O Λευτέρης βρήκε τον τρόπο να πετάξει και αυτός είναι το pole dancing

Κάνοντας ένα κλασικό scroll στην αρχική σελίδα του Facebook, το μάτι μου σταμάτησε στα “συγχαρητήρια” που έδινε μία fb-friend μου, στον Λευτέρη, για τη διάκρισή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Pole Dancing που μετράει τέσσερα χρόνια ζωής. Άντρας σε στύλο; Δεν το είχα ξαναδεί και αναρωτιόμουν τι είχε πάει λάθος με μένα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όπως με κάθε τι διαφορετικό, έτσι και με τη χορογραφία ενός αγοριού που κάνει pole, χρειάζεσαι κάποια δευτερόλεπτα για να εγκληματιστείς και να συνηθίσεις στη θέα του καινούριου(;).

Μέχρι πρότινος έβλεπα το γυναικείο κορμί ως το απόλυτο έργο τέχνης και σε κάθε του κίνηση αναγνώριζα την αισθητική του υπεροχή απέναντι στο αντρικό. Οι κινήσεις του Λευτέρη στον στύλο όμως, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ώστε να απογειωθεί στα μάτια μου η ομορφιά του ανδρικού σώματος: οι μύες, οι γραμμές και τα άκρα του, ήταν όλα σε τέτοια αρμονία όταν χόρευε και είχαν τόση δύναμη και ταυτόχρονα ο ίδιος είχε τον απόλυτο έλεγχο κάθε σπιθαμής του, που έμοιαζε σαν να ήταν φτιαγμένος γι’ αυτό.

Φτάνοντας στο νούμερο επτά της λεωφόρου Παπαναστασίου στη Δάφνη, ο Λευτέρης με περίμενε στην σχολή Dance Legend in the Air, χωρίς φυσικά να έχει ιδέα για τη διπλή διάσταση που είχε πάρει το όνομα της σχολής χορού στο κεφάλι μου, όταν έβλεπα τις χορογραφίες του. Οκτώ στύλοι φιλοξενούν εναλλάξ, τους κόπους, τον πόνο, τις πτώσεις, αλλά και τη δύναμη, την αγάπη, το πάθος και την ενέργεια των μαθητών που ασχολούνται με το pole dancing.

O Λευτέρης είναι 21 ετών και η πρώτη του επαφή με το pole έγινε πριν τρία χρόνια, μετά από προτροπή της αδερφής του να δοκιμάσει τα πανιά, στην ίδια σχολή όπου η ίδια έκανε μαθήματα pole dancing. “Με το που τελείωσα τις πανελλήνιες, είναι αυτή η αμήχανη στιγμή που από το πάρα πολύ διάβασμα, τελειώνεις και δεν ξέρεις ποιος είσαι, τι σου αρέσει ή τι θες να κάνεις. Η αδερφή μου μου είπε “ξεκίνα, είμαι κοντά σου και σε στηρίζω” κι έτσι άρχισα με τα πανιά. Έκανα τρεις μήνες, μέχρι που η δασκάλα μου, μου είπε ότι φτιάχνουν αντρικό τμήμα pole. Είπα να το δοκιμάσω και αυτό ήταν“.

Με το πρώτο άγγιγμα ήταν έρωτας. Με το που κατάφερα να κάνω δυο πράγματα στον στύλο είπα “ώπα, αυτό είναι δύσκολο και θέλει δουλειά, αλλά είναι μαγικό το πώς νιώθεις”. Στην ουσία πετάς και το να πετάξεις πιο ψηλά, σε κάνει να θες να γίνεις πιο δυνατός, πιο ευλύγιστος, πιο όμορφος όταν κάνεις κάτι πάνω στον στύλο. Πιστεύω ότι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που με κράτησε και μου έδωσε κίνητρο να παλέψω περισσότερο.

“Στην αρχή ήμασταν πέντε άντρες, τώρα πια είμαστε ένα ανάμικτο τμήμα. Τους πρώτες μήνες που ήμασταν μόνο άντρες, είχε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους απ’ όλες τις ηλικίες, αλλά ήταν πάρα πολύ όμορφο να βλέπεις το 2014 άντρες από 19 μέχρι 30 και χρονών να κάνουν pole. Ο καθένας είχε εντελώς διαφορετικό στιλ, άλλοι προέρχονταν από χορό, άλλοι από body building και το αποτέλεσμα ήταν πολύ όμορφο“.

