Αληθινές ιστορίες ερωτικής απογοήτευσης, γιατί δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι ερωτευμένη σήμερα

Αντ΄αυτού, λοιπόν, ας αποδεχτούμε τη φύση μας, ας συνειδητοποιήσουμε τον εθισμό μας στο δράμα, την απώλεια και τον πόνο κι ας μιλήσουμε για ένα βασικό πράγμα που μας ενώνει: την ερωτική απογοήτευση. Ό,τι κι αν λένε για τις γυναίκες, κανείς μα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πόσο μαλακώνει το βλέμμα κάποιας όταν ακούει μια άλλη γυναίκα δίπλα της να μιλάει για έναν άνθρωπο που την πλήγωσε. Ταυτιζόμαστε, συμπάσχουμε, ξέρουμε πώς είναι και ότι δε γιατρεύεται άμεσα, παρά μόνο απαλύνεται με ταινίες, γλυκά, αγκαλιές και πολύ κλάμα.

Ζήτησα, λοιπόν, από τις φίλες μου στο Facebook να μου στείλουν τις δικές τους ιστορίες που τις έριξαν στα πατώματα κι έκαναν την καρδιά τους θρύψαλα. Ξεκινάω με το story μιας κοπέλας που με έκανε να θέλω να γράψω κι αυτό το θέμα. Την ήξερα ελάχιστα, την πέτυχα τυχαία στο κέντρο και απλά φαινόταν ότι δεν ήταν καλά. Μπήκαμε για να χαζέψουμε σε ένα κατάστημα ρούχων και ξαφνικά έβαλε τα κλάματα και μου έλεγε ανάμεσα σε λυγμούς και μύξες την ιστορία που ακολουθεί. Πήρα ό,τι πιο αστραφτερό και γκλιτεράτο βρήκα και της τα έδωσα να τα φορέσει. Το αποτέλεσμα ήταν μια φωτογραφία που υπάρχει στο κινητό μου ακόμα, με εκείνη κλαμμένη, ντυμένη με τα πιο γελοία ρούχα, τα οποία και ονόμασε “το outfit της απόγνωσης”.

Πεταλούδες, καρδούλες και ανώμαλη προσγείωση

“Περίπου 1.5 χρόνο πίσω, εγώ σχεδόν φρεσκοχωρισμένη και εξοδούχα από μεγάλη σχέση που τραβήχτηκε από το μαλλί, αλλά έληξε πολιτισμένα. Ζώντας μια σχετική ελευθερία πήρα την απόφαση να κάνω ένα ταιμ άουτ στα ερωτικά μου και να μη με απασχολήσει για λίγο καιρό. Φυσικά εκεί που δε θες να σου ρθει, έρχεται και σου ρίχνει και ένα φάσκελο. Τον γνώρισα στη δουλειά. Ούτε που έδωσα σημασία στην αρχή αλλά περνώντας ο καιρός άρχισα να καταλαβαίνω πως με πλησιάζει με τρόπο και άρχισα να ανταποκρίνομαι, στο φιλικό πάντα. Έπεσα. Τον ερωτεύτηκα. Όμορφος, αδέξιος, έξυπνος με puppy eyes και έκληση για φροντίδα και προδέρμ. Το ενδιαφέρον από πλευράς του ήταν ξεκάθαρο. Υπήρχε διαρκές φλερτ. Βρε λες;

Τα μάτια μου έκαναν ακόμα περισσότερες καρδούλες και στο στομάχι μου οι πεταλούδες διπλασιάστηκαν. Πόση υπομονή να κάνεις όμως;

