Κατερίνα Ζαρίφη: Ένα αστείο κορίτσι

Αναρωτιέμαι, στ’αλήθεια, τι είδους παιδί ήσουν. Αυτό που βλέπω, επί δέκα;

Ακριβώς! Κοίτα, δεν ήμουν ένα παιδί ζωηρό, αν αυτό εννοείς. Ήμουν όμως το παιδί που στα 15-16 του, είπε στη μάνα του ”παίρνω αυτήν την κουβέρτα και πάω στην κατάληψη, θα μείνω εκεί όσες μέρες χρειαστεί…”

Χμμ…επαναστάτρια. Όμορφη;

Δεν θα το  ́λεγα. Μάλλον ένα χαριτωμένο κοριτσάκι.

”Κοριτσάκι” ! Έλα τώρα ! Εσύ ποτέ δεν θα μπορούσες να είσαι ”κοριτσάκι”!

Εντάξει, έχεις δίκιο. Αγοροκόριτσο. Στο σχολείο, είχα τεράστιο θέμα με την θηλυκότητά μου, ήθελα να την κρύβω. Κυκλοφορούσα με τζιν, με δερμάτινα, με αρβύλες, άκουγα ροκιές, metal, δεν έφτιαχνα μαλλί. Η αδελφή μου ήταν η καλλονή του σχολείου.

Μεγαλύτερη ή μικρότερη αδελφή;

Η Δέσποινα είναι 2 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά από τότε που ήμασταν 10, ακούω το ”αααα, η μικρή σου αδελφούλα”. Όμορφη, ροζ, διανοούμενη – ακριβώς το αντίθετο από μένα.

Καυγαδίζετε;

Τώρα πια όχι. Όταν ήμασταν πιο μικρές, έπεφτε κλωτσομπουνίδι και ξεμάλλιασμα απίστευτο– η κλασική ατάκα, που την λέγαμε αρπαγμένες από μια τούφα ήταν ”άσε με για να σε αφήσω”.

Σχολιάκια τύπου ”είσαι χοντρή”, ”έχεις κοιλιά” ή «έχεις μεγάλο αυτό ή εκείνο” είμαι κουφή. Τα θεωρώ εντελώς επιφανειακές κρίσεις, ανοησίες, κομπλεξικών ανθρώπων.

Τα αγόρια σε κοίταζαν τότε;

Αυτά που ήθελα, με κοίταζαν. Αλλά δεν με πολυένοιαζε. Δεν ήμουν το κορίτσι που φλέρταρε, που έλεγε ”αμάν τι να κάνω για να αρέσω στα αγόρια”. Περισσότερο με ένοιαζε να τα οργανώσω, να κατεβάσουμε τίποτα αιτήματα στο Συμβούλιο. Έξι χρόνια πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς, βλέπεις.

Zoριλίκια, έκανες; Πράγματα επικίνδυνα;

Ναι, βέβαια. Έκανα. Ξενύχτια, αλκοόλ, βόλτες με μηχανές…Γενικά, έχω ξενυχτήσει πολύ, έχω πιει πολύ, έχω καπνίσει και έχω κάνει καγκουριές. Ποτέ όμως δεν υπήρξα ασύδοτη – στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε πάντα το ”μην” της οικογένειάς μου.

Τι ήθελες να γίνεις τότε, ηθοποιός ή δημοσιογράφος;. Δεν έχω καταλάβει.

