4 επιτυχημένες γυναίκες θυμούνται τα πρώτα τους βήματα και εμπνέουν

Η ενηλικίωση δεν έρχεται στην πραγματικότητα στα 18, αλλά όταν βγάζει κανείς τα δικά του χρήματα. Είτε είσαι γυναίκα καριέρας, είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι πως θυμάσαι το πρώτο οκτάωρο που “έπρεπε” να κάνεις κάτι συγκεκριμένο και πλέον είχες βρει μια δουλειά.

Η μέρα της γυναίκας δεν αφορά μόνο στις όμορφες στιγμές και τις αρετές της γυναικείας φύσης, αλλά είναι και μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε όλες εκείνες τις φορές που νιώσαμε αδύναμες και όχι τόσο σίγουρες για τον εαυτό μας. Τις φορές που νόμιζες πως θα πέσεις, αλλά κατάφερες να σηκωθείς και να προχωρήσεις, αυτές είναι που πρέπει να θυμάσαι και να γιορτάζεις σήμερα.

Το Ladylike μίλησε με τέσσερις γυναίκες με αρκετά χρόνια εμπειρίας η κάθε μία στον κλάδο της και τους ζητήσαμε να θυμηθούν τη δική τους αρχή, τα πρώτα επαγγελματικά τους βήματα και τις δύσκολες στιγμές που ακόμα θυμούνται.

Τζόϋς Ευείδη, ηθοποιός

Αν και οι συστάσεις περιττεύουν, η Tζόϋς Ευείδη εργάζεται σαν ηθοποιός από το 1985. Με απλά μαθηματικά, η Τζόϋς είναι 31 χρόνια στον χώρο, ενώ στην αρχή αυτό που ήθελε ήταν να σπουδάσει θεατρολογία. Αναγκάστηκε όμως να μπει σε μια δραματική γιατί τότε δεν υπήρχε η αντίστοιχη σχολή στην Ελλάδα και όπως λέει “κόλλησε”.

Η πρώτη φορά που ανέβηκε στο θεατρικό σανίδι, ήταν με μια ομάδα που λεγόταν “Τα παιδιά του Εθνικού”. “Μόλις είχε ανοίξει το καλοκαιρινό θέατρο Λαμπέτη και παίξαμε μια επιθεώρηση που λεγόταν “Έλα Βουλή στον τόπο σου”, σε επιχείρηση του αείμνηστου Γιώργου Λεμπέση, μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη, σκηνοθεσία Φασουλή – Παναγιωτοπούλου και χορογραφίες του Γιάννη Φλερύ“.

“Γενικά είμαι αγχώδης τύπος. Θα είχα τρελό άγχος, αλλά ήμουν και μικρή, οπότε είχα και λίγο άγνοια κινδύνου. Τώρα σκέφτομαι την επιθεώρηση και με πιάνει τεταρταίος πυρετός. Είναι το πιο δύσκολο είδος του κόσμου γιατί πρέπει να κερδίσεις το κοινό κατευθείαν, κάνοντας ενδιαφέρον ο,τι κείμενο κι αν σου έχει δοθεί. Είναι σαν μια αρένα που σε ρίχνουν μέσα μαζί με τον ταύρο“.

Η πρώτη της επαφή με την τηλεόραση, ήταν για την κρατική τηλεόραση. Η Τζόϋς ήταν ακόμα πιτσιρίκι, όταν βρέθηκε σ’ ένα σίριαλ εποχής του Κώστα Κουτσομύτη, τον “Καπνισμένο Ουρανό”. “Στο πρώτο γύρισμα, θυμάμαι είχα κάτι ατακούλες. Πάμε να κάνουμε πρόβα, λέω τα πρώτα λόγια και ο Κώστας γυρίζει, με κοιτάει με φριχτό ύφος και μου λέει “Τι γκαρίζεις παιδάκι μου; Στο θέατρο είσαι;”. Ευτυχώς όμως δε μάσησα“.

Αυτό που πάντα λέω στους νέους, είναι “μη μασάς, ακολούθα την ψωνάρα σου και να έχεις γερό στομάχι.

