Δημοψήφισμα, social media και haters

Βέβαια, τότε δεν το έλεγαν Facebook, αλλά LiveJournal, (που αν καταλαβαίνω καλά, πίσω στο μακρινό 2006 ήταν ένα είδος ιντερνετικού ημερολογίου- blog, το οποίο  εν πολλοίς γέννησε την ιδέα του Facemash, που οδήγησε στο Facebook – τέλος πάντων ας το πούμε προ-πάππου του Fb να τελειώνουμε… ). Η δε Alona, η οποία δεν έχει μιλήσει ποτέ γι’αυτή την ιστορία, ήταν – υποτίθεται – μια γκόμενα με την οποία έβγαινε  ο Mark στα 19 του, όταν δεν ήταν ακόμα ευφυής billionaire, αλλά ένας ασχημούλης, κακοντυμένος  nerd, στα θρανία του Harvard. Και στο τέλος τον παράτησε. – η Alona. Κι εκείνος ήθελε κάπου να πει τι σκεφτόταν γι’αυτό. Ωραία, τι μας διδάσκει τώρα αυτή η μικρή ιστορία; Πως το Facebook ξέρει καλά τι θα πει μίσος. Στο κάτω δημιουργήθηκε από έναν hater.

Το επιβεβαιώνουν όλες οι  ψυχο-κάτι έρευνες που δημοσιεύονται στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, με κάτι περισπούδαστους τίτλους τύπου: ”Ψυχολογικές αντιδράσεις, στη διάρκεια της αναζήτησης κοινωνικών πληροφορίων όταν σερφάρουμε στα social media”. Τι λένε; Πως χρησιμοποιούμε τα social media λιγότερο για να ενημερωθούμε, να διασκεδάσουμε  ή να επικοινωνήσουμε και περισσότερο για επιλεκτικό stalking σε ανθρώπους που αγαπάμε, μισούμε ή που ”τσιγκλάνε” την περιέργεια και το φθόνο μας. Οχυρωμένοι και ασφαλείς στα μικρά μας virtual σύμπαντα, κρυμμένοι πίσω από συνοπτικά ή ψεύτικα προφίλ βρίσκουμε την ευκαιρία να κάνουμε ό,τι δεν θα κάναμε ποτέ στην ”κανονική” μας ζωή: ειρωνευόμαστε, τρολάρουμε, προσβάλουμε, απειλούμε. Κάπως σαν τους οδηγούς που ανταλλάσουν βρισιές πίσω από κλειστά τζάμια στα φανάρια της Κηφισίας.

Πριν από λίγες μέρες, ο διαχειριστής της σελίδας του Aρκά, στο facebook, την κατέβασε επειδή ο σκιτσογράφος δεχόταν μια μαζική επίθεση σε σατιρικό σκίτσο του, σχετικά με την διαπραγμάτευση και τη σημερινή κυβέρνηση.Στις αναρτήσεις τους, οι haters τον έβριζαν από ”πουλημένο”, μέχρι ”προδότη” και ”γερμανοτσολιά”. Όσοι έσπευσαν προς υπεράσπισή του, παρακάλεσαν τον διαχειριστή να μην αφήσει αυτά τα ”μαλ…μένα, ηλίθια γ…όζωα, που έχουν σκ..ά στο κεφάλι τους να τον σταματήσουν”. Το θέμα ”φίμωσης της σάτιρας” έφτασε και στη Βουλή, η δε σελίδα εν τέλει επανήλθε, με το φαρμακερό σκίτσο- σχόλιο: ”Σε αυτή τη χώρα έχει γίνει επικίνδυνο να είσαι με τους άλλους.. Όποιοι και αν είναι αυτοί…”.  Η δημοκρατία σώθηκε, (ας πούμε… ) αλλά το ερώτημα δεν απαντήθηκε: ποιοι είμαστε εμείς ; Ποιοι είναι οι άλλοι; Και αν – λέω αν –  η ”επιχειρηματολογία” και το επίπεδο πολιτικού πολιτισμού είναι το ίδιο για όλους, τελικά τι διαχωρίζει τους μεν από τους δε;

