Όταν η ψήφος είναι “απολιτίκ”

Κάθε φορά όμως που γίνονται εκλογές – και πλέον δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχεις μια ήρεμη τετραετία χωρίς ν’ ακούσεις τη λέξη κάλπη, δε μπορείς να αποφύγεις τον εκλογικό διάλογο. Τα πάντα γύρω σου φωνάζουν “Κυριακή”, εκείνη την έβδομη μέρα που ενώ θα ‘πρεπε να ξεκουράζεσαι, καλείσαι να ψηφίσεις για το τι μέλλει γενέσθαι. Αφίσες, συνθήματα, σποτάκια, σόι, φίλοι, πουθενά δε βρίσκεις την ησυχία σου. Και φέτος ήταν μια από τις χρονιές που δεν ήθελα να τη βρω.

Αν και απέχω από προεκλογικούς και μετεκλογικούς διαλόγους, είτε γιατί είμαι άσχετη, είτε γιατί προτιμώ να πάω σινεμά, είτε επειδή επιλέγω να ακούω χωρίς να μιλάω, ή γιατί δεν θέλω να τσακωθώ – ο καθείς επιλέγει να μου προσάψει όποια κατηγορία θέλει, αυτές τις μέρες λόγω συγκυριών κυρίως, ασχολήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά με τα των εκλογών.

Έχω ακούσει τα επιχειρήματα όλων σχεδόν των πλευρών – στη Χρυσή Αυγή γυρίζω την πλάτη μου – και ενώ κάθε φορά η παντογνώστρια σε αυτά τα θέματα και κολλητή μου φίλη Μυρτώ, είχε το αντεπιχείρημα – απάντηση σε κάθε μου ερώτημα, το 2015 είναι ίσως η πρώτη φορά που λιγότεροι άνθρωποι ψήφισαν το κόμμα εκείνο που τους εξέφραζε και η πρώτη φορά που η Μυρτώ δεν απάντησε ικανοποιητικά.

-Τι θα ψηφίσεις την Κυριακή Μυρτω;

-Δεν ξέρω αλήθεια.

Περισσότερο μάλλον ρίξαμε την ψήφο μας εκεί που πιστεύαμε ότι θα μας κάνει το λιγότερο κακό. Ή όπου μπορούμε, ώστε να ρίξουμε τα ποσοστά άλλων κομμάτων. Στο δικό μου ανώριμο, απαίδευτο μυαλουδάκι που δεν έχει ζυμωθεί με αναχρονιστικές ιδέες, δεν οργανώθηκε σε καμία νεολαία και δεν του έταξαν καμία θέση στο δημόσιο, όλα έπαιξαν ρόλο. Ίσως ακόμα κι εκείνα που δε θα έπρεπε.

Σταύρωσα γυναίκες, επειδή ήθελα περισσότερη γυναικεία φωνή στη βουλή. Σταύρωσα άνθρωπο που πιστεύω πως είναι ομοφυλόφιλος, γιατί περιμένω να κάνει κάτι καλό για τους γκέι. Αν όχι αυτός, τότε ποιος; Έβαλα σταυρό δίπλα από ονόματα με ξένη ρίζα, περιμένοντας από εκείνους να κάνουν κάτι καλό για τους μετανάστες.

Απέρριψα κόμματα επειδή τα προεκλογικά τους σποτάκια έριχναν λάσπη σε άλλους συνδυασμούς ή επειδή χρησιμοποιούσαν παιδιά. Όσο πιο προφανής ήταν η επίκληση στο συναίσθημα, τόσο πιο αηδιαστική ήταν η παράκληση για ψήφο.

Θα πει κανείς τα επιχειρήματά μου παιδιάστικα; Θα κατηγορήσει κάποιος τη δική μου επιλογή ως υπεύθυνη για την φάση της Ελλάδας σήμερα, ενώ είμαι 23; Είναι αλήθεια σημαντικότερο να αυξηθεί ο βασικός σου μισθός από το να μπορείς να ζεις και να περπατάς ελεύθερος ανεξάρτητα με το χρώμα, τις προτιμήσεις, το φύλο και την καταγωγή σου;

Επέλεξα να μην πιστέψω κανέναν από τους ανθρώπους με τα μεγάλα “ΘΑ” επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι κάποιος μπορεί πραγματικά να φέρει την αλλαγή στην Ελλάδα. Φυσικά και ψήφισα, απλά και μόνο όμως, επειδή ο κόσμος χρειάζεται ελπίδα. Κι εγώ τη χρειάζομαι, κυρίως επειδή είναι μεγαλύτερη από τον φόβο, και τα τελευταία χρόνια φοβάμαι τους Έλληνες. Το πόσο βαθιά συντηρητικοί είναι και πόσο ανάγκη έχουν να μην το παραδεχτούν στον εαυτό τους.

