Αντωνία Καλλιμούκου: “Έτρωγα πίτσα μαζί με τα χελωνονιντζάκια”
- 3 ΔΕΚ 2014
Το να δουλεύεις μαζί της είναι η χαρά της ζωής – πρώτον γιατί έχει πάντα μια αστεία, εξωφρενική ιστορία να διηγηθεί, για το πώς π.χ. όταν ήταν μικρή έκανε κηδείες σε μυρμήγκια, ή μιλούσε στα Χελωνονιντζάκια, ή κάτι παρόμοιο. (Μετά, μερικές απ’αυτές τις ιστορίες μετά, πάει και τις κάνει παιδικά βιβλία, όπως είναι π.χ. «Το ζαχαρωτό χωριό και τα χαμένα παραμύθια», ή το άλλο της, ο «Φαφουτόγατος» που περιμένει τη σειρά του για να εκδοθεί). Και δεύτερον γιατί και η ίδια είναι ρόλος, μια γυναίκα- καρτούν – δηλαδή πόσο συχνά θα σου τύχει να γνωρίσεις μια πρώην Β’Σταρ Ελλάς, που ξηγιέται σαν αντράκι και γελάει σαν παιδί, μελετάει Καζαντζάκη, απαγγέλλει ποιήματα, πιστεύει σε εξωγήινους, τρώει λιγδερές τυρόπιτες χωρίς ενοχές, γράφει βιβλία και καμιά φορά βγαίνει στο δρόμο φορώντας πιτζάμες με αρκουδάκια; Αγαπάμε Αντωνία.
Το πιο απίθανο δώρο που ζήτησες ποτέ για τα Χριστούγεννα;
Στο δημοτικό, όταν με ρώτησε ο πατέρας μου τι δώρο θέλω να μου φέρει ο Αη Βασίλης, εγώ του ζήτησα να μου πάρει την «Εγκυκλοπαίδεια του Ανεξήγητου». Πέντε τόμους όλο ιστορίες με UFO, φαντάσματα, μυστήρια των πυραμίδων κλπ. Τους διάβασα όλους.
Σε γοητεύει το ανεξήγητο;
Ναι, πολύ. Ποτέ δεν μου αρκούσε να ερμηνεύσω ένα πράγμα λογικά, μονοδιάστατα. Ήθελα να το βλέπω σε όλες του τις διαστάσεις. Από την άλλη, όμως, πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω πως στον άνθρωπο δίνεται μόνο η ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης, πως οι ζωές μας ακολουθούν προδιαγεγραμμένο σχέδιο.
Πώς ήσουν στην «αρχή του σχεδίου»; Στην εφηβεία σου; Έτσι όπως φαίνεσαι στις παλιές σου φωτογραφίες, – ψηλή, λίγο άχαρη με τεράστια γυαλιά;
Ναι. Βέβαια ήταν της μόδας αυτά τα γυαλιά τότε. Ήμουν άριστη μαθήτρια, απουσιολόγος και «φυτό». Είχα μανία με τους βαθμούς – σκέψου πως αν έγραφα στα Αρχαία 19 αντί για 20, έκλαιγα γιατί έχασα το 20άρι. Διάβαζα 10 ώρες τη μέρα!
Κάπως καταθλιπτικό ακούγεται αυτό…
Δεν ήταν – εμένα το διάβασμα μου έδινε χαρά. Νομίζω μάλιστα πως με βοήθησε να περάσω πιο ανώδυνα τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και χανόμουν στα βιβλία. Έπλαθα εικόνες, έφτιαχνα δικούς μου, φανταστικούς κόσμους.
Όλα τα παιδιά έχουν φαντασία – δεν φαντάζομαι όμως πως όλα μιλάνε με τα Χελωνονιντζάκια …
(γέλια).. Μα πίστευα πως ήταν ζωντανά! Ήταν το αγαπημένο μου καρτούν. Έτρωγα πίτσα όταν έτρωγαν κι αυτά και πίστευα ακράδαντα πως κρύβονται μέσα στα σιφόνια, στους δρόμους.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις ιστορίες;
Στα 11 μου. Τέλειωνα τα μαθήματά μου, έβγαζα μια κόλλα χαρτί και έλεγα «τώρα θα αρχίσω το μεγάλο μου μυθιστόρημα». Καλά καλά, δεν ήξερα τι θα πει «μυθιστόρημα», ούτε είχα κάτι να γράψω. Σκάρωνα μικρές, παιδικές ιστορίες για μένα και τις φίλες μου.
