Βί(αι)ος: Μια παράσταση για την γυναικεία κακοποίηση

Πήγα να το δω. Στο θέατρο του 104, στη σκηνή Black Box. Στο κοινό ήταν και ένα γουέστι ο Μπλου (αν άκουσα καλά). Και ξεκίνησε με τα κορίτσια να είναι ήδη στη σκηνή, όταν μπήκαμε. Περίμεναν εκείνες εμάς, όχι εμείς εκείνες. Και ναι. Και θύμωσα και σκέφτηκα και συγκινήθηκα και άκουσα. Άκουσα καλά αυτό που είχαν να πουν. Η Μαίρη Χάγια, η Ναταλία Δήμου, η Βερόνικα Τουρσιάδου και η Μαρίλια Χαριδήμου υποδύθηκαν τέσσερις γυναίκες χωρίς ονόματα, που θα μπορούσες να είσαι εσύ κι εγώ, με τις ευαισθησίες τους, με τα όνειρά τους, με την αγάπη τους για ζωή, που τις κακοποίησαν, τις έκαναν να πονέσουν, να σιχαθούν και τελικά να ξεσπάσουν.

Και η παράσταση λέγεται Βί(αι)ος. Για εκείνον. Που είναι ένας ίδιος ή τρεις ή τέσσερις ή εκατό διαφορετικοί, δεν έχει σημασία. Βί(αι)ος γιατί η βία είναι μέσα στη ζωή, όπως και αυτή η παρένθεση με το αι. Βί(αι)ος γιατί η ζωή τους είναι γεμάτη βία. Βία και αίμα. Γιατί έχουν γίνει αυτό που είναι σήμερα μετά από έναν εφιάλτη που πέρασαν, ξεχωριστό για την κάθε μια αλλά και τόσο ίδιο και για τις τέσσερις.

Δύο θύματα trafficking και δύο θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν έχει σημασία τι και πώς. Σημασία έχει ότι όλες έχουν ένα κοινό, ένα παρόμοιο βίωμα.

Η σκηνοθέτης Σοφία Ορφανού έκανε εξαιρετική δουλειά και γενικά είναι μια πολύ θετική παρουσία, χαμογελαστή και ταλαντούχα. Η σύλληψη της ιδέας έγινε από την Φωτεινή Γαλανοπούλου. Όσο για τα κορίτσια, ήταν πολύ καλές. Η Μαίρη με την δυνατή ερμηνεία της με έκανε να το ζήσω μαζί της, η Ναταλία με το μόνιμα παγωμένο της χαμόγελο με συγκίνησε (αλήθεια κύλησε ένα δάκρυ εκεί που μιλούσε για τον Γιωργάκη που μύριζε καρύδα και λεμόνι), η Μαρίλια με κέρδισε με τον δυναμισμό της στο παίξιμο, ενώ η Βερόνικα, που άφησε τη μαρτυρία της για το τέλος, μου μετέφερε τα πιο φρικιαστικά πράγματα με τον πιο φυσικό τρόπο, αυτόν ακριβώς που σου χρειάζεται για να σε καθηλώσει.

Η γυναικεία κακοποίηση είναι το θέμα τούτης εδώ της παράστασης που κάθε γυναίκα (και κάθε άντρας) πρέπει να δει (και να ακούσει). Με τα λιτά σκηνικά – των Δημήτρη Κωνσταντάρα και Αλέξανδρου Παπαϊωάννου- μία τηλεόραση, τέσσερις καρέκλες, ένα ασπρόμαυρο δάπεδο, τόσα όσα χρειάζονται για να μην χάσεις την ουσία. Σε μία αίθουσα αναμονής, στο γραφείο της Ειρήνης, πιθανόν κάποιας ψυχολόγου, που δεν γνωρίζουμε ποτέ. Τυχαίο το όνομα, ίσως όμως και όχι, γιατί το αντίθετο της βίας μπορεί να είναι η ειρήνη. Μία αλληλεπίδραση ανάμεσά τους αλλά και κάποιοι μονόλογοι. Πόνος, θυμός, φόβος, συναισθήματα. Πολλά.

Μία κλειστή πόρτα, που σε εμποδίζει να βλέπεις ένα κομμάτι του χώρου, από όποιο σημείο και αν κάθεσαι. Πίσω από την πόρτα μία κάμερα και μπροστά της μια ασπρόμαυρη οθόνη. Και τα πρόσωπα των τεσσάρων γυναικών ένα-ένα εκεί να βγάζουν την μεγαλύτερη οργή τους.

Και με ένα τέλος ψαρωτικό και αρκετά αληθινό, δεν θα στο πω, πρέπει να το βιώσεις. Ένα τέλος (και μία ολόκληρη παράσταση) που θα σε κάνει να αναρωτηθείς και να τρομάξεις για το ότι η βία μπορεί να βρίσκεται πίσω από κάθε πρόσωπο. Και εσύ πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με αυτό. Εγώ ήρθα. Θα σου πρότεινα να έρθεις κι εσύ.

Info: Έως και τις 26 Νοεμβρίου, Τετάρτη και Πέμπτη, 21:15, Θέατρο του 104, στη σκηνή Black Box στην Ευμολπιδών 41 στο Γκάζι).

Τιμές εισιτηρίων:10 ευρώ

Κρατήσεις θέσεων – πληροφορίες: 6979002164 ή 210 3455020