Kοίτα, τότε τα είχα λίγο μπλεγμένα στο μυαλό μου. Μετά την πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση –στις μαθητικές καταλήψεις, φυσικά, με το καλό μου το σακάκι, που έτρεξα σπίτι και το πήρα – ”τσίμπησα” λίγο με τη δημοσιογραφία. Τότε βέβαια, είχα στο μυαλό μου τη Νομική – άλλωστε δεν υπήρχαν και κρατικές σχολές ΜΜΕ ή μόλις είχαν ανοίξει, δεν ξέραμε τι ήταν, πώς πας εκεί, πού θα βρεις δουλειά κ.λπ. Δώσαμε λοιπόν εξετάσεις με την κολλητή μου τη Θεοδώρα – εκείνη ήθελε να γίνει αθλητικογράφος – και έγραψα καλά Αρχαία, στο άγνωστο κείμενο, πολύ καλά στην Έκθεση και γενικά σε ό,τι δεν χρειαζόταν διάβασμα. Ό,τι χρειαζόταν, δεν το είχα διαβάσει. Μόλις είχαν αρχίσει τα γκομενικά μου, οπότε καταλαβαίνεις… Μετά, αντί να ξαναδώσω δεύτερη χρονιά πήγα και γράφτηκα στη σχολή Δημοσιογραφίας – είχε περάσει ο καλός μου στην Αθήνα και ήθελα να είμαστε μαζί.

Μπήκες στην Δημοσιογραφία λόγω έρωτα; Και η υποκριτική;

Κρυφό όνειρο και μακρινό. Δεν έβρισκα το κουράγιο να πω στους γονείς μου πως ήθελα να πάω να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό. Έλεγα ”πώς να ξεκινήσω εγώ από τη Θήβα, που να πάω και πού να βρω την άκρη μου”. Παραμένει τεράστιο απωθημένο.

Έπαιξες όμως μια φορά στο σινεμά, στο ”Λάρισα εμπιστευτικό”.

Ναι, έπαιξα. Και στην τηλεόραση έκανα ένα guest, στους ”Βασιλιάδες”. Πιο πολύ γιατί ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω.

 

Και; Μπορείς;

Ουου! Το σινεμά, βέβαια, είναι λίγο πιο δύσκολη, πιο αποσπασματική, πιο χαοτική διαδικασία. Αλλά στους ”Βασιλιάδες”, που έπαιξα ένα ψευτομέντιουμ, πέρασα υπέροχα. Κι αν κρίνω από τις κριτικές, δεν τα πήγα κι άσχημα. Θα ‘θελα, αν γινόταν, να μπορούσα να το συνεχίσω. Αυτή που επιμένει πάρα πολύ να το προσπαθήσω είναι η Σμαράγδα Καρύδη. Παλιότερα, μου ‘στελνε διαρκώς μηνύματα, ”άντε, άντε κάντο το μεγάλο βήμα”.

Τι σε κρατάει και δεν το κάνεις;

Το ότι πάντα δούλευα για να συντηρώ τον εαυτό μου – άσε που, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ καθόλου να ντιλάρω τα οικονομικά μου. Οπότε δεν είχα ποτέ την άνεση να πω ”θα κάτσω ένα χρόνο να δοκιμάσω, να δω αν θα τα καταφέρω.”

Αν ερχόταν ένας ρόλος τώρα;

Αααα, με επιγονατίδες θα πήγαινα. Σαν τις γιαγιάδες στην Τήνο.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι γιατί μέχρι σήμερα δεν έχεις γράψει σενάριο – το μυαλό σου είναι εργοστάσιο παραγωγής ατάκας!

Γιατί δεν έχω βρει ακόμα τον άνθρωπο που θα μπορούσε να γίνει ο Ρήγας Αποστόλου μου – το συγγραφικό μου ταίρι. Κάποιον που θα μπορούσε να ενορχηστρώσει λίγο το χάος στο μυαλό μου, να σχεδιάσει την πλοκή ενώ εγώ θα δουλεύω σκηνές και διαλόγους. Φέτος, πάντως, το καλοκαίρι λέω να κάνω μια προσπάθεια να βάλω την σκέψη μου στο χαρτί.

Είναι αλήθεια πως στη σχολή δημοσιογραφίας είχες καθηγητή τον Νίκο Χατζηνικολάου;

Βεβαίως. Ήμουν λατρεμένη του μαθήτρια –  μου κανε και τράκα τσιγάρα. Σήμερα μιλάμε στο Twitter.