Ήθελες να γίνεις συγγραφέας;
Όχι, δεν ήξερα ότι αυτό μπορεί να είναι δουλειά, το έβλεπα πιο πολύ σαν παιχνίδι. Έγραφα ιστορίες και μετά πήγαινα στις φίλες μου, τους μοίραζα «ρόλους» και τις παίζαμε. Μετά, όταν «ωρίμασα» συγγραφικά, άρχισα να κλέβω αποσπάσματα από μεγάλα, κλασικά έργα, που τα ανακάτευα και τα εικονογραφούσα κιόλας. Τα διάβαζε η μαμά μου και μου έλεγε «παιδί μου, αυτό είναι από το «Πόλεμος και Ειρήνη», που είναι στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μας. Μην μου πεις, ότι γράφεις σαν τον Τολστόι…». (γέλια)
Έχεις γράψει τίποτα τώρα τελευταία;
Ναι, ένα σουρεάλ φαντασιακό, ερωτικο-φιλοσοφο-μεταφυσικό μυθιστόρημα, «Τα παιδιά του Ήλιου». Συζητάω με έναν εκδοτικό οίκο, για να βγει.
Οπότε, φαντάζομαι δεν σε πειράζει, αν – μετά απ΄όλα αυτά – σε ρωτήσω τι δουλειά είχες εσύ στα καλλιστεία…
Κοίτα, όλα ξεκινάνε από δύο διαφορετικές φύσεις που έχω μέσα μου : η μία είναι πιο συντηρητική και πιο σκοτεινή, η άλλη πιο χαρούμενη, μια φύση που θέλει να ζει στο φως, με άλλους ανθρώπους.
Ήσουν κοινωνική στο σχολείο;
Πολύ. Και δημοφιλής!
Και φυτό και δημοφιλής, πώς γίνεται;
Στα 16 και στα 17 γίνεται. Αλλά όσο μεγαλώνεις, πρέπει να επιλέξεις κάποιους δρόμους, με αποτέλεσμα, συχνά, η μία φύση σου να συγκρούεται με την άλλη. Αν και το modeling, το ξεκίνησα αργότερα, στο Πανεπιστήμιο, (σ.σ. σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) επειδή δεν ήθελα να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου. Τα Καλλιστεία ήταν απλώς μια ευκαιρία, ένα μέσο για να γίνω γρηγορότερα γνωστή στη δουλειά μου.
Δεν έχεις, πάντως, καμιά σχέση με τα μοντέλα που ξέρω…
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είδα το modeling, ως μελλοντική ή μόνιμη δουλειά. Πρώτα πρώτα δεν μπορούσα να είμαι συνεπής στα casting, γιατί παρακολουθούσα μαθήματα στη σχολή. Κι έπειτα – παρότι δούλεψα ένα διάστημα στο Παρίσι – δεν ήθελα να ταξιδεύω ή να κλείνω συμβόλαια στο εξωτερικό. Φοβόμουν .
Tι ακριβώς;
΄Ημουν πάντα πολύ δεμένη με την οικογένειά μου, δεν ήθελα να τους αποχωρίζομαι. Ακόμα και τα καλοκαίρια, πήγαινα κατασκήνωση ως τον Κάλαμο και γύριζα. Μου έλειπε η μαμά μου, η αγκαλιά της, η μυρωδιά της. Είμαι αθεράπευτα μαμάκιας.
