Οι αγαπημένες μας ελληνικές παραλίες
- 11 ΙΟΥΛ 2017
Το μόνο καλοκαιρινό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι ''πού θα πάμε διακοπές;'' Και τίποτα άλλο δε μας απασχολεί, να στο πω κι αυτό να το ξέρεις. Κάθε παρέα κάνει μεγάλες συζητήσεις για τον καλοκαιρινό προορισμό. Για να γίνει πιο εύκολη η δουλειά και να κλείσουμε και κανα εισιτήριο πρέπει το κριτήριο να είναι ξεκάθαρο. Από παραλίες πώς πάμε; Η παραλία είναι το σημείο κλειδί. Αν τα νερά είναι μαγικά έχεις την ευχέρεια του σκόντου στα υπόλοιπα γιατί θα σε αποζημιώσουν. Σύσσωμο το Ladylike θα λειτουργήσει ως τουριστικός οδηγός. Οι αγαπημένες μας παραλίες. Εκεί που περάσαμε φανταστικά καλοκαίρια με αναμνήσεις ζωής.
Η Σία σε πάει Μάνη, Σποράδες και Ικαρία
Αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, σίγουρα σε μία από αυτές ήμουν ψάρι, μούτσος, γοργόνα ή, τέλος πάντων, κάτι που η ύπαρξή του να βρίσκεται σε άμεση σχέση με το υδάτινο στοιχείο. Αυτό, σε πολύ απλή ανάλυση, σημαίνει ότι ΝΑΙ ζω για το καλοκαίρι και τις στιγμές που μπορώ να μπω στη θάλασσα και να κάνω σβούρες ή να πετάω νερά στον κανένα σα να μην υπάρχει αύριο. Όπου έχει θάλασσα, λοιπόν, μπορώ να περάσω όμορφα. Ωστόσο, είναι κάποιες συγκεκριμένες τοποθεσίες που τις έχω στην καρδιά μου, τόσο για τη συνολική τους ομορφιά, όσο και για τα ΠΑΡΑΠΟΛΥΟΜΟΡΦΑ νερά τους.
Σεϊχέλες, Ικαρία
Αρκετά χρόνια πριν, όταν ακόμα δεν ήταν “in” οι διακοπές στην Ικαρία, είχα την τύχη να βρεθώ σε αυτό το νησί, με την ιδιαίτερη αύρα. Και τι δεν έχει γραφτεί για την Ικαρία, τη μακροζωία των κατοίκων της, τους χαλαρούς ρυθμούς ζωής, τα πανηγύρια της και τόσα ακόμα. ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΛΗΘΕΙΑ. Πέρα απ’ όλα αυτά, η Ικαρία έχει πολλές εξαιρετικές παραλίες, ελάχιστες οργανωμένες, οι περισσότερες ελεύθερες και “μποέμ”, όπως και το νησί το ίδιο. Θα διαλέξω τις Σεϊχέλες, καθώς πρόκειται για μία παραλία που δημιουργήθηκε τυχαία το 1985, έπειτα από την κατολίσθηση βράχων κατά τη διάνοιξη τούνελ για τη δημιουργία δρόμου προς και από το χωριό του Μαγγανίτη.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τους εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς, που περικλείουν τα σμαραγδένια νερά της. Για να φτάσεις εκεί, θα πρέπει να κατέβεις αρκετά βράχια με τα πόδια, οπότε να έχεις και αθλητικά μαζί σου. Κι επειδή τότε που βρέθηκα εκεί, ελάχιστα ασχολούμουν με το instagram και δεν έχω πειστήρια για τα λόγια μου, θα δανειστώ μία φώτο (που όμως είναι υπεραρκετή) από το προφίλ του ikariagram, που ακολουθώ μετά μανίας.
Άμπελος, Μάνη
Δεν έχω κάτι με τη Μεσσηνιακή, απλώς έχει τύχει μέχρι σήμερα να έχω περάσει χρόνο και στιγμές στη Λακωνική. Τα νερά της; Πρασινογάλανα σε φόντο από λευκό βότσαλο. Κι όσο φτάνεις στα λεγόμενα “προσηλιακά”, τόσο η μαγεία κορυφώνεται: βράχος και ψηλά βουνά από τη μία, ακτές με νερά καλύτερα κι από τις Μπαχάμες από την άλλη (ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ), ανοργάνωτες, παρθένος τόπος, εσύ και η φύση.