“Έφαγα άπειρες χυλόπιτες σε audition. Αυτό όμως που με κράταγε, ήταν το ψώνιο. Αυτό που μας κρατάει όλους όταν είμαστε μικροί και σπιντάτοι. Το ψώνιο, όσο καταστροφικό κι αν είναι, άλλο τόσο είναι ευλογία. Σε κάνει να προσπαθείς συνέχεια, γιατί στην ουσία είναι αγάπη για τη δουλειά σου“.

Όταν της ζητάω μια συμβουλή για τις νέες ηθοποιούς ξεσπάει σε γέλια. “Άμα τα θέλει ο κώλος της, ας ασχοληθεί μ’ αυτό το χώρο. Αν μπεις σ’ αυτό το τριπ, κολλάς το καταραμένο μικρόβιο και μετά δε μπορείς να κάνεις πίσω. Αυτό που πάντα λέω στους νέους, είναι “μη μασάς, ακολούθα την ψωνάρα σου και να έχεις γερό στομάχι“.

Αν τώρα χρειάζεσαι και μερικά επιπλέον εφόδια επί του πρακτέου, η Τζόϋς Ευείδη σου συστήνει να διαβάσεις το σημείωμα “Οδηγίες σε νέους ηθοποιούς” του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. “Είναι ό,τι ωραιότερο έχει γραφτεί ποτέ για τη δουλειά μας, από έναν άνθρωπο που έχει βγει απ’ τα σπάργανα του θεάτρου και το λατρεύει όπως τον λατρεύει κι αυτό“.

* Η Τζόϋς Ευείδη παίζει στην παράσταση “Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε”, στο θέατρο Δανδουλάκη μέχρι το τέλος Μαρτίου. Τον Απρίλιο θα παίξουν ορισμένες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Έχει επίσης κάνει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία στον “Ευτυχισμένο Πρίγκιπα” του Oscar Wilde που ανεβαίνει στην παιδική σκηνή του Χρήστου Τριπόδη.

Λένα Μαντά, συγγραφέας

Τα βιβλία της Λένας Μαντά έχουν αγαπηθεί, έχουν μεταφραστεί σε πάνω από 5 γλώσσες και έχουν πουλήσει περισσότερα από 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Η πρώτη ερώτηση που ήθελα να της κάνω, λοιπόν, με αφορμή το αφιέρωμα μας δεν ήταν άλλη από το αν ποτέ περίμενε να έφτανε εδώ που έφτασε, όταν άρχισε να γράφει. Μου απαντάει αρνητικά. “Φυσικά και όχι! Το πρώτο μου βιβλίο, ήθελα τόσο πολύ να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και δεν το είδα ποτέ. Τα επόμενα βιβλία μου, ο πρώτος μου εκδότης, τα απέρριπτε το ένα μετά το άλλο… Μετά ήρθαν στην ζωή μου οι εκδόσεις Ψυχογιός και η επιτυχία. Υπάρχει μια φράση που λέει “Για να δεις ουράνιο τόξο, πρέπει ν’ αντέξεις τη βροχή…”.

Δε θυμάται πότε ξεκίνησε να γράφει. “Νομίζω από την στιγμή που έμαθα ανάγνωση και γραφή στην πρώτη δημοτικού” σημειώνει χαρακτηριστικά και προσθέτει ότι δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση να γίνει συγγραφέας αλλά μια εσωτερική ανάγκη “που την έσπρωχνε πάντα, μπροστά σε μια κόλλα χαρτί…”.

Την ρωτάω τι φοβόταν στην αρχή της πορείας της και μου απαντάει τίποτα. “Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, όταν είναι λιμάνι για την ψυχή σου, όταν δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μακριά του, δεν χωράει κανένας φόβος. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα λοιπόν τίποτα, γιατί για μένα δεν ήταν πορεία, ήταν η ίδια η ζωή μου, μια άλλη πλευρά του εαυτού μου. Ήρθε φυσικά και αβίαστα”.

Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ δεν χωράει κανένας φόβος.

Παραδέχεται πως κοιτώντας τον χρόνο πίσω, δε θα συμβούλευε τον εαυτό της να κάνει κάτι διαφορετικό από όσα έχει κάνει, στο συγγραφικό κομμάτι. “Σαν άνθρωπο, να ήμουν λιγότερο εύπιστη…” προσθέτει.

Τι συμβουλεύει τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα αλλά διστάζουν για διάφορους λόγους; “Να επαναπροσδιορίσουν στόχους και προτεραιότητες. Πάντα, εμείς οι γυναίκες,  βρίσκουμε τον τρόπο να κάνουμε αυτό που επιθυμούμε πολύ και ότι δεν κάναμε τελικά, αν το σκεφτούμε θα δούμε ότι δεν το θέλαμε τόσο πολύ…”.

*H Λένα Μαντά τον Δεκέμβριο του 2015 εξέδωσε το 13ο της βιβλίο, στο οποίο δίνει μια συνέχεια στις 12 ιστορίες που έχει διηγηθεί σε όλη τη συγγραφική της πορεία. Το “Όσα ήθελα να δώσω” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Φυσικά, παράλληλα με παρουσιάσεις του βιβλίου, συνεχίζει να γράφει…

Ελιάνα Χρυσικοπούλου, δημοσιογράφος

Αν ανοίξεις την τηλεόρασή σου στο mega, τα πρωινά του Σαββατοκύριακου, η Ελιάνα Χρυσικοπούλου θα είναι κάπου εκεί, στην εκπομπή Jenny Jenny, να μιλάει για μόδα, ομορφιά και ό,τι της φτιάχνει τη διάθεση. Επίσης μπορείς να διαβάσεις και τις συμβουλές της για το αντρικό στιλ, στη δική της στήλη στο Oneman.gr.Έχοντας πτυχίο από το Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, αλλά και τις σπουδές της στη δημοσιογραφία μόδας στο St. Martin’s, η Ελιάνα μάλλον ήξερε από αρκετά νωρίς ότι ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. “Στην τετάρτη δημοτικού είχα φτιάξει μια εφημερίδα με όνομα “Tiny toons” και είχε σήμα έναν σκύλο που κάπνιζε και στο συννεφάκι έλεγε “Βγαίνει όποτε της καπνίσει”. Το βρίσκω πολύ έξυπνο για εκείνη την ηλικία. Είμαι πολύ περήφανη, ήταν το πρώτο μου βήμα στις εκδόσεις“.

Την Ελιάνα τη γνωρίσαμε τηλεοπτικά από το πάνελ της εκπομπής της Ελένης Μενεγάκη. Μέχρι τότε όμως είχε ήδη αρκετά χρόνια εμπειρίας στα περιοδικά και συγκεκριμένα στο Glamour. Πώς έγινε η αρχή; “Έκανα πρακτική στο Flash radio το οποίο συστεγαζόταν με τις εκδόσεις Λυμπέρη. Μια μέρα που φορούσα καθαρό πουκάμισο, αποφάσισα ότι αντί να φύγω και να πάω σπίτι θα ανέβω με το ασανσέρ στον τρίτο και θα αφήσω ένα βιογραφικό. Με κατεύθυναν στο Glamour, επειδή ήταν γυναικείο και νεανικό. Έκανα το interview με την Πωλίνα Σαρρή, η οποία πλέον είναι κουμπάρα μου. Ήμουν 19 χρονών, είδε σ’ εμένα κάποιες δυνατότητες, με πίστεψε και μετά από λίγο καιρό που προέκυψε θέση, μου έδωσε δουλειά“.

