Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ξέρει το νο1 μυστικό επιτυχίας του “ζευγαρισμού”

-Γιατί είναι μυστήριος, ο mr Love;

Για να είμαστε ακριβείς, δεν είναι μυστήριος είναι μυστηριώδης. Έχει μια γοητεία. Και πολλά μυστικά. Είναι πολύπλοκος, σπουδαίος ρόλος – ίσως από τους πιο ενδιαφέροντες στη μοντέρνα δραματουργία,

-Το έργο τι είναι; Θρίλερ; Μαύρη κωμωδία; Κάτι άλλο;

Είναι πολλά πράγματα μαζί και αυτό είναι που το κάτι τόσο ενδιαφέρον για τους ηθοποιούς και για το θεατή. Ξεκινάει ως ρομαντική κομεντί και μετά γίνεται δράμα, ενώ έχει και στοιχεία θρίλερ, αγωνίας, με διαρκείς ανατροπές. Το δε φινάλε του, είναι συγκλονιστικό.

-Σε έκανε να σκεφτείς λίγο παραπάνω για τη φύση του έρωτα; Για το τι είναι, τελικά, αυτό που μπορεί να φέρει κοντά δυό αταίριαστους ανθρώπους;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το ότι ο ένας λειτουργεί για τον άλλο ως καθρέφτης. Αν και, φαινομενικά, δεν είναι το ιδανικό ζευγάρι, είναι φτιαγμένοι έτσι που ο καθένας ”αναγκάζει” τον άλλο να βγάζει στην επιφάνεια τον πραγματικό του εαυτό. Αυτό, συμβαίνει γενικά στις σχέσεις, αλλά όταν το ζούμε, δεν το αντέχουμε. Συνήθως φεύγουμε, το βάζουμε στα πόδια.

-Τρομάζουμε;

Ναι. Ο έρωτας μπορεί να σε τρομάξει ή να σε καταπλήξει όταν δεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις για χάρη του. Στο καλό ή στο κακό.

-Μπορεί όμως αλήθεια ο έρωτας να μεταμορφώσει έναν ανώριμο άνθρωπο; Μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλο; Ή να αλλάξουμε εμείς;

Όχι. Δεν αλλάζουμε. Όσο και αν οι συνθήκες, η κοινωνία ή κάτι άλλο μας σπρώχνει να αναλάβουμε ένα ρόλο, στην ουσία πάντα ίδιοι μένουμε. Και καλό είναι, να το αποδεχόμαστε – δεν είναι π.χ. όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι να γίνουν καλοί σύντροφοι, σύζυγοι ή στοργικοί γονείς.

-Εσύ, εκείνες τις φορές που ερωτεύτηκες πραγματικά, δεν άλλαξες λίγο;

Ε, καλά. Σίγουρα αλλάζουν μερικά πράγματα. Η καθημερινότητά σου πρώτα απ’όλα. Πετάς στα σύννεφα. Μόνο που αυτό, συνήθως, δεν κρατάει για πάντα.

-Οι φίλοι σου λένε πως υπήρξες συνειδητός και χαρούμενος εργένης. Και τώρα πάλι είσαι πανευτυχής, σε μια σταθερή, μακριά σχέση. Υπάρχει ίσως κάποιος χρυσός κανόνας που λέει πως τα πρώην ”κακά παιδιά”, γίνονται καλοί σύντροφοι;

Δεν νομίζω. Εγώ, τουλάχιστον, δεν ακολουθώ κανόνες και πρέπει, ούτε βάζω τον εαυτό μου σε κουτάκια. Κάνω ό,τι με κάνει να νιώθω καλά. Δεν υπήρξα ποτέ εργένης από πεποίθηση. Όταν είμαι μόνος μου, είμαι μόνος μου. Όταν έχω μια σχέση και παραμένω εκεί  – στα εύκολα και στα δύσκολα- θα πει πως αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Γενικά, θέλω να νιώθω ελεύθερος.

-Αυτό είναι το νο1 μυστικό επιτυχίας του ”ζευγαρισμού”; Ή μάλλον, για να το θέσω αλλιώς, τι πρέπει να κάνει ένα ζευγάρι για να έχει μέλλον; 

Να τα λέει όλα. Και τα καλά και τα κακά. Τις περισσότερες φορές, τα ζευγάρια έχουν μυστικά.

