Μπορεί μια Δούκισσα να γίνει “Βασίλισσα” ;

Εκείνος την κατηγόρησε πως “λαϊκίζει” (σ.σ. επειδή τάχαμου, διαφώνησε με μια κακή κριτική του και ζήτησε από το κοινό να πει τη γνώμη του) κι εκείνη τον απείλησε να βγάλει τα χαϊρια του (σ.σ. μια γυροβολιά που έριξε σε κάτι μπουζούκια ) στο Instagram. Έτρεξε η γειτονιά να προλάβει το κακό, μπήκαν στη μέση οι πιο γνωστικοί, αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις, άνθρωπος βρέθηκε στο χώμα και η ρετσινιά έμεινε : η Δούκισσα (σύμφωνα τουλάχιστον με την δήλωση του κριτή στο πρόγραμμα που παρουσιάζει, ο οποίος, με εντελώς σχιζοφρενικό τρόπο, τυχαίνει να είναι και ο διευθυντής προγράμματος του ANT1, δηλαδή ο άνθρωπος που την προσέλαβε, εξαρχής…)  είναι “λαϊκή”.

Ας το παραδεχτούμε : ορισμός του “καλού” παρουσιαστή δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει π.χ. ακριβής, οριοθετημένη περιγραφή για το τι ή ποιος είναι “καλός” ηθοποιός ή τραγουδιστής. Όπως σε όλες τις δουλειές που έχουν να κάνουν λίγο – πολύ με το θέαμα, το “καλός” ορίζεται περισσότερο ενστικτωδώς ή εκ του αποτελέσματος και είναι η ευλογημένη συνάντηση τεχνικής, γνώσης, “θεόπνευστου” ταλέντου, με μια πρέζα νεραϊδόσκονης. Είναι ένα “κάτι”, ανεξιχνίαστο και άυλο – δεν μπορείς μεν να το πιάσεις, γνωρίζεις όμως πολύ καλά πότε δεν είναι εκεί. Γι αυτό π.χ.  ξέρεις, χωρίς να στο πει κανείς ότι η Μeryl Streep είναι πολύ καλή – και όχι μέτρια ηθοποιός.  Ή πως η Δούκισσα – και συγγνώμη, προκαταβολικά, διότι αυτή η άνιση σύγκριση την αδικεί – δεν είναι “λαϊκή” ή μη παρουσιάστρια. Απλώς, στο τιμόνι ενός live show είναι ανεπαρκής.

Προφανώς, η κρίση είναι προσωπική και δεν έχει να κάνει με την εμφάνισή της (σ.σ. η εκτυφλωτική ομορφιά της, πραγματικά, κάνει τα μάτια σου να πονάνε), τον χαρακτήρα, το ήθος της ή με τις ακαδημαϊκές της γνώσεις – ίσα, ίσα που η ακάματη προσπάθειά της να ολοκληρώσει τις σπουδές της ήταν σημαντική και αξιέπαινη.  Δεν έχει να κάνει ούτε με την εξυπνάδα της, έστω με αυτό το δείγμα που αφήνει να διαφανεί ως δευτερότριτο “βιολί” στο τραπεζάκι του “Όλα”, όπου – περιέργως! – και πνεύμα επιδεικνύει και καλά αντανακλαστικά και αιχμή.

Τι της λείπει ; Δεν μπορώ να σας πω, ξέρω όμως καλά πως “κάτι” δεν είναι εκεί.

Αυτό το περίεργο “κάτι” που έχει π.χ. η – εξίσου όμορφη και εντελώς πρωτόπειρη tv hostess-  Σμαράγδα Καρύδη  (δηλ. άνεση, χαλαρότητα, αυτοσαρκασμό, σκηνική ευφυϊα, ρίσκο και άγριο χιούμορ που “σπάει” το τζάμι), στην απαιτητική παρουσίαση ενός τηλεπαιχνιδιού ή ακόμα και η – λίγο πιο “περπατημένη” – Nτορέτα Παπαδημητρίου, ως “οικοδέσποινα” του Music School.

Ο αντίλογος σε αυτό, είναι – και το ξέρω – πως η Δούκισσα, στην “βιτρίνα” του Dancing With the Stars καλείται να είναι κυρίως  διακοσμητική, πως εξυπηρετεί ένα πολύ συγκεκριμένο format, που δεν της επιτρέπει να αυτοσχεδιάζει (γιατί π.χ το να παίρνεις πάσα από τον Μαρτάκη και να μοιράζεις ατάκες στον Κωστάλα και την Βελίκοβα, δεν είναι, μάλλον,  μια δουλειά ικανή να “τσιγκλήσει” το πνεύμα της Ellen DeGeneres που κοιμάται μακάρια μέσα σου…). Και ο αντίλογος στον αντίλογο είναι : τρίχες. 

Άμα το ΄χεις my little darlings, το ΄χεις. Και το δείχνεις,  γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είτε είσαι έμπειρος, είτε  άπειρος, είτε μιλάς, δεν μιλάς, ποζάρεις, φοράς τουαλέτες, φόρμες, μαγιό και σαγιονάρες,  διαβάζεις auto cue, απαγγέλλεις παρλάτες ή το “αρνάκι άσπρο και παχύ”, άμα το ΄χεις, φαίνεται. Το ταλέντο “ζει”, σπαρταράει, κατοικεί στο μάτι σου, αστράφτει στο σχόλιό σου. Η Δούκισσα, μεγαλώνοντας, μπορεί να κάνει πολλά : να “λιώσει” τις πασαρέλες, να πάρει ένα εκατομμύριο συνεντεύξεις και να γίνει Barbara Walters, να κάνει εφτά παιδιά, να πάει στο φεγγάρι ή να βρει το φάρμακο για τον καρκίνο. Αλλά Βασίλισσα των live shows δεν θα γίνει.

Κι άλλη Δούκισσα στο Ladylike:

Ο νέος έρωτας της Δούκισσας Νομικού είναι γόνος καλής οικογένειας

Pink Woman: Η εντυπωσιακή καμπάνια με πρωταγωνίστρια τη Δούκισσα Νομικού