Σταμάτησα να τρώω κρέας για δύο εβδομάδες και να τι συνέβη

Για αυτόν ακριβώς το λόγο τα κορίτσια αποφάσισαν ότι είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος στην ομάδα του ladylike για το πείραμα ”σταματάω να τρώω κρέας για να δω τι θα συμβεί”. Η αντίδρασή μου ήταν αρχικά ψύχραιμη, τύπου έλα μωρέ, ευκαιρία να δοκιμάσω καινούριες συνταγές.

(ΧΑ! Δεν ήμουν τόσο cool τις τελευταίες μέρες αυτό θα σου πω μόνο)

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι όταν δέχτηκα να κάνω αυτό το πείραμα δεν φαντάστηκα ότι θα αντιμετωπίσω τόσες δυσκολίες στην προετοιμασία του φαγητού, ούτε ότι θα μου λείψει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ η πανσετούλα με το μπόλικο λεμόνι και τα αφράτα μπιφτέκια της μαμάς μου. Πριν προλάβεις να με πεις υπερβολική να σου υπενθυμίσω ότι μεγάλωσα σε μια πόλη που θα μπορούσε άνετα να μπει στο στόχαστρο της Peta (απορώ πως δεν έχει γίνει ακόμα) καθώς καταναλώνει τόνους κρέατος το χρόνο.

Για να σου δώσω να καταλάβεις, μια τυπική Κυριακή στην Λιβαδειά συμπεριλαμβάνει γύρω στα 7 κιλά κοντοσούβλι (προβατίνα, όχι ντεμέκ φλώρικα από χοιρινό) και αν έχουμε κέφια φτιάχνουμε και κανένα κοκορέτσι, έτσι για μεζέ. Όσον αφορά το Πάσχα, ναι πρέπει να κυκλοφορείς με μάσκα οξυγόνου γιατί το μόνο που αναπνέεις είναι το καμένο λιπάκι στην ψησταριά.

*σκέφτεται ένα κομμάτι κοντοσούβλι  με ξεροψημένο κρεμμύδι και το λιπάκι να κάνει κρίτσι, κρίτσι*

drool

Εγώ λοιπόν, που λατρεύω να τρώω το μυαλό από το πρόβατο το Πάσχα (πριν κάνεις ίου, να σου πω ότι είναι ο πιο νόστιμος μεζές με μπόλικο αλατοπίπερο) και που δεν έχω κανένα πρόβλημα να τραφώ αποκλειστικά και μόνο με τα κεφτεδάκια της μαμάς μου έπρεπε να ζήσω δύο εβδομάδες χωρίς να αγγίξω ίχνος κόκκινου/ λευκού κρέατος. Η ντροπή της Λιβαδειάς δηλαδή.

(ναι, προφανώς και φαντάστηκα ότι σε ένα παράλληλο σύμπαν θα με γυρνούσαν στην πλατεία φωνάζοντας shame, shame, shame)

shame2

Όταν μάλιστα είπα στον μπαμπά μου ότι για δύο ολόκληρες εβδομάδες θα τρώω μόνο σαλάτες και λαδερά φαγητά, μου είπε όλο ανησυχία ”Τι λες παιδάκι μου, φάε εκεί πέρα λίγο κρέας, πώς θα πάρεις δύναμη;”

Πριν ξεκινήσει λοιπόν η αποτοξίνωση από το κρέας έκανα την απαραίτητη έρευνα στο internet και βρήκα διάφορα άρθρα που υπόσχονταν ότι θα χάσω κιλά (αφού πρώτα περάσω μια περίοδο με πρησμένη κοιλιά- WTF), θα βελτιωθεί η πίεση του αίματος μου και ότι θα νιώθω τρομερή ευεξία, μπλα, μπλα. Εδώ που τα λέμε δύο εβδομάδες δεν αρκούν για να δεις κάποια τρελή αλλαγή στο σώμα σου, αλλά άξιζε τον κόπο κυρίως γιατί ήθελα να δω αν μπορώ να βρω νόστιμες και εύκολες συνταγές που θα με κάνουν να ξεχάσω τον πόνο μου.

Challenge #1: Super Market

Όπως και την προηγούμενο φορά που έκοψα τα γαλακτομικά, έτσι και αυτή τη φορά το πρώτο challenge που είχα να αντιμετωπίσω ήταν το σούπερ μάρκετ. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν ψωνίζω κρέας από εκεί, οπότε η μόνη σοβαρή δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι έπρεπε να προσπεράσω το ψυγείο με τα αλλαντικά και να μην δώσω σημασία στο λαχταριστό καπνιστό μπέικον και το σαλάμι αέρος που πάνε ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ σε κρύο τοστ, με ρόκα, ντοματίνια και τυρί κρέμα *τρέχει σαλάκι*.