Λίγους μήνες πριν ένα ολόκληρο κράτος στράφηκε ενάντια σε έναν τρομερό τρομοκράτη. Θα τον άφηναν να πεθάνει προκειμένου να μην πάει στη σχολή του. Φοβερός τρομοκράτης ο Ρωμανός. Σίγουρα φοβερότερος από εκείνον που σφάζει κόσμο επειδή δεν του αρέσει το χρώμα του ή που δέρνει ανθρώπους επειδή έχει την εξουσία που του προσφέρει η στολή του. Ή και όχι.

Ο Έλληνας που έπαθε, έμαθε, διάβασε, επιλέγει να μην είναι απολιτίκ και ψηφίζει, είναι μέχρι ένα ποσοστό αυτός που σήμερα κοκορεύεται και ελπίζει με την αριστερή του κυβέρνηση. Ναι είναι μια μικρή επανάσταση σε μια Ευρώπη που τρέχει στον ναζισμό και την ακροδεξιά με ταχύτητα φωτός και ψάχνει νέους Αδόλφους.

Ένα άλλο του ποσοστό όμως, περίπου 400.000 άνθρωποι, ψηφίζουν το κόμμα με τη σβάστιγκα στο λάβαρο και το βάζουν τρίτο στη βουλή. Για πότε βγάζει φτερά η επανάσταση.

Ξέρω ότι πολλοί σκέφτονται όπως εγώ και ανησυχούν εξίσου. Έχω βαρεθεί όμως να ακούω παντογνώστες τόσες μέρες. Όλοι έχουν προσωπικά παραδείγματα, βίσματα, συγγενείς, λόγους και ιδεολογίες στις οποίες στηρίζουν την ψήφο τους. Όλοι ξέρουν πόσο χάλια θα τα κάνει ο καινούριος και πόσο καλύτερα θα τα έκανε ένας άλλος. Γενικότερα όπου λάθος, όλοι ξέρατε τον δρόμο που θα οδηγούσε στο σωστό, αλλά κανείς δε φρόντισε να τον δείξει.

Αγνοώ όρους που περιλαμβάνουν 2 ή 3 λέξεις με βαρύγδουπες πολιτικές έννοιες και βαριέμαι να ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων, να διαβάζω θεωρίες συνωμοσίας και ποιος πατά επί πτωμάτων. Δεν είμαι καλή με τα ονόματα, πόσο μάλλον όταν πρέπει να τα αντιστοιχήσω με υπουργεία. Μπορώ όμως πάρα πολύ εύκολα να επαναλαμβάνω συνεχώς το όνομα του νοσταλγού του Άουσβιτς: Ηλίθιος.

Αν πρέπει όντως από σήμερα να ανησυχώ για το πόσο καλά/χάλια θα τα πάει ο Αλέξης, είμαι χαρούμενη. Για την ώρα όμως ανησυχώ για εκείνους που βάζουν τα χεράκια τα δικά τους και βγάζουν τα ματάκια όλων μας.

Σήμερα λοιπόν ξύπνησα, το ίδιο άσχετη περί των πολιτικών όπως και χτες, και διχάστηκα. Όχι για το αν η ψήφος μου πήγε στο σωστό κόμμα, αλλά για το πώς πρέπει τελικά να νιώθω μετά τα χτεσινά. Αισιόδοξη ή φοβισμένη;

Περισσότερες εκλογές στο LadyLike:

10 λόγοι που μας αρέσει σαν άντρας ο Αλέξης Τσίπρας

Οι ωραίες (και όχι μόνο) που έχουν περάσει από τη Βουλή

Copy the look: Πώς να αντιγράψεις σωστά το στυλ της υποψήφιας βουλευτίνας