Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
- 12 ΔΕΚ 2014
Η μάχη με τον χρόνο είναι πολύπλευρη. Δύσκολη και πολύπλευρη. Ειδικά όταν είσαι γυναίκα. Βασικός εχθρός από τη μία, είναι σίγουρα ο καθρέφτης σου. Πάντα εκεί να σου θυμίζει ότι οι μέρες περνούν κι εσύ είτε θυμίζεις όλο και περισσότερο τους γονείς σου, είτε γίνεσαι αυτό που πάντα φοβόσουν: μεγαλύτερη από χτες.
Από την άλλη έρχεσαι αντιμέτωπη με τους στόχους που έθεσες κάποιον καιρό πριν και κατά πόσο το πλήρωμα του χρόνου έφερε και την επίτευξή τους. Φανταζόσουν τη ζωή σου 10 χρόνια πριν, έτσι όπως είναι σήμερα; Μάλλον όχι.
Ειδικά στα πρώτα -άντα και μετά, η γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με κομβικά ζητήματα όπως παιδιά, οικογένεια, “τι θ’ απογίνω μάνα μου;” και το πόσο δύσκολο/εύκολο ήταν να βρει το άλλο της μισό. Ή στην άλλη περίπτωση, πόσο εύκολο/δύσκολο ήταν να πετύχει επαγγελματικά και οικονομικά. Να χτίσει το κορμί που πάντα ήθελε. Να κάνει οικονομίες και να αγοράσει εκείνο το σπίτι στην εξοχή.
Η ερώτηση “Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια;” είναι αυτή που κάνω κάθε φορά όταν δεν έχω κάτι άλλο να ρωτήσω και θέλω να δείξω πόσο ενδιαφέρουσα είμαι. Είναι ταυτόχρονα τρομακτική, αλλά και ελπιδοφόρα, καθώς φαντάζομαι πως ποτέ δε θα μου απαντήσει κανείς “με φαντάζομαι φτωχή, άσχημη και μόνη”. Οι απαντήσεις είναι λίγο – πολύ αναμενόμενες, αλλά έχει πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις σε ποιες αξίες ποντάρει η κάθε μια και ποιες προτεραιότητες θέτει στη ζωή της κοιτάζοντας 10 χρόνια μπροστά.
Η Ιωάννα Μαμάη χωρίς υποχρεώσεις να χαίρεται τη ζωή της
Δύσκολη ερώτηση. Βασικά, δεν ξέρω το γιατί, αλλά όταν κάνω αυτή τη σκέψη νιώθω μελαγχολία. Μπορεί να φταίνε τα μνημόνια, μπορεί και τα φεγγάρια. Όταν η μελαγχολία φεύγει, σκέφτομαι πως θα είμαι κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελαν πολλά κορίτσια, δηλαδή γάμο και παιδιά. Δε θέλω υποχρεώσεις. Μια σταθερή σχέση που να περνάω όμορφα, ωστόσο, ναι. Θα ήθελα να ζω στο εξωτερικό. Κυρίως στη βόρεια Ευρώπη. Να συνεχίζω το επάγγελμα που κάνω και να ασχολούμαι παράλληλα με τη σκηνοθεσία. Να έχω πάει σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Να έχω δει έστω μια φορά τους Rammstein και τους Hocico. Να έχω κοιμηθεί σε κάποια εξωτική παραλία και να έχω δοκιμάσει μερικά από τα πιο περίεργα φαγητά που υπάρχουν. Να χρησιμοποιώ το αεροπλάνο τουλάχιστον 6 φορές το χρόνο. Να νιώθω μια γλυκιά γαλήνη και να χαίρομαι για τη ζωή που κάνω.
Michelle πες αλεύρι, η Δέσποινα Δημά σε γυρεύει
Γιατί Παναγία μου; Ποια είχε αυτή την ιδέα; Ας μιλήσει τώρα. Επιβαρύνεται η θέση σου. Γιατί να φλερτάρω με τη φρίκη εξαιτίας αυτής της καταπληκτικής έμπνευσης; Θα γράψω μόνο και μόνο για να το ξορκίσω το κακό. Αχ τι μου κάνετε. Θα ήθελα να είμαι υγιής εγώ και οι αγαπημένοι μου. Αυτο δεν το διαπραγματεύομαι. Μετά τη δήλωση περνώ στα βάσανα. Σε 10 χρόνια από τώρα θα ήθελα ένα δωμάτιο με 4 τοίχους ντουλάπα. Να μην παλεύω να χωρέσω γόβα, πανωφόρι, φούστα pencil leopard print, αμάνικο γούνα σε μια τρύπα. Θα ήθελα το πρόσωπό μου να είναι τσίτα. Οι ρυτίδες έκφρασης δεν είναι γοητεία, αηδία είναι. Θα ήθελα να φοράω τζιν νούμερο 26 και το μπούτι μου να θυμίζει σίδερο κι όχι λίμνη που πέφτει βότσαλο. Θα ήθελα να έχω πάρει συνέντευξη από την Michelle Obama και μάλιστα να δηλώνει ενθουσιασμένη απο τη συνάντησή μας. Michelle πες αλεύρι, η Δημά σε γυρεύει. Για να σας κάνω μία περίληψη και να μην πολυλογώ. Θέλω καριέρα φοβερή, κούτελο γυαλί, υγεία ανθηρή και ντουλάπα τρομερή. Τρέμε Φοίβο.
