H γενιά του Μιούζικαλ

Από τη Μικαέλα Θεοφίλου

Αλέξιος Πρίφτης

Με ολοκληρωμένες σπουδές μουσικής και εμπειρία σε όλο το φάσμα της μουσικής για το θέατρο- σύνθεση, ενορχήστρωση, διεύθυνση ορχήστρας, μουσική παραγωγή, μουσική διδασκαλία και επιμέλεια- δεν υπάρχει musical και μουσική παράσταση που το όνομά του να μην ξεχωρίζει στους συντελεστές μιας τέτοιας μεγάλης παραγωγής. Αυτόν τον καιρό μόλις τελείωσε τις παραστάσεις του μιούζικαλ «ΝΙΝΕ» και ετοιμάζει το «VICTOR VICTORIA» στο θέατρο Πάνθεον σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη και το «SWEET CHARITY» στο θέατρο Badminton σε σκηνοθεσία / χορογραφίες του Chet Walker.  

Πάντα μου άρεσε το θέατρο. Από πολύ μικρός πήγαινα και έβλεπα παραστάσεις. Έχω προλάβει και έχω δει τη Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Παπαμιχαήλ, τον Ηλιόπουλο, και άλλους… Παράλληλα μου άρεσε και η μουσική… Όπου έβρισκα πιάνο καθόμουν και έπαιζα, πολύ πριν ξεκινήσω τα μαθήματα στο ωδείο. Όταν στα 18 μου πήγα το πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο είδα παραστάσεις εκεί και λάτρεψα το μουσικό θέατρο. Ζωντανές ορχήστρες, εκπληκτικές φωνές, σκηνικά, κοστούμια, φώτα. Μαγεύτηκα! Με το μιούζικαλ βρήκα πώς να συνδυάσω δυο μεγάλες μου αγάπες. Το θέατρο και τη μουσική.

Πάντα στις πρόβες λέω στους ηθοποιούς να αντιμετωπίσουν το τραγούδι σαν ένα μονόλογο για να καταλάβουν ακριβώς αυτό που έχουν πουν. Και επιμένω στη φράση «αυτό που έχουν να πουν» και όχι αυτό που πρέπει να τραγουδήσουν. Οι νότες είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί. Το περιεχόμενο είναι αυτό που έχει σημασία. Οι ηθοποιοί καλούνται να εκφράσουν αυτό που λέει το τραγούδι με τέτοιο τρόπο ώστε αν το αφαιρέσουμε να υπάρχει κενό στην ιστορία του έργου. Είναι μαγική η στιγμή όπου δυο τέχνες, η μουσική και η υποκριτική, γίνονται ένα.

Ίσως ακουστεί ρομαντικό αλλά ονειρεύομαι να μην ξυπνήσω γιατί μέχρι στιγμής έχω καταφέρει τα περισσότερα από αυτά που ονειρευόμουν όταν ξεκινούσα.

Παρόλο ότι έχω αγαπήσει όλες τις δουλειές μου  ξεχωρίζω την όπερα του Νίκου Καρβέλα «Οι Καμπάνες του Edelweiss» και αυτό γιατί ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με ένα καινούργιο έργο χωρίς να έχω κανένα προηγούμενο άκουσμα. Ξεκίνησαν όλα από το μηδέν.

Εγώ είμαι ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας. Ο ενορχηστρωτής  χρησιμοποιώντας τα μουσικά όργανα και τα ηχοχρώματα πρέπει να καταφέρει να κάνει όλα αυτά που κάνει και ο σκηνοθέτης μιας παράστασης με τους ηθοποιούς. Ο διευθυντής ορχήστρας, από την άλλη πρέπει να συντονίσει αυτή την ομάδα μουσικών αλλά παράλληλα να συντονίσει και τους ηθοποιούς μαζί με την ορχήστρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αγγλικός όρος για το διευθυντή ορχήστρας στο μιούζικαλ είναι Musical Director (μουσικός σκηνοθέτης).