Όταν τη ρωτάω για τις δύσκολες στιγμές γυρνάει στην εποχή της πρακτικής της. Πριν ακόμα ανακαλύψει την κλίση της στην ψυχαγωγική δημοσιογραφία: “Στον Flash ζορίστηκα πολύ. Ήταν ειδησεογραφία κι έπρεπε να ξέρω τα πάντα γύρω από το πολιτικό σύστημα και τους βουλευτές, πράγμα σχεδόν αδύνατο για ένα κορίτσι 18 χρονών. Με μείωναν και μου φέρονταν με έναν τρόπο υποτιμητικό “α δεν ξέρεις τον τάδε βουλευτή, μήπως δεν είσαι πολιτικό ον;” Γυρνούσα σπίτι κι έκλαιγα, έλεγα “μήπως δεν έπρεπε να γίνω δημοσιογράφος;”. Μόλις έκανα όμως τη στροφή στην ψυχαγωγία και το πιο “ευάερο, ευήλιο” των περιοδικών, κατάλαβα ότι εκεί ταιριάζω κι εκεί πρέπει να ‘μαι”.

Κορίτσια, μας έχουν ανάγκη στις δουλειές. Κάνουμε πράγματα που οι άντρες δε μπορούν να κάνουν.

“Στη σχολή με κομπλέξαραν αρκετά για το χώρο που δούλευα. Τα παιδιά που δεν είχαν καν δουλειά κι έπιναν καφέδες, ενώ εγώ δούλευα κανονικό 8ωρο, με έβλεπαν στην εξεταστική και μου έλεγαν “Ωπ Ελιάνα πώς κι από δω; Η δουλειά πώς πάει; Γράφεις για Lip gloss;” και με ταπείνωναν ότι η δουλειά που έχω βρει δεν είναι αρκετά σημαντική. Αυτό βέβαια δεν είναι αλήθεια γιατί όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε και ενημέρωση και ψυχαγωγία. Πρέπει να υπάρχουν δημοσιογράφοι που να τα καλύπτουν και τα δύο, δε θα εκλείψει ποτέ το ένα ή το άλλο“.

Πώς ήταν όμως η μετάβαση στην τηλεόραση. Μου μιλάει για το κόμπλεξ της να βγει μπροστά στις κάμερες και να γίνει “πανελατζού”. “Το θεωρούσα υποδεέστερο και κατώτερο των δυνατοτήτων μου. Εκείνοι όμως είδαν και ότι θα μπορέσω να το κάνω και ότι θα είμαι καλή κι ενδεχομένως ότι θα μου αρέσει κιόλας στην πορεία. Μάλλον μπορούν να δουν το ψώνιο στον άνθρωπο που το έχει“.

“Αυτό που λέω στον εαυτό μου για να μην ανησυχώ και στεναχωριέμαι είναι “κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, κι αν δε δουλέψει μην στεναχωριέσαι, δε θα χαθείς”. Έχω την απόλυτη πεποίθηση ότι αν κάποιος θέλει να δουλέψει, θα βρει δουλειά. Προσπαθώ να το θυμίζω αυτό στον εαυτό μου όταν βλέπω ότι τα πράγματα ζορίζουν. Ένα πράγμα που ακόμα φοβάμαι πολύ, είναι ότι μια μέρα θα καταλάβουν όλοι ότι δεν είμαι καλή, ότι δε γράφω καλά, ότι δεν τα λέω.“.

– Θέλω κάτι inspiring για το τέλος Ελιάνα, μια συμβουλή για τα κορίτσια που θέλουν να ακολουθήσουν τη δημοσιογραφία.

– Και ποια είμαι εγώ για να δώσω συμβουλή; Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα κορίτσια, είναι ότι παρόλο που είμαστε σε ανδροκρατούμενο κόσμο, μας χρειάζονται στις δουλειές. Έχουμε έναν τρόπο σκέψης πολύ διαφορετικό από των αντρών και ικανότητες εκείνοι δεν έχουν.

Ελισάβετ Μαυράκη, σέρφερ

Η Ελισάβετ Μαυράκη είναι σέρφερ στην Ελλάδα και αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι ο λόγος για να γίνει αφιέρωμα. Σε μια χώρα που δεν έχει τις ιδανικές καιρικές συνθήκες για ένα τέτοιο άθλημα, εκείνη όχι μόνο κατάφερε να ασχοληθεί αλλά και να ξεχωρίσει για τις επιδόσεις της, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Ήταν μόλις το 2012 όταν ζήτησε από φίλους της που έκαναν σερφ, να δοκιμάσει και εκείνη. Μια βόλτα ήταν αρκετή “για να κάνει κλικ… ο εγκέφαλος” όπως λέει η ίδια.

