Ποτέ το παιδί στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη

Μετά το μπαμ, πήγαμε στο νοσοκομείο, ψαχτήκαμε, ο γιος μου έκανε ακτινογραφία στο κεφάλι, δύο μέρες τον παρακολουθούσαμε στενά, μήπως από το τράνταγμα έχει μείνει κάτι. Τέλος καλό, όλα καλά, αλλά… Αλλά, ποτέ πια χωρίς ζώνη στο πίσω κάθισμα.

Φυσικά και μπροστά στο αυτοκίνητο να κάθεσαι ισχύει το ίδιο, αλλά επειδή νιώθουμε πιο εκτεθειμένοι, φοράμε ζώνη ασφαλείας. Στο πίσω κάθισμα είμαστε πιο χαλαροί. Όχι.

Μόλις είχαμε φύγει από την παραλία με τον γιο μου. Ευχαριστημένοι που το μπάνιο μας ήταν υπέροχο, που το παιδί είχε παίξει, αλλά και είχε φάει στην παραλία. Η γιαγιά στο τιμόνι, ο παππούς συνοδηγός, εγώ και το παιδί πίσω. Ο γιος μου νυστάζει, θέλει κάπως να βολευτεί, θέλει να ξαπλώσει πάνω μου. Εγώ, δυστυχώς, συμφωνώ. Μια μικρή στιγμή απροσεξίας της γιαγιάς, μας φέρνει πιο κοντά σε μια κολόνα στο αντίθετο ρεύμα. Το παιδί φεύγει από τα χέρια μου.

Εγώ από το κάθισμα βουτάω να τον πιάσω. Κλαίει. Αίμα τρέχει από το στόμα του. Τον αγκαλιάζω. Τον βγάζω έξω. Η γιαγιά και ο παππούς δείχνουν καλά. Ο γιος μου έχει τρομάξει, κλαίει δυνατά, ευτυχώς το αίμα είναι από ένα μικρό δάγκωμα στη γλώσσα. Δεν μπορώ να τον ηρεμήσω. Τον αγκαλιάζω. Μόλις αντικρίζει το αυτοκίνητο κλαίει περισσότερο. Δεν δείχνει να έχει χτυπήσει πουθενά αλλού. Ένας καλός άνθρωπος. Οδηγός ταξί, κατεβάζει τους πελάτες του, μας πηγαίνει στο κοντινότερο νοσοκομείο.

Ο γιος μου αρχίζει να ηρεμεί, το ίδιο κι εγώ που βεβαιωνόμαστε ότι ήταν απλά ένα δυνατό ταρακούνημα με το αυτοκίνητο, αλλά και μια δυνατή προειδοποίηση, διότι έπρεπε το παιδί να κάθεται στο καθισματάκι του κι εγώ να φοράω την ζώνη ασφαλείας μου. Επειδή έτσι πρέπει να καθόμαστε στο αυτοκίνητο. Ακόμα κι αν η παραλία ήταν στα 5 λεπτάκια, ακόμα κι αν δεν ήμασταν διακοπές και λέγαμε πάμε να πάρουμε ένα παγωτάκι στο περίπτερο.

Πολλές φορές λέμε όμως: ”έλα μωρέ, δίπλα είμαστε”. Μπαίνουμε χύμα στο αυτοκίνητο, μέχρι που συμβαίνει σε μας.

Μέχρι όλες αυτές οι προειδοποιήσεις που ακούμε για την ασφάλεια όλων στο αυτοκίνητο γίνεται εμπειρία μας. Τότε βάζουμε μυαλό. Διότι, κοίτα με: θα φοράω ζώνη και μέσα στο γκαράζ. Και το παιδί θα κάθεται πάντα πίσω με το καθισματάκι του ή την ζώνη του. Και όταν μένει με τον παππού και την γιαγιά θα τους απαγορεύω να ”πετάγονται” για μια βόλτα στην πλατεία με το παιδί στα πίσω καθίσματα όρθιο, ακόμα κι αν ένας από τους δύο με διαβεβαιώνει ότι εγώ μόλις κάθομαι πίσω τον κρατάω στην αγκαλιά μου γερά.

Δύο μέρες αγωνίας (της Ελληνίδας μάνας, το γράφω εγώ, διότι μπορεί να το σκέφτεσαι ότι υπερβάλω, αλλά δεν είναι έτσι) πέρασαν με την ακτινογραφία στο κεφάλι του παιδιού να είναι καθαρή, ένα μικρό καρούμπαλο, με προσοχή στο φαγητό, το παιχνίδι, τον ήλιο, τον ύπνο, την απαραίτητη επανεξέταση από τον παιδίατρο. Το δικό μου πόδι ακόμα έχει μια τεράστια μαύρη μελανιά στην γάμπα, ο παππούς και η γιαγιά μια χαρά.

Ο γιος μου; Ο γιος μου ρώτησε τι συνέβη, πότε θα φτιαχτεί το αυτοκίνητο, έμαθε τι είναι ατύχημα και βγήκε και λίγο μάγκας από όλη την ιστορία, καθώς τον άκουγα που έλεγε στους φίλους του: εγώ είχα ατύχημα και χτύπησα λίγο στο κεφάλι, αλλά έκλαψα λίγο.

Η ιστορία μπορεί να τελειώνει με χαμόγελο, αλλά αυτό που πρέπει να μας μείνει είναι η ανοησία να αφήνεσαι εκτεθειμένη στο αυτοκίνητο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αφήνεις και τα παιδιά έτσι. Ποτέ.