Ο άντρας παρτάλι, αυτό το βάσανο
- 1 ΙΑΝ 2015
Η Sheryl Sandberg το έχει πει: τους μοιραίους άντρες τους ερωτεύεσαι και τους προσγειωμένους τους παντρεύεσαι. Όπου με το “μοιραίος” εννοούμε τα παρτάλια και με το “προσγειωμένους” τους φλώρους. Και έχει δίκιο η Sheryl. Για να ζήσεις έναν έρωτα όλο τρέλα με τσακωμούς, κλάματα, δράματα, άγριο σεξ θέλεις ο άλλος να είναι λίγο τρελός, λίγο φτερό στον άνεμο, απρόβλεπτος, άπιαστος. Να σε φτύνει λες και βρέχει χαλάζι και εσύ να δροσίζεσαι. Ενώ από την άλλη όταν θέλεις να κάνεις οικογένεια (ή τουλάχιστον έχεις αποφασίσει ότι θέλεις τα επόμενα χρόνια της ζωής σου να τα περάσεις ήρεμα, χωρίς να στραβώσει το στόμα σου ή να παραλύσει το δεξί σου χέρι από το εγκεφαλικό) αναζητάς έναν σύντροφο, αυτό που λέμε: το καλό παιδί. Κορίτσια να τα λέμε αυτά. Μεταξύ μας είμαστε. Δεν θέλεις να ξυπνάς και να κοιμάσαι (αν κοιμάσαι δηλαδή) με την αγωνία ότι ο άλλος μπορεί και να μην σε ξαναπάρει τηλέφωνο, ούτε κάθε φορά που σου λέει “μωράκι πάω στο περίπτερο για τσιγάρα”, εσύ ήδη να φαντάζεσαι τον εαυτό σου με πλερέζες και μαύρα γυαλιά να ψάχνεις να τον βρεις στους πέντε δρόμους σαν την τρελή με την τρέσα να την παίρνει ο αέρας.
Παρόλα αυτά όμως ο άντρας τούτος έχει αυτό το κάτι που θέλεις, που σε κάνει σαν τρελή να τον θέλεις, ακόμα και αν από πάνω από το κεφάλι του αναβοσβήνει η φωτεινή επιγραφή “ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ”. Ως ειδήμων πάνω στο θέμα – όπως το 99% των γυναικών αυτού του πλανήτη – ας μου επιτρέψετε να κάνω μία σκιαγράφηση της προσωπικότητας ενός παρταλιού. Είναι το αγόρι αυτό που πριν σε κάνει να κλάψεις, θα σε έχει κάνει βούτυρο στο ψωμί του (και μάντεψε από ποια πλευρά θα πέσει στο πάτωμα αυτή η φέτα ψωμιού). Χάρη στον κυκλοθυμικό του χαρακτήρα – μία θα σου μιλάει τρυφερά και την άλλη σαν να ήσουν μακρινή του ξαδέρφη που έχει να τη δει από τότε που κάνατε πατητήρι στο εξοχικό του θείου σας στο Πόρτο Ράφτη – η ψυχολογία σου έχει κλείσει πρώτη θέση σε roller coaster. Εκεί που βρίσκεσαι ψηλά και νιώθεις σαν την Beyonce, ξαφνικά θα βιώνεις την κατηφόρα λες και ο Magneto σε τραβάει προς τα κάτω.
Ο άντρας παρτάλι ποτέ δεν θα σου παραδεχθεί ότι ζήτησε από σένα να κάνεις πράγματα για εκείνον, όπως να πηγαίνεις να τον παίρνεις με το αμάξι σου, να τον μαζεύεις από τα μπαρ όταν έχει πιει με τα δικά σου λεφτά, να πληρώνεις το delivery γιατί δεν είχε ψηλά, να κάνεις τα στραβά μάτια όταν την πέφτει στη σερβιτόρα.
Και εδώ που τα λέμε όντως δεν σου τα ζήτησε να τα κάνεις όλα αυτά. Δεν σου είπε όμως και ποτέ “όχι, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω”.
Τι; Να έρθει να κοιμηθεί στο σπίτι σου; Ούτε καν κουκλίτσα μου. Εσύ είσαι αυτή που θα πηγαίνει στο τσαρδί του, θα κοιμάσαι στο ημίδιπλο κρεβάτι του (προσοχή όχι διπλό…μην παίρνουμε και αέρα), το πρωί θα ξυπνάς σαν φλαμίνγκο από το στραβολαίμιασμα, επειδή εκείνος θέλει να κοιμάται σαν τον αστερία, και θα βουρτσίζεις τα δόντια σου με το δάχτυλο, γιατί η οδοντόβουρτσά ΣΟΥ στο ποτηράκι του μπάνιου ΤΟΥ σημαίνει ότι θέλεις τουλάχιστον να τον οδηγήσεις στα σκαλιά της εκκλησίας.
“Χαλάλι, όμως όλα αυτά, γιατί σαν με παίρνει αγκαλιά, τα ξεχνάω όλα”, θα λες στον εαυτό σου και έτσι θα χρυσώνεις το χάπι. Βλέπεις, ο άντρας παρτάλι δεν έρχεται στη ζωή σου έτσι τυχαία. Μπαίνει μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου και δίνει μία κλωτσιά στη λογική λες και είναι ο Ρομπέρτο Κάρλος, όταν εσύ είσαι έτοιμη για έναν τέτοιον φιγουρατζή.
Πληγωμένη και προδομένη από μία σχέση (συνήθως μακροχρόνια που είχε κάνει τη ρουτίνα δεύτερο δέρμα της) θέλεις να ζήσεις λίγο τις 9 1/2 εβδομάδες. Θέλεις να αγαπηθείς, να σε ποθήσουν. Να νιώσεις το αίμα σου να βράζει. Βλέπεις, λοιπόν, το άλλον με τον μαύρο κύκλο και τα μαύρα του ρούχα που είναι στα μαύρα του τα χάλια και σκέφτεσαι αυτός είναι ο Μίκι Ρουρκ μου και ορμάς. Σου αραδιάζει και καμιά δεκαριά άγνωστες μπάντες και σε ρίχνει χωρίς δεύτερη σκέψη. “Ξέρεις…(όχι δεν ξέρεις βασικά) είσαι πολύ καλή για μένα (ηλίθια ήθελε να πει κανονικά) και καλύτερα να μείνουμε φίλοι (τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η βραδιά ώστε να κάνουμε και το break up sex, που οι Vaccines έχουν γράψει μέχρι και τραγούδι για δαύτο)”. Φυσικά και το αποδέχεσαι, γιατί δεν θέλεις να τον χάσεις από τη ζωή σου (γιατί φυσικά εξακολουθείς να πιστεύεις ότι τον είχες μέσα στη ζωή σου) και για τους επόμενους μήνες θα ζεις ένα δράμα, που όλα θα τον θυμίζουν, και εσύ προκειμένου να το κρατήσεις ζωντανό θα πίνεις το ποτό του, θα φοράς το άρωμά του, θα ακούς ολόκληρη τη δισκογραφία της μπάντας “Δεν-με-ξέρει-ούτε-η-μάνα-μου”, θα πηγαίνεις στα μέρη που σύχναζε, θα βλέπεις τις πολαρόιντ που είχατε βγάλει και που ακόμα τις έχεις στον ψυγείο με μαγνητάκι.
Μέχρι που κάποια στιγμή θα έρθει η άνοιξη. Και εσύ θα ανθίσεις και πάλι.