Βότση, Αλόννησος και Λιμνονάρι, Σκόπελος
Επίσης δεν έχω τίποτα με τη Σκιάθο, για τις παραλίες της οποίας ακούω και τα καλύτερα, αλλά αυτά τα 2 νησιά των Σποράδων έχω επισκεφτεί. Στην Αλόννησο έμεινα περισσότερες μέρες οπότε είδα και περισσότερες παραλίες. Στη Σκόπελο πρόλαβα να επισκεφτώ μόνο 2 αλλά κι αυτές ήταν αρκετές για να πάρω μια καλή γεύση. Γενικά, το σκηνικό που επικρατεί στις Σποράδες μοιάζει με εκείνο της Μάνης. Τι σημαίνει αυτό; Πράσινα νερά, σε λευκό βότσαλο. Η ειδοποιός διαφορά; Εδώ, δεν έχεις βουνά και βράχια στο φόντο αλλά βλάστηση και μάλιστα πυκνή. ΜΕ ΝΙΩΘΕΙΣ; Αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή και παράδεισος, σίγουρα θα μοιάζει με αυτές τις παραλίες.
Το ιδανικό beach project της Κάλλιας
Υπάρχει μια στιγμή, μες στο χρόνο που δεν αλλάζω με τίποτα: το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Τη στιγμή που βυθίζεσαι στο νερό, με μια ανακούφιση σαν να έφτασες, λαχανιάζοντας, σε κάποιο ”τέρμα” κι επιτέλους, μπορείς να αφήσεις το αλάτι και το νερό να ξεπλύνουν τη ”σκόνη” και το βάρος του χειμώνα. Υπέροχη. Δόξα τω Θεώ, το καλοκαίρι “γιορτάζεται” παντού σε αυτή την ευλογημένη χώρα, σε γαλάζιες γωνιές, νησιά, βραχάκια, κόλπους, ορμίσκους, παραλίες. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω, θα ξαναπήγαινα οπωσδήποτε σε τρείς:
Βουτούμι, Αντίπαξοι
Ένας μικρός κόλπος με ρηχά, διάφανα, τιρκουάζ νερά με τη βλάστηση να κατεβαίνει μέχρι το κύμα, και ψιλή, ”χαβανέζικη”, ζαχαρωτή, λευκή άμμο παντού – ναι, κάπως έτσι πρέπει να είναι ο Παράδεισος.
Το Βουτούμι είναι, σαφώς, η καλύτερη από τις δυο ”μυθικές” παραλίες των Αντίπαξων (και του κόσμου θα έλεγα, δεν είναι τυχαίο που η Telegraph την συμπεριέλαβε στο αφιέρωμά της με τις πιο όμορφες ”κρυμμένες” παραλίες της Ευρώπης). Στα μείον, το ότι αυτό το μυστικό το ξέρουν πια πολλοί, οπότε σε high season συγκεντρώνει αρκετό κόσμο. Στα plus, το καφέ/μπαρ/φαγάδικο στο υψωματάκι πάνω από την παραλία – από κει πάνω έχεις θέα στο μισό Ιόνιο…
Κουκουναριές, Σκιάθος
Ναι, ξέρω, έχει κόσμο και παιδάκια και jet-ski, αλλά έχει και υπέροχα νερά και χρυσή, ψιλή άμμο, και ψηλά πεύκα, κάτω από τα οποία μπορείς να απλώσεις την πετσέτα σου και να γλυκοκοιμηθείς το μεσημέρι. Κι αν μείνεις και το απόγευμα, θα χαζέψεις ένα από τα πιο πορτοκαλί-υπερπαραγωγή ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου.
Σίμος, Ελαφόνησος
Εκείνη την ατέλειωτη παραλία, τους ”χρυσούς” αμμόλοφους (σ.σ. νομίζω πως είναι πια φανερό τι θεωρώ ”ιδανικό beach project”), εκείνο το ”δάσος” με τα θαλασσόκεδρα και κυρίως, εκείνη την αίσθηση απέραντης, ανεμπόδιστης ελευθερίας, σαν να ναυάγησες σε έναν τόπο πρωτόγονο, όπου δεν υπάρχει χρόνος, δεν τα ‘χω ξαναβρεί πουθενά..
Η Δήμητρα σου έχει ΠΟΛΛΕΣ επιλογές και μία λατρεία
Λατρεύω τη θάλασσα, τον ήλιο, την αμμουδιά, τα παγωτά, το καρπούζι και οτιδήποτε θυμίζει καλοκαίρι. Αγαπημένη ελληνική παραλία; Κυρά Δέσποινα μου βάζεις δύσκολα. Είναι πολλές οι παραλίες που έχω επισκεφθεί και έχω ερωτευτεί, αλλά θα ξεχωρίσω μερικές, για εσένα και μόνο. Έχουμε και λέμε:
Για το μοναδικό τους τοπίο: Ο Μπάλος και το Ελαφονήσι στην Κρήτη, το Σαρακήνικο στη Μήλο, η Πισίνα και το Γάλα στα Κουφονήσια, ο Μυλοπόταμος στο Πήλιο, η Βλυχάδα στη Σαντορίνη.