Πήγαινες δηλαδή για πολιτικό ρεπορτάζ;

Ναι, αν και στο μυαλό μου είχα κυρίως το ελεύθερο ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις από πολεμικά μέτωπα, τέτοια. Να σκεφτείς, το θέμα της διπλωματικής μου, στη σχολή ήταν ”Οίκοι ανοχής”. Είχα βέβαια μια μικρή αβάντα: ο καλός μου έμενε Φυλής 17, ενώ τα πρώτα ”σπίτια” ξεκινούσαν λίγα μέτρα παραπέρα, Φυλής 33. Τα ”κορίτσια” λοιπόν τα ήξερα, βλεπόμασταν κάθε μέρα στη γειτονιά. Ήταν το πιο εύκολο ρεπορτάζ της ζωής μου.

Και μετά;

Μετά, μέσω της Νανάς Δούκα – που ήταν επίσης καθηγήτριά μου, στη σχολή – βρέθηκα στο Sky Rock, να κάνω ραδιοφωνική εκπομπή. Γι’αυτό πάντα λέω πως η βασική μου δουλειά είναι το ραδιόφωνο.

 

Αν σου έλεγαν να διαλέξεις, τι αντέχεις να χάσεις: την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο ;

Το ραδιόφωνο, πάντως, δεν θα άντεχα να το χάσω. Είναι πόρωση το ραδιόφωνο !

Φάσεις μοναξιάς περνάς; Τέτοιες που να μη θες να βλέπεις άνθρωπο;

Ουϊ μάνα μου, αν περνάω λέει ! Σου μιλάω για νταουνίλες τρελές, για καναπέ που αράζω με το μαλλί κότσο, Τ-shirt διαφημιστικό, χοντρή κάλτσα και γκρι πιτζάμα, τρία νούμερα μεγαλύτερη, κωνστανταρέικη – απ’αυτή την πιτζάμα που έχει φάει μερέντα κι έχει και κάπου μια λαδιά, ίσαμε τη μισή Κρήτη – να βλέπω με τις ώρες στο κανάλι της Βουλής ”Το αγόρι με την καλιακούδα”.

Δεν υπάρχει αυτή η ταινία, τη βγάζεις από το μυαλό σου!

Υπάρχει και την έχω δει. Φαντάζομαι πως οι μόνοι που την έχουμε δει είναι το αγόρι, η καλιακούδα κι εγώ. Άντε και οι τρείς νοματαίοι του καστ.

Τι σε βγάζει από το σύμπαν της γκρι πιτζάμας;

Συνήθως ο Γιάννης. Ευτυχώς βοήθησε ο Θεός και μου έστειλε ένα πολύ αστείο αγόρι, που κάτι θα κάνει – μια μίμηση; ένα χορευτικό; – για να βγω από την μαύρη τρύπα. Άλλες φορές πάλι, του λέω ”εγώ σήμερα θα πάρω το ρεπό μου” και πάω στο σπίτι στα Πατήσια, όπου κάθομαι στον καναπέ μου, ακούω τον Γιάννη Χαρούλη μου και νταουνιάζω ελευθέρως.

Πόσα σκυλιά έχεις;

Αυτή τη στιγμή, τέσσερα. Η τριχωτή μας οικογένεια είναι: η Κάρμα και ο Κούμα – τα δύο γερμανικά μας – η Νίκη που ήρθε από το Βερολίνο και η Τρούφα, το μπασέτ που πήραμε πρόσφατα από την Φιλοζωική.

 

Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό η ιδέα, πως – αντί για σκυλιά – ίσως θα πρεπε να μεγαλώνετε παιδιά;

Ναι, το λέει κι ο Γιάννης αυτό καμιά φορά, αλλά δεν νομίζω πως είναι αλήθεια. Από πιτσιρίκι, έχω τρέλα με τα σκυλιά – σκέψου, στα 9 μου ήθελα να γίνω κτηνίατρος. Και ο Γιάννης το ίδιο, ήταν 9 χρονών όταν πήρε τον πρώτο του σκύλο. Είμαστε και οι δύο ”άρρωστοι” σου λέω, με τα τετράποδα. Αλλά εντάξει, και τα δίποδα – μωρά κλπ- τα λατρεύουμε.

