Κολλημένη με το στιλ σου
- 11 ΔΕΚ 2014
Πέρυσι ήταν τα αθλητικά με ενιαίο τακούνι. Wedge sneakers, όπως θα λέγαμε και στα εγγλέζικα. Τα ψηλόμεσα τζιν. Τα ψηλόμεσα σορτς. Οι μπότες πάνω από το γόνατο. Δε φόρεσες τίποτα από αυτά. Πρόπερσι ήταν οι γόβες με γκλίτερ ολούθε, από τον πάτο μέχρι το τακούνι. Τα εμπριμέ κοστούμια. Τα φλούο χρώματα. Δεν αγόρασες τίποτα από αυτά.
Τρία χρόνια πριν, ήταν τα καρφιά παντού: στα παπούτσια, τα μπουφάν, τα πουλόβερ, τα φορέματα, τα σουτιέν, τις κάλτσες. Δε διακινδύνευσες να φορέσεις spikes με οποιονδήποτε τρόπο.
Φέτος είναι τα μποτάκια biker’s με τις αγκράφες, τα ογκώδη faux χρυσά κολιέ και βραχιόλια, τα τεράστια σε όγκο “φλατ” παπούτσια, τα πόντσο και το βελούδο. Περιμένεις τις εκπτώσεις και δεν έχεις ψωνίσει τίποτα έτσι κι αλλιώς. Του χρόνου θα είναι τα αέρινα 70s φορέματα, τα κρόσια, τα εμπριμέ, τα χακί και τα ογκώδη prints. Τα μαγαζιά δεν έχουν φέρει ακόμα τα ανοιξιάτικα.
Ελλείψει κληρονομικού χαρίσματος, δεν ξέρω ποιες θα είναι οι τάσεις της μόδας σε δυο χρόνια από σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, σε όποιες τάσεις κι αν καταλήξει η βιομηχανία της μόδας, όσο κι αν φαίνονται ενδιαφέρουσες, βολικές, “υιοθετήσιμες” (sic), δε σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να τις ενσωματώσεις στο στιλ σου. Πόσο μάλλον όταν κάτι σου λέει ότι “δε μπορείς”.
“Κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ”
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν προτρέπω τον κόσμο να φοράει τα σεντόνια του ή τις κουρτίνες του σπιτιού του για να βγαίνει έξω (αν και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα το είχε επιτύχει περίφημα). Ούτε, φυσικά, απορρίπτω τη μόδα, επειδή “πρόκειται για μια βιομηχανία καλοκουρδισμένη με τρόπο ώστε να ωθεί τον κόσμο στον ακραιφνή καταναλωτισμό”.
Το αντίθετο: αγαπώ τη μόδα, γιατί συχνά – όχι πάντα – μού προσφέρει απλόχερα αισθητική που με ικανοποιεί.
Είναι μια μορφή καθημερινής τέχνης, απαραίτητη για την ικανοποίηση της ανάγκης για υλική ομορφιά, που ενυπάρχει σε πολλούς ανθρώπους.
Επιχειρώντας μια “ανατομία” των τάσεων, από τη “δαντέλα παντού” ως το “φλούο μέχρι τύφλωσης”, εντοπίζουμε ορισμένα κοινά στοιχεία τους.
Κάθε “νέα τάση” της μόδας εξυπηρετεί καταρχάς την ανανέωση στον καθημερινό τρόπο ντυσίματος κάποιου, που μπορεί εύκολα να καταλήξει μονότονος. Για παράδειγμα, η προσθήκη ενός ογκώδους κολιέ με faux λαμπερές πέτρες σε ένα μονόχρωμο πουλόβερ δίνει μια άλλη διάσταση στο “άχρωμο και άοσμο” μονόχρωμο από πάνω μέχρι κάτω στιλ.
Με τον ίδιο τρόπο, κι εφόσον σου αρέσει να βάζεις νέες πινελιές στο στιλ σου, οι νέες τάσεις σε βοηθούν να “παίξεις” με την υπάρχουσα γκαρνταρόμπα σου και την ενσωμάτωση σ’ αυτήν των νέων κομματιών, που μπορούν να ταιριάξουν με δέκα διαφορετικά ρούχα που ήδη έχεις στην κατοχή σου, δημιουργώντας δέκα εντελώς νέα σύνολα.Επιπλέον, με την υιοθέτηση νέων τάσεων της μόδας μπορείς να “μοιάσεις” στιλιστικά με την αγαπημένη σου σταρ (ηθοποιό, τραγουδίστρια, κ.λπ.). Φοράει η λατρεμένη σου Μπιγιονσέ π.χ. δίπατα αθλητικά παπούτσια σε μεταλλικό χρώμα. Αν το έχεις καημό, μπορείς να φορέσεις κι εσύ.Το ίδιο ισχύει και για τους “κοινούς θνητούς” γύρω σου.
Φοράει η συνάδελφός σου καπιτονέ biker boots; Γιατί να μη φορέσεις εσύ; Και άνετες είναι και “στη μόδα”. Πώς τότε στο γυμνάσιο ήθελες κι εσύ να πάρεις εκείνο το t-shirt με το χαρούμενο στρουμπουλό μωρό, για να είσαι ασορτί με τα άλλα κορίτσια; Έτσι και τώρα. Η υιοθέτηση μιας “νέας τάσης” βοηθά στην “ενσωμάτωση” σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό υποσύνολο.
Honey, lay off of my shoes
Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση να μη σε ενδιαφέρει τίποτα από τα παραπάνω: ούτε να ακολουθείς τη μόδα, ούτε να ανανεώσεις το στιλ σου, ούτε να προσεγγίσεις εξωτερικά το στιλ κάποιας σταρ, ούτε να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο στη γκαρνταρόμπα σου.
