Στέλλα Μητσιάνη, Τεχνικός Πεδίου Cosmote: “Υπάρχουν γυναίκες οδηγοί τριαξονικών, διαιτητές, γιατί όχι και γυναίκες στο πεδίο;”
- 8 ΜΑΡ 2019
Η Στέλλα Μητσιάνη απέκτησε σχέση ζωής με τον Όμιλο ΟΤΕ όταν σήκωσε για πρώτη φορά το ακουστικό του 131 για να λάβει την πρώτη της κλήση και να εξυπηρετήσει το κοινό. Η εξυπηρέτηση κάθε άγνωστου συνδρομητή παραμένει η πρώτη της προτεραιότητα τώρα που αρκετά πόστα και χρόνια μετά έχει βρεθεί να είναι τεχνικός δικτύου. Η Στέλλα είναι η χαμογελαστή γυναίκα που θα βρεθεί στην πόρτα μας για κάποια βλάβη, που θα τη δούμε σκυμμένη με τα εργαλεία της μπροστά σε ένα ΚΑΦΑO (σ.σ. τα μεγάλα κουτιά του ΟΤΕ στις γωνίες των δρόμων) αλλά είναι και η ίδια που σαν άλλος Spiderman θα σκαρφαλώσει στις κολώνες του ΟΤΕ. Η απόφασή της να βρεθεί στο πεδίο όπως λέει η ίδια είναι συνειδητή και υποψιάζομαι μετά από την συζήτησή μας πώς κίνητρο γι' αυτή την συνειδητή απόφαση είναι η ανάγκη της να προσφέρει λύσεις και χαμόγελο στους συνανθρώπους της.
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson
«Ένας τεχνικός πεδίου κάνει πάρα πολλά πράγματα. Αν δηλωθεί κάποια βλάβη σε κάποια υπηρεσία του συνδρομητή θα πρέπει να μεταβεί κάποιος από εμάς, όπως επίσης αν ζητήσει μια νέα σύνδεση ή μια μεταφορά της γραμμής του σε άλλη διεύθυνση. Επιπλέον, ο τεχνικός αναλαμβάνει τις μετατροπές των τηλεφωνικών συνδέσεων σε IP, καθώς και παίρνει μέρος σε διαδικασίες που γίνονται σε συνεργασία με τεχνικούς άλλων παρόχων, για την κάλυψη των αναγκών των συνδρομητών τους. Έχει πολύ υλικό, πολύ διάβασμα και είναι πολύ ενδιαφέρον ως αντικείμενο».
«Η σχέση μου με τον Όμιλο ΟΤΕ έχει ξεκινήσει από τα φοιτητικά μου χρόνια οπότε ήταν “μοιραίο” να ακολουθήσω την πορεία της τεχνολογίας και την καριέρα αυτή. Ξεκίνησα ως φοιτήτρια στις υπηρεσίες καταλόγου 131 και μετά μέσα από εκεί μου δόθηκαν άλλες ευκαιρίες, πραγματοποίησα μια μετάβαση σε άλλα τμήματα εμπορικά και στην εξυπηρέτηση πελατών, μετά πέρασα στο digital κομμάτι και από εκεί τελικά βρέθηκα στο πεδίο, έχοντας τελειώσει το Τμήμα Εκπαιδευτικών Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, είχα και το τεχνικό υπόβαθρο γι’ αυτή την δουλειά».
«Δεν έχω αντιμετωπίσει τον σεξισμό στη δουλειά μου. Έχω δει βλέμματα περισσότερο έκπληξης και απορίας στις επισκέψεις μου ως τεχνικός. Μου λένε “Μόνη σου έχεις έρθει; Δεν θα έρθει κάποιος συνάδελφος μαζί σου;” ή άλλοι λένε “Γυναίκα τεχνικός; Από πότε;”. Αλλά αυτό είναι στα πρώτα λεπτά, στη συνέχεια γίνονται πιο εγκάρδιοι, με ρωτούν πώς βρέθηκα σε αυτή τη δουλειά, ποιες είναι οι σπουδές μου και γίνεται φιλική η κουβέντα μας. Είναι πάντα μεγάλη έκπληξη για εκείνους. Ευχάριστη είναι και η έκπληξη για τους άλλους επαγγελματίες του χώρου, που λένε “Επιτέλους στείλανε και μία γυναίκα. Δεν θέλουμε να βλέπουμε συνέχεια άνδρες”».
