Από κορίτσι σε γυναίκα με εχθρό τη ζυγαριά
- 9 ΟΚΤ 2014
Άλλη μια μέρα που το μυαλό μου σκέφτεται το φαγητό. Το κορμί μου. Οι ανασφάλειες μου και οι προβληματισμοί μου, συνεχίζουν να με απασχολούν.
Έχω πάρει κιλά. Όχι πολλά, αλλά αυτά που είχα χάσει με τη διατροφή. Δεν μπορώ να ζω υπό αυτό το καθεστώς. Να μετράω τις ώρες ανάμεσα στα γεύματα, να τρώω συγκεκριμένες στιγμές, και να γυμνάζομαι. Προτιμώ να φάω ένα κρουασάν από τα Paul και να νιώσω μια αίσθηση ολοκλήρωσης στον ουρανίσκο μου. Είμαι τέτοιο κορίτσι.
Το θέμα με την εμφάνισή μου, όσον αφορά τα κιλά με απασχολεί τα τελευταία τρία χρόνια. Γιατί διαπίστωσα ότι όσο μεγαλώνω τόσο αλλάζει ο μεταβολισμός και η μορφολογία του σώματός μου. Αυτά τα τρία χρόνια είμαι μπερδεμένη, μια χάνω αρκετά κιλά, μια παίρνω αρκετά. Πότε, όμως, δεν είμαι ικανοποιημένη με το πώς δείχνω. Όταν χάνω πολλά κιλά, ναι μεν νιώθω περισσότερη αυτοπεποίθηση αλλά έχω στερηθεί τα γευστικά πιάτα του μάταιου τούτου κόσμου. Επίσης, το σώμα μου χαλαρώνει και πρέπει να γυμναστώ. Το ξέρω πως με καταλαβαίνεις.
Η σχέση μου με τη γυμναστική είναι κακή. Πληρώνω συνδρομές και δεν πατάω το πόδι μου. Κάποιες άλλες φορές όταν περνάω συναισθηματικές φρίκες αφοσιώνομαι στη γυμναστική. Γίνομαι ένα gym freak, αποκτώ σφιχτό δέρμα, χάνω κιλά, νιώθω δυνατή. Αλλά δεν κρατάει για πολύ. Μετά από τρεις μήνες το πολύ δεν είμαι συνεπής σε αυτήν την υποχρέωση. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τον όρο “παράτησα”. Αυτή τη λέξη την έχω βγάλει εδώ και χρόνια από τη λεξιλόγιο μου. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου. Βέβαια, μεταξύ μας, αυτό κάνω.
Στα 19 μου στη Ρόδο
Αντίστοιχα, όταν φτάνω κοντά στο όριο των κιλών μου, κάπου στα 67, νιώθω τύψεις αλλά έχω απολαύσει τόσο ωραία φαγητά, έχω νιώσει τέτοια γευστική ικανοποίηση που ξεπερνά ακόμη και την ευχαρίστηση που σου προσδίδει το σεξ. Δεν είμαι κοιλιόδουλη, αλλά λατρεύω το φαγητό. Είναι μια μορφή τέχνης, είναι πολιτισμός, είναι κουλτούρα. Μέσα από το φαγητό μαθαίνεις την ιστορία των τόπων, έρχεσαι πιο κοντά με τους ανθρώπους και κάνεις φιλίες. Γιατί μια φιλία που μοιράζεται σε ένα τραπέζι, κρατά πολύ περισσότερο από αυτή που σκορπίζεται σε ένα μπαρ ανάμεσα σε βότκες και τσιγάρο.
Καλοκαίρι 2014 στην Καλαμάτα
Όμως η ζυγαριά δεν εκτιμά την αγάπη μου για τον “πολιτισμό” και φροντίζει να είναι κακιά μαζί μου, λέγοντάς μου πάντα την αλήθεια. Ακόμη και στο γραμμάριο. Έφαγες και απόλαυσες; Οι συνέπειές καταγράφονται με αποδείξεις και αριθμούς.
Έχω κλάψει πάνω από τη ζυγαριά, έχω απογοητευτεί, έχω νιώσει νικήτρια και νικημένη. Επόμενη κίνηση είναι ο καθρέφτης. Αυτός δεν είναι τόσο αξιοκρατικός γιατί ανάμεσα σε εκείνον και εμένα υπάρχει ένας αόρατος τοίχος που είναι η άποψη που έχω για τον εαυτό μου. Κάποιες φορές μου αρέσει που είμαι ζουμερή κάποιες άλλες δεν το ανέχομαι. Ειδικότερα όταν φοράω δερμάτινα. Τα λατρεύω αλλά έχουν ένα και μοναδικό αρνητικό. Τονίζουν τις καμπύλες.