Ο ίδιος στην αρχή ντρεπόταν να πει ότι ασχολείται με το pole dancing. Έλεγε ότι κάνει πανιά και στύλο. Οι γονείς του είχαν φυσικά τις επιφυλάξεις τους, αλλά δεν τον απέτρεψαν από το να συνεχίσει να το προσπαθεί. Όταν άρχισε να τους δείχνει όλα όσα μπορεί να κάνει σε βιντεάκια και απέδειξε έμπρακτα ότι όλη του η ζωή είναι αυτό το άθλημα, τον βοήθησαν (και τον βοηθούν) με κάθε τρόπο. “Όταν είδαν πόσο το αγαπάω και πόσο παλεύω γι’ αυτό, ότι ασχολούμαι πολλές ώρες την ημέρα και κάνω θυσίες προκειμένου να γίνομαι καλύτερος στο pole, με στήριξαν και οικονομικά και ψυχολογικά. Το αγάπησαν κι αυτοί όσο εγώ.“

Προφανώς υπάρχει κόσμος που του ξινίζει η ιδέα του άντρα στον στύλο. Υπάρχουν όμως τόσα διαφορετικά είδη και το pole προσφέρεται για να εκφράσει ο οποιοσδήποτε, όλα του τα συναισθήματα.

Μου μιλάει για την πολυμορφικότητα του pole και το ότι ο κόσμος νομίζει λανθασμένα ότι πρόκειται για ένα άθλημα που βγάζει προς τα έξω αποκλειστικά τον σέξι εαυτό κάποιου. “Μπορεί να είναι κάτι πολύ δραματικό, σύγχρονο, ή κάτι πολύ κωμικό. Είναι πολύ ευρύ το φάσμα και στο εξωτερικό διαγωνίζεσαι σε κατηγορίες ανάλογα με το στιλ σου. Είναι πολύ όμορφο να έχεις το ίδιο στοιχείο – τον στύλο ας πούμε και να μπορείς να εκφραστείς με τόσους διαφορετικούς τρόπους και όπως σου βγαίνει. Εγώ ξεκίνησα με πολλή διάθεση να κάνω κάτι πιο σύγχρονο, αλλά προσπαθώ να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και να κινούμαι εκεί που νιώθω. Μπορεί μια μέρα να κάνω κάτι πιο αθλητικό που να περιλαμβάνει μόνο δύναμη, προσπάθειες πάνω στον στύλο που απαιτούν τεχνική, ενώ υπάρχουν άλλες μέρες που θα θέλω μόνο να κυλιέμαι στο πάτωμα και να κάνω όμορφες γραμμές και κινήσεις“.

Μιλώντας για κινήσεις και φιγούρες η κουβέντα πάει από μόνη της στη δυσκολία του αθλήματος – ειδικά αφότου χρησιμοποίησα κι εγώ μια από τι πιο κοινές δικαιολογίες που κρατάει τον κόσμο μακριά από το να δοκιμάσει τον στύλο: “δεν έχω δύναμη στα χέρια”, είπα και ο Λευτέρης κοίταξε χαμογελώντας με νόημα στις δασκάλες του. “ Το πιο απλό σκαρφάλωμα για έναν άνθρωπο που δεν έχει ξανασχοληθεί μπορεί να πάρει από μία εβδομάδα μέχρι ένα μήνα, ανάλογα το άτομο. Το θέμα είναι να μην παρατάς κάτι πριν το αφήσεις να σε κατακλύσει και να σε μαγέψει, γιατί είναι κρίμα. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ξεκινήσει pole, όσο αγύμναστος κι αν νομίζει ότι είναι. Οι πιο συχνές δικαιολογίες που ακούμε είναι ‘είμαι αγύμναστος, δεν έχω δύναμη στα χέρια, ή έχω πιο πολλά κιλά’. Δεν παίζει κανένα ρόλο όμως ούτε το ύψος, ούτε τα χέρια, ούτε τα κιλά. Αν έχεις θέληση, καταφέρνεις τα πάντα και στο pole και παντού“.