«Ποτέ δεν ένιωσα ότι πρέπει να αποδείξω περισσότερα σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους μου, είμαστε ισάξιοι και με αντιμετώπιζαν όλα αυτά τα χρόνια και τώρα ισάξια. Υπάρχει σεβασμός, υπάρχει εκτίμηση, σε ότι χρειαστώ θα με βοηθήσουν, αλλά δεν χρειάζεται ούτε να αποδείξω κάτι σε αυτούς ούτε και στον εαυτό μου. Είναι μια συνειδητή απόφαση για εμένα το ότι βρέθηκα στο πεδίο».
«Φόβος υπάρχει πάντα όταν κάποιος ακούσει ότι μπορεί να χρειαστεί να ανέβεις σε κολώνες, αλλά υπάρχει φόβος λόγω άγνοιας. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει καλή κατάρτιση και εκπαίδευση από την εταιρεία και υπάρχει περιθώριο λάθους, γιατί παίρνουμε όλα τα μέτρα προστασίας και υπακούμε σε όλους τους κανόνες. Το περιβάλλον μου, οι δικοί μου ήταν και είναι πολύ υποστηρικτικοί σε αυτό που κάνω. Κάποιες φορές φοβούνται αλλά είναι ψύχραιμοι σε γενικές γραμμές. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν κάπως του στυλ “Παιδάκι μου που πας;” αλλά εγώ είχα ζυγίσει όλες τις παραμέτρους πριν μπω στο πεδίο».
«Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει το αίσθημα του φόβου. Πέρα από το ότι μας παρέχεται μια καλή κατάρτιση, και το ότι πραγματοποιούμε συνεχώς εκπαιδεύσεις, προτεραιότητα για εμάς είναι η εξυπηρέτηση του συνδρομητή και το να επιλύσουμε το πρόβλημα το οποίο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη στιγμή. Οπότε ένστικτα όπως φόβος δεν υπάρχουν. Είναι πολύ μεγάλη ικανοποίηση για εμάς να βλέπουμε έναν συνδρομητή να χαμογελάει, να μας χτυπάει την πλάτη, να μας σφίγγει το χέρι και να μας λέει ευχαριστώ».
«Δεν είχα ποτέ αμφιβολίες ότι θα τα καταφέρω. Όπως είπα ζύγισα τα υπέρ και τα κατά. Τα κατά είναι ότι θα βγω έξω και μπορεί να έχω να αντιμετωπίσω τη βροχή, το χιόνι, το κρύο. Ήξερα ότι μπορεί να ανέβω σε κολώνες, ήξερα ότι μπορεί να πρέπει να ανέβω σε εισαγωγές (στον χώρο που βρίσκεται σε κάθε πολυκατοικία και από εκεί περνούν όλα τα καλώδια προς τα διαμερίσματα) που μπορεί να είναι πολύ ψηλά, τις αντιδράσεις των ανθρώπων, όμως τα γνώριζα όλα αυτά. Τα υπέρ είναι ότι είναι ενδιαφέρον το αντικείμενο, βρίσκεσαι μέσα στις τεχνολογικές εξελίξεις και συναναστρέφεσαι με ανθρώπους. Μιλάς πολύ και μιλάς με διαφορετικούς ανθρώπους ακόμα και όταν είναι εκνευρισμένοι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία εξελίσσεσαι και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος»».
«Θα γίνω γραφική αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμα για όλους μας όχι μόνο για εμένα είναι το χαμόγελο και το ευχαριστώ του συνδρομητή, τίποτε άλλο. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα, ακόμα και μια νέα σύνδεση που είναι κάτι απλό σαν διαδικασία, μπορεί να είναι μια πρόκληση γιατί μπορεί να εντοπίσεις πολλά τεχνικά πράγματα να επιλύσεις, οπότε βάζεις τον εαυτό σου και το μυαλό σου σε μία διαδικασία συνεχούς εγρήγορσης. Και ακόμα κι αν “κολλήσεις”, πάλι οι άμυνες του εαυτού σου είναι που σε βοηθούν να συνεχίσεις. Είναι κάτι καθημερινό, δεν έχει να κάνει με μία δουλειά πάνω σε βλάβη ή μία νέα σύνδεση, εγώ τα αντιμετωπίζω όλα το ίδιο».
