατί και στα δικά μου και στου συζύγου μου γυναίκα εξακολουθώ να είμαι.
Θυμάμαι μια φορά που είχα πάει στον Άγιο Σάββα. Ήταν μία γυναίκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Γύρω γύρω ήταν τα παιδιά της και ο άντρας της. Είχε γυρισμένο το πρόσωπο της. Ούτε καν ήθελε να με κοιτάξει. Κάθισα δίπλα της και της είπα “εγώ εδώ είμαι. Όταν θέλεις κάτι να πεις ή να ρωτήσεις απλά γύρνα και ρώτα με”. Έφυγαν οι συγγενείς της και τουλάχιστον για ένα τέταρτο, όπου ήμασταν μόνες, δεν μπορούσε να γυρίσει να με δει. Μάλλον δεν ήξερε τι θα αντικρίσει. Ίσως να φανταζόταν μία γυναίκα με περούκα. Μια γυναίκα ταλαιπωρημένη. Κάποια στιγμή γύρισε και είδα μία έκπληξη στα μάτια της. Φωτίστηκε το πρόσωπό της.
Είμαστε μία εικόνα από το μέλλον. Βλέπουν ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου και ότι υπάρχουν άνθρωποι, που συνεχίζουν να ζουν και ζουν και καλά.
Άφησα πράγματα πίσω μου, που με τριβέλιζαν, όπως αυτή την έντονη διάθεση να ελέγχω τα πράγματα είτε στη δουλειά, είτε στο σπίτι, είτε στις κοινωνικές μου σχέσεις. Τώρα τα έχω αφήσει πιο χαλαρά τα πράγματα, γιατί πλέον ξέρω ότι όσο και να θέλεις δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα.
Λέμε ότι αν δεν σου συμβεί κάτι πολύ άσχημο, δεν ξυπνάς. Έτσι όμως είναι. Πρέπει να έχεις ένα ισχυρό κίνητρο. Η αδράνεια είναι μεγάλη υπόθεση, άρα κάτι πρέπει να σε κουνήσει για να αλλάξεις θεωρία.

Βάσω Γιοχάη, 55 ετών

Νιώθω ότι μέσα από αυτή την ιστορία πήρα πάρα πολύ δύναμη. Νομίζω πως όλοι μας την έχουμε αυτή τη δύναμη μέσα μας, απλά κάποια στιγμή μας δίνεται η ευκαιρία για να την καταλάβουμε. Εμένα η ευκαιρία μου ήταν ο καρκίνος του μαστού. Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο.

Νόσησα το 2007 το Μάιο και έγινα εθελόντρια το 2009. Όταν ήρθε η ώρα να χειρουργηθώ, μου το σύστησε το Άλμα Ζωής η χειρουργός μου, επειδή ήμουν αρκετά φοβισμένη λόγω της ηλικίας μου. Μου είπε “μην ανησυχείς, υπάρχουν και άλλες γυναίκες που έχουν νοσήσει και μόλις τις δεις θα πάρεις πάρα πολύ κουράγιο”.
Με φόβιζε η λέξη καρκίνος.
Δυστυχώς στα 29 μου χρόνια δεν ήξερα ότι πρέπει να κάνω κάτι για το μαστό μου. Και γενικά ήμουν λίγο φοβιτσιάρα ως προς το θέμα των εξετάσεων. Κάποια στιγμή άρχισα να ψηλαφώ κάτι, το οποίο με τον καιρό άρχισε να με πιέζει και να με πονάει και είπα πως κάτι γίνεται. Αν δεν το είχα ψάξει, δεν θα υπήρχα αυτή τη στιγμή.
Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού ο καρκίνος. Αν κάποιος πει ότι δεν υπάρχει θα πει ψέμματα. Φυσικά και το έχω ξεπεράσει και είμαι καλά. Εξετάζομαι κάθε εξάμηνο. Αλλά πάντα υπάρχει η σκέψη μην μου ξανατύχει. Ο νους πάει στο κακό.
Έχω αλλάξει πάρα πολλά πράγματα στον τρόπο της σκέψης μου. Πριν είχα πάρα πολύ άγχος. Μέχρι και για το αν θα βρω να παρκάρω στη δουλειά μου. Τώρα πάω και λέω πως ότι ώρα βρω θα παρκάρω. Πριν επίσης δεν έκανα πράγματα για μένα. Δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ξαφνικά υπάρχουν στοπ. Έχω τα απογεύματα μου ελεύθερα και τα αφιερώνω σε μένα. Χορεύω ακόμα και swing. Βλέπω μία Βάσω πολύ διαφορετική και μου αρέσει. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο. Και τώρα είμαι εδώ, 7,5 χρόνια μετά, και τα έχω αντιμετωπίσει όπως το έχω αντιμετωπίσει. Και πόνεσα και έκλαψα και τα μαλλιά μου έπεσαν. Όμως όλα αυτά τα κρατάω πίσω και προχωρώ μπροστά. Βοηθώντας τις γυναίκες να μην νιώσουν ποτέ μόνες τους βρίσκω τη λύτρωση μου.