Εγώ όταν ξεκίνησα, όχι απλά δε μπορούσα να σκαρφαλώσω, δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα push up. Απ’ τη στιγμή που μπορώ εγώ, μπορούν όλοι. Δεν ξύπνησα έτσι απλά μια μέρα έτοιμος.

“Είναι πάρα πολύ όμορφο να μπαίνεις σε μια τάξη που υπάρχουν άντρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, αδύνατοι, παχουλοί, μπρατσαράδες, ό,τι μπορείς να φανταστείς και να βλέπεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κοινό: το να γίνουν καλύτεροι κάπου. Είτε στον χορό τους, είστε στο σώμα τους, είτε να βρουν μια κενή ώρα και θέλουν να νιώσουν πιο όμορφα. Έχουμε μαθήτριες που είναι 60 χρονών. Είναι υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους. Όταν είσαι εξήντα, το πιθανότερο είναι ότι το κάνεις για σένα κι όχι για να φτιάξεις ωραίο σώμα ή να τραβήξεις μια ωραία πόζα για το instagram. Το να βλέπεις ανθρώπους που νοιάζονται για τον εαυτό τους, άρα και για τους άλλους – γιατί όταν κάνεις πράγματα με τα οποία περνάς καλά, ως επί το πλείστον φέρεσαι και πιο καλά στους άλλους – είναι ό,τι καλύτερο”.

Στο πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το άθλημα από ανατομικής άποψης για έναν άντρα, μου εξηγεί πως επειδή συνήθως εκείνοι έχουν περισσότερη μυϊκή δύναμη σε σχέση με τις γυναίκες, κάνουν περισσότερα πράγματα που στηρίζονται στα χέρια. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που χρησιμοποιούν όλα τα grips – δηλαδή τα μέρη του σώματος που μπορούν να κολλήσουν στον στύλο (τον ώμο, τα χέρια, το μπράτσο, τα πλευρά, τα πόδια, τα μπούτια, τις γάμπες, την πατούσα).

Όταν όμως χρησιμοποιήσουν τα πόδια τους κι έχουν τρίχες, είναι πιο δύσκολο να βγάλουν την κίνηση, ό,τι κόλλα κι αν βάλουν. “Οι άντρες απ’ ό,τι έχω παρατηρήσει είμαστε και πιο γκρινιάρηδες σ’ ό,τι αφορά στο κράτημα από τον στύλο, αλλά γενικά όπου μπορείς να αποφύγεις μια κίνηση που είναι επίφοβη για τα γεννητικά όργανα, την αποφεύγεις. Οι γυναίκες δεν διαμαρτύρονται τόσο πολύ στον πόνο, ενώ εμείς είμαστε πιο ευέξαπτοι όταν νιώθουμε ότι πονάμε“, μου είπε όταν τον ρώτησα πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι το pole dancing για εκείνους.

“Σε μια καινούρια κίνηση, ειδικά αν την έχεις δει απ’ το instagram, σίγουρα φοβάσαι όταν ανεβαίνεις να την κάνεις. Στο Pole ναι μεν είσαι τις περισσότερες φορές μόνος σου στον στύλο, αλλά εγώ το βλέπω σαν ένα άθλημα ομαδικό. Κάθε αθλητής έχει μια ομάδα από πίσω του, τη δασκάλα του, τους φίλους του, ή όλη του την τάξη. Μέσα στο μάθημα, όλοι βοηθάμε όλους, οπότε όσο δύσκολο κι αν είναι κάτι, ξέρεις ότι έχεις ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν να το καταφέρεις ή τουλάχιστον να μη σπάσεις το κεφάλι σου. Φοβάμαι σαν να έκανα bungee jumping, γνωρίζοντας δηλαδή ότι δεν πρόκειται να πάθω κάτι”.