Αγαπημένο μου τραγούδι από μιούζικαλ είναι το “There’s no business like show business” του Irwin Berlin από το μιουζικαλ “Annie Get Your Gun”… O τίτλος και μόνο τα λέει όλα…

Θα ήθελα να ανέβει στη χώρα μας ένα μιούζικαλ του Stephen Sondheim. To Sweeney Todd ή το Into The Woods. Λόγω της πολυπλοκότητας που έχει η μουσική του καθώς έχει άρρηκτη σχέση με τους στίχους (τους γράφει ο ίδιος), οι ρυθμικές αξίες που χρησιμοποιεί, οι μελωδικές γραμμές και οι αρμονίες συναρπάζουν κάθε μουσικό που ασχολείται με το μουσικό θέατρο.

Το μιούζικαλ στην Ελλάδα έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να γίνεται με τον σωστό τρόπο. Η είσοδος της ζωντανής ορχήστρας στα θέατρα, η εξειδίκευση των ηθοποιών στο τραγούδι και το χορό, η σωστή μελέτη του ήχου και οι τεχνικές υποδομές των θεάτρων έχουν συμβάλει σε αυτό. Χρειάζεται συνεχώς δουλειά και προσπάθεια αλλά είμαστε πλέον στο σωστό δρόμο.

Νάντια Μπουλέ

Θα μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες και στη διασημότητα που της έδωσε η τηλεόραση για να περάσει ανώδυνα από την μικρή οθόνη στο μιούζικαλ. Όμως η Νάντια επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, της αυτοβελτίωσης, της εξέλιξης, με σπουδές, κόπο και καθημερινή προσπάθεια. Και όλοι αυτοί οι κόποι της απέδωσαν θαυμαστούς καρπούς αφού έχει συμμετάσχει και πρωταγωνιστήσει σε κάποιες από τις πιο αξιόλογες παραγωγές μιούζικαλ στην Ελλάδα (Fame, Cabaret, Rocky Horror Show κ.α. ). Αυτήν την περίοδο είναι στον Ελληνικό Κόσμο στο παιδικό μιούζικαλ ο Μάγος του Οζ όπου υποδύεται την Ντόροθι ,πριν από λίγο καιρό τελείωσε με το μιούζικαλ NINE ενώ τώρα βρίσκεται στις πρόβες για το Sweet Charity στο Badminton με πρεμιέρα στις 16 Μαρτίου και σκηνοθέτη τον Chet Walker τον επίσημο βοηθό του Bob Fossy που δίδάσκει τις πρωτότυπες χορογραφίες.

Το να με σκηνοθετεί ο Chet Walker είναι κάτι που είναι εξαιρετικά δημιουργικό όμως μου προκαλεί και αγωνία ακριβώς επειδή είναι ένας άνθρωπος με πάρα πολύ ψηλές απαιτήσεις και θέλουμε όλοι μας, και εγώ φυσικά, να σταθούμε αντάξιοι.

Tο να ασχοληθώ με το μιούζικαλ δεν ήταν θέμα απόφασης. Εγώ έχω μεγαλώσει μέσα σ’ αυτό το χώρο, μέσα από τις χορωδίες και την ενασχόληση μου με τη μουσική. Η μουσική ήταν πάντα κάτι που αγαπούσα. Μεγαλώνοντας λοιπόν άρχισα να ανακαλύπτω πράγματα για μένα, για τη μουσική που μου αρέσει, μέσα από τα μαθήματα φωνητικής, να βλέπω ότι αυτό με ενδιαφέρει σοβαρά, να κάνω ταξίδια για να βλέπω μιούζικαλ στο εξωτερικό και κατάλαβα ότι αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ και ότι συμπεριελάμβανε όλα όσα εγώ αγαπώ. Τη μουσική, το χορό και την υποκριτική. Γι’ αυτό έκανα το ταξίδι στην Νέα Υόρκη για να ενισχύσω αυτήν την αγάπη και συνεχώς κάνω μαθήματα. Όλα αυτά τα λέω γιατί όντως η τηλεοπτική εικόνα μπορεί να επισκιάσει την πραγματικότητα. Όμως εγώ δούλεψα πολύ για όσα ανακάλυψα για μένα.