Η Ναταλί Σαϊτάκη θα κρύβει χρόνια και θα κολυμπά με τη Ζωζώ
Σε δέκα χρόνια, θα έχω “πατήσει” τα 41, αλλά θα λέω στον κόσμο ότι είμαι ακόμα 35. Διότι αυτό θα έκανε και η Ζωζώ Σαπουντζάκη και ποια είμαι εγώ να αμφισβητήσω τη βασίλισσα της νύχτας; Σίγουρα θα έχω κοντύνει 1-2 πόντους, γιατί έχω κάτι από το σύνδρομο του Benjamin Button. Κυρίως τα ντεζαβαντάζ του. Μόλις θα έχω πάρει το δίπλωμα οδήγησης, το οποίο θα εξακολουθεί να μου είναι άχρηστο, γιατί θα μένω ακόμα στο κέντρο της Αθήνας. Θα έχω κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου, αλλά δε θα μου μιλάει κανείς από το σόι και τους φίλους μου, διότι θα έχω γράψει γι’ αυτούς κάθε αλήθεια στο πρώτο βιβλίο μου. Θα πηγαίνω ακόμα με τις φίλες μου στον “Αρχάγγελο” και θα ρίχνω δηλητηριώδη βλέμματα σε όποιον με ρωτάει “μα, ακόμα εκεί πάτε;” Ποδήλατο δε θα έχω μάθει. Και η Σαπουντζάκη θα ζει ακόμα, οπότε θα πηγαίνω να κολυμπάμε μαζί στην Κινέττα.
Η Κάλλια Καστάνη και η ατέλειωτη λίστα της
Oυφ, τι ερώτηση… Κατά σύμπτωση, μόλις τέλειωσα ένα καταπληκτικό βιβλίο (Αναζητώντας την ευτυχία- Μαθήματα για τις πλάνες του νου, Daniel Gilbert, εκδ. Κάτοπτρο) που μιλάει ακριβώς γι’αυτό: τα λάθη που κάνουμε στην προσπάθειά μας να “σκιτσάρουμε” το μέλλον μας. Που, εν πολλοίς είναι ότι α) κατά κανόνα φανταζόμαστε πάντα την καλύτερη δυνατή εκδοχή του και κάνουμε μια χρωματιστή ζωγραφιά, αγνοώντας το ένα εκατομμύριο πράγματα που μπορεί να μας επηρεάσουν, είτε καλά (βγάζω βιβλίο, σαρώνει, γίνεται ταινία, φεύγω για το Χόλιγουντ, κερδίζω Όσκαρ, τσεπώνω και το Τζόκερ), είτε κακά (μου πέφτει τούβλο στο κεφάλι και βλέπω τα ραδίκια ανάποδα). Kαι β) το ότι προσπαθούμε να δούμε το μέλλον μέσα από τα γυαλιά του σήμερα, ξεχνώντας ότι π.χ. σε 10 χρόνια τα priorities μας μπορεί να είναι κάπως διαφορετικά. Εντάξει και μετά απ’αυτόν τον κάπως βαρετό πρόλογο, μπορώ να πω πως σε 10 χρόνια, θα ήθελα απλώς να είμαι υγιής, κι εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ – αυτό, υποθέτω πως είναι μια διαχρονική προτεραιότητα. Kαι νέα κι όμορφη. (σ.σ. ε, χμ, τα extreme make overs, τότε, θα είναι ρουτίνα). Eπίσης, όλα τα παραπάνω για το βιβλίο και το Όσκαρ, δεν τα έλεγα για πλάκα. (σ.σ. στην ταινία θα παίζει ο Γκόσλινγκ με τον Ντι Κάπριο και θα σκηνοθετεί η Μαμάη… ) Και μιας και τα λέμε εδώ, θα ‘θελα κι εκείνο το σπίτι στο νησί, στον μικρό, μυστικό κολπίσκο, με τα τυρκουάζ νερά, στην άκρη του κάμπου με τα πεύκα και τις ελιές.(σ.σ. Αφού είναι τσάμπα, θα τα ζητήσω όλα… ) Α, και κείνο το χριστουγεννιάτικο ρημαδο-ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Και ξέχασα και το…
Η Μάριον Παλιούρα και “η οργανωμένη ζωή έρχεται στα 33”