Φτάνει ένα βράδυ μαγικό και εκεί που γυρνάμε με τα πόδια από τη δουλειά μου λέει να πάω σπίτι του. ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ. Τζίφος. Εγώ στον καναπέ, αυτός στην καρέκλα. Απόρησα. Ήθελε απλά παρέα ο άνθρωπος; Τόσο πολύ αστόχησα στο συμπέρασμα μου; Μάλλον, οπότε φτου. Μήπως όμως δεν είχε ακόμα το θάρρος; Μήπως ήταν ένας τραυματισμένος ντροπαλός διστακτικός κύριος τέλειος; Τα μάτια μου έκαναν ακόμα περισσότερες καρδούλες και στο στομάχι μου οι πεταλούδες διπλασιάστηκαν. Πόση υπομονή να κάνεις όμως; Έφτασε άλλο ένα βράδυ μαγικό που δήθεν μες στη σούρα μας σε κάτι γενέθλια έπεσε ένα φάσωμα βαρβάτο και εγώ κόντεψα να πάθω ίλιγγο από ευτυχία. Τι τα θες; Ούτε κουβέντα μετά να πάω σπίτι του. Ξανά χαμένη στη μετάφραση. Μου έλυσε βέβαια μεγαλειωδώς την απορία με την οποία έμενα τόσους μήνες αφού είχε το θράσος την επόμενη να έρθει και να μου πει όλο ενθουσιασμό πως το προηγούμενο βράδυ έκανε σεξ. ΜΕ ΑΝΤΡΑ. Ναι, λίγο μετά, αφού φάσωσε εμένα.* ήχοι από τζαμαρία που σπάει *

Και όχι απλά το κανε, μου το ‘πε κιόλας! Έκλαψα πάααααααααρα πολυ.(Έκλαψα ΚΑΙ σε ένα μαγαζί ρούχων αφού πέτυχα τυχαία την αρθρογράφο αυτού του αφιερώματος στο δρόμο).Αυτομουτζώθηκα ακόμα περισσότερο! Έτσι για να το τελειώσω ακόμα πιο δυστυχισμένα, ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει.

Το κλισέ λέει πως δε θα τον ξεπεράσω και ποτέ, αλλά εγώ δεν πιστεύω στα “ποτέ” οπότε θα μείνω αισιόδοξη με την ελπίδα ο επόμενος Βαλεντίνος (χεσμένο τον έχω -κουβέντα να γίνεται) να με βρει ερωτευμένη με κάποιον που είναι ερωτευμένος μαζί μου.“

Όταν έφυγε από το σπίτι δε μπορούσα να φάω, να περπατήσω, να ακούσω μουσική. Έχασα δέκα κιλά σε ένα μήνα, δεν κοιμόμουν και έπαιρνα βαλεριάνες. Όταν τελικά κοιμόμουν, ξυπνούσα στον ύπνο μου από δύσπνοια. Πέρασαν μήνες για να συνέλθω. Ένα χρόνο μετά, αυτός με ψάχνει ακόμα. Ακόμα δεν ξέρει τι θέλει.

Οι σούπερ ήρωες τελικά δεν είναι πάντα στο πλευρό σου

“Όταν μου είπε ότι είχε εμμονή με τον superman, έπρεπε να περιμένω ότι θα φορούσε μια μέρα την κάπα της και θα πετούσε μακριά! Την πρώτη φορά που βγήκαμε έξω ραντεβού, ξημερωθήκαμε στην ταράτσα ενός μπαρ μέχρι να μας διώξει ευγενικά η σερβιτόρα . Καθώς κατεβαίναμε την σκάλα για να φύγουμε απλά σταματήσαμε ταυτόχρονα και ανταλλάξαμε ένα πρώτο φιλί που έκανε όλα τα υπόλοιπα πρώτα μου φιλιά να φαίνονται άνοστα. Φύγαμε τρέχοντας γιατί πάλι ακούσαμε τον μπαρμαν και την σερβιτόρα να κατεβαίνουν τα σκαλιά για να φύγουν και αυτοί.

Συνεχίσαμε να βγαίνουμε σε μνημεία της πόλης, και κάθε φορά οι ατάκες που ανταλλάσσαμε γίνονταν όλο και πιο στοχευμένες, λες και διαγωνίζονταν τα μυαλά μας ποιο θα κατακτήσει το ένα το άλλο. Τα σώματα μας είχαν ήδη δώσει το πράσινο φως. Τράβηξε αυτό σχεδόν κάποιους μήνες γιατί πηγαινοερχόμασταν η μια στην πόλη της άλλης. Ώσπου, μου έκανε την πιο αστεία ξενάγηση στο μουσείο της Ακρόπολης. Μέχρι που τραγούδησε και με την σοπράνο που εμφανίστηκε ξαφνικά είσοδο του μουσείου!

