Κύριε Καμπουράκη, όσοι ξέρουν από καλό management δεν είναι μισογύνηδες

Τον Δημήτρη Καμπουράκη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Είναι παλιός δημοσιογράφος (κατά σύμπτωση κατάγεται και από τα προαναφερθέντα Χανιά), με μεγάλη ιστορία στο χώρο. Σε χτεσινό κείμενό του στο site Liberal, σχετικά με τη στάση της υπουργού Ράνιας Αντωνοπούλου ως προς το ζήτημα της είσπραξης βοηθήματος ενοικίου με απόφαση του πρωθυπουργού, εξέφρασε όσο πιο γλαφυρά μπορούσε έναν αντιφεμινιστικό οχετό που, μάλλον, βρισκόταν πολύ καλά κρυμμένος στην αντρική του ψυχή.

Για τον κ. Καμπουράκη, λοιπόν, καλό management είναι να μη βάζεις πολλές γυναίκες μόνες σε έναν εργασιακό χώρο δίχως έναν άντρα – βοσκό να τις κουμαντάρει. Κάτι σαν αυτό που κάνουν οι συμπατριώτες μας με τις κατσίκες δηλαδή. Αλλιώς “είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου”.

Ακολουθούν οι δυο πρώτες παράγραφοι του κειμένου με πλάγια γράμματα.

”Όσοι ξέρουν από καλό management, λένε πως ποτέ δεν αφήνεις πολλές γυναίκες μόνες σ’ έναν εργασιακό χώρο, δίχως να βάλεις ανάμεσα τους κάποιον (ταλαίπωρο) άντρα που λειτουργεί εξισορροπητικά. Διαφορετικά, είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου. Τώρα λοιπόν που άδειασε μια θέση στο υπουργείο εργασίας, ας χώσει εκεί ο Πρωθυπουργός κάποιο αρσενικό, ώστε να πάψει η γελοία πολεμική κατάσταση που επικρατούσε ως χθες με τις υπουργίνες, τις αναπληρώτριες και τις υφυπουργίνες.

Διότι για όσους δεν το ξέρετε, η Έφη δεν μιλούσε στην Ράνια, η Ράνια δεν μιλούσε στην Θεανώ και η Θεανώ δεν μιλά στην Έφη. (Ο Πετρόπουλος φαίνεται ότι έχει κρυφτεί σε μια γωνιά άλλου κτιρίου και κάνει το κορόιδο, όχι αδίκως ο άνθρωπος μέσα σε τέτοια θύελλα.) Όχι ότι με νοιάζουν οι σχέσεις ανάμεσα στις κυβερνητικές (που υπουργοποιήθηκαν με ταγάρια κι τώρα είναι μέσα στο εισαγόμενο συνολάκι και το μπότοξ), τα επισημαίνω για το εύρυθμο της λειτουργίας αυτού του ρημαδιασμένου του υπουργείου εργασίας που έχει τα ασφαλιστικά μας και τα εργασιακά μας. Δεν παίζουμε μ’ αυτά.”

Να αφήσουμε στην άκρη τα ταγάρια και τα “εισαγόμενα συνολάκια”; Να τα αφήσουμε, παρότι το υποτιμητικό ύφος του δημοσιογράφου για τον τρόπο ντυσίματος που επιλέγει μια γυναίκα είναι τουλάχιστον άσχετο με το θέμα του άρθρου και εξυπηρετεί μόνο την “κανονικοποίηση” του σεξιστικού οχετού που αναβλύζει από αυτό. Να αφήσουμε και τα μπότοξ και το γεγονός ότι κανένας, άντρας ή γυναίκα, δεν δικαιούται να έχει άποψη για το τι κάνει κάποιος στο πρόσωπό του, στο σώμα του ή αλλού, για να νιώσει καλύτερα ή για τον οποιονδήποτε λόγο αυτός ή αυτή το επιθυμεί. Να αφήσουμε στην άκρη και την αναφορά στις Υπουργούς της Κυβέρνησης με τα μικρά τους ονόματα, ενώ ο Τάσος Πετρόπουλος αναφέρεται με το επίθετό του. Να τα αφήσουμε όλα αυτά, γιατί έχουμε κουραστεί να τα αναλύουμε και να τα επισημαίνουμε κάθε φορά που συμβαίνουν, σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, γιατί πλέον μόνο αν δεν θέλεις να καταλάβεις την απλότητα ορισμένων πραγμάτων, όπως είναι η ισότητα των φύλων στη σύγχρονη κοινωνία, μόνο τότε δεν την καταλαβαίνεις.