Για τα υπέροχα νερά: Πισίνα και Μπέλλα Βράκα στα Σύβοτα, Το Βουτούμι στους Αντίπαξους, η Ιταλίδα και το Πορί στα Κουφονήσια, ο Ρούκουνας στην Ανάφη, η Αγία Άννα στην Αμοργό.
Αν πρέπει όμως να πατήσω το ποδαράκι μου σε μία και μόνο ελληνική παραλία για το υπόλοιπο της ζωής μου, τότε αναμφίβολα θα επέλεγα το Σίμο στην Ελαφόνησο. Τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτέμβρη τότε που ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει, εγώ να κάθομαι ξαπλωμένη στη χρυσή αμμουδιά και να προσπαθώ να μετρήσω πόσες διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε έχει αυτή η μαγευτική παραλία. Πόσες μέρες μένουν για την άδεια είπαμε; Δεν είπαμε.
Η Ναταλί στηρίζει Κρήτη
Σε όσες παραλίες κι αν πάω, από τους Αντίπαξους ως τις Μπαχάμες, από το Γαϊδουρονήσι ως τα Bora Bora, θα αγαπάω πάντα περισσότερο από όλες την παραλία των παιδικών μου χρόνων. Βρίσκεται μέσα στην πόλη του Αγίου Νικολάου, έχει γαλάζια σημαία (αν και δεν της φαίνεται), κάποτε διέθετε μια σειρά από φουντωτά αρμυρίκια που κόπηκαν για να μπορέσουν να επεκταθούν οι ταβέρνες του παράλληλου στην ακτογραμμή δρόμου και πλέον είναι η πιο φασαριόζικη ολόκληρης της πόλης. Είναι χάλια, είναι αίσχος (αν και στην Αθήνα έχω πάει σε πολύ χειρότερες), αλλά είναι η παραλία όπου έμαθα κολύμπι, η παραλία που ξέρω όπως το σπίτι μου και όπου αν δεν πάω έστω μια φορά το χρόνο αισθάνομαι σαν να μην έζησα το καλοκαίρι.
Την Χριστίνα θα την βρεις στην Αστυπάλαια
Η παραλία που μου έρχεται πάντα πρώτη στο μυαλό όταν με ρωτάει κανείς για το ποια είναι η αγαπημένη μου είναι οι Πλάκες στην Αστυπάλαια. Υπάρχει η βοτσαλωτή πλευρά κι αυτή που απλά δύο τεράστιες πλάκες καταλήγουν στη θάλασσα και είναι αυτή που θα θυμάσαι για πολλά χρόνια αν την επισκεφτείς. Η πρόσβαση δεν είναι τόσο εύκολη, αφού πρέπει να ακολουθήσεις ένα κατηφορικό μονοπάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά αν φοράς σαγιονάρες. Ωστόσο δεν μπορείς να αντισταθείς και όταν φύγεις θα σκεφτείς ότι καλά έκανες τελικά.
Αυτές οι δύο πλάκες είναι λείες, δεν μπορείς να στερεώσεις πουθενά ομπρέλα δεν έχουν σκιά και προφανώς πρέπει να είσαι προσεκτική και οργανωμένη (οπωσδήποτε νερό και αντηλιακό). Ο μικρός κόλπος που έχεις στη διάθεσή σου μπορεί να μην είναι ιδανικός για τους δεινούς κολυμβητές αλλά αν θες να εξερευνήσεις το βυθό εκεί θα έχεις μία πολύ καλή ευκαιρία.
Παρ’ όλου που δεν είχα πάει οργανωμένη και δίψασα (δεν κάηκα γιατί το νεσεσέρ με τα παντός είδους αντηλιακά πάει παντού), δεν χάλασε καθόλου την εμπειρία μου. Αν βρεθείς φέτος στην Αστυπάλαια μην ξεχάσεις να βάλεις τις Πλάκες στο πρόγραμμα, έχοντας μαζί σου άφθονο νερό.
Η Μαριλέλλα μας κατεβάζει νότια στο Μαρμάρι της Λακωνικής Μάνης
Ο πολύς κόσμος λέει πως τις ομορφότερες παραλίες της Μάνης θα τις βρεις στη Μεσσηνιακή πλευρά. Εγώ είμαι μισή Καλαματιανή, μισή Μανιάτισσα, οπότε θα σου μιλήσω αντικειμενικά. Ναι, αν σ’ αρέσει η άμμος, με τις ακροθαλασσιές της Μεσσηνιακής Μάνης θα πάθεις έρωτα. Αλλά το μυστήριο και την αυθεντική μανιάτικη αγριάδα θα τη βρεις στη λακωνική πλευρά. Αν συνδυάσεις τα 2 παραπάνω, βλέπεις μπροστά σου το Μαρμάρι. Η πιο ωραία παραλία της λακωνικής πλευράς είναι η μοναδική αμμουδερή της.