Ακόμα και σήμερα;
Ναι. Η μαμά μου ήταν πάντα το πρότυπό μου. Όλα τα άλλα κορίτσια είχαν στο δωμάτιό τους, αφίσες ηθοποιών, συγκροτημάτων ή ποπ ειδώλων. Εγώ είχα μια φωτογραφία της. Θαύμαζα τη μαμά μου για τον τρόπο που ισορροπούσε τις καταστάσεις στο σπίτι μας και εκπλήρωνε κάθε μας ανάγκη. Ήταν μαία, και παρόλο που δούλευε σκληρά και έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι, κατάφερνε να αναπληρώνει τον χαμένο χρόνο με τα παιδιά της – έπαιζε, διάβαζε, μαγείρευε. Μπορεί να ακούγεται πολύ συνηθισμένο, αλλά σε μένα αυτό φάνταζε πάντα μαγικό.
Εφηβική επανάσταση δηλαδή δεν έκανες ποτέ;
Ποτέ! Δεν έφερα τους γονείς μου στην δύσκολη θέση να πρέπει να μου απαγορεύσουν κάτι. Τους είχα τυφλή εμπιστοσύνη, ήμουν πεπεισμένη πως εκείνοι ήξεραν πάντα τι είναι καλύτερο για μένα. Νομίζω πως αυτή την εφηβική «επανάσταση» ίσως να την περνάω τώρα – τώρα είμαι σε φάση που τους καταλογίζω λάθη και ευθύνες και προσπαθώ να τους κατανοήσω. Πιο μικρή επαναστατούσα και εξοργιζόμουν για άλλα πράγματα: τη ζωή, τη θρησκεία, την κοινωνική αδικία…
Στον εαυτό σου τι σε εξοργίζει;
Το ότι είμαι υπερβολικά, αδιανόητα αυθόρμητη. Πρώτα κάνω κάτι και μετά το σκέφτομαι. Νευριάζω μ’αυτό.
Τίποτα ανασφάλειες έχεις ; Τίποτα φοβίες;
Έχω τεράστιες ανασφάλειες και φοβίες με όλα τα πράγματα – από το σκοτάδι και τις αράχνες, μέχρι να κοιμηθώ ανάσκελα ή να οδηγήσω με βροχή.
Η ομορφιά δεν είναι μια τεράστια ασφάλεια;
Δεν ένιωθα πάντα άνετα με την εμφάνισή μου. Στα 16 μου, όταν έβγαινα βόλτα με τη μητέρα μου και έβλεπα τους άντρες να μου ρίχνουν περίεργα βλέμματα, ντρεπόμουν – όχι γιατί ένιωθα πως έκανα κάτι κακό, αλλά, ίσως γιατί δεν ήθελα να παραδεχτώ πως γίνομαι γυναίκα. Μου άρεσε που ήμουν παιδί και ντυνόμουν άχαρα, με τεράστιες, φαρδιές μπλούζες και παντελόνια για να καλύπτω το «ξύπνημα» της θηλυκότητάς μου. Τώρα, φυσικά, την απολαμβάνω. Μου αρέσει να αρέσω, όμως δεν έχω όμως εμμονή μ’αυτό. «Τσαλακώνομαι» συνέχεια, θέλω να νιώθω άνετα. Στη ζωή μου αποφεύγω το μακιγιάζ, δεν σκέφτομαι πάντα τι να φορέσω, κυκλοφορώ με φόρμες. Έχω πάει, ας πούμε, στο κανάλι, ακόμα και με τις πυτζάμες.
Ε όχι!
Ε ναι ! Αφού έκανε κρύο και βαριόμουν να αλλάξω.. Όπως βαριέμαι πολύ να περιποιούμαι τα νύχια μου. Μου αρκεί να είναι, απλώς, καλοκομμένα και καθαρά.
Προσέχεις τουλάχιστον τι τρως;
Α μπα. Μια φορά στη ζωή μου, όλη κι όλη, έχω κάνει διατροφή, με πρόγραμμα από διατροφολόγο. Τρώω συνέχεια – τρελαίνομαι για τα γλυκά και το ψωμί. Απλά, όταν νιώσω πως έχει περάσει π.χ. μια βδομάδα με πολύ φαγητό, μαζεύομαι λίγο ή τρώω φρούτα για κανά δυό μέρες.