Ας περάσουμε στο καλό management, όπως θα περνούσαμε στο “καλό λάδι”, όπως αυτό που βγάζει η ιδιαίτερη πατρίδα του κ. Καμπουράκη, η οποία είναι δίπλα στη δική μου ιδιαίτερη πατρίδα. Για τον κ. Καμπουράκη, λοιπόν, καλό management είναι να μη βάζεις πολλές γυναίκες μόνες σε έναν εργασιακό χώρο δίχως έναν άντρα – βοσκό να τις κουμαντάρει. Κάτι σαν αυτό που κάνουν οι συμπατριώτες μας με τις κατσίκες δηλαδή. Αλλιώς “είναι ζήτημα χρόνου να πλακωθούν οι γυναίκες μεταξύ τους για γελοίους ανταγωνισμούς και η δουλειά να πάει κατά διαόλου”. Διότι είναι πασίγνωστο ότι ο ανταγωνισμός προκύπτει αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα σε άτομα του γυναικείου φύλου και ότι εξαρτάται από την παρουσία μήτρας στο σώμα κάποιου ανθρώπου. Ότι κανένας πόλεμος ή σύρραξη στην ιστορία δεν προέκυψε, για παράδειγμα, από κάτι που ονομάζεται “ανδρικός ανταγωνισμός” ή, σκέτα, ανταγωνισμός ανάμεσα σε ανθρώπους, ανεξαρτήτως του φύλου τους.

“Να χώσει κάποιο αρσενικό” στη θέση που άδειασε στο Υπουργείο Εργασίας, προτρέπει ο κ. Καμπουράκης τον Πρωθυπουργό. Σαν να λέμε “χωρούσε να περάσει” ή “χωρούσε να παρκάρει”, αλλά ήταν γυναίκα, οπότε ένας άντρας θα ήταν πιο αποτελεσματικός σε μια τέτοια θέση. Δηλαδή ο Πρωθυπουργός – και όπου “Πρωθυπουργός” βάλτε ο προϊστάμενος, ο μάνατζερ, ο υπεύθυνος, ο εργοδότης, ο αρμόδιος – καλό είναι να έχει διαθέσιμη μια συλλογή από “αρσενικά” για να τοποθετεί σε τέτοιες θέσεις υψίστης σημασίας, όταν οι “κατσίκες” αρχίζουν να μαλώνουν μεταξύ τους. Κι όλα αυτά ελέχθησαν ή εννοήθηκαν στο πλαίσιο εξέτασης ενός θέματος το οποίο, φυσικά, δεν έχει φύλο, διότι η πολιτική σε αυτές τις περιπτώσεις δεν διαθέτει κάτι τέτοιο.

Θα μπορούσαμε να θέσουμε την παραπάνω συζήτηση σε ένα άλλο πλαίσιο, αυτό που κάθε “γνήσιο παντελονάτο αρσενικό” θα καταλάβαινε. Να αναγάγουμε τις παραπάνω σκέψεις με κεντρικό παράδειγμα τη μητέρα τους.

Οι γυναίκες συγγενείς σας, κ. Καμπουράκη, πώς αποδίδουν στο management; Μάλωναν πάντα μεταξύ τους και χρειαζόταν ένα “αρσενικό” να τις “κάνει καλά”, όπως λέμε και στην Κρήτη; Πώς μεγάλωσαν εσάς και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σας χωρίς “να πάει η δουλειά κατά διαόλου”; Επειδή, όμως, δεν πιστεύουμε  – και το έχουμε ξαναπεί – ότι χρειάζεται κάποιος να έχει μια μάνα, μια κόρη, μια αδερφή, μια ξαδέρφη για να σέβεται και να έχει σε υπόληψη τις γυναίκες, κάντε ότι δεν διαβάσατε την τελευταία αυτή παράγραφο. Γιατί και να τη διαβάσετε, δεν θα έχει νόημα. Εσείς, όπως και χιλιάδες άλλοι άντρες, θα μοιράζεστε διαρκώς την άποψη του πιο πάνω συμπατριώτη σας. Ότι από καλό παρκάρισμα, οδήγηση, management, λάδι, ξέρουν μόνο οι άντρες. Απλά πλέον, να θυμάστε ότι θα μας βρίσκετε μπροστά σας και ότι κάθε τέτοιο κείμενο και δήλωση θα λαμβάνει απάντηση.

Κεντρική φωτογραφία: ΝDP PhotoAgency