-Δεν είμαι σίγουρη πως αυτό είναι κακό.

Έτσι όπως το εννοείς εσύ, μάλλον όχι. Αλλά το να μας ενοχλεί κάτι στον άλλο και να μην του το λέμε, ή να πιστεύουμε πως θα το αλλάξουμε, ενώ εν τω μεταξύ συσσωρεύονται δυσαρέσκειες και παράπονα, συνήθως δεν καταλήγει καλά. Στο τέλος, γίνεται έκρηξη. Και το καλύτερο; Ο άλλος, ο ανυποψίαστος , δεν ξέρει τι τον βρήκε.

-Τι μπορεί να κρατάει ένα νεαρό ζευγάρι σήμερα, από το να κάνει το τελευταίο βήμα στη σχέση του; Γιατί δεν παντρεύεται ο κόσμος; Εσύ, ας πούμε.

Κοίταξε, αν δυο άνθρωποι ζουν καλά μαζί και μια σχέση είναι υγιής, τότε, μοιραία, θα ακολουθήσει την φυσιολογική ροή των πραγμάτων.

-Που είναι;

Η δημιουργία οικογένειας.

-Έχω την αίσθηση πως είσαι έτοιμος να γίνεις πατέρας.

Η αλήθεια είναι πως αγαπάω τα παιδιά –  ίσως γιατί κι εγώ αισθάνομαι παιδί, αφού ακόμα μου αρέσει να ”παίζω”. Δεν ξέρω αν θα γίνω καλός πατέρας, Μακάρι να γίνω. Το εύχομαι.

-Θα καλωσόριζες, να υποθέσω, στη ζωή σου ένα παιδί.

Ναι, φυσικά. Δεν είμαι άλλωστε και πιτσιρικάς. Σαρανταρίζω φέτος το καλοκαίρι.

-Και κλείνεις 20 χρόνια στο θέατρο. Το φετινό έργο ήταν για σένα ένα στοίχημα;

Ένας τέτοιος ρόλος, σε ένα μικρό, καινούργιο θέατρο, στο τέλος της σεζόν; Ε ναι, ήταν. Και χαίρομαι διπλά  που ήρθε τώρα, σε μια καλή στιγμή μου ώριμη ερμηνευτικά, υποκριτικά. Ευτυχώς, πάρα πολλές φορές, τα πράγματα στη δουλειά μου έχουν έρθει στη σωστή στιγμή.

-Και στην τηλεόραση έτσι έγινε;

Ναι. Ας πούμε, ο ρόλος του Κωνσταντίνου, στο ”Σόι”  – ένας κωμικός, ουσιαστικά ένας κόντρα ρόλος σε μένα- ήρθε τώρα. Τη στιγμή ακριβώς που μπορώ να τον απολαύσω.

-Μπορεί και να μην το έκανες παλιότερα. Όταν ξεκινούσες – εσύ ένα παιδί του Τέχνης, απόφοιτος του θεάτρου Κουν –δεν είχες περισσότερα στεγανά στις επιλογές σου;

Όταν ξεκινούσα, ήμουν ”οχυρωμένος” πίσω από τη σχολή, τις καταβολές, τους δασκάλους μου. Μπήκα 18 χρονών στο Τέχνης, που, ουσιαστικά, με διέπλασε, διαμόρφωσε τη φιλοσοφία μου για το θέατρο. Moυ πήρε πολύ καιρό να χαλαρώσω και να ”βρω” λίγο τον Αλέξανδρο, ο οποίος  στη ζωή του είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός, αλέγκρος, ένας άνθρωπος που του αρέσει να αστειεύεται με τους φίλους του, να τραγουδάει, να χορεύει. Το μουσικό θέατρο π.χ. παλιότερα το είχα λίγο στην άκρη, δεν το θεωρούσα είδος σοβαρό ή δύσκολο. Όταν ασχολήθηκα μαζί του ανακάλυψα πως είναι και τα δύο. Κυρίως όμως ανακάλυψα πράγματα για μένα που δεν ήξερα πιο πριν, ταλέντα που με εξέπληξαν. Παλιότερα, νομίζω, σνόμπαρα λίγο τον εαυτό μου.

