Devi Bhandari: Η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Νεπάλ

Το Νεπάλ είναι μια χώρα πολύ φτωχή, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, λόγω του ορεινού ανάγλυφού της. Στη μεγαλύτερη έκτασή της δεν υπάρχουν καν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι. Οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με τις αγροτικές εργασίες και την κτηνοτροφία. Υπάρχει ελάχιστη βιομηχανία και η χώρα βρίσκεται πολύ πίσω και στην ενσωμάτωση της σύγχρονης τεχνολογίας στην καθημερινότητα.

Για δυόμιση αιώνες, τη χώρα κυβερνούσαν διάφορες βασιλικές οικογένειες, με τρόπο απολυταρχικό, χωρίς καμία διάθεση ενασχόλησης με την πρόοδο της χώρας, τα δικαιώματα του λαού και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής.

Πριν περίπου 20 χρόνια, η χώρα απέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της ένα υποτυπώδες Σύνταγμα και έγιναν για πρώτη φορά εθνικές εκλογές. Η Bhandari σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, έχοντας αποκτήσει μια καλή ηγετική θέση στο Κομμουνιστικό Κόμμα, έκανε μεγάλη προσπάθεια να αυξήσει την εξωστρέφεια της χώρας, ιδίως μέσω της σύναψης εμπορικών σχέσεων με γειτονικά και μη κράτη, συμμετέχοντας σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς.

Το 1994, ένα χρόνο μετά το θάνατο του συζύγου της σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, του οποίου οι συνθήκες είναι παραμένουν αδιευκρίνιστες, η Bhandari εξελέγη στο κοινοβούλιο. Παρά την τεράστια αυτή απώλεια στην προσωπική της ζωή, η Bhandari αποφάσισε να συνεχίσει να μεγαλώνει μόνη της τα δυο παιδιά που είχε αποκτήσει με  τον εκλιπόντα σύζυγό της, ο οποίος ήταν επίσης πολιτικός, στέλεχος του ίδιου κόμματος.

Λίγα χρόνια μετά, η Bhandari εξελέξη στο κοινοβούλιο για δεύτερη φορά και ανέλαβε τη θέση της Αντιπροέδρου του Κομμουνιστικό Κόμματος. Στο μεταξύ, το Κομμουνιστικό Κόμμα ξεκίνησε εμφύλιο πόλεμο, με σκοπό την κατάλυση της βασιλείας. Η πολιτική κατάσταση της χώρας, που ήταν έτσι κι αλλιώς έκρυθμη για πολλά χρόνια, ξέφυγε εντελώς από τον έλεγχο το 2001, όταν ο διάδοχος του θρόνου δολοφόνησε ολόκληρη τη βασιλική οικογένεια, πριν και ο ίδιος αυτοκτονήσει, αφήνοντας τη χώρα μέσα στο χάος. 

Η Bhandari είχε αποφασίσει να μην πτοηθεί από τον καταιγισμό των εξελίξεων. Με υπομονή και επιμονή, κατάφερε να υπηρετήσει σε νευραλγικές θέσεις, όπως το Υπουργείο Άμυνας της χώρας, και μάλιστα να έρθει σε ρήξει με την πτέρυγα των Μαοϊστών του κόμματός της, μια πράξη που θα μπορούσε να της κοστίσει ακόμα και την υπόλοιπη πολιτική της καριέρα.

Ωστόσο η ίδια παρέμεινε σταθερή στις απόψεις της, απέδειξε τις ηγετικές της ικανότητες κι αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα για τις γυναίκες του Νεπάλ, που στην πλειοψηφία τους εργάζονται στα σπίτια ή στα χωράφια και δεν έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν αν θέλουν να μορφωθούν και να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους με άλλο τρόπο

Ένα μεγάλο τμήμα της προσωπικής της ατζέντας αφορά στην άμεση αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική ζωή της χώρας. Πράγματι, σε μεγάλο βαθμό χάρη στις δικές της ενέργειες και την επιμονή της, εξασφαλίστηκε τελικά ποσόστωση 1/3 για τις γυναίκες στο κοινοβούλιο της χώρας.

Η Bhandari, μετά την εκλογή της στο ανώτατο αξίωμα της χώρας της, δεσμεύθηκε ότι θα συνεχίσει να μάχεται για την επίτευξη της ισότητας ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες και ότι θα προωθήσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη χώρα, παράλληλα με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, ιδίως, των δικαιωμάτων μειονοτικών εθνοτήτων που ζουν εντός του Νεπάλ και βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη με το εκάστοτε καθεστώς.

Μπορεί η θέση της Προέδρου να είναι περισσότερο ”διακοσμητική” απ’ ό,τι αυτή της πρωθυπουργού, ωστόσο η Bhandari μπορεί να προσπαθήσει να κάνει τη διαφορά. Ήδη μια ακόμα γυναίκα εξελέγη σε μια αρκετά σημαντική θέση, αυτή της προέδρου του Κοινοβουλίου.

Ανεξαρτήτως της φύσης των πολιτικών της απόψεων, η Bhandari προσπάθησε, προσπαθεί και έχει δεσμευθεί ότι θα εξακολουθεί να μάχεται καθημερινά για τη σταθερότητα, την ανάπτυξη της χώρας και την κατάλυση των τεράστιων ανισοτήτων ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες της χώρας της.

Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα συμβεί σύντομα και στα υπόλοιπα κράτη του κόσμου, όπου οι γυναίκες βρίσκονται ακόμα σε δεινή θέση και έχουν ελάχιστες δυνατότητες για να εξελιχθούν προσωπικά και, ταυτόχρονα, να βελτιώσουν τη δημόσια ζωή με την ενεργή συμμετοχή τους σ’ αυτήν.