Το θέατρο και το μιούζικαλ σε κάνει πραγματικά να κοιτάξεις μέσα σου για να μπορέσεις να ανταποκριθείς.

Όταν ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω «ντοπαρισμένη», ότι σταματάει ο χρόνος, ότι η ενέργειά μου εκτινάσσεται. Πολύ έντονα συναισθήματα!

Το γοητευτικό με το κοινό είναι ότι μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό από μέρα σε μέρα. Το δύσκολο κοινό με πεισμώνει και με κάνει να θέλω να σπάσω αυτόν τον πάγο που νιώθω ότι υπάρχει. Το πιο «ανοιχτό» κοινό με απογειώνει.

Το αγαπημένο μου μιούζικαλ, το οποίο είδα στην Αμερική και είναι ένα σχετικά καινούριο έργο, είναι το «Something Rotten». Όμως έχω κι άλλα αγαπημένα και κλασικά όπως το Chicago, οι Άθλιοι, η Εβίτα, το Cabaret.

Ιστορικά έχει καταγραφεί ότι σε μεγάλες περιόδους οικονομικής κρίσης το θέαμα όπως και οι τέχνες ανθούν. Έτσι ψάχνουμε όλοι να βρούμε διεξόδους μέσα μας για το τι μπορεί να αλλάξει και τι μπορεί να φταίει στον τρόπο που λειτουργούμε σαν κοινωνία. Είναι μια στροφή εσωτερική και απαραίτητη για να μπορέσεις να αλλάξεις πράγματα. Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος που τώρα ανθεί το μιούζικαλ. Γιατί κανονικά δεν είναι λογικό να ανεβαίνουν τόσο μεγάλες παραγωγές. Όμως το κοινό διψάει να ξεφύγει από τη μιζέρια.

Εμείς σαν χώρα δεν έχουμε παράδοση στο μιούζικαλ αν και το αρχαίο θέατρο με το χορό παραπέμπει στις πρώτες ρίζες του μουσικού θεάτρου στην Ελλάδα. Όμως στην χώρα μας δεν εξελίχθηκε το μιούζικαλ, όπως σε άλλες χώρες, ωστόσο επειδή έχουν ανοίξει οι ορίζοντές μας πιστεύω ότι αυτό το είδος θεάτρου μπορεί να αναπτυχθεί και εδώ και να μη μείνει στα πλαίσια της μόδας. Αυτό που σίγουρα θα αλλάξει είναι ο αριθμός των μιούζικαλ, ο οποίος θα μειωθεί, γιατί σήμερα είναι πολύ παραπάνω από αυτό που αντέχει η αγορά.
Όνειρό μου είναι να γίνει το μιούζικαλ ένα είδος θεάτρου που πραγματικά θα αγαπήσει ο κόσμος, εμείς που το υπηρετούμε να το μάθουμε καλύτερα και να γίνονται αξιόλογες και απαιτητικές παραγωγές.

Αντιγόνη Ψυχράμη

Η καλλιτεχνική της διαδρομή έχει ξεκινήσει από πολύ μικρή ηλικία στην χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου και δίπλα στον Γιώργο Νταλάρα τραγουδώντας το «Με λένε Πόπη». Όμως η Αντιγόνη από τότε μέχρι σήμερα έχει διανύσει με… δρασκελιές την ολοένα και πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνική της προσωπικότητα. Με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη μουσική παιδεία και έρωτα για το μιούζικαλ που το υπηρετεί εξαιρετικά έχει πλέον κάθε λόγο να συστήνεται ως musical performer. Aυτόν τον καιρό βρίσκεται στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου στο μιούζικαλ για μικρούς και μεγάλους, Η ΠΑΠΛΩΜΑΤΟΥ σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Τόλη, το οποίο σημειώνει τεράστια επιτυχία.