 

Τι άλλο αρέσει και στους δυο σας– εκτός από τα σκυλιά και από τα παιδιά;

Πολλά. Έχουμε ας πούμε, κοινούς κώδικες στο χιούμορ, γελάμε με τα ίδια αστεία. Μας αρέσουν οι βόλτες στην εξοχή, τρελαινόμαστε να ψάχνουμε, να ανακαλύπτουμε στέκια, ταβέρνες, καντίνες, τρύπες για φαγητό. Τρώμε, αυτή είναι η αλήθεια. Όχι συνέχεια, αλλά αρέσει και στους δυό μας το καλό φαγητό.

Περνάς φάσεις που τρως πολύ και άλλες που κάνεις διατροφή;

Ναι, ουου… Από τότε που έχασα κάποια κιλά μαζεμένα, προσπαθώ να τα διατηρώ και μέχρι στιγμής τα καταφέρνω. Θέλω βέβαια να χάσω άλλα 10-15, αλλά εντάξει… Σιγά, σιγά.

Δεν δείχνεις, πάντως, να σε απασχολεί η κριτική για το βάρος σου.

H αλήθεια είναι πως σε κάτι σχολιάκια τύπου ”είσαι χοντρή”, ”έχεις κοιλιά” ή «έχεις μεγάλο αυτό ή εκείνο” είμαι κουφή. Τα θεωρώ εντελώς επιφανειακές κρίσεις, ανοησίες, κομπλεξικών ανθρώπων. Αν με πουν χαζή, τότε εντάξει. Θα στεναχωρηθώ.

Ποτέ στο παρελθόν δεν σε πλήγωσαν κομπλεξικοί άνθρωποι;

Εννοείται ρε παιδί μου πως ναι, με πλήγωσαν. Όλοι οι άνθρωποι που διαφοροποιούνται κατά κάποιο τρόπο, σε κιλά, σε ύψος, ή που έχουν κάποια σωματική ατέλεια, περνάνε τέτοιες φάσεις.

Από παλαιότερη φωτογράφιση για το περιοδικό Life&Style

Τις φάσεις του μαρουλιού και της σούπας τις πέρασες;

Του μαρουλιού, όχι. Της σούπας, με τα λαχανικά που τα βράζεις και μυρίζουν λες και έχουν πάρει μπρος τα καζάνια της Κόλασης, και μετά λιποθυμάς στους καναπέδες από αφαγία, ε ναι, αυτή την πέρασα.

Έχεις την αίσθηση πως ο κόσμος που σε βλέπει κάθε μέρα στην τηλεόραση ξέρει στ’αλήθεια ποια είσαι;

Μπα, καθόλου. Ο κόσμος μάλλον φαντάζεται πως ξυπνάμε και είμαστε μες στις χαρές και τα γέλια, σαν την ευτυχισμένη οικογένεια του Βιτάμ. Ε, δεν είμαστε έτσι. Εγώ νομίζω πως τα  ́χω σχεδόν ισόποσα μέσα μου τη χαρά και την μελαγχολία. Απλώς, μου αρέσει να κάνω τους άλλους να γελάνε. Από παιδί το είχα αυτό.

Γιατί; Η ανάγκη της αποδοχής;

Παλιότερα ναι, νομίζω πως ήθελα να με αγαπάνε όλοι. Μετά, περνάει ο καιρός, ακούς και μπινελίκια και μαθαίνεις πως αυτό δεν γίνεται. Αλλά και πάλι το κάνω γιατί ξέρω πως υπάρχουν κάποιοι που το χρειάζονται πολύ. Μου στέλνει π.χ. η άλλη μήνυμα στο facebook ”ξέρεις ήμουν έγκυος, είχα τρίδυμα και τα έχασα, είπες αυτό και ήταν η πρώτη φορά που γέλασα μετά από μήνες” ή ”μ’έσωσες, αν δεν σας έβλεπα, θα ‘παιρνα χάπια.”

