Εξομολόγηση: Ερωτεύτηκα έναν gay

Η ιστορία είναι απλή, γρήγορη και πονάει – κάπως σαν την αποτρίχωση με κερί, μόνο που δε μπορείς το ίδιο εύκολα να πετάξεις στον κάδο το αντικείμενο που σ’ έκανε να γουρλώσεις τα μάτια επειδή σου ξερίζωσε ένα κομμάτι σου. Εντάξει έγινα περισσότερο δραματική απ’ όσο αξίζει στις πραγματικές συνθήκες της κατάστασης.

Γενικά, πίστευα ανέκαθεν στη φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας. Πάντα είχα πολλούς φίλους αγόρια. Ειδικά, στα (σχεδόν) 25 μου, όλοι οι φίλοι γένους αρσενικού που μου έχουν απομείνει, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: προτιμούν σεξουαλικά τους άντρες. Όπως παρατήρησε και ο φίλος μου Νικόλας τις προάλλες, τον τελευταίο χρόνο έχω αναχθεί σε “gay queen της Αθήνας” και αυτός είναι ένας τίτλος που λατρεύω. Αρπάζω την ευκαιρία να σε παραπέμψω στο κείμενο του ίδιου φίλου Νικόλα, στο οποίο μιλάει για τη φιλία μεταξύ γυναικών (ανεξαρτήτως σεξουαλικής προτίμησης) και gay αντρών.

Τα gay αγόρια χαίρουν του σεβασμού και του θαυμασμού μου για πολλούς λόγους. Πέρα από τη σχέση τους με τη μόδα, το γούστο τους σε μαλλιά και αρώματα, το ότι πάντα μυρίζουν υπέροχα και έχουν μια killer ατάκα στο τσεπάκι, έχουν αποδείξει ότι είναι πιο άντρες κι από εκείνους που δηλώνουν άντρες, αφού παραδέχονται ανοιχτά ότι “ψήνουν το ψάρι κι απ’ τις δυο μεριές” – ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανα να παραπέμψω στον Γκλέτσο σε κείμενο για gay, αλλά ΜΠΡΑΒΟ ΑΠΟΣΤΟΛΕ.

Κάπου μέσα σ’ αυτούς τους κύκλους και ανάμεσα στα “μωρή έχεις παχύνει” και “τέλεια μαλλιά”, ήταν ένα αγόρι συγκλονιστικό. Ένα αγόρι που έβλεπα συχνά, αλλά δεν είχε τύχει να γνωρίσω μέχρι τότε. Τίποτα δε μαρτυρούσε ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε μαζί. Ούτε το πόσο τέλεια συνδύαζε τα ρούχα του, ούτε τα μαύρα μαλλιά του, ούτε το περπάτημα, ή η κατάλευκη και ολόισια οδοντοστοιχία του. Ήταν προφανές ότι ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον – επειδή το έλεγα εγώ κι επειδή ήταν συγκλονιστικά όμορφος.

Κάποια από τις επόμενες φορές που έτυχε να συνυπάρξουμε στην παρέα, άκουσα και το όνομά του: Γιώργος. Περίμενα κάτι σε Αλέξανδρος, Άδωνης, Χάρης, αλλά δε βαριέσαι και το Γιώργος καλό είναι. Αρκεί να μην πάθει ποτέ αυτό που έχει κάνει η γιαγιά μου και στον συνονόματο ξάδερφό μου και τον φωνάζει “Γιωργούλ’ “. Εκεί θα είχαμε πρόβλημα. Τον βρήκα και τον έκανα add στο facebook. Μου έκανε likes και σχόλια – ήταν πλέον φανερό ότι με ήθελε κι εκείνος κολασμένα.

Την επόμενη φορά που βγήκα με την ίδια παρέα, ο έκπτωτος άγγελος δεν ήρθε, αλλά φρόντισε να στείλει άλλον στη θέση του. “Από ‘δω ο Παναγιώτης, το αγόρι του Γιώργου”. Το μυαλό μου μούδιασε και το χέρι μου δεν ήθελε καθόλου να “χαρεί” με τον Παναγιώτη.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση από εξωτερικό (ενδεχομένως gay) παρατηρητή: Ηθικό καταρρακωμένο, πόδια κομμένα, καρδιά στα τάρταρα, σμπαράλια η editor του Ladylike, λες και είδε το γκόμενό της χέρι – χέρι με άλλη, λίγα λεπτά αφότου εκείνος της είχε κάνει πρόταση γάμου. Φυσικά τίποτα τέτοιο δεν είχε συμβεί.

Μήπως όμως είναι ακόμα χειρότερο να συνειδητοποιείς ότι ένας άντρας που τον κοιτάς και λιώνεις, βρίσκεται γύρω σου κι όλοι οι άλλοι μπαίνουν σε pause όπως στο κλιπ του “Freestyler”, σου χαμογελάει και θες να το πεις στις φίλες σου, δεν θα σε θελήσει ποτέ; Όχι επειδή έχει άλλη, ούτε επειδή του αρέσουν οι ξανθές, αλλά επειδή δε μπορεί να δει ερωτικά άτομα από τα χρωμοσώματα των οποίων απουσιάζει το Ψ (είμαι και μορφωμένη Γιώργο, ξανασκέψου το!).

Βλέποντάς το από απόσταση και μιλώντας εντελώς ψύχραιμα, θαρρώ πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δράμα. Δηλαδή “apparently” βίωσα την απόλυτη ερωτική απογοήτευση από μια μεριά. Η Άννα η Καρένινα ας πούμε, που την είχε τη στεναχώρια της κι εκείνη δεν το αμφισβητώ, ήξερε τουλάχιστον ότι την ήθελαν αμφότεροι εραστής και σύζυγος. Δε μπορούσε να διαλέξει, έπεσε στις γραμμές του τρένου. Piece of cake. Εμένα που ούτε με ήθελε, ούτε και προβλεπόταν από το καταστατικό της ερωτικής του επιθυμίας να με αγαπήσει για την καλή μου την καρδιά και τα ωραία μου μαλλιά, τι μου έμενε να κάνω;

Αυτό το ειδύλλιο τελείωσε πιθανότατα τόσο μονομερώς όσο ξεκίνησε. Θα βαφτίσω τον έρωτά μας πλατωνικό – όπως βαφτίζω και τις κρέπες “τοστάκια” – και θα πάω να πνιγώ παρακάτω. Ή μάλλον όχι. Γιώργο, να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα σιωπηλά και αν ποτέ χρειαστείς μια φίλη να κυοφορήσει τα παιδιά σου, είμαι εδώ για σένα.