Πήγαμε σπίτι, κάναμε επιτέλους σεξ και απελευθερώθηκε όλο αυτό το συσσωρευμένο πάθος που φυλάγαμε τόσο καιρό. Την άλλη μέρα το πρωί, εγώ ξύπνησα ευτυχισμένη, αυτή ξύπνησε Δον Ζουάν. Μου είπε “θυμάσαι που σου είπα πως ό,τι θέλω, στο τέλος το αποκτώ;”. Εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό και αυτή άνοιξε απλά την πόρτα και έφυγε.

Την θυμάμαι πάντα γιατί δεν έχω βρει άλλη να μπορεί να παίζει τόσο καλά με τις λέξεις και το μυαλό μου.“

Τα όσπρια μάλλον ήταν πιο “ουάου”

Ήμουν με έναν τύπο πολύ καιρό και μου έκανε τη ζωή πατίνι, μέχρι που γνώρισα τον “ουάου” που μου έδειξε τι μου έλειπε τόσο καιρό από τη σχέση μου – ή τουλάχιστον έτσι πίστευα τότε. Και χώρισα και άρχισε σιγά σιγά να προχωράει το θέμα με τον ουάου. Αρχίσαμε να μιλάμε ώρες ολόκληρες, να λέμε “καλημέρα” με το που ξυπνάμε και τέτοια. Αρχίσαμε να βρισκόμαστε συχνά, στα κρυφά γιατί είχαμε κοινούς γνωστούς με τον πρώην. Άρχισαν και οι εξομολογήσεις τύπου “περνώ τέλεια μαζί σου και δε με νοιάζει να το μάθουν όλοι” – έλεγε αυτός, έλιωνα σιγά σιγά εγώ. Εντωμεταξύ ήταν και το σεξ πολύ καλό.

Οι κολλητοί μας το έμαθαν σιγά σιγά και βγαίναμε όλοι μαζί. Εγώ τα πήγαινα τέλεια με τους δικούς του. Οι δικές μου βέβαια δεν τον συμπαθούσαν καθόλου και είχαν και δίκιο τελικά. Από την αρχή είχαμε πει “θα το πάμε χαλαρά, ξεκόλλα, απλώς περνάμε καλά”. Αλλά ρε φίλε με έλεγε “μωράκι του” και μου έκανε ζήλιες. Έτσι άρχισα να πιστεύω ότι τελικά ίσως σοβαρεύει το θέμα. ‘Ημασταν κανένα τετράμηνο έτσι και πλέον το είχαν μάθει όλοι. Και γενικά την είχα δαγκώσει εντελώς εγώ.

Ε και ήμασταν σε ένα πάρτι μαζί και ξαφνικά μου λέει “εχμ ξέρεις αυτό το διάστημα που είμαστε μαζί, αλλά βασικά δεν είμαστε και ακριβώς μαζί, είμαι και με μια άλλη κοπέλα και δε μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στις δυο σας. Μου είναι πολύ δύσκολο. Και ξέρεις τι, τις προάλλες ήμουν σπίτι της και η μαμά της μας έφτιαξε φακές (!). Ε και νομίζω είναι καιρός να σοβαρευτώ και μάλλον θα μείνω μαζί της.

Κλάμα εγώ, “τι έχει αυτή που δεν έχω εγώ και να δεις φταίει που εκείνη έχει μεγαλύτερα βυζιά και γιατί δεν είπα στη μαμά μου να μας φτιάξει κανένα φαΐ;”. Και μαθαίνω φυσικά ότι όλοι οι φίλοι του ξέρουν και για την άλλη κοπέλα και ότι τη μια μέρα βγαίνουν μαζί μου, την άλλη μαζί της. Τόσο που μια μέρα έγινε ένα μπέρδεμα και κάποιος από την παρέα κατά λάθος με κάλεσε μαζί τους, ενώ θα ήταν και η άλλη κοπέλα μαζί (ας την πούμε Φακή), οπότε βρεθήκαμε και οι δύο μαζί και αυτός τελικά δεν εμφανίστηκε στην παρέα. Κλάμα που έριξα εκείνο το καλοκαίρι…

