“Είμαι χοντρή και δυστυχισμένη. Τι να κάνω;” – Boo Is A State Of Mind:07

Στη δεύτερη θέση όμως με τα πιο «δημοφιλή» ζητήματα στα οποία αναφέρεστε στα mail σας είναι το θέμα του σώματος και των «παραπανίσιων» κιλών. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσες φορές έχω διαβάσει κείμενά σας γεμάτα από προσωπική απογοήτευση για τον αριθμό που δείχνει η ζυγαριά σας ή για την «όψη φλοιού πορτοκαλιού» που υπάρχει στα πόδια σας και για την ντροπή που όλο αυτό σας προκαλεί. Για τον τρόπο που μπορεί να ορίσει την προσωπική σας αξία και να σας κάνει δυστυχισμένους μέσα στην καθημερινότητά σας.

Και το αναγνωρίζω.

Το έχω κάνει και εγώ στη ζωή μου. Και μάλιστα από μικρή. Κοιτούσα το σώμα μου και δεν έμοιαζε με αυτό των μοντέλων που έβλεπα στα περιοδικά. Εκείνες είχαν μακριά, σχεδόν ατέλειωτα, άκρα με καταπληκτικές επιδερμίδες και εγώ ήμουν παραφουσκωμένη από μύες.

Αν σας πιάνει τώρα η επιθυμία να κρίνετε αυτό που λέω σαν «σωστό ή λάθος ή υπερβολή» σας προτείνω να μην το κάνετε. Ο καθένας μας, ο κάθε ένας από εσάς που μου έχει στείλει mail ”κράζοντας” τον εαυτό του είναι σίγουρα υπερβολικός και ακόμη πιο σίγουρα, αυτά που εντοπίζει ως προβλήματα πάνω του, οι γύρω του μάλλον δεν τα έχουν καν δει.

Μεγάλωσα, λοιπόν, με τα δικά μου υπερβολικά κόμπλεξ που με αυτοπεριόριζαν, μου απαγόρευαν να με αγαπήσω, με δυσκόλευαν στην κοινωνικοποίησή μου και συχνά με άφηναν να νιώθω απογοητεύμενη για αυτό που είμαι.  Κυρίως δε, με ακινητοποιούσαν κάπως και δε μου επέτρεπαν καν να αλλάξω αυτά που δε μου άρεσαν, μιας που η απογοήτευση μου στερούσε και την οποιαδήποτε ενεργητικότητα.

Χρειάστηκε να φτάσω περίπου 19 ετών και να αρχίσω να κάνω λίγο πλάκα με τα κομπλεξάκια μου, να αυτοσαρκάζομαι και να σταματήσω να τα βροντοφωνάζω στους γύρω μου με παράπονα του στυλ “Μα κοίτα τώρα πόσο χάλια είναι τα μπούτια μου”, για να αρχίσω σιγά σιγά να απεγκλωβίζομαι από όλο αυτό που εντελώς μόνη μου είχα δημιουργήσει και το είχα κάνει μάλιστα τεράστιο.

Επίσης χρειάστηκε να μπει η έννοια της ευγνωμοσύνης στη ζωή μου για να δημιουργήσω μια πολύ σταθερή βάση αυτοεκτίμησης και αυτοαγάπης.

Και θελω να μοιραστώ τώρα μαζί σας αυτό που απαντώ (πάνω-κάτω, γιατί οι ιστορίες είναι διαφορετικές στις λεπτομέρειες) σε όλους εκείνους που μου στέλνουν: “Είμαι χοντρή/ός και δυστυχισμένη/ος. Τι να κάνω;”

”Το θέμα των κιλών νομίζω ότι απασχολεί και παιδεύει πολύ κόσμο. Και θέλω να σου πω κάτι που λέω συχνά. Αν εστιάζεις συνεχώς στα ψεύτικα πρότυπα που βλέπεις ως επί το πλείστον στα μέσα, και αν ακούς αυτούς τους “μερικούς” εντελώς ανεγκέφαλους που θα σε κοροϊδέψουν, ο κύκλος του “κακού” δε θα σπάσει. Θα συνεχίσεις να σε βλέπεις και να μη σου αρέσεις. Πρέπει πρώτα να κάνεις συμμαχία με εσένα. Να σταματήσεις να κοιτάς το σώμα σου και να βλέπεις παχάκια και κυτταρίτιδα αλλά (!) να βλέπεις τα χέρια και τα πόδια σου και την κοιλιά σου και την μέση σου, το γεγονός ότι είσαι υγιής, και τις δυνατότητες που σου δίνει αυτό το σώμα, να κινηθείς, να δημιουργήσεις, να κάνεις πραγματικότητα όσα βάζεις στο μυαλό σου. Και να το αγαπήσεις για όλα αυτά! Και το επόμενο βήμα είναι να αποφασίσεις μόνη σου ότι θέλεις να βελτιώσεις κάποια κομμάτια του κι έτσι να προχωρήσεις. Οχι “μαστιγώνοντάς” το, κάθε τόσο με τον αρνητισμό σου. Αν κάθε μέρα βάζεις και λίγο από αυτήν την οπτική στη ζωή σου και είσαι συνεπής με αυτό, νομίζω πολύ γρήγορα θα μπορείς να σε κοιτάξεις στον καθρέφτη με περισσότερη αγάπη και αποδοχή.  <3”

Και δεν ξέρω αν κάποια φράση από αυτές, αν κάποια λέξη σας κάνει κλικ και σας βοηθήσει σήμερα να σας δείτε με περισσότερη συμπάθεια αλλά ειλικρινά το εύχομαι. Μέσα από την καρδιά μου.

Χτίζουμε μόνοι μας τις φυλακές μας και ψάχνουμε να βρούμε στους άλλους τα κλειδιά, ενώ χρειάζεται μια μικρή μετατροπή στη δική μας σκέψη για να τα ξεκλειδώσουμε όλα.

Σας φιλώ πολύ πολύ και σας εύχομαι ένα πανέμορφο Πάσχα!

boo!