Πειράζει που είσαι και πολύ συγκεκριμένη ως προς τον τρόπο που ντύνεσαι;Κατηγορηματικά σου λέω πως, όχι, δεν πειράζει.
“Δε σ’ αλλάζω, είσαι η μόνη που ταιριάζω”
Πρώτον, διότι το στιλ είναι πάνω απ’ όλα ζήτημα άνεσης, εξωτερικής και εσωτερικής. Είναι υπέροχα από αισθητικής άποψης τα φετινά παπούτσια με τα λεπτά τακούνια και τα άπειρα λουριά. Αν, όμως, τα φορέσω, δε θα μπορώ να κάνω ούτε μισό βήμα, χωρίς να έχω στο speed dial του κινητού μου τα Επείγοντα του ΚΑΤ. Κάποια άλλη μπορεί να τα φοράει και να πετάει.
Εγώ δεν είμαι αυτή η άλλη. Και, προφανέστατα, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σ’ αυτό.Ας πούμε τώρα ότι δεν κινδυνεύω να υποστώ διάστρεμμα, ότι μπορώ να κουλαντρίσω ένα ζευγάρι ψηλά και απαιτητικά παπούτσια. Αν τα φορέσω και βγω έξω, ενώ όσα χρόνια με θυμάμαι φοράω μπαλαρίνες και εν γένει μικρά τακούνια, διότι αυτά ταιριάζουν με τον χαρακτήρα μου, τον τρόπο ζωής μου, τους ρυθμούς δουλειάς μου, κ.λπ., αυτά εν ολίγοις με βολεύουν διαχρονικά, θα μου φαίνομαι περίεργη. Ή και αστεία. Επομένως, δε θα έχω εξασφαλίσει την εσωτερική μου άνεση.
“Γιατί έτσι μας αρέσει”
Δεύτερον, το στιλ, ό,τι κι αν κυκλοφορήσει στις πασαρέλες και τα μαγαζιά, πάντα παραμένει προσωπικό. Είτε έχεις έναν συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος με τον οποίο “πέφτεις διαρκώς σε στιλιστικά λάθη”, σύμφωνα με τη γνώμη όσων ασχολούνται εντατικά με τη μόδα (ή και μη “ειδικών”, όπως η μάνα σου ή η κολλητή σου), είτε έχεις ένα κλασικό στιλ, που σπανιότατα προβαίνει σε στιλιστικές εξάρσεις, είτε φοράς κυριολεκτικά ό,τι βρεις πρώτο ανοίγοντας τη ντουλάπα, αυτό που κάνεις είναι μια εκδήλωση της προσωπικότητάς σου.
Και καμία τάση της μόδας δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην προσωπική σου έκφραση. Δε σου λέω να μην τολμάς αλλαγές στο στιλ σου. Σχεδόν κανείς μας δε ντύνεται, όπως όταν πηγαίναμε σχολείο. Σχεδόν. Υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να ντύνονται έτσι, επειδή έτσι τους αρέσει.
Αν μια τάση της μόδας κάποια στιγμή σε “συγκινήσει”, σου κάνει κλικ, σου αρέσει, τίποτα δε θα σε αποτρέψει από το να τη δοκιμάσεις. Δεν είναι, όμως, υποχρεωτικό το να φορέσεις λούρεξ κολάν, μόνο και μόνο επειδή το βλέπεις σε κάθε βιτρίνα.
Venus in furs
Τρίτον, διότι διατηρείς το δικαίωμα να θεωρείς αστεία ορισμένα κομμάτια που είναι στη μόδα. Και δεν εννοώ τα πλεκτά ντε πιές του Moschino με το σήμα των McDonalds. Αυτά παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο μιας κόνσεπτ συλλογής με έντονες ποπ αναφορές (που κι αυτό, φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να το θεωρείς αστείο κι ανούσιο).
Κυρίως, εννοώ ότι μπορείς να θεωρείς αστεία τα τεράστια κολιέ – πολυελαίους, τα πόντσο, τα παλτό με τα σκιουράκια και τις παγιέτες, τις γόβες με αθλητικό ντιζάιν.
Δικό σου είναι το γούστο, ό,τι θέλεις το κάνεις.
Μπορεί να διαφωνείς κάθετα με πολύ κόσμο για το “τι πράγματι μπορεί να φορεθεί” και τί όχι. Για το “τι μπορεί να είναι μόδα» και τι δε μπορεί να είναι. Είτε έχεις, είτε δεν έχεις ασχοληθεί με τον τομέα αυτό, γνωρίζοντας την ιστορία της μόδας και παρακολουθώντας τις εξελίξεις της, μπορείς να λες τη γνώμη σου, όποια κι αν είναι αυτή. Και κυρίως, μπορείς να “φοράς” τη γνώμη σου.
Εξάλλου, όπως έχει τραγουδήσει και η Madonna εδώ και πολλά πολλά χρόνια, “Vogue, beauty’s where you find it”. Όπως κι όποτε τη βρίσκεις. Μας καταπιέζουν τόσα πράγματα καθημερινά. Αν δεν το θέλουμε, ας μη μας καταπιέζει και η αισθητική του διπλανού, του απέναντι, του σχεδιαστή, της στιλίστριας, της μάνας μας, της κουνιάδας μας, της πεθεράς μας, της αγαπημένης μας ηθοποιού.
Για να το θέσω όπως η Jenna Lyons, πρόεδρος και creative director της J. Crew:
«Αν έχεις καθαρά δόντια και μια καλή χειραψία κι αν είσαι περιποιημένη, δε με ενδιαφέρει τι φοράς. Φόρα ό,τι θέλεις. Ότι βολεύει εσένα».