Και νόμιζα ότι αν επιμείνω θα μείνει μαζί μου, οπότε βρισκόμασταν μέχρι που εγώ πήγα στο εξωτερικό. Ναι, το ότι θα έφευγα έξω, ενώ η Φακή θα έμενε Αθήνα, ήταν ένα ακόμα προτέρημά της φυσικά. Πολλή στεναχώρια όμως. Εκείνοι τελικά τα έφτιαξαν κι επίσημα, η Φακή δεν έμαθε ποτέ όλη την ιστορία, την απάτησε, αλλά έμειναν μαζί δύο χρόνια. Απ’ ό,τι μου είπε εκείνος τελευταία μάλιστα, ήταν και ο έρωτας της ζωής του και κάποια μέρα θα είναι και πάλι μαζί (λες γι’ αυτό να την απάτησε;). Μακάρι τα παιδιά!

Μου φαίνεται απίστευτο τώρα, αλλά εγώ τότε νόμιζα ότι θα τον παντρευόμουν κάποτε και στην ιδέα ότι θα τον έχανα για πάντα, άνοιγαν αμέσως οι βρύσες“.

Τρώω συνεχόμενα χυλόπιτα από το 2004 από το ίδιο άτομο εδώ και 13 χρόνια

Ανταλλάξαμε ένα πρώτο φιλί που έκανε όλα τα υπόλοιπα πρώτα μου φιλιά να φαίνονται άνοστα.

Ο παιδικός κι εφηβικός μου έρωτας, το απωθημένο μου. Τον γνώρισα στην κατασκήνωση και για τρία χρόνια δεν ήξερε καν την ύπαρξή μου. Όταν άρχισα να βλέπομαι, αρχίσαμε να ψιλομιλάμε. Δηλαδή εγώ του έστελνα μηνύματα και τον έπρηζα κι εκείνος μου απαντούσε από υποχρέωση. Τον έβλεπα μόνο το καλοκαίρι στην κατασκήνωση για 22 μέρες. Όταν γράψω βιβλίο θα το πω “22 μέρες τον χρόνο”. Το 2006 με φίλησε. Μία και μοναδική δορά. Μετά, στο λύκειο, εκείνος έφυγε για σπουδές στην Αγγλία. Συνεχίσαμε να μιλάμε και να βγαίνουμε ένα ραντεβού κάθε χρόνο. Καθιερωμένο από το 2009. Δεν κάνουμε τίποτα, αλλά με έχει μία κρύο μία ζέστη. Τώρα είναι στο Κατάρ. Είχαμε αρχίσει να μιλάμε πέρσι σχεδόν σε καθημερινή βάση. Εγώ δεν το πίστευα. Άρχισε να μου λέει πως θέλει να γίνει κάτι μεταξύ μας, πως με έχει σαν απωθημένο μετά από τόσα χρόνια κλπ. Φλερτάραμε για πρώτη φορά. Μου λέει τα Χριστούγεννα θα έρθω Αθήνα να βρεθούμε.

Κανονίζω την άδειά μου και κατεβαίνω κι εγώ Αθήνα γιατί δούλευα στην επαρχία. Μιλάμε εν τω μεταξύ συνέχεια. Κι όταν με το καλό κατέβηκα Αθήνα, του στέλνω και τίποτα. Εξαφανισμένος. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Δεν απαντάει στα τηλέφωνα, δεν απαντάει σε μηνύματα, τίποτα. Έχουν περάσει πέντε μήνες από τότε. Και του στέλνω μεθυσμένο μήνυμα ένα βράδυ πριν δέκα μέρες και τον βρίζω. Του είπα “Ειλικρινά πες μου γιατί το έκανες αυτό το πράγματα”. Μου απάντησε “Συγγνώμη ήταν η κοπέλα μου στην Αθήνα εκείνες τις μέρες και δε μπορούσα”. Δεν είχα ιδέα ότι είχε κοπέλα”.