Και μόνο που θα σε γνωρίσει μία γυναίκα, που νοσεί και κάνει τις χημειοθεραπείες της, και θα δει ότι και εσύ έχεις περάσει τα ίδια και είσαι εδώ, είναι μεγάλη υπόθεση. Γιατί πάντα μία γυναίκα αναρωτιέται “θα ζήσω;”, “θα είμαι καλά;”.

Στον σύλλογο μας ενώνει η ασθένεια. Όταν περνάμε τις πόρτες του όλα τα άλλα τα ξεχνάμε. Είμαστε για κάποιο λόγο εκεί. Έχουμε ένα κοινό στόχο. Είμαστε σαν μία οικογένεια.

Νίνα Αμηρά, 61 ετών

Πριν από τον καρκίνο ήμουν εγώ, ο άντρας μου και τα δυο μου κορίτσια. Τώρα είμαι εγώ, ο άντρας μου, τα δυο μου κορίτσια, οι δύο μου γαμπροί και πέντε εγγόνια. Αυτό για μένα λέγεται ζωή.

Η δική μου ιστορία ξεκίνησε πριν από 23 χρόνια. Όταν εγώ μπήκα στο Άλμα Ζωής ήμουν από τις μικρές, στα 38 μου.
Το ανακάλυψα μόνη μου ένα βράδυ, κάνοντας ψηλάφηση. Σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Δεν έκανα πίσω. Δεν σταμάτησα. Χειρουργήθηκα. Έκανα μαστεκτομή, έκανα χημειοθεραπείες. Δεν έπεσαν τα μαλλιά μου. Δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα πολύ στις χημειοθεραπείες.
Όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε πως πρέπει να κάνω μαστεκτομή ήμουν ήδη παγωμένη. Παγωμένη από τη λέξη καρκίνος. Η μαστεκτομή δεν με ενόχλησε τόσο. Και του το είπα, πως δεν με πειράζει. Αλλά εκείνος απάντησε “σε πειράζει”. Κάτι ήξερε παραπάνω. Όταν γύρισα από το νοσοκομείο και είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη σοκαρίστηκα. Σκέφτηκα όμως ότι έδωσα το στήθος μου και πήρα ζωή.
Η ζωή μου έδωσε πάρα πολλά από εκεί και πέρα, διότι ανακάλυψα και εγώ τη Νίνα. Δυστυχώς μέχρι τότε έλεγα μόνο ναι. Από τη στιγμή που ο καρκίνος μου χτύπησε την πόρτα άρχισα να λέω και όχι. Αυτό βέβαια το ανακαλύπτουμε με τη βοήθεια των επαγγελματιών που έχουμε, και με τις ομάδες που κάνουμε. Μας βοηθούν μέσα από την οριοθέτηση να λέμε τα μεγάλα όχι. Η ενασχόληση μου με το σύλλογο είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Μπορεί να με κουράζει, αλλά στο έργο του συλλόγου δεν θα πω όχι. Μπορεί να αφήσω και τα εγγόνια και όλους για το Άλμα Ζωής. Μου δίνει χαρά ο σύλλογος. Όταν μπαίνεις στο δωμάτιο μίας ασθενούς βλέπεις έναν άνθρωπο φοβισμένο. Ένα τέταρτο μαζί μας και αλλάζει η όψη του προσώπου της. Αυτό είναι δώρο για εμάς. Το βλέπουμε ότι τους δίνουμε ελπίδα και αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας.
Θυμάμαι έναν σύζυγο μιας κυρίας που μου είπε “τώρα εσύ έχεις χειρουργηθεί; Για σήκωσε το χέρι σου να δω;”. Το σήκωσα και δεν πίστευε στα μάτια μου. Δάκρυσε και μου είπε “είναι δυνατόν να γίνει έτσι και η γυναίκα μου;”.