“Μια Ελλάδα Θέατρο”: Η πρεμιέρα

Οι μουσικοχορευτικές παραστάσεις δεν είναι το καλύτερό μου (όχι, όχι μου αρέσει πολύ η μουσική, τρελαίνομαι για τραγούδια, απλώς προτιμώ την πρόζα), όμως πάντα θαύμαζα αυτούς που συμμετείχαν σε αυτές. Δεν έχει πιο δύσκολο από το να τραγουδάς, να χορεύεις και να παίζεις ταυτόχρονα. Το ”Μια Ελλάδα Θέατρο” θα το δεις κι εσύ στο Badminton, θα σε ταξιδέψει σε άλλη εποχή, θα σε κάνει να τραγουδήσεις, θα σε κάνει να χειροκροτήσεις, θα σε κάνει να κλάψεις. Έκλαψα.

Η Εβελίνα (η Νικόλιζα) με κάλεσε. Δεν έπαιζε να μην πάω. Στο Badminton. Φτάσαμε λίγο πριν τις 8.30 που θα ξεκινούσε. Κόσμος πολύς. Πάρα πολύς. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, όλη η show biz ήταν εκεί. Κάτι πολύ όμορφο και πολύ μεγάλο θα άρχιζε σε λίγο. Κάτσαμε στις θέσεις μας, χτύπησαν τα τρία κουδουνάκια και άνοιξε η αυλαία. Μια Ελλάδα Θέατρο το όνομα της παράστασης σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα και ένας περιπλανώμενος θίασος, ένα μπουλούκι, εμφανίστηκε πάνω στο σανίδι

Φτιάξαμε μια παράσταση με αγάπη. Θέλαμε να εμπεριέχει τη γνώση και να ξυπνάει τη μνήμη και νομίζω ότι αυτό το πετύχαμε. Εμείς το χαρήκαμε πολύ, ελπίζουμε να το χαρείτε κι εσείς

– Δημήτρης Μαλισσόβας

Εποχή 1950. Με τις βαλίτσες στο χέρι. Με vintage κοστούμια και όμορφα χτενίσματα. Με έναν (θιασάρχη) Γιάννη Μπέζο εξαιρετικό. Με φωνή δυνατή και καθάρια. Με το Ποδήλατό του στο δεύτερο μέρος (κυριολεκτικά και μουσικά aka Χρήστος Νικολόπουλος) να ταξιδεύει στα παιδικά του χρόνια. Με έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του που ζητούσε από το κοινό να συμμετέχει περισσότερο. Που ήταν η ραχοκοκαλιά του έργου. Που συγκινούσε με την δύναμη της ψυχής του αλλά και που σε έκανε να γελάς αβίαστα ακόμη και με την πιο απλή ατάκα του.

Την γυναίκα του υποδύεται η ταλαντούχα και γλυκύτατη Χριστίνα Αλεξανιάν, που ήταν μια έκπληξη για μένα. Δυναμική και εκφραστική κρατούσε το ενδιαφέρον ζωντανό με τις κατά κύριο λόγο χιουμοριστικές της επεμβάσεις. Με νάζι και χάρη τραγούδησε Ζαμπέτα, το Δημήτρη μου Δημήτρη μου αλλά και το Ύστατο Τανγκό του Νότη Μαυρουδή.

Ένα μουσικό ταξίδι στο όνειρο με αποσκευές μας το συναίσθημά μας, το κέφι μας και τη χαρά μας. Μια παράσταση που υπόσχεται στιγμές ευφορίας και συγκίνησης

– Χριστίνα Αλεξανιάν

Με χαρά και ανυπομονησία περιμέναμε κάθε φορά το επόμενο τραγούδι. Όλα είχαν πρωτοακουστεί στη σκηνή του θεάτρου. Όλα γράφτηκαν από τους μεγαλύτερους Έλληνες συνθέτες. Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Ο κόσμος χειροκροτούσε με πάθος. Ίσως γιατί ο καθένας ανακάλυπτε ξανά την Ελλάδα που κουβαλάει μέσα του, ακόμη και οι νεότεροι που δεν την έζησαν. Ω ναι και ήταν γεμάτο από νέους ανθρώπους. Πόσο τέλειο αυτό. Να σκιρτάει ρε παιδί μου κάτι μέσα σου στο άκουσμα ενός τραγουδιού, σε μία εικόνα από μία άλλη εποχή που δεν έχεις πρωτογενείς μνήμες από αυτή. Το ένιωσα κι εγώ. Δύο φορές δάκρυσα στο έργο και τις δύο με την Παναγιώτα Βλαντή. Στο Αστέρι μου Φεγγάρι μου του Μίκη Θεοδωράκη.

