Τα social media είναι η Πνύκα του νεοέλληνα
- 18 ΦΕΒ 2016
Είναι βαρύ το φορτίο της άποψης. Τόσο βαρύ που δεν μπορεί να κουβαληθεί και έτσι εναποτίθεται στους προσωπικούς λογαριασμούς που ο καθένας από εμάς διαθέτει στα social media. Η άποψη γίνεται post και όταν αυτό συμβαίνει ο έχων άποψη για τα πάντα νιώθει ξάφνου ανάλαφρος. Το έβγαλε από μέσα του, το μοιράστηκε με τους φίλους, τα ξαδέρφια, τους παλιούς συμμαθητές, τους νυν συναδέλφους, την πρώην που τον παράτησε, την νυν που κερατώνει και τους υπόλοιπους "φίλους" που δεν έχει δει ούτε μία φορά στη ζωή του. Πήρε και τα likes και αν η άποψη που έγινε post αποκτήσει και shares ε τότε ο έχων άποψη για τα πάντα νιώθει όχι απλά σα να πήγε τουαλέτα, μετά από το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, αλλά σαν τη Beyonce στο Super Bowl. Υπερήφανος, ακλόνητος, δοξασμένος. Ζήτω.
Τις τελευταίες μέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει φωτιά. Δεν ξέρεις τι να πρωτομοιραστείς. Να κατεβάσεις καντήλια για τον Λαζόπουλο; Να τα χώσεις σε αυτούς που τόσα χρόνια τον έβλεπαν; Να κάνεις ένα σχόλιο για την καρατόμηση του Μανώλη Σφακιανάκη από την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος; Να πεις πως λυπάσαι για το θάνατο του Παντελή Παντελίδη (αφού πρώτα ξεκαθαρίσεις ότι δεν είναι του δικούς σου μουσικού γούστου, ώστε να μην σου βγει και το όνομα του κρυφομπουζουκόβιου); Να βρίσεις αυτούς που λυπούνται για το θάνατο του Παντελή Παντελίδη; Ή μήπως να βρίσεις αυτούς που βρίζουν αυτούς που λυπούνται για το θάνατο του Παντελή Παντελίδη;
Τι έργο μεγατόνων είναι αυτό! Αν τα πληκτρολόγια είχαν λαλιά αυτές τις μέρες, θα έπρεπε να στηθούν έξω από το Υπουργείο Εργασίας και να ζητάνε βαρέα και ανθυγιεινά εδώ και τώρα.
Κάποτε οι αρχαίοι Έλληνες πήγαιναν στο λόφο της Πνύκας και αγόρευαν. Όχι όμως όλοι, αλλά σχεδόν αποκλειστικά οι ρήτορες. Σήμερα, επειδή έχει κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, δεν τρέχουμε στην Πνύκα (δεν βρίσκεις και να παρκάρεις γύρω από την Ακρόπολη), αλλά ρητορεύουμε από την καρέκλα του γραφείου μας (αυτή με τα ροδάκια), ξαπλωμένοι στον καναπέ, καθισμένοι στο χαλί μας με το ψηλό πέλος, καθώς βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και περιμένουμε το φανάρι να ανάψει. Όλοι.
Κοιτώντας το timeline μου και διαβάζοντας τα όσα γράφονται για….τα πάντα, μία εικόνα μόνο μου έρχεται στο μυαλό: αυτό το καταπληκτικό instagram post που είχε κάνει η Kelly Osbourne πριν από 17 εβδομάδες:
Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Να το πω και αυτό για να μην παρεξηγηθώ. Η άποψη για εμάς τους ανθρώπους που δουλεύουμε στα ΜΜΕ είναι αυτό που οι σοφοί μαφιόζοι έλεγαν ” μία βρώμικη δουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει”.
Αυτές τις μέρες προτίμησα να πάρω ένα ρεπό.