-Και με την τηλεόραση ”χαλάρωσες”, έχω την εντύπωση.

Α ναι, πολύ . Στο παρελθόν και για όλη τη δική μου θεατρική γενιά, η τηλεόραση ήταν το ”κακό”. Το φτηνό, το πρόχειρο. Τώρα πιο εύκολα θα ακούσω προτάσεις που έχουν να κάνουν με την τηλεόραση – με σήριαλ ή και με άλλα πράγματα, παιχνίδια κ.λπ. – ανεξάρτητα από το αν στο τέλος συμφωνήσω ή όχι.

-Αυτή την εποχή πώς σε φωνάζουν στο δρόμο, Αλέξανδρε, Κωνσταντίνε ή Ζουζουνέλ;

Και τα τρία. Και Παπαμιχαήλ και Μπαλούρδο παλιότερα – έχω ακούσει διάφορα κατά καιρούς. 

-Σου ήρθαν εύκολα μέχρι σήμερα τα πράγματα; Η επιτυχία;

Καθόλου εύκολα. Στο θέατρο, έχω ξεκινήσει από ”κοντάρι”, που λένε. Πριν από 20 χρόνια, δευτεροετής ακόμα, ήμουν στο χορό του Θεάτρου Τέχνης και δεν έλεγα ούτε ατάκα. Με τον καιρό ήρθαν οι μικροί ρόλοι και μετά οι λίγο μεγαλύτεροι. Δούλεψα πολύ σκληρά, τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Στο φινάλε, όμως, την απόλαυσα αυτήν την πορεία. Έτσι μπόρεσα και εκτίμησα και τα καλά, όταν ήρθαν.

-Η ωραία σου εμφάνισή σου ήταν μόνο asset για τη δουλειά σου; Ή μήπως, κάποια στιγμή ”μπέρδεψε” τον κόσμο, που έμαθε να περιμένει από σένα συγκεκριμένα πράγματα; Να παίζεις τον ζεν, τον εραστή κ.λπ.

Και τα δύο μπορεί να είναι αλήθεια – και τα δύο ήταν επιλογές που έκανα κατά καιρούς  και δεν τις αρνιέμαι. Μην ξεχνάς πως τα τελευταία χρόνια τα σήριαλ που έγιναν στην τηλεόραση ήταν ελάχιστα.

-Έχεις ζωή όταν τελειώνει η δουλειά; Τι κάνεις όταν δεν σε βλέπουμε;

Διάφορα πράγματα.. Μπορεί να διαβάσω ή να βγω να τρέξω λίγο, να πάω σινεμά, θέατρο, να δω φίλους. Ή – πολύ συχνά – θα μείνω σπίτι. Δεν βγαίνω, όπως έβγαινα μικρότερος.

– Τι ”μικρότερος” ; Πόσο είσαι πια, 100; Στάλα ματαιοδοξίας δεν έχεις; 

(γέλια). Α μπα τίποτα, καθόλου. Να σου πω, βλέπω λίγο λίγο τις ρυτιδούλες μου, το μαλλί που έχει αρχίσει και ψιλογκριζάρει λίγο και δεν με πειράζει καθόλου. Ίσα ίσα, που – στο θέατρο ειδικά – μου αρέσει να χαλάω, να ”τσαλακώνω” και τη μούρη μου.

-Αλήθεια, γιατί ένα νέο παιδί να θέλει σήμερα να γίνει ηθοποιός; Ειδικά σήμερα, μες στην κρίση;

Να σου πω, κι εμένα μου κάνει εντύπωση. Νομίζω, τελικά, επειδή αυτό είναι ένα μεράκι, βαθύ και αβάσταχτο. Τόσο μεγάλο,  που δεν μπορεί κανείς να σου το αρνηθεί ή να σου πει ”παράτα τα, έχουμε μαζευτεί πολλοί”. Άρα δεν υπάρχει απάντηση. Γιατί έτσι.