Η Ηλέκτρα Λαμπριανίδου “μηχανορραφεί” το ταξίδι σου στο χρόνο

Ως ένας άνθρωπος που λάτρεψε την κινηματογραφική μεταφορά της Άννας Καρένινα, κυρίως λόγω των κουστουμιών, ο έρωτας με την πρώτη ματιά για τη δουλειά της Ηλέκτρας δεν ήταν έκπληξη. ”Καλύτερα να έρθετε σπίτι μου, μένω στην Εκάλη”, μου είπε και το ραντεβού ήταν στην μονοκατοικία της, στις 12.30 το πρωί, ομού μετά της φωτογράφου.

Φτάνοντας, μας υποδέχτηκε η Κλάρα, το υπερκοινωνικό σκυλάκι που κρατάει συντροφιά στην Ηλέκτρα, όσο εκείνη σχεδιάζει τα κοστούμια και τα καπέλα της. ”Τα καπέλα ήταν μια προσωπική ανάγκη που είχα κάποια στιγμή να δημιουργήσω ένα φορέσιμο έργο τέχνης. Έτσι έκανα μια συλλογή με μοναδικά κομμάτια που δεν αναπαράγονται, λόγω των πολλών χειροποίητων λεπτομερειών”, μου έλεγε ενώ συμμόρφωνε προσεκτικά τις μπούκλες που έπεφταν από την αριστερή πλευρά του προσώπου της.

Μένει σε ένα υπέροχο νεοκλασικό με ρετρό διακόσμηση και πίνακες με χρυσές γκραβούρες. Τεράστιος κήπος, εξοχή και απόλυτη ηρεμία. Η Ηλέκτρα ζει μακριά από την πόλη και της αρέσει αυτό: ”Το κέντρο της Αθήνας μου αρέσει να το βλέπω, αλλά όχι να μένω εκεί. Με τρομάζει το να βρίσκομαι σε σπίτια που από πάνω μένουν άλλοι άνθρωποι και ο ένας είναι τόσο κοντά στον άλλον. Έχω πρόβλημα με την πολυκοσμία, μου προκαλεί μέχρι και κρίση πανικού.Δε θα μπορούσα ας πούμε ποτέ να ζήσω στη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι.”

Αν με κλείσεις σ’ ένα διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας, θα πάθω κατάθλιψη. Θέλω να μπορώ να βγαίνω έξω, να περπατάω κοντά στη φύση και να έχω επαφή με το έδαφος.

Όταν πρέπει να σχεδιάσει ρούχα για μια παράσταση, η Ηλέκτρα προτιμά τη σιγουριά και την απλή γραμμή που της προσφέρει το να δημιουργήσει ένα αντρικό ρούχο. Μου εξηγεί πόση μελέτη χρειάζεται για να ντύσει κάθε θεατρική δουλειά. Διαβάζει το έργο, ανατρέχει σε σχετική βιβλιογραφία, βλέπει πίνακες και ταινίες της εποχής και αναζητά φωτογραφικό υλικό του τότε. ”Πάντα όταν δουλεύω λαμβάνω υπόψη μου και τον χρόνο, τη χώρα, αλλά και τους χαρακτήρες του έργου.”

Με ενδιαφέρουν οι γραμμές παλαιότερων εποχών, επειδή είναι πιο περίπλοκες. Παίρνω τις τότε φόρμες, τις επεξεργάζομαι και το τελικό αποτέλεσμα έχει μια πιο σύγχρονη ματιά.

Το να σχεδιάσει κανείς ρούχα για το θέατρο, σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από το ταλέντο και την έμπνευση, χρειάζεται και αριστείο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πρέπει να μπορείς να επικοινωνείς την ιδέα σου στον σκηνοθέτη και στους ηθοποιούς. ”Πρέπει να νιώσουν ότι θα παίξουν καλύτερα τον ρόλο τους φορώντας το δικό σου ρούχο και όχι κάποιο άλλο.”

Καθώς συζητάμε, η Κλάρα μας γλείφει εναλλάξ τα χέρια και μου θυμίζει την βασιλική της καταγωγή. Είναι πράγματι πάρα πολύ εύκολο να φανταστώ την Ηλέκτρα να φορά ένα κοστούμι, ένα καπέλο της και να πηγαίνει βόλτα το King Charles της. Η ίδια με διαψεύδει. ”Δεν τα φοράω παρόλο που τα φτιάχνω εγώ. Δεν υπάρχουν δυστυχώς τα καπέλα στην κουλτούρα του Έλληνα εν έτει 2015. Υπήρχαν το 30, το 40, το 50, αλλά όχι πια. Εμείς εδώ έχουμε την τάση να είμαστε πάρα πολύ μοντέρνοι και να μη θυμόμαστε τι γινόταν παλιά, γι’ αυτό σήμερα τα καπέλα θεωρούνται περίεργα. Συνειδητά λοιπόν, δεν απευθύνομαι τόσο στο ελληνικό κοινό.”

Με σπουδές που περιλαμβάνουν ονόματα όπως Σχολή Καλών Τεχνών και το London College of Fashion, απορώ πως δεν έχει στις συλλογές της κάποια ready to wear κολεξιόν. ”Αποφάσισα να σχεδιάσω ρούχα για το θέατρο, επειδή λόγω της παιδείας και της νοοτροπίας μου, όλα τα σχέδια που προσπάθησα να κάνω για πιο καθημερινά ρούχα ήταν πολύ υπερβολικά για να φορεθούν στο δρόμο. Ίσως φταίει που δεν έχω πολύ καλή επαφή με την πραγματικότητα της κάθε χρονιάς. Δεν παρακολουθώ τόσο την επικαιρότητα.”

Κάπου εδώ το νεύμα μου ίσως έδειξε και λίγο αγενώς ότι την περίμενα αυτή την απάντηση. Λίγο νωρίτερα μου είχε πει πως χαλαρώνει ακούγοντας όπερα και συγκεκριμένα ιταλική, του 19 αιώνα. Αγαπά τον Πουτσίνι, αλλά τον Σοπέν και τον Μπαχ, ενώ την διασκεδάζει εξίσου και η τζαζ.

Ανά πάσα στιγμή έστριβα αριστερά δεξιά το κεφάλι μου, περιμένοντας την γκουβερνάντα με το τσαγερό και τη ζάχαρη σε κύβους με σχήμα καρδιάς να μας προσπεράσει πηγαίνοντας στην κουζίνα και φωτίζοντας τον δρόμο με το χρυσό της κηροπήγιο. Πότε πότε νομίζω πως άκουγα και το πικάπ να παίζει Frank Sinatra με αυτά τα χαρακτηριστικά σκρατσαρίσματα στον ήχο που παράγει ο δίσκος. Όχι δε συνέβη ποτέ, αλλά μου άρεσε που πηγαίνοντας μέχρι την Εκάλη, είμαι εγώ αυτή που ανακάλυψε τελικά τη χρονομηχανή ”Ηλέκτρα” και όχι ο Dr. Emmett Brown.

Η Ηλέκτρα συνυπογράφει με την Ηλένια Δουλαδίρη, τα κοστούμια της παράστασης Αρμαντέιλ σε σκηνοθεσία Κων/νου Ασπιώτη.

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk