Πώς μεταφέρθηκε “Το κορίτσι που εξαφανίστηκε” από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη
- 6 ΟΚΤ 2014
Το να πουλήσεις τα δικαιώματα του βιβλίου σου για κινηματογραφική μεταφορά σίγουρα είναι μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Αρκετές φορές όμως έχουμε δει μεταφορές υπέροχων βιβλίων στη μεγάλη οθόνη, σε ταινίες που στην καλύτερη μας άφησαν παγερά αδιάφορους και στη χειρότερη, μισήσαμε οικτρά. Οι παράγοντες που επηρεάζουν και συνήθως ευθύνονται για το αποτέλεσμα αυτό μπορούν να είναι πολλοί, αλλά βασικά μας ενοχλεί το σενάριο ή η σκηνοθετική ματιά.
Η πιο συνηθισμένη οδός που ακολουθείται άπαξ και δοθεί το τελικό “ok” από την εταιρεία παραγωγής και τον συγγραφέα, είναι ένα “Βασισμένο στην ιστορία του/της” στους τίτλους της ταινίας. Το σενάριο γράφεται από επαγγελματίες σεναριογράφους του κινηματογράφου και κανείς ποτέ δεν ξαναζητά τη γνώμη του δημιουργού του βιβλίου.
Στην περίπτωση όμως που ονομάζεται Gillian Flynn, η γυναίκα πίσω από το μοναδικό “κορίτσι που εξαφανίστηκε”, φρόντισε όταν πούλησε τα δικαιώματα του βιβλίου της να είναι βέβαιη πως θα έχει τουλάχιστον την ευκαιρία να κάνει τη δική της απόπειρα σεναρίου. Το επί 11 εβδομάδες bestseller των New York Times, “Gone Girl”, έπρεπε να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη με τρόπο τέτοιο ώστε, όπως και στο βιβλίο, ο θεατής να αμφιταλαντεύεται καθόλη τη διάρκεια της ταινίας ανάμεσα στον οίκτο του για την Amy Dunne και την καχυποψία του απέναντι στον σύζυγό της, Nick.
H Gillian ήταν πολύ τυχερή που συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη David Fincher, αφού αποδείχτηκε πως είχαν και οι δύο την ίδια άποψη πάνω στο τι έπρεπε οπωσδήποτε να κρατήσουν από το βιβλίο. Το δύσκολο της υπόθεσης για την Flynn ήταν πώς θα μπορούσε να κάνεις τις λέξεις να πηδήξουν από το χαρτί χρησιμοποιώντας οπτικά εργαλεία και εφέ, ενώ δεν είχε ξαναγράψει ποτέ κινηματογραφικό σενάριο.
Ήμουν πολύ τυχερή που έπρεπε να συνεργαστώ με τον David Fincher. Διάβασε την πρώτη μου απόπειρα και μετά από λίγες μέρες πετούσα για Λος Άντζελες για να τον συναντήσω. Ήταν πολύ ευγενικό που έλαβε υπόψιν του τη γνώμη μου ενώ θα μπορούσε να είχε προσλάβει κάποιον επαγγελματία σεναριογράφο. Ευτυχώς όμως θέλαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα από την ταινία.
Η Gillian από μικρή συνήθιζε να παραγγέλνει τα σενάρια και να παρακολουθεί ταινίες, διαβάζοντάς τα παράλληλα. Τώρα που έπρεπε να γράψει το δικό της, ξαναείδε και όλες τις ταινίες του Fincher, διαβάζοντας και τα σενάρια, ώστε να δει τη μεταφορά στην οθόνη από την οπτική γωνία του σκηνοθέτη.
“Ήταν μια διασκεδαστική και μαζοχιστική δοκιμασία το να πρέπει να πετάξω τα 2/3 του βιβλίου των 500 σελίδων. Πρέπει να έχεις τρομερή πειθαρχία και κάθε σκηνή που δημιουργείς να κάνει ταυτόχρονα όχι ένα, αλλά οκτώ πράγματα. Έπρεπε να σβήσω χαρακτήρες όπως η μητέρα του Neil Patrick Harris και να δημιουργήσω και χώρο για τα flashbacks του Nick και της Amy, ενώ παράλληλα θα αναπτύσσονται επαρκώς και οι υπόλοιποι “βοηθητικοί” ρόλοι.”
Δεν ήθελα να ακούμε και τη σκέψη του Nick. Έφτανε μόνο το voiceover της Amy. Αυτή είναι μια βασική διαφορά με το βιβλίο. Ήθελα να κάνω το κοινό να στραφεί εναντίον του Nick, πολύ πριν το κάνουν τα ΜΜΕ στην ταινία.
Το όλο θέμα είναι η ιστορία που δημιουργούμε όταν δε γνωρίζουμε τα γεγονότα ή την αλήθεια.
Επίσης ο David Fincher δημιουργεί σκηνές πολυλειτουργικές. Αυτό σημαίνει ότι όταν για παράδειγμα βλέπουμε τον Nick Dunne στο γραφείο του, υπάρχει ένας φάκελος ο οποίος λέει “Book Ideas” και είναι άδειος. Αντί να σου πει ο ίδιος “Κάποτε ήθελα να γίνω συγγραφέας”, έχουν τοποθετηθεί τέτοια μικρά, γρήγορα “hints” τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει το κοινό για να πάρει κι άλλα πράγματα από την κάθε σκηνή.
