Mέχρι πού θα έφταναν οι άντρες του Oneman για μια γυναίκα

Πέρα από το καλό και το κακό ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Την χρησιμοποιώ συχνά αυτή την έκφραση, για διάφορους λόγους. Και θα την χρησιμοποιήσω και εδώ γιατί δεν μπορώ να απαντήσω με κάτι απτό. Και θα μου φαινόταν λίγο να σου πω ότι θα έκανα το τάδε. Προφανώς και δεν είναι δική μου η φράση το “πέρα από το καλό και το κακό”. Ανήκει στον Νίτσε, ο οποίος σε έναν από τους διάσημους αφορισμούς του αναφέρει πώς “ό,τι γίνεται από έρωτα συμβαίνει πάντα πέρα από το καλό και το κακό”. Δεν είμαι κατάλληλος να αναλύσω την σκέψη του αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτό είναι απόλυτα αληθής. Για μία γυναίκα με την οποία είσαι ερωτευμένος φτάνεις πέρα από τα όριά σου. Ξεπερνάς τις έννοιες του καλού και του κακού. Ξεπερνάς βαρετά σύνορα που έχεις στο μυαλό και την ψυχή σου. Δοκιμάζεις τον εαυτό σου, τη σκέψη σου, τις ανοχές και τις ανασφάλειές σου. Κάνεις πράγματα που δεν θα τα έκανες για καμία άλλη γυναίκα, βγαίνεις από τα στεγανά και δεν σε νοιάζει καν αν θα πνιγείς στη θάλασσα γιατί αυτό που νιώθεις είναι πολύ πιο δυνατό. Πολύ πιο όμορφο, πολύ πιο ζωντανό. Πολλοί θα σου πουν ότι με αυτόν τον τρόπο χάνεις τον εαυτό σου. Εγώ θα σου πω ότι μέσα στον έρωτα είναι που βρίσκεις τον πραγματικό σου εαυτό. Ρώτα και μένα. Τώρα τον βρίσκω.

ΥΓ: Αν έχει κανείς το τηλέφωνο της Florence Welch, να μου το δώσει, θα το χρειαστώ…

Είναι πολλά τα χιλιόμετρα για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Μακριά. Αρκετά μακριά. Όχι μόνο από χιλιομετρικής άποψης (να πας αυθημερόν δηλαδή σε χωριό για συναυλία), αλλά κυρίως από την πλευρά της “απόστασης” που θα διανύσεις απομακρυνόμενος από την άνεση και τη βόλεψη σου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεται… Για τη Onewoman, λοιπόν, θα βάλεις στο πίσω κάθισμα αγαπημένες σου συνήθειες και υποχρεωτικά θα κάνεις πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες (δεν εννοώ μηδέν βαθμούς Κελσίου και πίεση 1 ατμ) θα απέφευγες. Όπως το να περπατάς τόσο πολύ λες και κάνεις προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς ή το να ακούς Φοίβο Δεληβοριά.

Μια κόρη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Με ρωτάτε τι θα έκανα για μια γυναίκα που θα είχα ερωτευτεί και απαντώ μια κόρη. Γενικά, ένα παιδί, το οποίο θα ευχόμουν να είναι κόρη. Επειδή είμαι και σε μια ηλικία περισυλλογής (30,5) κι επειδή δεν θέλω να έχω μεγάλη ηλικιακή διαφορά με τα παιδιά μου, η φάση είναι ότι με την επόμενη γυναίκα που θα χάσω το φως μου, θα φροντίσω να κάνω ταξίδια, παιδιά, οικογένεια, σπίτια, τα πάντα. Το ένδοξο σχεσιακό παρελθόν μου έχει δείξει ότι είμαι ικανός για διάφορα, όπως το να γυρίσω από το Εράσμους για να πάω αυθημερόν στο Ηράκλειο και να δω για κάτι ώρες έναν απ’ τους πρώτους μου έρωτες. Με το ‘αυθημερόν’ εννοώ ότι έφτασα 6 το πρωί και έφυγα 10 το βράδυ και το επόμενο πρωί πίσω Σουηδία. Τέλος πάντων, δεν ξέρω πότε και αν θα γίνει, αλλά στον επόμενο αληθινό έρωτα, θα δώσω πολύ πόνο (με την καλή έννοια φυσικά).

Να τρώει χυλόπιτα επί 10 χρόνια ο Πάνος Κοκκίνης

Αυτό ακριβώς που έκανα μέχρι να πείσω τη γυναίκα μου (και μητέρα του παιδιού μου) να μου δώσει μια ευκαιρία. Μιλάμε ακριβώς για μια δεκαετία (1992-2002) όπου την πολιορκούσα σθεναρά αλλά διακριτικά και, αναγκαστικά, από απόσταση. Πως; Στέλνοντας σταθερά λουλούδια και σοκολάτες Leonidas σε κάθε πιθανή αφορμή (γενέθλια, γιορτή, Χριστούγεννα, Πάσχα). Κρατώντας επαφή με συγκεκριμένες φίλες της ώστε να μαθαίνω νέα της και να της ‘προωθώ’ τα δικά μου και φροντίζοντας, μόλις έμαθα ότι είναι στα χωρίσματα, να εμφανιστώ μπροστά της φάντης μπαστούνι και να σκίζω τα ρούχα μου ότι δεν πρέπει με τίποτα να χωρίσει. Ακόμη και αν ο άλλος δεν της αξίζει. Κερδίζοντας έτσι σιγά σιγά την εμπιστοσύνη της. Βέβαια, τώρα τελευταία, την κόβω να έχει μετανοιώσει για την απόφασή της. Οπότε μάλλον πρέπει να ξε-αραχνιάσω αυτό το υποχθόνιο μέρος του εγκεφάλου μου και να βρω ένα καινούργιο ιδιοφυές σχέδιο επανακατάκτησης. Μήπως σας βρίσκετε καμία φρέσκια ιδέα;