Η Δευτέρα του Ηλία Αναστασιάδη δεν είναι σαν όλες τις άλλες
- 23 ΙΑΝ 2017
Οι μισητές Δευτέρες. Οι παραπονεμένες Δευτέρες. Οι βαρετές Δευτέρες. Οι κουραστικές Δευτέρες. Η Δευτέρα του Ηλία Αναστασιάδη. Η Δευτέρα μιας δεύτερης ευκαιρίας. Η Δευτέρα που πάτησε συνεχόμενα το backspace και έσβησε τις σελίδες του. Έγραψε. Έσβησε. Έγραψε ξανά. Τελικά η Δευτέρα που σήκωσε το τηλέφωνο και ζήτησε βοήθεια για τον εθισμό του στον τζόγο ήταν μία Δευτέρα ανηφορική, με λακούβες, ευθείες και αιχμηρές πέτρες.
Διαρκείς συναισθηματικές μεταπτώσεις, δεκάδες χιλιάδες ευρώ, κορίτσια, σεξ, φίλους παλιούς, φίλους νέους, οικογένεια. Περικυκλωμένος από ανθρώπους και κατ’ ουσία μόνος να παλεύει με το περίπλοκο μέσα του που τελικά θα ήταν κι αυτό που θα όρθωνε ανάστημα και θα έβαζε την τελεία σε μία τέλεια καταστροφική πορεία 15 ετών. Η Δευτέρα είναι το βιβλίο, απόρροια όλης της πορείας του εντός και εκτός του προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ. Μία αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο που θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις (ακόμα μία φορά) πως κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του τους δικούς του δαίμονες.
Ο Ηλίας κάθεται στην καρέκλα του και ετοιμάζεται να μιλήσει για τον τζόγο, την απεξάρτηση, τον εθισμό. Η δική μας κουβέντα θα είναι λίγο διαφορετική. Ο Ηλίας σε πρώτο πρόσωπο και πάλι θα σας μιλήσει για την περίοδο εκείνη. Αποσπάσματα της Δευτέρας μπλέκονται με τις σκέψεις που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας σε μία ιδιότυπη αφήγηση ζωής με λάθη, πάθη και ψυχική δύναμη.
Κλειδώνει το κεφάλι. Έτσι είναι και με τον τζόγο. Μου αρέσει να συζητάω το πρόβλημα, θα πω ότι έχουν δίκιο αλλά είναι φορές που κολλάει το κεφάλι και δεν κάνεις το βήμα. Δεν έχεις και επιχείρημα. Έχω βασικό θέμα μοναξιάς και μοναχικότητας που είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Περνάω ώρα μόνος μου, δε μου αρέσει, με πνίγει αλλά το κάνω. Είναι λίγο γενναίο γιατί το πιο σύνηθες που βλέπω στις σχέσεις είναι ότι ο άλλος μπορεί να βαρεθεί αλλά επιστρέφει στον πρώην. Δεν το κρίνω αλλά βρίσκω πολύ γενναίο να πας στα ίσια και να φας τη μοναξιά.
Κι αυτός που γυρνάει στην εύκολη λύση κι εγώ που δεν το κάνω το ίδιο πρόβλημα έχουμε. Φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας.
Την περίοδο του τζόγου είχα στρώσει τη ζωή μου με βάση τρεις ανθρώπους, τους φίλους μου από το πρόγραμμα (Νεκτάριo, Χρήστο Β. και τον Χρήστο Γκ.) Είχα τρεις σχέσεις κανονικές. Μιλούσαμε κάθε μέρα και τους έβλεπα και το βράδυ. Στο γκομενικό κομμάτι είχα κενό αλλά καλυπτόταν από το φιλικό. Είχα μία βάση. Και στις σχέσεις είχα την αίσθηση του τζόγου γιατί έμπαινα σε αυτό και χανόμουν από οτιδήποτε άλλο.