Η αγάπη μου για την μουσική ξεκίνησε από τότε που ήμουν πολύ μικρή και ο λόγος ήταν η χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου… Η αγάπη μου για τον χορό ήρθε λίγο πιο μετά κοντά στο  γυμνάσιο και η υποκριτική ήρθε όταν τέλειωσα το Λύκειο στα 17! Στα 16  μου πρωτοσυνδύασα όλα αυτά μαζί στο μιούζικαλ Grease σε σκηνοθεσία της Θέμιδας Μαρσέλου και τότε κατάλαβα ότι αυτό ήταν που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου!

Αυτό που με γοητεύει στο μιούζικαλ είναι το ότι δεν χρειάζεται μόνο ο λόγος για να επικοινωνήσεις την ιστορία στο κοινό, αλλά και μέσω των τραγουδιών που συνήθως προχωρούν την δράση και των χορευτικών που εκφράζουν το συναίσθημα της ιστορίας. Μου αρέσει που μπορώ και ενώνω αυτούς τους 3 τρόπους έκφρασης, που σε συνδυασμό με κάνουν να νιώθω πιο ολοκληρωμένη!

Όταν ανεβαίνω στην σκηνή, νιώθω ηρεμία, ευτυχία, δύναμη και δημιουργία!

Με κινητοποιεί τόσο το δύσκολο όσο και το εύκολο κοινό. Αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι να μπορώ να περάσω στο  κοινό αυτό που θέλω να πω κάθε φορά!

Από τις πιο σημαντικές μου συνεργασίες ήταν η σχέση μου με τον Δημήτρη Tυπάλδο που ήταν η εναρκτήρια αφορμή για όλα. Η χορωδία  συνεργάστηκε με πολλούς καταξιωμένους  μουσικούς, τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργούς. Ήταν ένα τεράστιο σχολείο για μένα να είμαι 5 χρονών και να γνωρίζω το  Μίκη Θεοδωράκη, τον Κώστα Γαβρά, τον Γιώργο Νταλάρα κ.α. Φυσικά δε θα μπορούσα να ξεχάσω τη συνεργασία μου με την Βασιλική Ανδρίτσου, την Θέμιδα Μαρσέλου και τον Αχιλλέα Γουάστωρ, που ήταν ο λόγος που αγάπησα το μιούζικαλ.

Ειλικρινά θέλω να ελπίζω ότι το μιούζικαλ δεν είναι μόδα, και ότι έχει βρει γόνιμο έδαφος γιατί είναι ένα είδος θεάτρου που το έχει ανάγκη ο πολιτισμός μας.

Αγαπημένο μου μιούζικαλ είναι το The Wild Party του Andrew Lippa

Aγαπημένο μου τραγούδι ειναι το “Maybe I like it this way” από το Wild Party.

Δεν έχω ονειρευτεί κάποιον συγκεκριμένο ρόλο που θα ήθελα να παίξω. Προτιμώ να δοκιμάσω να υποδυθώ ρόλους που θα χρειαζόταν να δουλέψω πιο σκληρά για να τους κατακτήσω!

Τα όνειρά μου; Το μόνο που θα ήθελα είναι οι επόμενες χρονιές να είναι γεμάτες δημιουργικότητα χαρά και γέμισμα ψυχής!