Με βαριά καρδιά λοιπόν πήγα στο ψυγείο με τα λαχανικά και πήρα αρκετά μανιτάρια γιατί όλοι οι vegan λένε ότι αν τα ψήσεις  μοιάζουν με μπιφτέκι (ΛΟΛ, ΟΧΙ), διάφορα σαλατικά πράσινα και μη (μαρούλια, ντομάτες, μαϊντανό, αγγούρια κλπ), αρκετά λαχανικά για να μπορώ να κάνω τουρλού και λαδερά αλλά και φρούτα για να εμπλουτίζω τις σαλάτες μου.

Όχι ότι ένιωθα πως θα χορτάσω με αυτά που θα μαγείρευα, αλλά τουλάχιστον είχα ακόμα στη διατροφή μου ψωμί και γαλακτοκομικά, πράγμα που σήμαινε πως στην τελική θα έφτιαχνα ένα ντάκο με μπόλικη φέτα και θα με ξεγελούσα.

Challenge #2: Καθημερινό μαγείρεμα

Το δύσκολο δεν ήταν το ότι έπρεπε να μαγειρέψω, αλλά ότι έπρεπε να κάτσω να καθαρίσω ένα- ένα τα κολοκυθάκια, να ψιλοκόψω τον μαϊντανό, να αδειάσω τις ντομάτες για τα γεμιστά και να καθαρίσω αυγά (μισώ να καθαρίζω αυγά, θα μιλήσουμε σε άλλο post για αυτά), τα οποία ήταν η βασική πηγή πρωτεΐνης στη διατροφή μου. Δηλαδή πράγματα φοβερά βαρετά που για να πάρουν την μορφή ενός χορταστικού φαγητού πρέπει να περιμένεις καμία ώρα, σε αντίθεση με την μπριζολίτσα π.χ που την πετάς στην ψησταριά ή στο τηγάνι και σε 20 λεπτά είναι έτοιμη.

(Κάπου εκεί εκτίμησα τις μαγειρικές δραστηριότητες της μαμάς μου, που καταφέρνει και ετοιμάζει καθημερινά φαγητό για 7 άτομα και καθαρίζει φασολάκια πιο γρήγορα από ότι πίνω εγώ τον καφέ μου το πρωί).

Να μην συζητήσω για τον χαμό που γίνεται όταν π.χ κάνεις μπριάμ. ΤΙΦΑΣΗ. Φλούδες από εδώ, ταψιά από την άλλη, να λιώσεις ντομάτες στο μούλτι, και όλα αυτά αφού έχεις γυρίσει στο σπίτι μετά από 8 ώρες στο γραφείο και το μόνο που θέλεις να λιώσεις είναι το κορμί σου στον καναπέ.

Challenge #3: Να αποφύγεις την εύκολη λύση του delivery

Τις μέρες που βαριόμουν πολύ να μαγειρέψω και ερχόταν η ώρα του μεσημεριανού στο γραφείο, υπέφερα λίγο γιατί συνήθως έτρωγα μια θλιβερή σαλάτα που είχα στεριώσει τελευταία στιγμή το πρωί. Θα μου πεις μπορούσες να παραγγείλεις μια πιο ωραία σαλάτα απ’ έξω δεν είναι ανάγκη να πάρεις μόνο σουβλάκια ή πίτσα.

Δεν παραγγέλνουμε ποτέ σαλάτες από έξω, γιατί είναι τα πιο τζάμπα λεφτά. Πάμε παρακάτω.

Συμπέρασμα

Οι δύο εβδομάδες πέρασαν ανησυχητικά αργά και συνειδητοποίησα ότι δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ vegan, vegeterian ή πως στο καλό λένε αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους που επιμένουν ότι καταστρέφουμε το σώμα μας με τις τοξίνες του κρέατος. Συμφωνώ ότι δεν πρέπει να τρως τεράστιες μερίδες, γεμάτες λίπος και μηδέν διατροφική αξία και είμαι υπέρ μιας ισορροπημένης διατροφής αλλά βρίσκω αναίτια κίνηση να αφαιρέσεις τελείως το κρέας από το διαιτολόγιό σου απλά για να βάλεις στη θέση του συμπληρώματα διατροφής ή σκευάσματα πρωτεΐνης.

Το καλό της υπόθεσης βέβαια είναι ότι ανακάλυψα την μαγεία της σαλάτας με φακές, κάπαρη, ντοματίνια, πιπεριά φλωρίνης, παξιμάδι, φέτα και ελιές (αχ!) και ότι έγινα μάστερ στον τηγανητό κολοκυθοκεφτέ. Τίποτα όμως δεν θα ξεπεράσει ποτέ την ζουμερή μπριζόλα που έχει ψηθεί παρέα με φρέσκια ντομάτα, μπόλικη ρίγανη, πιπέρ, κολυμπάει σε λαδολέμονο και έχει δίπλα της μαλακές και λίγο τραγανές πατάτες φούρνου- ΤΙΠΟΤΑ.

#teamRonforever