Σου στέλνουν πολλά τέτοια μηνύματα;

Πολλά. Αφού, κάποια στιγμή έλεγα μήπως κάνω κάτι γι’αυτό, μια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης, κάτι. Έτσι κι αλλιώς είμαι ”ψυχολόγος” για όλους τους φίλους μου, για τους followers στα social media. Yπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω, που έχει ανάγκη απλώς να μιλήσει σε κάποιον. Ξέρω πως αυτό μπορεί να ακούγεται κουλό σε κάποιους, αλλά αυτή η εμπιστοσύνη, η αγάπη, που σου δείχνουν, είναι η αληθινή μας ανταμοιβή για τη δουλειά μας.

Ποιος δίνει καλύτερες συμβουλές, προσωπικοερωτικής φύσεως, εσύ ή η Ελένη; Γιατί κι εκείνη, φημίζεται.

Α, η Ελένη είναι πολύ δυνατή σε αυτό το κομμάτι – Σκορπίνα αγάπη μου! Εγώ, βλέπεις, ώρες ώρες παραείμαι συναισθηματική, ενώ εκείνη βάζει και τη λογική στο τραπέζι.

Έχει καταφέρει να σε βάλει σε τάξη;

Να σου πω… Εγώ μάλλον είμαι το ”μαύρο πρόβατο” της παρέας – με όλους τους άλλους, κάτι έχει καταφέρει. Αυτόν τον καιρό, επιμένει να κάνω ένα παιδί.

Μήπως έχει δίκιο;

Δεν ξέρω. Για να σου πω την αλήθεια, τα τελευταία χρόνια έχω φτάσει να πιστεύω πολύ στη μοίρα, να λέω πως όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Άρα και το παιδί θα έρθει όταν είναι η ώρα του να ‘ρθει – αν είναι…

Έχεις μια ψιλοπίεση από φίλους και γνωστούς γι’αυτό το θέμα ε;

Κοίτα, όλοι μου λένε πόσο καλή μάνα θα γίνω – δεν έχουν άδικο σ’αυτό, το πιστεύω κι εγώ. Αλλά σ’αυτή τη φάση, περισσότερο αγχώνονται οι άλλοι… Βέβαια, αν ερχόταν τώρα ένα παιδί, φυσικά και θα το κρατούσα και θα το μεγάλωνα, ακόμα και αν ήμουνα μόνη μου. Γιατί ξέρω πια πως μπορώ να αναλάβω την ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου, να στερηθώ για να το μεγαλώσω…

Ο Γιάννης το θέλει;

Το θέλει, ναι. Και θα γινόταν και καταπληκτικός πατέρας. Είναι φοβισμένος λίγο – όχι για μας, για την κατάσταση της χώρας, γενικότερα. Όπως όλοι μας.

 Μαζί με το σύντροφό της, Γιάννη

Είσαι καλή σύντροφος;

Καλή; Μόνο καλή; Σεχραζάτ! Ανατολίτισα! Μαγειρεύω, καθαρίζω, τα πάντα κάνω. Moυ αρέσει πολύ να τον περιποιούμαι.

Είστε πέντε χρόνια μαζί. Είναι η μεγαλύτερη σχέση που είχες μέχρι τώρα;

Ναι, σε λίγο καιρό θα γίνει. Και να σου πω κάτι ; Είμαστε καλά μαζί. Ζούμε ήρεμα. Καταλαβαινόμαστε. Ξέρεις όταν είσαι μικρότερος, ζεις τον έρωτα λες και παίζεις σε ταινία – χωρίζεις, πίνεις, γίνεσαι λιώμα, πλακώνεσαι έξω από τα μπαρ και νομίζεις πως αυτό είναι ροκιά. Στην πραγματικότητα, νομίζω, ροκιά είναι το ακριβώς αντίθετο.