Άρης Πλασκασοβίτης

Από 12 ετών, είχε ήδη ξεκινήσει μαθήματα χορού και θυμάται τον εαυτό του να μετατρέπει το σαλόνι στο σπίτι του στην Κέρκυρα σε σκηνή. Το τραγούδι και ο χορός ήταν το πάθος. Γι’ αυτό δίνει εξετάσεις και περνά στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Το πρωί σπούδαζε Φυσικοθεραπεία και το βράδυ ήταν στην Κ.Σ.Ο.Τ. Το 2009, μαθαίνει πως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει οντισιόν για τη θεατρική παράσταση Πουθενά. Και φυσικά τον πήραν… Ο Άρης έγινε γνωστός από το Your Face Sounds Familiar, όπου εκεί οι άνθρωποι των  μιούζικαλ είδαν αυτό που η μοίρα είχε ήδη προδιαγράψει γι’ αυτόν. Ότι είναι ένας ταλαντούχος musical performer. Αυτό τον καιρό βρίσκεται στις τελικές πρόβες για το «Βίκτωρ, Βικτώρια» που ανεβαίνει στις 19 Φεβρουαρίου στο Πάνθεον, όπου υποδύεται τον Σαλ, τον κακό ομοφοβικό και ολίγον μαφιόζο φίλο του Μάρσαλ που έχει ερωτευτεί… τον Bίκτωρ/Βικτώρια.

Το μιούζικαλ μπήκε στη ζωή μου τυχαία. Εγώ όταν ήρθα από την Κέρκυρα είχα όνειρα να γίνω τραγουδιστής. Μέσα σε έναν χρόνο μού έγινε πρόταση για το Rent από τη Θέμιδα Μαρσέλου για το ρόλο του Angel. Μετά ήρθε η πρόταση από τον Σταμάτη Φασουλή για το Σικάγο, μετά οι Δαίμονες, το «Μερικοί το προτιμούν καυτό», οι «Καμπάνες του Εντελβάις» και τώρα το Βίκτωρ Βικτώρια. Έτσι πέρασαν 7 χρόνια που έχω αφοσιωθεί στο μιούζικαλ…

Σε κάθε παράσταση είναι σαν να μπαίνω σε ένα παραμύθι, πάντα με διαφορετικό σενάριο. Αυτό είναι για μένα το μιούζικαλ. Ένα παραμύθι όπου κάθε ρόλος μου βγάζει τους «εαυτούς» που ίσως έκρυβα. Τους παίζω μία φορά και μετά τους ξανακαταχωνιάζω μέσα μου. Σαν καλλιτέχνη αυτό το είδος θεάτρου με ολοκληρώνει.

Είναι μεγάλη ευτυχία -λέγεται και αλλιώς- αυτή που κρύβει το μιούζικαλ. Ειδικά σε ρόλους τρελούς.

Αγαπημένο μου μιούζικαλ είναι το Cabaret. Θα ήθελα να ήμουν και εγώ ο Κομπέρ. Μ’αρέσουν οι ρόλοι που μεταμφιέζομαι, που δεν αναγνωρίζομαι. Αγαπημένα μου τραγούδια από μιούζικαλ είναι το I’ll cover for you που τραγουδούσα στο Rent, το «Στάχτη» από τους Δαίμονες και το Willkommen από το Cabaret που θα παίξω στο μέλλον (το λέω για να το ακούσει το σύμπαν!).

Στην Ελλάδα το μιούζικαλ βρήκε γόνιμο έδαφος. Τώρα είναι μόδα γιατί βλέπω να ανεβαίνουν και παραστάσεις με τραγουδίστριες, όχι μόνον με musical performers. Όμως σε 2-3 χρόνια αυτοί που είναι να μείνουν, θα μείνουν. Ωστόσο το μιούζικαλ, παρά το γεγονός ότι είναι ένα ακριβό είδος θεάτρου ίσως ήρθε για να εξελίξει τον τρόπο που ψυχαγωγούμαστε.

Η μεγάλη πρόκληση για μένα είναι κάθε φορά με το ίδιο έργο να ξεσηκώνεις διαφορετικά κοινά. Ειδικά τους θεατές που δείχνουν να βαριούνται.