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα κάνω αυτή τη δουλειά σαν κορίτσι. Το αστείο είναι ότι στα μαθητικά μου χρόνια ήθελα να πάω στη Σχολή Ευελπίδων, να φορέσω στολή, με ιντρίγκαρε η στολή και μου άρεσε γενικότερα σαν επάγγελμα. Όχι, δεν πίστευα ότι θα φτάσω να είμαι τεχνικός πεδίου, να φοράω την στολή του τεχνικού, αλλά μία στολή την ονειρευόμουν. Τώρα να το πω Κισμέτ; Δεν ξέρω».
«Όταν ολοκληρώνω τις εργασίες μου με ρωτούν καμιά φορά οι συνδρομητές πώς θα με ξαναβρούν, τους λέω να με ζητήσουν με το όνομά μου, αλλιώς τους λέω ότι επειδή είμαι η μοναδική γυναίκα στο τεχνικό μου τμήμα, αν ζητήσουν τη γυναίκα τεχνικό που τους επισκέφθηκε θα με βρουν. Θέλουν την προσωπική επαφή αυτό το παρατηρώ πολύ συχνά, θέλουν να με αποκαλούν με το μικρό μου όνομα και το κάνουν όταν με συναντούν έξω σε κάποιο ΚΑΦΑΟ, θα μου μιλήσουν, θα με ρωτήσουν πώς πάει η δουλειά»
«Τα στερεότυπα είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες στη δουλειά μου. Ότι η γυναίκα δεν μπορεί να τα καταφέρει. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο και το έχει αποδείξει η ιστορία: Γυναίκες πιλότοι, γυναίκες οδηγοί τριαξονικών, γυναίκες διαιτητές, και γιατί όχι και γυναίκες στο πεδίο; Δεν διαφέρουμε σε κάτι από τους άνδρες, νομίζω δε ότι λόγω του «γυναικείου μυαλού» αντιμετωπίζουμε και διαφορετικά κάποιες καταστάσεις, με περισσότερη ψυχραιμία ίσως».
«Για εμένα, ως γυναίκα τεχνικό, δεν υπάρχει δεν μπορώ. Όταν μια γυναίκα είναι ικανή να κυοφορήσει, να κάνει οικογένεια, να μεγαλώσει παιδιά, κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερη ευθύνη από αυτό που κάνουμε εμείς, άρα δεν υπάρχει δεν μπορώ. Ίσως υπάρχει δεν θέλω»
«Θα ήθελα να έχω περισσότερες γυναίκες συναδέλφους και το προτείνω σαν επάγγελμα. Θα εξελιχθούν ως άνθρωποι, ως προσωπικότητες. Η συναναστροφή με τον κόσμο σε εξελίσσει σε πολλά επίπεδα. Επίσης θα τους έλεγα ότι είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ότι είσαι ένα μέρος της τεχνολογίας που εξελίσσεται».
«Αν το θελήσεις και το αγαπάς πραγματικά όλα γίνονται. Και για να φτάσεις στο σημείο να μπεις σε έναν τέτοιο χώρο σημαίνει πώς το αγαπάς, το κάνεις συνειδητά, το γνωρίζεις. Τότε λοιπόν δεν υπάρχει ούτε φόβος, ούτε αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρεις. Σαφώς υπάρχουν και άσχημες μέρες που μπορεί κάτι να μην ολοκληρωθεί σωστά, αλλά είναι ανθρώπινο αυτό και νομίζω ότι συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα. Αλλά κυρίως είναι ευχαρίστηση και σε πάει σε άλλα επίπεδα ως άνθρωπο».
«Στην προσωπική μου ζωή αφήνω απ’ έξω τον ρόλο του επαγγελματία. Ο ρόλος ο επαγγελματικός σταματά την ώρα που λήγει το ωράριό σου. Από εκεί και πέρα ως γυναίκες καλούμαστε να “υπηρετήσουμε” και τη “δεύτερη φύση” μας. Προσωπικά νομίζω ότι στους άνδρες αρέσει κιόλας αυτό το επάγγελμα. Τους αρέσει να ξέρουν ότι η σύντροφός τους μπορεί να βρίσκεται έξω στο πεδίο ισάξια και το ίδιο μάχιμη με έναν άνδρα».