Εσείς, πια, δοκιμαστήκατε και στα δύσκολα.

Ναι, η αλήθεια είναι πως με την αρρώστια του πατέρα μου, φάγαμε πολύ ”ξύλο”. Θυμάμαι, όταν ξεκίνησαν όλα αυτά, του είπα, ”κοίτα επειδή τα πράγματα θα γίνουν πολύ ροκ από δω και πέρα, θα το καταλάβω απόλυτα αν μου πεις πως δεν μπορείς να το αντέξεις και φύγεις”. Δεν το έκανε. Έμεινε και ζορίστηκε – γιατί είχε και ο Γιάννης μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά μου.

Έχεις αρχίσει να συνηθίζεις την απουσία του; Λίγο;

Λίγο. Αλλά τα μικρά, καθημερινά πράγματα είναι αυτά που μπορεί να με κάνουν, ξαφνικά, να ”σπάσω”. Π.χ. τις προάλλες πέρασε από δίπλα μου ένας κύριος που φορούσε ίδια παπούτσια με τον πατέρα μου. Τρελάθηκα.

Έφυγε όμως σίγουρος πως σε αφήνει σε καλά χέρια; Θα ήθελες να προλάβει να σε δει νύφη;

 ́Όχι. Ο ίδιος, άλλωστε είχε πει στον Γιάννη ”δεν με ενδιαφέρει να σας δω να παντρεύεστε, είμαι ευτυχισμένος που είστε τόσο καλά μαζί”. Θα ήθελα, βέβαια, να ζούσαμε κι άλλα πράγματα με τον μπαμπά μου. Να έβλεπε ένα εγγόνι ίσως.

 

Όλους μας, μάς αλλάζουν τέτοιες απώλειες. Εσένα;

Εγώ κατάλαβα πόσο αδύναμοι είμαστε στα ”καλέσματα” της μοίρας. Αυτό που ζούμε, guys, δεν είναι πρόβες. Είναι η μεγάλη πρεμιέρα. Θεωρώ πως, φεύγοντας, ο πατέρας μου μου άφησε για κληρονομιά την υποχρέωση να είμαι πιο δυνατή. Να προλαβαίνω να λέω τα πράγματα που θέλω να πω. Να ”ρουφάω” την κάθε μέρα και να μην δίνω, πια, τόση σημασία σε υλικά πράγματα. Δεν με νοιάζει καθόλου πια, το να τρέξουμε, να ιδρώσουμε, να βγάλουμε λεφτά κλπ. Ούτε και με το επαγγελματικό μου, δεν αγχώνομαι τόσο πολύ. Είμαι σίγουρη πως ό,τι και να μου συμβεί στο εξής, αν είμαι υγιής, θα επιβιώσω.

Γιατί πάντα η τηλεόραση θα χρειάζεται ένα ”αστείο κορίτσι”.

Ναι, ευτυχώς η ελληνική τηλεόραση αρχίζει λίγο –λίγο να γίνεται opos Ameriki. Δεν παίζει πια τόσο ρόλο ούτε η ηλικία του παρουσιαστή, ούτε το ύψος, τα κιλά, η γυαλιστερή του εικόνα, αλλά η ουσία. Απ’αυτή την άποψη, το χιούμορ, είναι – δόξα τω Θεώ – το πιο ”ανακυκλούμενο” τηλεοπτικό υλικό. Άμα μας τελειώσει…

Τι θα γίνει τότε; Έχεις plan B;

Ε, βέβαια. Το  ́χω ξαναπεί κιόλας. Θα ανοίξω μια ταβέρνα, θα μαγειρεύω όλη μέρα μαμακίσια φαγητά. Και θα βλέπω φανατικά Μενεγάκη στην τηλεόραση…