”Ο τζόγος ή έκλυτος βίος ήταν τα συμπτώματα. Η νόσος ήταν άλλη, βαθύτερη. Το μάταιο κυνήγι της επιβεβαίωσης, η απομόνωση, ο φόβος να κοιτάξεις τα προβλήματα κατάματα, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η ενηλικίωση, αυτός ο αθόρυβος κριτής των πάντων, όλα αυτά ήταν οι δορυφόροι της νόσου.”
Τζογάρισμα στα συναισθηματικά. Ήταν ένα υποκατάστατο. Είχε το άλλη μία, ακόμα μία. Εγώ ήμουν μέσα σε σχέσεις συνέχεια. Τελείωνε η μία και πήγαινα στην επόμενη για να μη μείνω ούτε μία ημέρα μόνος μου. Έλεγα πάρα πολύ νωρίς πως δεν μπορώ να κάνω σχέση στις κοπέλες που γνώριζα, ακολουθώντας την εντολή της θεραπεύτριας στο πρόγραμμα να συγκεντρωθώ στην απεξάρτηση. Όλο αυτό ‘’έπιανε’’. Ίσως και με την ελπίδα να με φτιάξουν. Ήμουν ειλικρινής και σταθερός σε αυτό για αυτό και με τις περισσότερες διατηρώ εξαιρετικές σχέσεις. Μπορεί να φέρθηκα επιπόλαια και να μην κράτησα κάποια κοπέλα που θα μπορούσα να προχωρήσω. Το έχω σκεφτεί αλλά δε μετανιώνω. Δεν είχα τα φρένα να πω πάρε τα δέκα καλά που σου δίνει αυτός ο άνθρωπος αγνόησε τα τρία βαρετά και προχώρα. Έρχονται μέρες που είμαι μόνος μου και τα αναλογίζομαι αυτά και νιώθω άσχημα.
Πιστεύω ότι θα κερδίζω. Αυτό δεν μπορείς να μου το χαλάσεις. Το ‘’χτίζω’’ στο κεφάλι μου και θέλω να πάει έτσι ακριβώς όπως το έχω σχεδιάσει. Έτσι ένιωθα και με τον τζόγο, έτσι νιώθω και στις σχέσεις μου.
”Τα βράδια που αναγκαζόμουν να τα περάσω μόνος στο σπίτι μού δημιουργούσαν πρόβλημα. Δε μου άρεσε να μένω μόνος. Φοβόμουν. (…) Απλά αντάλλασσα την παρέα με λίγο σεξ. Με ένα σαφή τρόπο αντάλλασσα πολύ φτηνά το κορμί μου. Το ιδανικό σενάριο για εμένα θα ήταν να έρθει η οποιαδήποτε Ερμίνα και να κοιμηθεί στο σαλόνι. Και εγώ να κοιμηθώ στο δωμάτιό μου. Ή το ανάποδο, δε θα τα χαλάγαμε εκεί.”
Μόνο τις ερωτικές μου σχέσεις χειρίζομαι ενοχικά και επιμένοντας γιτί ξέρω πως οι φιλικές μένουν και είναι εκεί. Έχω πληγώσει όποιον ξέρω. Δεν τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά με τους φίλους σου. Αυτοί είναι εκεί, μένουν. Οι φίλοι δίνουν χώρο, χρόνο και συγχωρούν. Αγαπάς τον άλλο χωρίς απαιτήσεις όταν είναι φίλος σου. Εκεί τα όρια ανοίγουν.
”Δεν ήμουν ποτέ ο γκόμενος που θα τραβήξει το βλέμμα μίας γυναίκας στο δρόμο. Τώρα είμαι, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά το απολαμβάνω. Αυθαίρετα και παρορμητικά έγραψα και ένα 11 κάτω από τη δεκάδα. Δίπλα στο 11 έγραψα: ‘Αυτό που λέμε ‘’φυσιολογική ζωή΄΄ με τρομάζει και είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αντεπεξελθώ. Δεν μπορώ να ζω φυσιολογικά.”