2014. Συναυλία ColdCave στο Death Disco. Ο “Γιαννάκης” (το χαλαρό μπράτσο) είναι εμφανής
Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 19. Μπορεί να έτρωγα απίστευτες ποσότητες φαγητού σε απαγορευτικές ώρες, αλλά δεν έπαιρνα ούτε ένα γραμμάριο. Μπορεί να έπινα αρκετά αλλά επίσης η ζυγαριά έμενε σταθερή. Μετά τα 19 άρχισα να βλέπω ότι ο μεταβολισμός μου σταμάτησε να τόσο επιεικείς μαζί μου. Να σου τα μαγουλάκια, να σου το μικρό προγουλάκι και οι φωτογραφίες ήταν αδιάψευστος μάρτυρας. Ακόμα θυμάμαι το “Μα πως είσαι έτσι ρε Μαμάη;”, όταν είδα μια φωτογραφία που τα μαγουλάκια είχαν κάνει την εμφάνισή τους.
Ακολούθησαν δύο χρόνια όπου τα κιλά μου διατηρήθηκαν σε ένα καλό σημείο. Μετά ήρθε ο θάνατος ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Έτρωγα γιατί δεν είχα άλλο τρόπο να αισθανθώ καλύτερα. Το καλοκαίρι του 2012, έφτασα στα 70 κιλά. ΣΟΚ. Ναι, με κεφαλαία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κατάφερα να φτάσω σε αυτό το σημείο και άφησα τον εαυτό μου.
2012. Θεσσαλονίκη. Το μαύρο κόβει
Οι μηροί μου είχαν μεγαλώσει, τα μπράτσα μου έγιναν πλαδαρά και πλέον φορούσα το νούμερο 40 από το 36-38 που φορούσα μέχρι το 2011. Αποφάσισα να κάνω μια εξαντλητική δίαιτα τρώγοντας δύο τοστ τη μέρα. Εκτός από τα κιλά, έχασα μαλλιά και είχα συχνές ζαλάδες. Όταν επιτέλους κατάλαβα ότι έκανα λάθος, τότε αποφάσισα να ακολουθήσω μια πιο ισορροπημένη διατροφή και αργότερα να πάω σε διατροφολόγο.
2013 καλοκαίρι. Αδυνατούλα, αχ
Σε γενικές γραμμές από τα 67 πέφτω στα 60 και ξανά προς τη δόξα των κιλών τραβώ. Είμαι στη φάση που τα έχω ξαναπάρει αλλά πλέον βλέπω ότι το σώμα μου έχει αλλάξει. Από κορίτσι έχω γίνει γυναίκα. Έχω πιο πλούσιο στήθος συγκριτικά με το εφηβικό που είχα παλιότερα. Το ίδιο και τα οπίσθιά μου. Αυτή τη φορά προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι το θέμα δεν είναι μόνο οι αριθμοί στη ζυγαριά αλλά και οι βιολογικές αλλαγές στο σώμα.
Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι περισσότερο γυναίκα και όχι κοπέλα. Και το σώμα είναι ένας από τους αδιάψευστους μάρτυρες αυτής της αλλαγής. Προσπαθώ να μην συγκρίνομαι ούτε να έχω στο μυαλό μου τα ανορεκτικά μοντέλα, αλλά να σκέφτομαι πιο νορμάλ γυναίκες. Τη Monica Bellucci ας πούμε ή την Sofia Vergara. Έχουν καμπύλες και δε θέλουν να χάσουν ίχνος από τη θηλυκότητα τους. Είναι και μερικές από τις πιο sexy γυναίκες του πλανήτη. Ακομπλεξάριστες, προβάλλοντας ένα υγιές και θηλυκό πρότυπο.
Κάπου εκεί οι έντονες σκέψεις μου καταλάγιασαν. “Είμαι άνθρωπος πάνω από όλα”, σκέφτηκα, “δεν μπορώ να είμαι τέλεια”. Αυτό που θα φροντίσω είναι να αγαπήσω το σώμα μου, με τις καμπύλες του και να μην κατακρίνω τον εαυτό μου.
Ωστόσο, θα πρέπει να προσέξω με τι τρέφομαι ώστε να είμαι υγιής. Sexy και υγιής. Αυτό.
Εσύ κορίτσι τι λες;
