“One Love”: Boo Is A State Of Mind: 14
- 6 ΙΟΥΝ 2017
Αγαπημένοι μου τι κάνετε;
Εύχομαι να σας βρίσκω σε πολύ καλή στιγμή και ακόμη κι αν αυτή η στιγμή έχει πολύ διάβασμα, εύχομαι να κάνετε κουράγιο και κάπου εκεί μέσα στον πανικό να βρίσκετε λίγο νόημα σε όλο αυτό. Τελειώνει πολύ πιο γρήγορα από όσο νομίζετε και όταν ήμουν στην θέση σας θυμάμαι να είμαι γεμάτη αδρεναλίνη και να είναι όλα στο κόκκινο, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου να αισθάνομαι πολύ φανταστική. Επειδή ένιωθα ότι κάνω κάτι σημαντικό για τον εαυτό μου και για κανέναν άλλον και επειδή μετά από αυτό ΤΕΛΕΙΩΝΕ μια πολύ σημαντική φάση της ζωής.
Εστιάστε και λίγο σε αυτά τα κομμάτια. Μην πνίγεστε μόνο στο χαοτικό κομμάτι της ιστορίας. Είπε η Θεία Μαίρη αλλά εντάξει. Καταλαβαίνω πολύ! Και σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία.
Είχα κάνει πέρυσι και ένα βίντεο για τις πανελλαδικές (με πετρόλ γοργονέ μαλλιά τότε) αλλά και πριν τρία χρόνια (με μαύρα άβαφα μαλλιά). Θα σας τα αφήσω τώρα από εδώ κάτω μήπως και θέλετε να τους ρίξετε μια ματιά. Στόχος είναι αύριο να ανεβάσω ένα ακόμη σχετικό βίντεο, αλλά ακόμη το δουλεύω.
Επίσης μιας που είσαστε στο Internet προτείνω ανεπιφύλακτα να βάλετε να παίζει, ακόμη κι αν ακούτε μόνο, χωρίς να βλέπετε, το live που διοργάνωσε η Ariana Grande στο Manchester κατά της τρομοκρατίας. Την έβλεπα live στο YouTube τη στιγμή που γινόταν αλλά το live έχει παραμείνει ανεβασμένο στο κανάλι της Ariana και μπορείτε να το βρείτε εδώ:
Τα ”έμπηξα” κανονικότατα σε πολλές διαφορετικές στιγμές, κυρίως επειδή λάτρεψα το γεγονός ότι συγκεντρώθηκε τόσος κόσμος, χωρίς φόβο, μόνο με αγάπη για τη μουσική, με περίσσια ελπίδα ότι το καλό θα νικήσει και μάλιστα μία μόλις ημέρα, για την ακρίβεια λίγες μόνο ώρες από μια ακόμη τρομοκρατική ενέργεια που έλαβε χώρα στο Λονδίνο.
Σκέφτομαι πολύ συχνά τους γονείς αυτήν την περίοδο. Το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να πρέπει να εξηγήσουν κάποια πράγματα στα παιδιά τους, ή να απαντήσουν σε ερωτήσεις τους για όλη αυτή την κατάσταση και μετά θυμάμαι πώς ήμουν εγώ μικρή. Πόσο αγχωμένη με τα πάντα. Με τις ειδήσεις στην τηλεόραση, με την ανεπτυγμένη μου φαντασία που έφερνε την καταστροφή του κόσμου, με οτιδήποτε που με φόβιζε και το έκανα τεράστιo. Kαι αναρωτιέμαι τι κάνει ένα τέτοιο παιδάκι σήμερα. Πώς την παλεύει το γλυκάκι; Στέλνω όλες μου τις σκέψεις σε αυτούς τους γονείς που ξέρουν να κρατούν αυτά τα παιδάκια ψύχραιμα και που κάποιοι από αυτούς νικούν πρώτα τους δικούς τους φόβους για να πάρουν το μικρό τους από το χέρι και να το πάνε ας πούμε στην συναυλία ”One Love”.
Για να αποδείξουν πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στα πιτσιρικάκια τους ότι η αγάπη οφείλει να είναι πιο δυνατή από το μίσος. Και σίγουρα πολύ πιο δυνατή από το φόβο.
Σας θαυμάζω πολύ. Και σας ευχαριστώ που υπάρχετε.
Θα τα ξαναπούμε μέσα στην εβδομάδα.
Σας φιλώ πολύ πολύ προς το παρόν και σας ευχαριστώ που είσαστε εδώ!
boo!