Τέσσερα χρόνια μετά, έγινε η μόνη γυναίκα που συμμετείχε στο Mediterranean Surf Contest. “Ένιωσα πολύ όμορφα να συμμετέχω ανάμεσα στους καλύτερους άνδρες σέρφερ της χώρας μου.  Οι άνθρωποι αυτοί ήταν οι πρώτες εικόνες που είχα στο νερό.  Παρατηρούσα τις κινήσεις τους και μάθαινα μέσα από αυτούς.  Έτσι η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη, να καταφέρω σύντομα να αγωνίζομαι μαζί τους” αναφέρει.

Μέχρι να φτάσει εδώ, φυσικά έχει περάσει και δύσκολες στιγμές. “Αν και το περιβάλλον ήταν οικείο (μέσα στο νερό νιώθω σαν στο σπίτι μου αφού ήμουν κολυμβήτρια από πολύ μικρή), η θάλασσα είναι κάτι άλλο.  Πάντα απρόβλεπτη. Ένιωσα πολλές φορές ότι είμαι στα όριά μου.  Όταν ξεκινούσα κάθε φορά που έπεφτα από το κύμα η δύναμη του αφρού μου φαινόταν ότι με κρατούσε αρκετά κάτω από το νερό και έτσι δεν ένιωθα ασφάλεια.  Με τον καιρό ήρθε η εξοικείωση”.

Το να ακολουθείς το όνειρο σου είναι μια μορφή ελευθερίας

Αυτό που την κάνει να ξανασηκώνεται μετά από κάθε πέσιμο, είναι το επόμενο κύμα. “Τα συναισθήματα που μου προσφέρουν τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα που rideάρω το κύμα. Προσωπικά ίσως τα καλύτερα λίγα δευτερόλεπτα από οποιοδήποτε άθλημα” σημειώνει.

Φοβόταν στην αρχή; Όπως λέει, όχι, “δεν υπάρχουν φόβοι όταν κάνεις κάτι που αγαπάς πολύ” και συμπληρώνει: “Ίσως ο μόνος φόβος που νιώθουμε κάθε φορά, είναι να πετύχουμε τις κατάλληλες συνθήκες, αφού βρισκόμαστε σε χώρα που δεν έχει κύμα κάθε μέρα. Παρ’ όλα αυτά, όταν έχεις να κάνεις με στοιχεία της φύσης, όπως η θάλασσα, θα πρέπει πάντα να είσαι on guard, να σέβεσαι τη δύναμη της και να μην υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου. Το να ασχολείσαι σοβαρά με το surf στην Ελλάδα, είναι μια δύσκολη έννοια μιας και τώρα άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα στην αγωνιστική του μορφή, με το event που διοργανώθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Πάργα”.

Πριν κλείσουμε, την ρωτάω τι θα συμβούλευε τις γυναίκες που φοβούνται να τολμήσουν, να κυνηγήσουν το όνειρο τους. “Το να ακολουθείς το όνειρο σου είναι μια μορφή ελευθερίας” αναφέρει και καταλήγει με μια φράση που αφήνει μόνο χαμόγελα: “Αξίζει η προσπάθεια για ό,τι πραγματικά μας ευχαριστεί. Με έντονη επιμονή, υπομονή και αγάπη μπορείς  να πραγματοποιήσεις οτιδήποτε σκεφτείς. Keep on!”.

*Η Ελισάβετ Μαυράκη, συνεχίζει να δαμάζει τα κύματα και ευχαριστεί σε κάθε ευκαιρία τους σπόνσορες της, SECRET SPOT – RIPCURL Greece, FRULITEONTHEGO, που κάνουν το ταξίδι της ευκολότερο.

(Φωτογραφίες – εκτός της Τζόϋς Ευείδη: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson)