Η γενιά που έχτιζε τη ζωή της με χρήμα και τώρα βλέπει να γκρεμίζεται από αυτό
- 27 ΟΚΤ 2014
Το Savoirville.gr, επίσημος συνεργάτης του Ladylike, γράφει για τη ζωή πριν την κρίση και πώς οδηγηθήκαμε στο σήμερα.
Οι γονείς πολλών από μας το ’74 ίσως να ήταν φοιτητές. Γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοποιημένοι ή όχι, δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι –με ελάχιστες εξαιρέσεις – πήραν μέρος σε εκείνο το ξακουστό και μεγαλόπνοο πάρτι που έχει τελειώσει, πια, προ πολλού, αλλά συνεχίζει να υπάρχει γιατί υπάρχουν τα σκουπίδια του.
Και κάποιος πρέπει να τα μαζέψει.
Μεγαλώσαμε, μέσες άκρες, τις δεκαετίες ’80 – ’90 και αν για κακή μας τύχη οι γονείς μας είχαν την οικονομική δυνατότητα, γνωρίσαμε όλα τα “ξεμυαλίσματα” εκείνης της εποχής. Δύο ξένες γλώσσες, απαραίτητα. Δύο εξωσχολικές δραστηριότητες, τουλάχιστον. Πάρτι με κλόουν, μάγους, μπαλόνια και πολύχρωμες τούρτες. Διακοπές σε οικογενειακά, all inclusive, ξενοδοχεία. Σινεμά τις Παρασκευές, Fast food το Σάββατο. Ιδιωτική τηλεόραση – ας γίνουμε όλοι ηθοποιοί ή παρουσιαστές. Reality shows – ας γίνουμε όλοι τραγουδιστές. Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ , Ολυμπιακοί Αγώνες –μήπως να γίνουμε αθλητές.
Στην καλύτερη, ή χειρότερη, των περιπτώσεων ας ακολουθήσουμε το επάγγελμα του μπαμπά μας – έτοιμο πελατολόγιο, έτοιμη ατζέντα, έτοιμο γραφείο.
Πάνω απ’όλα να γράψουμε καλά στις πανελλήνιες, φροντιστήριο και ιδιαίτερα κάθε μέρα και να δηλώσουμε τις σχολές με τα οικονομικά. Η επιστήμη του μέλλοντος. Ας πάρουμε ένα πτυχίο και ας κάνουμε μετά ό,τι θέλουμε.
Πενταήμερη στο εξωτερικό, κατά προτίμηση. Τα club αρχίζουν και γεμίζουν από τη γενιά μας. Privilege, Wild Rose, Mercedes, Βαρελάδικο. Ξέρετε να υπολογίσετε πόσα πενηντάρικα δίναμε τότε; Μάλλον όχι. Γιατί, αν για κακή μας τύχη, οι γονείς μας είχαν την οικονομική δυνατότητα, δεν μας έλεγαν όχι σε μια “ασφαλή έξοδο” με τις φίλες μας. Δεν μας έλεγαν όχι σε ένα πέρα δώθε στη Γλυφάδα με ταξί, γιατί απλά ήταν ασφαλές- τι πειράζει που κοστίζει κάτι παραπάνω.
Κινητό προς το τέλος του λυκείου. Κομμωτήριο, νύχια σιγά-σιγά, μπουζούκια σιγά-σιγά. Κι άλλα πενηντάρικα.
Πάνω απ’όλα η ασφάλεια. Το Πρόσωπο. “Μην πάνε τα κορίτσια και καθίσουν στο μπαρ και φανούν τίποτα εύκολες”.
Φοιτητική ζωή, καφέδες, βόλτες, κοπάνες, γυμναστήριο, εκδρομές. Αν ήσουν και λίγο ανήσυχος έκανες κανένα σεμινάριο φωτογραφίας, σχεδίου, ζωγραφικής ή ξεκινούσες Ισπανικά, Ιταλικά ή Κινέζικα, πήγαινες για σκι στην Αράχωβα ή απλά για την παρέα. Ένα μηνιάτικο για πλάκα.
Πρώτη δουλειά, από μια παλιά γνωριμία της μαμάς σου, πρώτος μισθός,σε ευρώ πλέον, όλα καλά. Γιατί όλα ήταν καλά. Τα σαββατοκύριακα δεν δουλεύαμε. Δεν μας πίεζαν και πολύ για τις εργασίες που δεν παραδόθηκαν, οι υποψήφιοι άλλωστε δεν ήταν και τόσοι πολλοί.
Η ζωή μας, οι φίλοι μας, οι έρωτες είχαν έναν κοινό παρονομαστή που, ως μικροί, δεν υπολογίζαμε καθόλου. Το χρήμα.
Σπουδές, έξοδα, δώρα, σχέσεις, φίλοι, όλα είχαν υπόστεγο όσα κάναμε με τα χρήματα. Που τότε ήταν αόρατα. Ασήμαντα.
Ξαφνικά, όχι και τόσο ξαφνικά για κάποιους, οι μισθοί κόβονται στα δύο. Οι εταιρείες κλείνουν, τα life style περιοδικά με τις γυαλιστερές σελίδες χρεοκοπούν, οι πιο πολλοί γνωστοί σου απολύονται, δεν σου φτάνουν ούτε για delivery όχι για νύχια και κομμωτήριο.
Για κακή μας τύχη, εμείς που είχαμε μάθει σε μια καθημερινότητα με έξοδα, τώρα δεν μπορούμε να συντηρήσουμε το δυάρι στο Λυκαβηττό, που νοικιάσαμε για να κάνουμε τζόκινγκ και ποδήλατο και γυρίζουμε στο πατρικό.
Δουλεύουμε ξανά, όπως φοιτητές, γκαρσόνια και τηλεφωνήτριες, γιατί δεν βρίσκουμε αλλού δουλειά και χάνουμε τις μισές μας επαφές γιατί ντρεπόμαστε να το πούμε. Τι φωτογραφία να ανεβάσεις και στο instagram όταν δουλεύεις 24/7 στα Starbucks όπου κάποτε ήσουν ο καλύτερος πελάτης;
Πού καιρός για φλερτ. Πού θα βγάλει την όμορφη ονειροπόλα 20χρονη ο 25άρης που βγάζει ίσα ίσα το νοίκι της γκαρσονιέρας; Γιατί φυσικά μάθαμε πως το φλερτ γίνεται στο σινεμά, στο εστιατόριο και στο μπαράκι. “Στο πάρκο και στο παγκάκι πάνε οι άστεγοι”.
Μ’αυτά και μ’αυτά χάνουμε τα πάντα.
Την επαφή με τον εαυτό μας, τους φίλους, τις γνωριμίες, την αυτοπεποίθησή μας.
Μ’αυτά και μ’αυτά θα ήθελα να μην ήξερα Γαλλικά και πιάνο. Να μην είχα κάνει μεταπτυχιακό και να πάλευα για να ζήσω από τα 16. Ίσως τώρα θα είχα αποφύγει την παραλίγο κατάθλιψη, θα ήμουν ειλικρινής με τους άλλους και –ίσως- να είχα πετύχει περισσότερα.
Γιατί πολύ απλά θα τα είχα ανάγκη.
P.S. Δεν μας αδικώ. Τουλάχιστον αποδειχθήκαμε έξυπνοι στα 30 μας και βλέπουμε πως όταν δεν έχει πιο κάτω πρέπει να πας προς τα πάνω. Ακούμε την καρδιά μας, και όχι τη μαμά μας, φεύγουμε στο εξωτερικό αν χρειαστεί ή ανοίγουμε τη δική μας επιχείρηση σε ένα υπόγειο, και γι αυτό είμαστε τυχεροί. Γιατί, επιτέλους, έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε αληθινές ζωές και όχι το 90210 και το Sex and The city.
Καλή δύναμη.