”Το ότι άρχισα να τζογάρω ήταν ενδεχομένως μία ακόμα απόπειρα να το επαληθεύσω. Πίστευα ότι στο τέλος θα κερδίσω εγώ. Μπορεί όχι αυτή την Κυριακή, αλλά κάποια από τις επόμενες. (…) Όλοι έπαιζαν γιατί γούσταραν το παιχνίδι. Γιατί τους έτρεφε ο τζόγος. Όπως θα έλεγα από μόνος μου ύστερα από μία-δύο συνεδρίες με τη θεραπεύτριά μου: ‘’Έπαιζα για να καλύψω τα κενά μέσα μου. Έπαιζα γιατί δεν ήθελα να δουλέψω τα θέματά μου’’.”
Δεν χρεώνω στον πατέρα μου όλα όσα μου συνέβησαν. Απλά καταλαβαίνω πως όλων τα θέματα δημιουργούνται από το σπίτι.
Είμαστε σαν τσακωμένοι χωρίς να έχουμε τσακωθεί. Έχω ακόμα μία τεράστια ανάγκη να προσπαθώ να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους. Κι αυτό μου έχει μείνει από τα παιδικά μου χρόνια. Πήγαινα σαν τρόπαια τις γκόμενες στους γονείς μου για να υπάρξει μία ζωντάνια στο κυριακάτικο τραπέζι. Κάποιο λάθος έγινε στην επικοινωνία στο πέρασμα του χρόνου. Το φέρω βαρέως. Ζηλεύω σχέσεις γονέων παιδιών που είναι πάρα πολύ ανοιχτές. Και ακόμα πιο πολύ ζηλεύω σχέσεις μεταξύ αδερφών. Ίσως να το αναζητάω όλο αυτό. Έχω μεγαλώσει με τη στενοχώρια κι αυτό είναι οικείο. Αυτό θέλεις να βρίσκεις. Αυτό είναι το συμπέρασμα. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με πολλή αγάπη αλλά είχε την τάση της στενοχώριας και του παράπονου χωρίς σοβαρό λόγο. Ίσως τελικά αυτό να βγαίνει στη ζωή μου.
”Είχα χωρίσει με την Ιωάννα. Θα μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με την ομάδα. Δε μοιράστηκα τίποτα – μάλλον από ντροπή που ένιωθα χαρούμενος για αυτόν τον χωρισμό. Είχα αλλάξει σπίτι. Θα μπορούσα να περιγράψω τις νέες εικόνες μέσα του. Ούτε αυτό έκανα. Οι γονείς μου έδειχναν ότι δεν τους καίγεται καρφί για την προσπάθειά μου. Αυτό, μάλιστα, μου γεννούσε αρκετά συναισθήματα ώστε να πειστώ ότι δεν ήμουν αναίσθητο, κυνικό πρώην ρεμάλι που μαθαίνει να βαδίζει στον ίσιο δρόμο.”
Η ιστορία μου είναι μακρά και δαιδαλώδης, αλλά αυτό δε με διαφοροποιεί από κανέναν. Καμία ιστορία δεν είναι απλή. Απλώς κάποιες είναι πιο περίπλοκες από τις άλλες. Η δική έχει λίγες κορυφώσεις χαράς και άπειρες λύπης. Ό,τι συμβαίνει και με την ίδια τη ζωή.
”Η απόσταση που διανύθηκε μέχρι το σημερινό ‘’σ’ αγαπάω’’ ήταν τεράστια και κρυμμένη κάτω από τις φυλλωσιές της απεξάρτησης. Με υπομονή, κόπο και πίστη, κάναμε τα κλαδιά πέρα και φανερώθηκε τελικά μπροστά σε όλη την ομάδα.”
Αυτή ήταν η ιστορία του Ηλία Αναστασιάδη.
*Η ‘Δευτέρα‘ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books.