Το τελευταίο 24ωρο, ο Σάκης Ρουβάς πήρε μια – γενναία, από πλευράς έκθεσης στην κριτική – θέση, σχετικά με το δημοψήφισμα στη σελίδα του στο Facebook.  Δεν με ενδιαφέρει τι έγραψε, ούτε το κρίνω. Με ενδιαφέρει κυρίως το ότι στα 2.500 και βάλε  σχόλια που ακολουθούν, οι περισσότεροι τον βρίζουν ”βολεμένο”, ”τρελό”, ”καραγκιόζη”, ”γελοίο και ατάλαντο μαϊντανό” ή ”τσιράκι” και μέλος του ”σάπιου συστήματος”. Κι επίσης πως το επιχείρημα που εμφανίζεται σοβαρά, με τη μεγαλύτερη συχνότητα, είναι πως ο άνθρωπος που τραγούδησε το ”μακαρόνια με κιμά”, δεν δικαιούται να έχει άποψη για την πολιτική, τους πολιτικούς,  ή για όσα θα ορίσουν στο μέλλον τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του. Χμμμ, φιλοσοφημένο.

Αν είναι έτσι, θα’λεγα να μην σταματήσουμε στον Σάκη.  Η Άννα Βίσση είναι εξίσου ”ύποπτη” (εκτός αν θεωρείς τη ”Σχιζοφρένεια” και το ”Λάμπω” πραγματικά σοβαρά τραγούδια), και η Βανδή το ίδιο (σ.σ. μην ξεχνάς, πως έχει πει το ”Τι κάνω μόνη μου μες στο σαλόνι μου”, έτσι; ). Στην Πέγκυ Ζήνα (”Αεροπλάνο”) και στην Κοκκίνου (”Gucci φόρεμα”), πρέπει να απαγορευτεί να μιλάνε δια νόμου – και τι γίνεται με τους ”Αναπτήρες” της Άντζελας ; Κι έπειτα γιατί να περιοριστούμε στους τραγουδιστές; Τι γίνεται π.χ. με τους παρουσιαστές ή με τους ηθοποιούς; Ο Λιάγκας έπρεπε να τουϊτάρει για τα ΑΤΜ; Ο Σεφερλής που έχει ερμηνεύσει τον κορυφαίο ρόλο του Πολύφημου Σπαζοκλαμπάνια τι ρόλο πρέπει να έχει στη δημόσια σφαίρα; Ο Στάθης Ψάλτης; Η ”μπουρνουζοπετσέτα” του Καναράκη; Που τελειώνει επιτέλους η ανθρώπινη βλακεία;

Alert trollers, ακολουθεί άποψη: Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το Facebook είναι το τελευταίο μέρος που πρέπει να λύνονται οι πολιτικές διαφωνίες και ότι το cyber-bullying (όπως και από όποιους και αν γίνεται) είναι, στην καλύτερη, τσάμπα-μαγκιά επανάσταση. (Στην καλύτερη, είναι απλώς αβίαστη επίδειξη κομπλεξισμού)  Είναι σαφές ότι όλα τα ζητήματα – και ιδίως τέτοιου είδους και κρισιμότητας – πρέπει να λύνονται με δημοκρατικό διάλογο και όχι με χολή και ύβρεις που εκτοξεύει προς πάσα κατεύθυνση η ιντερνετική οχλοκρατία. Οι ανθρωποφαγικές αθλιότητες της αρένας μπορεί να κάνουν buzz, αλλά δεν αλλάζουν τον κόσμο.

Όμως εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν υπάρχει πουθενά χώρος για το προφανές. Ίσως – όπως γίνεται και με την πολιτική – έχουμε απλώς τα social media που μας αξίζουν. (Κι αυτή την παλιό- Jessica Alona, αν την πιάσω ποτέ στα χέρια μου, αλίμονό της… )