Όσο χαοτικό και ανοργάνωτο κι αν είναι το δωμάτιό μου (και το μυαλό μου καμιά φορά), τόσο οργανωμένη και τακτική είναι η ζωή μου σε 10 χρόνια. Περίπου δηλαδή. Θα μένω μόνη μου ή με συγκάτοικο. Στην περίπτωση του/της συγκατοίκου, θα έχουμε κάνει μια πολύ φυσιολογική συμφωνία κατά την οποία θα καλείται να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού με αντάλλαγμα μόνο την υπέροχη, ευδιάθετη παρουσία μου στο χώρο. Θα μένουμε σ’ εκείνο το σπίτι με τα κόκκινα παντζούρια στην πλατεία Καρύτση. (Αν η ιδιοκτήτριά του διαβάζει το κείμενο αυτό και είναι μια υπερήλικη κυρία με ανάγκη για συντροφιά και χωρίς παιδιά, να στείλει ένα mail, θα πάω να κάνουμε παρέα άμεσα.) Θα έχω δική μου εκπομπή στο ραδιόφωνο, θα έχω γράψει το βιβλίο που ήδη έχω draft στο κεφάλι μου, θα έχω μάθει να μαγειρεύω δυο φαγητάκια και θα έχω ένα κατάλευκο ακίτα. Θα γράφω σε έντυπα τα οποία θα έχουν ξανανθίσει ως τότε, θα παίζω και καμια μουσικούλα σε κανα μπαράκι και θα μεταγλωτίζω cartoon. Θα έχω ακόμα τις ίδιες φίλες με τώρα, ίσως και μερικές ακόμα, και θα διοργανώνουμε “βρώμικες Κυριακές”, όπου θα μαζευόμαστε και θα τρώμε το καταπέτασμα. Θα πνίγομαι ανάμεσα σε ρούχα και παπούτσια, και θα έχω πάρει κανα δυο μεταπτυχιακά και οι γονείς μου θα ναι περήφανοι και χαρούμενοι στο καινούριο σπίτι που θα τους έχω πάρει. Άντρα μπορεί να ‘χω, μπορεί και όχι. Παιδί όχι. Κυτταρίτιδα ελπίζω πως όχι.
Η Μαριέτα Χριστοπούλου έχει φαντασία αλλά δεν έχει ιδέα
Κυριακή πρωί, στο τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία που κοιτάει θάλασσα. Διαβάζω ένα βιβλίο που με έχει κερδίσει από την πρώτη σελίδα και πίνω ζεστό ελληνικό καφέ, όταν μου σκάει σβουριχτό φιλί από το πουθενά για καλημέρα. Αυτή είναι η μόνη σκηνή που με δυσκολία φαντάστηκα να ζω σε 10 χρόνια και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι πολύ διαφορετική από αυτή που θα ήθελα να ζήσω αυτή την Κυριακή που μας έρχεται.
Πολλές φορές κάνω πλάκα για το πως θα είμαι στα 40, στα 50 μου. Όμως, πάντα στην πλάκα και ουσιαστικά ποτέ δεν έχω μπει στη διαδικασία να με φανταστώ κάπως. Μου είναι πολύ δύσκολο να με “βάλω” 10 χρόνια από σήμερα σε συγκεκριμένη εμφάνιση, δουλειά, οικογενειακή κατάσταση. Πιστεύω στη δύναμη του σήμερα και σιχαίνομαι τα καλούπια. Θέλω να έχω την ελευθερία να βρω στο δρόμο τι θα με κάνει ευτυχισμένη, με ό,τι θελήσω, πετύχω ή μου προκύψει.
Η Νίκη Χάγια, ο σύντροφος ζωής και μία καλύβα σε μία παραλία εξωτική
Όταν πήγαινα δημοτικό και με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, τους απαντούσα “να κάνω τον κόσμο να γελάει με αυτά που γράφω”. Και η πλάκα είναι πως τα κατάφερα. Είτε γιατί γράφω με χιούμορ, είτε γιατί είμαι γελοία, έκανα τους ανθρώπους να γελάνε όταν με διαβάζουν. Άρα τι σημαίνει αυτό; Πως ότι βάλω στο μυαλό μου το κάνω.
Πάμε τώρα στο ζουμί. Στο πώς φαντάζομαι τον εαυτό μου σε 10 χρόνια. Σε δέκα χρόνια, λοιπόν, που θα είμαι 43 ετών, θέλω να μένω σε μία καλύβα πάνω σε μία παραλία της Νότιας Ινδίας ή κάπου στην Ταϋλάνδη ή στη Χαβάη (ή τουλάχιστον σε σπίτι στην παραλία της Santa Monica), να έχω μακριά μαλλιά στο φυσικό μου χρώμα (μπορεί να τα έχω βάψει και γκρι – δεν παίρνω και όρκο), να ξυπνάω κάθε μέρα το πρωί και να κάνω yoga, να ζω από τη διδασκαλία της, να δακρύζω κάθε φορά που θα βλέπω τον ήλιο να χάνεται μέσα στη θάλασσα, να κοιμάμαι αγκαλιά με έναν άνθρωπο που θα αγαπάει την τρέλα μου και θα αγαπάω τη δική του (χωρίς όρους και προϋποθέσεις), να έχω τέσσερα σκυλιά (σίγουρα το ένα θα είναι Μολοσσός) και κάθε μέρα μου να τη ζω όχι σαν να είναι η τελευταία της ζωής μου, αλλά η πρώτη.