Στον έρωτα πιστεύεις;
Ναι. Απόλυτα, ρομαντικά, παθιασμένα. Δεν μπορώ ούτε να κάνω σχέση χωρίς να είμαι ερωτευμένη ούτε και να μείνω με έναν άνθρωπο για τον οποίο έχω χλιαρά αισθήματα. Θέλω να υπάρχει φλόγα και ένταση – τόσο, που καμιά φορά, αν δεν υπάρχει, την προκαλώ. Επίσης, είμαι κάθετη στο θέμα της απιστίας.
Δηλαδή;
Δηλαδή δεν δέχομαι ότι δεν υπάρχουν μοναγαμικοί άνθρωποι. Σκέφτομαι πως αν εγώ είμαι έτσι, θα πρέπει να υπάρχουν και άλλοι σαν κι εμένα – αυτό ζητώ απ’τη ζωή μου. Δεν μου αξίζει τίποτα λιγότερο.
Αισθάνονται ασφαλείς, δηλαδή, μαζί σου, οι άντρες;
Ως προς αυτό το κομμάτι, ναι. Η ανασφάλειά τους, αν υπάρχει, έχει να κάνει με άλλα πράγματα, όπως π.χ. το ότι μπορεί να με αφήσουν μόνη στο σπίτι και να γυρίσουν και να μη βρουν σπίτι, γιατί το ΄χω κάψει…(γέλια). Μπορεί να ξεχάσω το μάτι αναμμένο. Να ξεχάσω πού έχω παρκάρει. Να ξεχάσω τα κλειδιά μου και να κλειστώ έξω από το σπίτι. Αλλά είμαι πολύ πιστή σύντροφος.
Γυναίκα; Μάνα; Παιδί; Τι απ’όλα είσαι σε μια σχέση;
Πιο πολύ παιδί. Μου αρέσει να νιώθω έτσι και το επιδιώκω. Παλιά έλεγα πως παραείμαι παιδί για να κάνω, κάποτε, οικογένεια. Τώρα πια, όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω πως δεν είναι ανάγκη να χάσω την παιδικότητά μου για να γίνω μητέρα. Το μόνο που με απασχολεί είναι πως ίσως, δεν είμαι αρκετά ώριμη, από χαρακτήρα, για να μεγαλώσω έναν νέο άνθρωπο. Θεωρώ πως είναι μεγάλη ευθύνη κάτι τέτοιο.
Κι όμως αγαπάς τα παιδιά, γράφεις παιδικά παραμύθια. Σε έχω ακούσει να λες πως – εκτός από ηθοποιό – θα ‘θελες να χες γίνει νηπιαγωγός
Αγαπάω την παιδικότητα. Αν σκεφτόμασταν όλοι σαν παιδιά, γύρω μας θα υπήρχαν μόνο χαμόγελα.
Η «θητεία» στο πλατό της Ελένης Μενεγάκη τι σε έχει μάθει;
Να δουλεύω ομαδικά και να πειθαρχώ στις απαιτήσεις μιας ομάδας. Να σέβομαι τις ανάγκες, το χώρο και τον χρόνο του άλλου – έπρεπε να το μάθω αυτό, και νομίζω πως μάλλον το κατάφερα.
Πες μου ένα χαρακτηριστικό της Ελένης που δεν ξέρει ή δεν υποψιάζεται ο περισσότερος κόσμος.
Αυτό που, πριν την γνωρίσω, δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε εγώ είναι το πώς ένα μόνο άτομο μπορεί να έχει τόση ενέργεια, πειθαρχία και επαγγελματισμό ταυτόχρονα και σε τόσα πολλά κομμάτια της εκπομπής. Το ταλέντο της Ελένης δεν περιορίζεται στην παρουσίαση. Αυτό που έχει θα το έλεγα «σκηνική ευφυϊα».
Τι ονειρεύεσαι για σένα; Για το μέλλον;
Θα ήθελα αυτό που αγαπώ πιο πολύ απ’όλα στη ζωή μου – τη συγγραφή – να συνεχίσω να το κάνω. Μακάρι να γινόταν να μπορώ να ζω απ’αυτό. Να έχω υγεία, οικογένεια, παιδιά και έναν καλό σύντροφο. Και κάποια χρήματα, για να στείλω τη μητέρα μου να κάνει όλα εκείνα τα ταξίδια που ονειρεύτηκε και στερήθηκε.