Στόχος μου; Η εξέλιξη. Να ανεβαίνω σε κάθε δουλειά ακόμα και αν κάνω μόνο ένα βήμα. Είμαι έτοιμος για όλα. Έχω όνειρα γιατί είμαι μικρός ακόμα. Αν αξίζω να είμαι σ’ αυτόν τον χώρο, θα συνεχίσω. Αυτό που ελπίζω είναι να παίξω τα ίδια μιούζικαλ σε μεγαλύτερους, ίσως και πρωταγωνιστικούς ρόλους για να δω και εγώ πόσο έχω εξελιχθεί.

Σία Κοσκινά

Όταν λέμε «μιούζικαλ» στην Ελλάδα, οι καλά γνωρίζοντες του είδους δεν μπορούν παρά να έχουν στο μυαλό τους, την Σία Κοσκινά. Με σπουδές στην Βασιλική Ακαδημία Χορού του Λονδίνου και έχοντας μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους του μιούζικαλ που διέπρεπαν στο Broadway η Σία όχι μόνον είναι σήμερα ίσως η καλύτερη Ελληνίδα musical theatre performer αλλά φροντίζει να μεταδίδει τη γνώση που έχει εκείνη και οι συνεργάτες της μέσα από την πρώτη σχολή musical performing στην Ελλάδα, την School of Professional Musical Theatre Performance. Aυτόν τον καιρό η Σία τις Παρασκευές του Φλεβάρη θα μας ταξιδέψει με τραγούδια από όλο τον κόσμο στο εστιατόριο Altamira, ετοιμάζεται να «προπονήσει» το Μάρτιο τους νέους παίκτες του Your Face Sounds Familiar ενώ ετοιμάζει κι ένα πολύ ιδιαίτερο μιούζικαλ.

Το πρώτο ερέθισμα για να γίνω musical performer ήταν η Barbara Streisand. Η πρώτη ταινία της που παρακολούθησα στα 13 μου ήταν το Funny Girl. Με συνεπήρε το ταλέντο της, η φωνή της, τα συναισθήματα που έβγαζε. Έτσι γοητεύτηκα από αυτήν την τριπλή απειλή που ονομάζουμε χορό, τραγούδι, υποκριτική. Από τότε κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου και δεν έχασα έκτοτε ποτέ το δρόμο μου.

Όταν ξεκίνησα να κάνω musical στην Ελλάδα υπήρχε μόνον η Αλίκη, η Σμαρούλα Γιούλη και η no1 musical performer, η Μαριάννα Τόλη. Σήμερα που το μιούζικαλ αποκτά μεγαλύτερο κοινό, οι απαιτήσεις του είναι μεγαλύτερες. Δεν θέλει απλά τον αυτοσχεδιασμό και το αυθόρμητο ταλέντο. Θέλει να δει την τεχνική, σώματα με ρυθμό και ακρίβεια στην κίνηση, φωνή εκπαιδευμένη να μην ζορίζεται με το τραγούδι να έρχεται σαν φυσική συνέχεια της πρόζας.

Δεν πιστεύω ότι το μιούζικαλ είναι μόδα στην Ελλάδα. Όπως σε όλον τον κόσμο ήρθε για να μείνει. Και άργησε κιόλας.

Το μιούζικαλ είναι για μένα το τρίαθλο του θεάματος. Είναι ένα πολύ γοητευτικό είδος το οποίο είναι εξίσου δύσκολο γιατί θα πρέπει να δώσεις το ίδιο πάθος και στα τρία είδη ώστε να τα φέρεις στο ίδιο υψηλό επίπεδο.

Το κοινό της Ελλάδας υπακούει στις επιταγές της τηλεόρασης. Γι’ αυτό και οι παραγωγοί καταφεύγουν σε τηλεοπτικά πρόσωπα για να κάνουν μιούζικαλ. Από τη μία είναι κατανοητό, γιατί θα πρέπει να πάρει ο παραγωγός τα λεφτά του πίσω, από την άλλη, αν οι παραγωγοί δεν έχουν την καλλιτεχνική ευαισθησία και δουν μόνον το κέρδος, θα κάνουν κακό στο μιούζικαλ και στο κοινό του.

