Το τσίπουρο πρέπει να κυκλοφορεί ελεύθερο. Διαδώστε.

Και πάνω που έπιασε τα μισά και είπα έλα, ήρθε η συμφωνία, καλή ή κακή τουλάχιστον για λίγο θα ηρεμήσει η ψυχούλα μου, θα πάω και στην τράπεζα να κάνω μια πληρωμή να φτάσει το υπόλοιπο στο μηδέν όπως κάθε μέσα του μήνα, έρχονται οι ειδήσεις.

“Ο ΟΟΣΑ μπλοκάρει το χύμα τσίπουρο” διαβάζω στο news247.gr. Αποκλείεται, σκέφτομαι. Δε γίνεται η ζωή να με χτυπάει έτσι. Από τη μια το μνημόνιο 3 φέρνει αύξηση στη φορολογία των τορτελινίων, που υπεραγαπώ και προτιμώ μια φορά την εβδομάδα, από την άλλη θα στερηθώ τοπικά τσιπουράκια πλάι στο κύμα;

H πρώτη μου αντίδραση:

Αφού λοιπόν postαρα μέσα στον πανικό μια παλιά φωτογραφία, πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα την ανάγνωση. Η πρόταση του ΟΟΣΑ, είναι πρόταση, όχι κάποιος νόμος. Καλό αυτό. Στόχο έχει την πάταξη του λαθρεμπορίου, καθώς λέει περίπου 17-19 εκατ. λίτρα τσίπουρου διακινούνται αφορολόγητα κάθε χρόνο. Επίσης καλός ο σκοπός (και ακόμα καλύτερη η απόδοση των Ελλήνων. Εκατομμύρια λίτρα τσίπουρου, το λες και αγαλλιάζει η ψυχή σου).

Αλλά. Εδώ είναι το μεγάλο αλλά. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, δεν το έχω πει πρώτη εγώ άλλωστε. Αγνοώ και ποιος το είπε πρώτος, αλλά στο θέμα μας.

Δε μπορεί να πείσεις τον Έλληνα να πληρώνει φόρο, στερώντας του το χύμα τσίπουρο.

Σιγά ρε κοπελιά, θα μου πει κάποιος. Το χύμα τσίπουρο σε χάλασε, τόσα άλλα δε βλέπεις που μας στερούν; Εκτός του ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα μου φέρνουν στο νου την λογική “το αυγό έκανε την κότα, όχι η κότα το αυγό”, απαντώ ΝΑΙ, ΚΑΙ το χύμα τσίπουρο με χάλασε.

Και θα σου εξηγήσω γιατί είμαι τόσο έξαλλη, όπως καταλαβαίνεις. Πριν αρκετά χρόνια, είχα βρεθεί σε ένα χωρίο της Βόρειας Εύβοιας, σε μια παρέα που παρακολουθούσε ένα καζάνι να βράζει και να παράγει το τσιπουράκι ενός τοπικού παραγωγού.

Αυτή η μέρα είναι ένας λόγος που αυτή η είδηση με νευρίασε. Ήταν ένα μικρό τοπικό event. Κόσμος πέρναγε και έφευγε, γέλια πολλά, συζητήσεις περισσότερες. Μουσική. Το πρώτο απόσταγμα έβγαινε, το δοκιμάζαμε μέσα σε ένα καθόλου σικ δωμάτιο που όμως πλημμύριζε από τη μυρωδιά αυτού του παραδοσιακού ποτού.

Μια τέτοια πρόταση λοιπόν, “ακυρώνει” τέτοια υπέροχα happenings. Αλλά εκτός από αυτό, αποτρέπει τον Έλληνα, που έχει από την κουλτούρα του να μοιράζεται, να δώσει στον κόσμο αυτό που με μεράκι έφτιαξε.

Μοιράζομαι. Ας μεταφράσει κάποιος σε αυτούς που προτείνουν όλα αυτά, τι σημαίνει να μοιράζεσαι.

Το καραφάκι που φτάνει από τον “κυρ Στέλιο στο χωριό”, στο τραπέζι ενός ουζερί, είναι το χαμόγελο ενός τοπικού παραγωγού αλλά και το χαμόγελο μιας παρέας, που ανακάλυψε ένα υπέροχο τραπέζι πλάι στο κύμα και πέτυχε ένα καταπληκτικό τσίπουρο, προφανώς σπάνιο και το μοιράζεται στα ποτήρια.

Καλό είναι φυσικά και το εμφιαλομένο, αλλά το χύμα έχει άλλη χάρη. Συμβάλει στην τοπική Οικονομία, προάγει τη Συνεργασία και φυσικά βοηθάει στην Ανάπτυξη κυρίως των ανθρω-πίνων σχέσεων. Ελπίζω οι κύριοι του Οικονομικού Οργανισμού Συνεργασίας και Ανάπτυξης να το αναγνωρίζουν και να βρουν κάτι άλλο ως λύση. Έξυπνοι άνθρωποι είναι, δε μπορεί να μη βρουν φόρμουλες φορολόγησης.

Εμείς, μέχρι τότε ας πιούμε κανένα τσιπουράκι να ηρεμήσουμε, γιατί μας βγάλανε από τα ρούχα μας πάλι με αυτά και με εκείνα.

#Free_Tsipouro