Μια ερμηνεία υπέροχη, ένας λυγμός, ένα λευκό φόρεμα, μία σκάλα, μια άλλη Φαίδρα, καθηλωτική. Και στο Κάποιος μ’αγαπάει (που ίσως δεν το έχεις ακούσει, αλλά πρέπει να το ακούσεις από την Παναγιώτα). Η απελπισμένη φωνή μιας γυναίκας για αγάπη, η ανακούφιση, το ουρλιαχτό. Και μια άλλη γυναίκα όμως έκλεψε την παράσταση.

Η (κυρία) Μίλλη Καραλή (γνωστή τραγουδίστρια από τη δεκαετία του ’70), που ο ρόλος της είναι αυτός της θεατρίνας, που έχει ζήσει τη ζωή της έντονα, που έχει πονέσει, που κάτι έχει χάσει και που στο τέλος το βρίσκει. Σιγοτραγούδησα μαζί της και μαζί με όλο το κοινό το Μοιάζεις κι εσύ σαν Θάλασσα του Μανώλη Χιώτη. Αποκάλυψη ήταν και ο Θανάσης Ισιδώρου, πόσο γέλιο, πρέπει να τον δεις να παίζει.

Α ναι και η Βαλάντω Τρύφωνος, το Σκλάβα, το’σκισε, έτσι το είπα και σε εκείνη, έτσι το γράφω. Φωνή που πήρε τα περισσότερα χειροκροτήματα. Δροσερή, με εκφραστικότητα και καλή τραγουδίστρια, ιδανική για μιούζικαλ. Όσο για την Εβελίνα, τι να πω, αυτό το κορίτσι το αγαπώ κάπως, έχει μια ομορφιά από άλλη εποχή, πόσο πιο ταιριαστή σε τούτη την παράσταση. Τραγουδάει το Άνδρες (το ελληνικό Fever, για να καταλάβεις) και οι νότες που πιάνει είναι ζηλευτές, φωνάρα, τέλος.

Νιώθω απίστευτα τυχερή που μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι μέρος μιας τόσο εξαιρετικής, συγκινητικής και έντονης παράστασης. Είναι ευλογία να δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους

– Εβελίνα Νικόλιζα

Ο Όθωνας ο Μεταξάς με το Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ μας ξεσήκωσε. Τα κορίτσια τραγούδησαν την Ταμπακιέρα, πόσο ωραίο. Ο Κωνσταντίνος Καζάκος με το Σπηλιά από Πανί μας είπε ότι είχε μητέρα και πατέρα ηθοποιό (όντως), μας είπε για τα μπουλούκια, για τον Μάκμπεθ, για τον Δον Ζουάν, ερμήνευσε με συνοδεία την ηλεκτρική κιθάρα του ίσως το τραγούδι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρίζει όλη την παράσταση.

Γέλιο, συγκίνηση, τραγούδι και η ιστορία των μπουλουκιών δοσμένη στο κοινό με πολλή αγάπη. Απίστευτο το πόσα κοινά θα δείτε ότι υπάρχουν στην Ελλάδα του ‘50 και στην Ελλάδα του σήμερα

 – Κωνσταντίνος Καζάκος

Για το φινάλε ο Γιάννης Μπέζος ερμηνεύει ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουν γραφτεί, το Όμορφη Πόλη, ενώ η αυλαία πέφτει με το Αν θυμηθείς τ’ Όνειρό μου. Και τα δύο του Μίκη Θεοδωράκη φυσικά. Σκηνοθέτης ο Δημήτρης Μαλισσόβας, μουσική διεύθυνση Γιάννης Παπαζαχαριάκης, χορογραφίες (ναι ναι χορεύουν κιόλας κάτι σούπερ τανγκό και διάφορα άλλα) Κρίστης Κουπάτος. Οι υπόλοιποι του θιάσου, η Κωνσταντίνα Νταντάμη, o Αλμπέρτο Φάις, η Ελένη Καρακάση, ο Νίκος Ρουσσάκης. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στον άγνωστο θεατρίνο, σε εκείνον που δίδαξε τον πολιτισμό σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου.

Η καλύτερη ατάκα; Εκεί που ο Γιάννης Μπέζος μιλάει για τους ηθοποιούς, εκεί που λέει πώς ζουν μόνο στο σανίδι και μόνο στην φαντασία μας. Όμορφο. Εγώ δεν το φαντάστηκα πάντως, το έζησα, ταξίδεψα, με άγγιξε και να σου πω και κάτι; Ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα και ουσιαστικά που έκανα τελευταία ένα βράδυ μίας Δευτέρας. Αυτά. Χειροκρότημα. Αυλαία. Και χειροκρότημα ξανά.

”Μια Ελλάδα Θέατρο”, κάθε Δευτέρα και Τρίτη 27 Απριλίου στο Θέατρο Badminton, Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή, τηλ: 13855 και (+30) 210 88 40 600

Φωτογραφίες: Κλεάνθης Κωνσταντινίδης