Φύσηξε Πεχλιβάνης στο Θέατρο Βράχων

Δεν έβρεξε τελικά κανονικά, μόνο λίγες ψιχάλες έριξε στην αρχή. Άνοιξαν ξαφνικά ένα σωρό πολύχρωμες ομπρέλες στα καθίσματα. Εμείς κάτω, δεν ανοίξαμε ομπρέλες. Γιατί και αν έβρεχε, θα ήταν τόσο όμορφα και όλοι ξέραμε ότι θα έπρεπε να συνεχίσει. Του πάει του Θανάση η βροχή, έχει κι εκείνος αυτή την μελαγχολία και τον συμβολισμό της. Τετάρτη βράδυ, η ώρα είχε πάει 9.30 περίπου και εκείνος ανέβηκε στη σκηνή σαν αστραπή από μακριά.

Ξεκίνησε με τον Ελάχιστο Εαυτό. Μετά είπε το Σαν Αστραπή Από Μακριά (το ζητούσε και ο καιρός). Και χωρίς να θυμάμαι τη υπόλοιπη σειρά (που λίγη σημασία έχει), είπε το πιο όμορφο τραγούδι της γης, την Ηλιόπετρα, ναι αυτό που αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο, σε στίχους Οκτάβιο Πας. Και την Άυπνη Πόλη σε στίχους Λόρκα.

Είπε τον Στυλίτη με τις λαμπυρίδες που φωλιάζουν πάνω στα λυτά της τα μαλλιά. Το Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι με τις ζαχαρωτές τουφεκιές και του χαρτοπόλεμου τη βία. Κάθε λέξη και ένας χτύπος στην καρδιά. Σε ρυθμό κιρκαδιανό όπως στον Αποσπερίτη του. Γιατί ο Θανάσης την ποίηση δεν την μελοποιεί μόνο, την γράφει κιόλας.

Και οι μουσικές του βέβαια σε ταξιδεύουν. Και το θέλεις το ταξίδι σου. Όμως νομίζω πως βγαίνεις ένα τσακ πιο σοφός, όταν ακούς προσεκτικά και τα λόγια από τα τραγούδια του.

Ο άνθρωπος στο επίκεντρο. Άνθρωπέ μου τι ξεφτίλα να σου χαλάνε τ’ όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις στο Όνειρο και στον Διάφανο ο άνθρωπος πάλι, μικρός, να τον πατούν τα πόδια του τα ίδια. Ο έρωτας, η ξενιτιά, ο ανθρώπινος αγώνας, ο σκλάβος που προσπαθεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά του.

Στην Κοιλάδα των Τεμπών, ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, Κάτω Από το Μαξιλάρι, Ορυχεία, Ανδρομέδα, στην Αμερική, το υπέροχο Σιμούν που μιλάει μεταξύ άλλων για τα στραβά και τα ωραία της ζωής.

Η αίσθηση ήταν σχεδόν διονυσιακή. Κι η ορχήστρα του, που τον ακολουθεί παντού, ήταν εξαιρετική. Ένας πολύ καλός Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα.  Ένα κοινό που ζούσε το κάθε δευτερόλεπτο.

Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ’ την ψυχή μας και το μεταφέρουν στο στερέωμα. Η φάση χτες ήταν αυτός ο στίχος του από τον Ζέφυρο που τραγούδησε η Ματούλα η Ζαμάνη. Τι υπέροχη φωνή. Σαν (το) Αερικό (του Θανάση κάπως).

Εκείνη συνέχισε με το Μειδία-μα από το Πρόσκληση σε Δείπνο Κυανίου και με το Μιλώ για Σένα που είχε πρωτοτραγουδήσει η Κανά (πόσος χαμός έγινε εκεί). Σε ένα από τα τραγούδια που είπε κρατούσε δύο πανέμορφα λευκά σκυλιά. Σηκωθήκαμε στις μύτες για να τα δούμε. Σε ένα άλλο πέταξε τη ζακέτα της, δεν κατάφερε να την φτάσει στο κοινό, το πουκάμισο του Θανάση όμως έφτασε, εκείνος της έκανε πλάκα ότι δεν έχει μάθει τον τρόπο, γελούσαμε, περνούσαμε καλά, ακούγονταν συνθήματα για τη λευτεριά και κατά του φασισμού, ο Θανάσης σε κάποια στιγμή ξεκαθάρισε τη θέση του, είμαι κατά της βίας, είπε.

Μουσικές που μπερδεύονταν με τον άνεμο. Εκείνος που φύσηξε πιο δυνατά ήταν ο Πεχλιβάνης. Στο τέλος της συναυλίας (όπως συνηθίζεται). Καπνογόνα, ο ένας έσπρωχνε τον άλλο, φτάσαμε στην άλλη άκρη, μπλεχτήκαμε όλοι σε μία μάζα, βραχήκαμε με τσίπουρα και ούζα στα μαλλιά, τραγουδήσαμε μέχρι που έκλεισε η φωνή μας, διασκεδάσαμε και ψυχαγωγηθήκαμε, χαμογελάσαμε και συγκινηθήκαμε.

Και αυτή η απελευθέρωση, αυτή η χαρά που με έκανε να νιώθω δεκαπέντε, αυτή η συσσωρευμένη οργή που στο τέλος μας έφερε όλους κοντά, δεν είναι μόνο μια καφρίλα ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού, είναι κάτι που δεν έχει ηλικία.

Έτσι άχρονος και ταπεινός, με χιούμορ, λίγα λόγια και καλά, ο Θανάσης αυτοσαρκάστηκε μιλώντας για τα φάλτσα του και επιβεβαίωσε πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης είναι, γέμισε ένα θέατρο, έφερε τόσο κόσμο ως εκεί, ενώ όλα τα δελτία καιρού έδειχναν ότι ήταν πολύ πιθανό να βρέξει, μας δίδαξε για άλλη μια φορά τι σημαίνει τέχνη και αλήθεια.

Οι συναυλίες του Θανάση είναι μία ολοκληρωμένη εμπειρία. Έχουν συναίσθημα, έχουν βαθύτερα νοήματα, είναι σαν τελετές, είναι από αυτές τις στιγμές που δεν ξεχνάς, που σου αφήνουν τα σταράκια όσο λερωμένα πρέπει, είναι λόγος για να γράψεις ένα κείμενο και είναι ladylike γιατί ξυπνάνε μέσα μας το ρομαντικό και δυναμικό κορίτσι που αγωνίζεται, που αγαπάει τη ζωή, που δεν δέχεται τα πράγματα όπως είναι, που μπορεί και θέλει να τα αλλάξει.

Ευχαριστούμε Θανάση για όλα.