Θες για την ενέργεια, θες για την πηχτή, μαλακή άμμο που πατάς και νιώθεις μια μικρή ηδονή που ξεκινάει από τις πατούσες και φτάνει στην ψυχή σου. Όπως σου το λέω. Παράδεισος. Όταν η θάλασσα είναι λάδι, τύφλα να ‘χει ο Μικρός Σίμος στην Ελαφόνησο. Κι όταν έχει κύμα, εκεί είναι η απόλαυση. Να βουτάς με το κεφάλι πάνω του την ώρα που σκάει και κορυφώνεται. Έχω χαλάσει τουλάχιστον 3 μαγιό όλα αυτά τα χρόνια στο Μαρμάρι. Θέλει μία προσοχή στα βαθιά γιατί έχει ρεύμα ισχυρό. Επίσης είναι η μόνη οργανωμένη στην ευρύτερη περιοχή, αλλά κατά το ήμισυ, αφού μόνο η αριστερά πλευρά της έχει ξαπλώστρες. Μάλιστα στα νερά του τελούνται και βαφτίσεις. Αν κατέβεις προς τα μέρη μου, μην τυχόν και δεν περάσεις από ‘κει. Πριν το Ταίναρο και μετά το Πόρτο Κάγιο.
Την Νάνσυ Κωστακοπούλου θα την βρεις στην παραλία της Αρκίτσας
Ποια Μύκονος και ποια Ελαφόνησος. Ναι σαν την Χαλκιδική δεν έχει, αλλά παιδιά, σοβαρά σαν το Arkitsa beach ΠΟΥΘΕΝΑ. Ναι, οκ προφανώς και υπερβάλλω ωστόσο για μένα η καλύτερη παραλία είναι αυτή που έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Καλή, χρυσή η αγαπημένη μου Λιβαδειά, αλλά δεν έχει καλές παραλίες κοντά της, κάτι που ανεβάζει την παραλία της Αρκίτσας στο #1.
Άμμος και λίγα βότσαλα, ένα τεράστιο πεύκο που γινόταν πάντα η σκιά του Lada του μπαμπά, ο φάρος που ήταν το σημάδι για να μας εντοπίσουν οι φίλοι που μας έψαχναν τις Κυριακές, η θάλασσα που φούσκωνε κάθε απόγευμα (γιατί ευβοϊκός, φουσκοθαλασσιές- ρεύματα- φυσική, do the math) και η τυρόπιτα που εξακολουθούμε να παίρνουμε κάθε πρωί από τον ίδιο φούρνο του χωριού. Μπορεί, λοιπόν, να μην έχω να διηγηθώ ιστορίες για καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά που ντροπιάζουν τα Μπόρα- Μπόρα αλλά έχω να σας πω ότι πιο κάτω από εκεί που κάναμε μπάνιο έχει σπίτι η Έφη Θώδη· ξεκάθαρα κερδίζω.
H Δέσποινα για πάντα ερωτευμένη με τα Κύθηρα
Στα Κύθηρα μέση λύση δεν υπάρχει. Χλιαρή απάντηση ”ε, καλά ήταν” δε χωρά. Είτε πήγες και απογοητεύτηκες, είτε πήγες και έπαθες έρωτα κεραυνοβόλο. Σημειώστε με στη δεύτερη κατηγορία και αφήστε με να ψάχνω οικόπεδο για τη μόνιμη μετακόμισή μου. Αντιφάσεις και μία αίσθηση γαλήνης. Οι παραλίες υπέροχες. Φυρή Άμμος, Χαλκός, Μελιδόνι, Κομπονάδα, Φούρνοι και φυσικά Καλαδί. Αν έπρεπε να διαλέξω μία από αυτές θα ήταν το Καλαδί.
Βοτσαλωτή παραλία με γαλαζοπράσινα πεντακάθαρα νερά που βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νησιού, ακριβώς δίπλα από την Παλαιόπολη. Η παραλία χωρίζεται σε τρία μέρη, με το τρίτο να είναι το πιο εντυπωσιακό και πιο απομονωμένο. Περνάς μία μικρή σπηλιά και καταλήγεις σε μια πολύ μικρή παραλία. Τα 120 σκαλοπάτια που πρέπει να κατέβεις για να την προσεγγίσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στην ομορφιά που θα αντικρίσουν τα μάτια σου.
