“One Proud Week” : Boo Is A State Of Mind 15

Γι’ αυτή όμως εδώ τη χώρα που μπορώ να μιλήσω, έχω να πω ότι φέτος τα έκανε όλα πολύ καλύτερα. Το ΕΣΡ έκανε αποδεκτό το αίτημα για την προβολή από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας του τηλεοπτικού σποτ του Pride ως κοινωνικό μήνυμα, “Είναι Θέμα Παιδείας”

και οι εκδηλώσεις και η μεγάλη συναυλία του Σαββάτου έγιναν στην πλατεία Συντάγματος ακριβώς μπροστά από την Βουλή!

Επίσης λίγες μέρες νωρίτερα, την προηγούμενη Τετάρτη, τα φετινά “Queer Theater Awards” βρέθηκαν σε πολύ μεγαλύτερο χώρο, στο Σύγχρονο θέατρο, με πάνω από 200 θεατές που τίμησαν τους ηθοποιούς και τις παραστάσεις που βραβεύτηκαν. Και ήμουν κι εγώ εκεί!

Και τα συμπαρουσίασα παρέα με τον Άλεξ Κάβδα!

Αν αναλογιστεί τώρα κάποιος ότι αυτά τα βραβεία ξεκίνησαν το 2012 σε ένα μικρό φουαγιέ και τώρα έχουν πάρει αυτήν την έκταση, μόνο συγχαρητήρια αξίζουν στην οργανωτική και κριτική επιτροπή τους.

Ο Μανώλης Βαμβούνης, ο Μενέλας Σιαφάκας, η Λίνα Λαχανιώτη και ο Ραφαήλ Μπιλίδας ξεκίνησαν τη συγκεκριμένη διοργάνωση στο πλαίσιο αντίστοιχων ακτιβιστικών εκδηλώσεων του εξωτερικού με αποστολή τους την αύξηση της ορατότητας των LGBTQI θεματικών στο θέατρο.

“Γιατί;”

Γιατί μπορεί να ρωτήσει κάποιος.

Ή εύλογα να μπερδευτεί και να ρωτήσει “Δηλαδή πρέπει να είσαι gay για να πάρεις βραβείο;”

Και θα σας απαντήσω.

Όχι! Μπορείς να είσαι straight ή οτιδήποτε θέλεις ως ηθοποιός και κανείς δεν κοιτάζει την σεξουαλικότητα του ανθρώπου που υποδύεται έναν ρόλο, αλλά οι υποψηφιότητες είναι για ρόλους που είναι gay, λεσβίες, trans, bi, queer, ή intersex και για παραστάσεις που καταπιάνονται με αντίστοιχες θεματικές.

“Ναι αλλά γιατι;” μπορεί να συνεχίσεις να ρωτάς.

Γιατί.

Γιατί στις 995 παραστάσεις της προηγούμενης χρονιάς, μόνο οι 42 από αυτές είχαν κάποιον τέτοιο ρόλο ή θέμα. Σα να λέμε, μόνο το 4%.

“Ε και τι; Τι έγινε;” μπορεί να αναρωτιέσαι ακόμη, κι εγώ δεν σε κακολογώ. Μου φαίνεται φυσιολογικό να μην καταλαβαίνεις. Αλλά!

Σκέψου το εξής με ένα απλοϊκό παράδειγμα.

Έχεις γεννηθεί με μαύρα μαλλάκια. Εσύ είσαι μια χαρά με τα μαύρα σου μαλλάκια. Τα αγαπάς και σου αρέσουν πολύ! Αλλά σιγά σιγά μεγαλώνεις και αρχίζεις να βλέπεις στα κόμικ, στην τηλεόραση, στο σινεμά, στο θέατρο, στα παιχνίδια σου, αποκλειστικά και μόνο ξανθούς ανθρώπους. Η ανάγκη σου να ταυτιστείς με κάποιον αυτομάτως ματαιώνεται. Θέλεις να δεις έναν σο;ύπερ ήρωα, έναν ρόλο, μια κούκλα, κάτι ρε παιδί μου, που να έχει κι αυτό μαύρα μαλλιά!

ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ;

Έχουμε ανάγκη σαν άνθρωποι που ζούμε μέσα σε κοινωνικές δομές (ειδικά σήμερα) να βρίσκουμε κάποιον εκεί έξω που να μας μοιάζει. Να ταυτιστούμε. Που να μπορεί να αντιπροσωπεύσει με κάποιον τρόπο τα μαύρα μας μαλλάκια. 

Γιατί αν δεν υπάρχει,  αρχίζουμε και νιώθουμε περίεργα. Μια περιεργή μοναξιά. Ένα περιθώριο.

Κι αυτό δεν περιορίζεται φυσικά μόνο στην σεξουαλικότητα. Στην ορατότητα που είναι απαραίτητο να υπάρχει εκεί.

Αλλά γι’ αυτό διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου περί προτύπων. Μαζί τα λέγαμε πριν μερικές εβδομάδες.

Δε γίνεται όλοι να είμαστε κολλημένοι με έναν σωματότυπο, με έναν “τύπο ομορφιάς”, με ένα καλούπι που έχει γίνει είδωλο.

Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη γκάμα αντιπροσώπευσης.

Διαφορετικά ύψη ανθρώπων, διαφορετικά κιλά, διαφορετικά χρώματα, διαφορετικά  δέρματα, διαφορετικά σώματα.

Και αυτό προσπαθεί να κάνει το pride και κάθε pride.

Να δείξει σε οποιοδήποτε φοβισμένο και περιθωριοποιημένο άτομο εκεί έξω ότι δεν είναι μόνο του!

Δεν είσαι μόνος σου.

<3

Πι.Ες. Αν έχετε μείνει μόνο σε μια εικόνα από το Σάββατο (ξέρετε σε ποια αναφέρομαι) τότε είσαστε κάπως αυτός ο τύπος ανθρώπου που κοιτάζει το δάχτυλο και όχι το δάσος.

Πι.Ες.2. Αυτό το βίντεο μπορεί να σας δώσει εμπεριστατωμένες απαντήσεις στις βασικότερες ομοφοβικές αντιλήψεις. 

Πι.Ες.3. Κι αυτό είναι πιο μικρό και πιο λιτό αλλά ειναι απολύτως υπέροχο από την παρουσιάστρια του Athens Pride, Σοφία Μουτίδου!

Πι.Ες.4. Ο φανταστικός μου Γιάννης Σκουρλέτης που πολυβραβεύτηκε στα Queer Theater Awards για την παράσταση “Αμάραντα” έκλεισε την βραδιά με την φράση “Το θέατρο με έσωσε εμένα Μεμά. Αν δεν ήταν αυτό θα είχα τρελαθεί.”

Κι έκλαψα λιγάκι..

boo!