Όταν είμαι πάνω στον στύλο και ξέρω τι κάνω, δε φοβάμαι καθόλου. Είναι πλέον κάτι τόσο φυσικό που νιώθω ότι πετάω. Πιστεύω ότι αυτό το νιώθουν όλοι όσοι κάνουν pole, από τα πιο αρχάρια άτομα μέχρι τους επαγγελματίες. Είναι μια αίσθηση που τη νιώθεις κατευθείαν – με το που ανέβεις πάνω στον στύλο, νιώθεις πως ότι πρόβλημα είχες είναι στο πάτωμα πια κι εσύ είσαι ελεύθερος.

Ο Λευτέρης σπουδάζει τοπογράφος στο Πολυτεχνείο. Φέτος συμμετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθληα Pole Dance που διοργανώνεται εδώ και τέσσερα χρόνια από τη Rad και κέρδισε. “Η νίκη, εντάξει οκέι με συγκίνησε, αλλά γενικά όλο ήταν μαγευτικό. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδικασία του να στείλω βίντεο, να περάσω, να φτιάξω με τη δασκάλα μου μια χορογραφία η οποία να είναι μεν στα πρότυπα του πρωταθλήματος, αλλά να με εκφράζει κιόλας, να μου βγαίνει από ανάσες και κούραση, αλλά αυτό που ένιωσα στο τέλος την ώρα που βγήκα, ήταν υπέροχο. Ξέχασα και κούραση και το θερμόμετρο που έδειχνε 38.5 πυρετό και τους τραυματισμούς μου. Ήταν μαγικό“.

“M’ αυτή τη διάκριση δε θέλω να πω ότι ανταμείφθηκαν οι κόποι μου, γιατί δε χρειάζομαι μια στιγμή ή έναν τίτλο για να νιώσω κάτι τέτοιο. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα που ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι και είμαι ευτυχισμένος γιατί κάνω κάτι που μου αρέσει και ξοδεύω χρόνο, χρήματα, ενέργεια, ξεχνάω εξόδους και φίλους, αλλά κάνω κάτι που με γεμίζει και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που το κάνει αυτό, είτε βγει κάπου πρώτος, είτε τελευταίος, στην ουσία δεν τον νοιάζει. Γιατί ξέρει ότι κάνει κάτι καλά και περνάει όμορφα όλη του η μέρα και η ζωή”.

Όταν ο Λευτέρης ανεβαίνει στον στύλο και χορεύει, νιώθει γεμάτος και ευτυχισμένος. Κάνει όνειρα για το μέλλον, αλλά προτιμά να κοιτάζει το τώρα, αφού το σώμα καταπονείται πολύ στο pole dancing και πρόκειται για ένα άθλημα με ημερομηνία λήξης. Θέλει να μπορεί να έχει κάθε στιγμή στη ζωή του κάτι με το οποίο να νιώθει τόσο όμορφα όσο όταν κάνει pole. “Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να ονειρευόμαστε πιο πολύ απ’ ό,τι δουλεύουμε. Πρέπει να σκεφτόμαστε το τώρα και το πώς μπορούμε εμείς να γίνουμε λίγο καλύτεροι απ’ ό,τι ήμασταν χτες. Όχι από κάποιον άλλον. Εύχομαι να είμαι δυνατός και ορεξάτος και να βγει κάπου καλά όλο αυτό.”

Όταν εγώ είδα τον Λευτέρη και από κοντά να σκαρφαλώνει και να κάνει ακροβατικά πάνω στον στύλο, σκεφτόμουν ότι κανείς δεν μπορεί να ξέρει τελικά πόσο καλός μπορεί να είναι σε κάτι, μέχρι να τολμήσει να το δοκιμάσει – όσο έξω από τα νερά του κι αν νομίζει ότι είναι. Ή όσο παράταιρο κι αν μοιάζει στους τρίτους. Δεν υπάρχει καμία νόρμα, καμία κοινωνική σύμβαση και κανένα ταβάνι στο πού μπορείς να φτάσεις και στο τι μπορείς να καταφέρεις. Ο Λευτέρης έμαθε να πετάει, εσένα τι σε σταματάει από το να το κάνεις;

Φωτογραφίες και gif: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson

Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τη σχολή Dance Legend in the Air