Όταν έχω καιρό να ανέβω στη σκηνή έχω το άγχος του πρωτάρη. Μου παίρνει λίγα λεπτά για να συνέλθω, για να προσαρμοστώ. Μετά νιώθω στο φυσικό μου περιβάλλον. Όμως πάντα νιώθω το άγχος αν θα σταθώ αντάξια της παράστασης και των προσδοκιών του κοινού.

Δεν μπορώ να ξεχωρίζω καμία από τις δουλειές μου, γιατί όλες με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι. Ωστόσο μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου, έχει να κάνει με τις σπουδές μου. Η τελευταία υποτροφία που πήρα το 2010 στη Μασαχουσέτη σπουδάζοντας δίπλα σε 24 υπερταλαντούχους musical performers απ’ όλο τον κόσμο και εκπροσωπώντας την Ελλάδα, θα μου μείνει αξέχαστη. Δέκα μεγάλοι καθηγητές, οι κορυφαίοι του Μπρόντγουεη και μέσα σ’ αυτούς και ο μέντοράς μου Chet Walker που σκηνοθετεί την Σμαράγδα Καρύδη στο Sweet Charity και ήρθε και στη σχολή μου σε ένα Master Class για να τον συστήσω στους δικούς μου μαθητές.

Είναι πολύ καλές οι παραγωγές που γίνονται στην Ελλάδα όμως κάποιες φορές αγγίζουν τα όρια της ματαιοδοξίας για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας. Τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να πέσουν στην εκπαίδευση των ανθρώπων που είναι πάνω στη σκηνή και κάνουν μιούζικαλ.

Το μιούζικαλ δεν είναι μόνον φτερά και πούπουλα. Υπάρχουν underground μιούζικαλ off Broadway, τα οποία μπορούν να ανέβουν με χαμηλό budget, αλλά εκεί θέλει πραγματικά εκπαιδευμένους musical performers.

H μεγάλη μου υπερηφάνεια είναι ότι κάποια από αυτά τα παιδιά της σχολής μου είναι δευτεροετείς και τους δίνω τη άδεια να πάνε σε ακροάσεις, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και παίρνουν δουλειές. Από το 2 έτος!

Αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στους παραγωγούς με όλο το σεβασμό είναι το «βασανίσουν» λίγο περισσότερο στο casting. Δεν αρκεί να είναι ένας άνθρωπος της τηλεόρασης αν δεν έχει εκπαιδευτεί στο μιούζικαλ, γιατί όταν ασχοληθούν μαζί του τους κάνει κακό στην καριέρα τους.

Αν μπορούσα να δώσω και μία συμβουλή στους ηθοποιούς θα ήταν να μην περιμένουν να τους γίνει μία πρόταση για να κάνουν χορό και τραγούδι. Θα πρέπει μέσα στις ικανότητες ενός ηθοποιού να είναι και αυτό. Η φωνητική, η διαφραγματική αναπνοή και ο χορός. Πρέπει να το βάλουν στην καθημερινότητα τους.

Για το μέλλον ετοιμάζω, εκτός από αυτά που θα κάνω μέσα στη χρονιά, μια πολύ όμορφη συνεργασία με τον Παναγιώτη Πετράκη σε ένα off broadway musical για δύο άτομα με πολύ low budget παραγωγή που στηρίζεται ξεκάθαρα στις ικανότητες των πρωταγωνιστών. Το δουλεύω εδώ και χρόνια έχοντας κάνει και τη μετάφραση. Απλά περίμενα τον κατάλληλο για τον αντρικό ρόλο.

Φωτογραφίες: Gertrude Gary Milk